คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
ช่วงเวลาปิดเทอมผ่านไปอย่างรวดเร็ว ช่วงชีวิตตอนวันหยุดของหวานผ่านไปอย่างซ้ำซากจำเจ ถ้าไม่นั่งดูรายการทีวีน่าเบื่อ เธอก็จะนั่งอ่านการ์ตูน หรือไม่ก็จะไปบ้านของโบเพื่อนสนิมของเธอ
วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกของหวาน ตอนนี้เธอกลายเป็นนักเรียนชั้น ม.6 แล้ว
หวานตื่นแต่เช้าและเดินทางไปโรงเรียนเรื่อย ๆ ขณะที่เดินไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยหมู่บ้าน หวานก็เอาแต่นึกถึงวันสุดท้ายของการเรียน ม.5 ของเธอ เธอนึกถึงผู้ชายที่ชื่อว่าเต๊นท์ นึกว่าตอนนี้เขาจะทำใจเรื่องที่อกหักได้รึยัง แล้วถ้าเจอกันอีก เธอจะต้องมองหน้าเขาด้วยสายตาแบบไหน จะทำหน้าอย่างไร
ทั้ง ๆ ที่คิดอย่างนั้น แต่พอเดินเข้าไปในห้อง หวานก็พบว่ามีผู้ชายที่ดูสดใสร่าเริงยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางกลุ่มสาว ๆ ทั้งหลายที่กำลังวี้ดว้ายกระตูวู้กันอยู่ เธอจำลักษณะท่าทางนั้นได้ แม้จะเห็นแค่ด้านหลังก็เหอะ หวานดูก็รู้ทันทีเลยว่า เขาคนนั้นก็คือ เต็นท์นั่นเอง
พอเต็นท์เห็นหวาน เขาก็เดินเข้ามาทักทายหวานด้วยความสนิทสนมทันที
"อ้าวเธอก็อยู่ห้องนี้ด้วยเหรอ"
"ฉันนะอยู่ห้องนี้มาคั้งนานแล้ว นายนั่นแหละมาทำอะไรที่นี่"
"อ๋อ คือว่าฉันถูกจับย้ายมานะ พอดีว่าคนมันมีแววเก่งก็งี้แหละ เลยได้มาอยู่ห้องนี้ไง"เฮอะ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็เป็นอัฉริยะน่ะสิ เพราะว่าฉันมาอยู่ก่อนนายอีก
พอหวานได้เห็นท่าทางร่าเริงเกินเหตุของเต็นท์แล้วก็คิดว่า -ไม่น่าเป็นห่วงเล้ย-
คาบแรกของวันนี้เรียนวิชา ฟิสิก 2 คาบซ้อนเลย ทำให้นักเรียนส่วนใหญ่ในห้อง (รวมทั้งฉันด้วย) นั่งผงกหัวงึกงักเหมือนกับตุ๊กตาหัวย้อกแย้กยังไงหยั่งงั้น
"หวาน"หือ ใครเรียกฉันหว่า แต่พอหันหน้าไป
"ปิ้ว ปิ้ว ปิ้ว ฮ่า ๆ ๆ นี่แน่ะ ลองชิมระเบิดปรมาณูของฉันดูหน่อยเป็นไง"
"ฮ่า ๆ ๆ รู้จักนางพญาเหล็กใหลอย่างฉันน้อยไปแล้ว อย่างนี้ลองมาเจอกันหน่อยเป็นไง"
แล้วศึกปาระเบิดกระดาษก็เริ่มขึ้น ด้วยความชุลมุนวุ่นวาย หลังจากนั้นพอครูประจำชั้นเดินเข้ามาเจอ พวกเราก็ถูกเทศน์กันยกใหญ่เลย ต่อจากนั้นก็ต้องมานั่งเก็บเศษกระดาษที่กองอยู่ทั่วพื้นห้อง กรรมจริง ๆ เลย
"ต้องคอยดูแลพวกเต็นท์อย่างนี้ทุกวันเหนื่อยแย่เลยเนอะ"เฮอะ ก็ใช่น่ะสิ
"เต็นท์ กวนอย่างนี้มาตั้งแต่ ม.ต้นแล้วเหรอ"
"ใช่ ทั้งทะลึ่ง ตึงตัง ติ๊งต๊องไม่มีใครเกิน แต่เขาก็ดังมากเลยนะ ป๊อบจะตาย อยู่อย่างนี้ก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ"
เฮอะ คงไม่มีใครรู้ล่ะสิว่าที่จริงแล้ว อีตานี่ขี้แยจะตาย ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย ฮ่า ๆ ๆ นึกแล้วขำ
"หมับ"ใครมากอดฉันหว่า
"วันอาทิตย์นี้ไปเดทกันนะหวาน โอ้ ถืออะไรน่ะดูท่าจะหนักนะ มาเดี๋ยวฉันช่วย"
ว้าว เป็นคนดีจังเลยนะ ไนค์
อื้อ ฉันยังไม่ได้บอกใช่มั้ยว่าไนค์เป็นใคร ไนค์ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันเองแหละ แต่ว่าเราอยู่กันคนล่ะห้อง เขามักจะบอกว่า "ไปเดทกับฉันเถอะนะ"อะไรประมาณเนี่ยทุกครั้งที่เจอหน้าเลย เดี๋ยววันไหนฉันนัดบอดให้เขาดีกว่า
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"
"หวานไปกินไปติมกันมั้ย มีร้านเปิดใหม่อยู่ใกล้ ๆ โรงเรียนเนี่ย"
อืม ก็ดีนะ "ไปสิไป"
"จะไปไหนกันเหรอ"นายเต็นท์ตัวแสบนี่เอง
"เราจะไปกินไปติมกันนะ ไปกินด้วยกันมั้ย แต่ถ้าไปนายต้องเลี้ยงพวกเราทุกคนด้วยนะ"
"งั้นฉันไปล่ะนะ" เต๊นท์ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องเรียนแต่ฉันก็ดึงไว้ก่อน
"ล้อเล่นหรอกนะ ไปกันเถอะ"
ระหว่างทางเดินไปร้านไปติมก็มีรุ่นน้งคนนึงเดินเข้ามาหาพวกเรา
"เอ่อ พี่เต็นท์ค่ะ ช่วยรับนี่ไว้หน่อยได้มั้ยค่ะ"
"อะไรน่ะ"เต็นท์มองไปที่วัตถุในมือของรุ่นน้องด้วยท่าทางงง ๆ อีตานี่โง่จริงหรือว่าแกล้งโง่กันแน่เนี่ย ดูก็รู้แล้วนี่นาว่ามันเป็นจดหมายรักน่ะ ให้ตายเถอะ
เต็นท์หันมามองหน้าฉันเพื่อขอความเห็น เฮ้อ ~ นายนี่มันโง่จริงแน่เลย
"รับไว้เหอะน่า น้องเขาหน้าแดงหมดแล้ว"
"เอา รับไว้ก็ได้"พอนายเต็นท์รับมาน้องคนนั้นก็วิ่งหนีหายไปในพงหญ้าเลย คงจะเขินจัด นายเต็นท์รับจดหมายมาแล้วก็ยัดเข้าไปในกระเป๋าทันที
"ไม่อ่านสักหน่อยเหรอ"
"ค่อยอ่านก็ได้น่า ตอนนี้พวกเราไปกินไปติมกันเถอะ"
มาถึงร้านไปติมแล้ว พวกเราก็เดินเข้าไปในร้านไอติม พอเข้าไปพวกเราก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนในร้านทันที? ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะนายเต๊นท์น่ะสิ ดันหน้าตาดีสะดุดตาสาว ๆ ในร้านเข้า ทำให้แต่ละคนแอบมองมาทำตาเล็กตาน้อยใส่นายเต็นท์ทำเอาพวกเราที่นั่งอยู่ด้วย แทบจะกินไอติมไม่ได้เพราะว่าคลื่นไส้แล้วก็สยองกับสายตาของสาว ๆ ที่ประเดี๋ยวก็หันมามอง พอนายเต็นท์มองกลับแต่ละคนก็ก้มหน้าหลบแล้วแต่ละคนก็หน้าแดงเป็นตูดลิงเลย
หลังจากออกมาจากร้านไปติม ฉันกับเต็นท์ก็เดินกลับบ้านมาด้วยกัน เพราะเพิ่งจะรู้ว่าบ้านเราไปทางเดียวกัน แต่ไม่ยักกะเคยเจอหน้ากันมาก่อน
"นี่ รู้ไหมว่าเมื่อกี้นี้ ฉันเกือนจะคายไอติมออกมาเลยนะ ถ้าไม่เสียดายตังค์นะ"
"ฮ่า ๆ ๆ ฉันก็เหมือนกัน แต่ก็ชินซะแล้วล่ะ เวลาจะไปที่ไหนก็มักจะมีคนมอง มันมีความรู้สึกว่าไม่ได้เป็นตัวของตัวเองนะ มีแต่คนมามอง"
นี่นาย อย่าพูดด้วยสีหน้าเศร้าอย่างนั้นสิ นายนั่นหันมามองหน้าฉันหน่อยนึง ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า
"แต่จะทำไงได้ล่ะ ก็ฉันมันหล่อนี่เนอะ"
"ยี้ แหวะ อย่างนายเนี่ยนะหล่อ หลงตัวเองมากไปแล้ว"
"แหม ๆ ดูถูกกันเกินไปแล้วนะ รู้รึเปล่าว่าฉันนะ เคยถูกทาบทามให้ไปเป็นนายแบบด้วยนะ"
"ห๊า ! จริงอ่ะ ล้อเล่นรึเปล่าเนี่ย"
"อ่ะ พูดจริงนะ แต่ฉันก็ปฏิเสธไป เพราะว่ากลัวจะโดนหลอกไปถ่ายนู้ดนะ"ดูทำหน้าเข้าน่าหมั่นไส้จริง ๆ เลย
เออ จะว่าไป กระดาษที่รุ่นน้องคนนั้นให้เขียนว่าอะไรน่ะ อยากรู้จังเลย
"นี่ นายจะไม่ลองเปิดจดหมายอ่านหน่อยเหรอ"
"จดหมาย? จดหมายอะไรอ่ะ"
โฮ่ นายนี่โง่อีกแล้ว
"ก็จดหมายที่รุ่นน้องเพิ่งจะให้มาเมื่อก่อนไปกินติมนะ"
"อ้อ ลืมไปแล้วนะเนี่ย"เต็นท์ล้วงมือเข้าไปควานหาจดหมายในกระเป๋าอยู่สักพัก ก่อนจะหยิบจดหมายซองสีชมพูหวานออกมาอ่าน
"อืม ..."
"น้องเขาเขียนว่าอะไรเหรอ"
"สวัสดีค่ะ พี่เต๊นท์
น้องชื่อนิ่มนะค่ะ นิ่มชอบพี่มาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่กล้าบอกสักที จนวันนี้ นิ่มคิดว่าถึงเวลาที่จะบอกพี่ได้แล้ว เพราะอีกไม่นานพี่ก็จะจบจากโรงเรียนนี้ไปแล้ว เราก็คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว นิ่มชอบพี่มาเลยนะค่ะ นิ่มแอบมองพี่มาตั้งแต่ตอนนิ่มอยู่ ม.ต้นแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ปีพอดี ถ้าพี่ไม่รังเกียจ ลองพิจารณานิ่มดู แล้วพรุ่งนี้ขอให้พี่มาพบนิ่มที่หลังโรงเรียนตอน เลิกเรียนนะค่ะ นิ่มจะรอ
จากคนที่รักพี่เต๊นท์ที่สุดในโลก"
"โอ๊ะ นี่มันจดหมายรักนี่นา"
"นี่นายเพิ่งจะรู้ตัวว่าได้จดหมายรักเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ถึงปกติจะเคยได้จดหมายมาบ้างแต่ฉันก็ทิ้งไปก่อนจะอ่านแล้วล่ะ"
"นายนี่ท่าจะบ้า แล้วพรุ่งนี้นายจะไปรึเปล่าล่ะ"
"ไม่รู้สิ เธอว่าฉันควรจะไปมั้ยหวาน"
"เฮ้ย นายอย่ามาถามฉันสิ เรื่องของนาย มันก็แล้วแต่นายสิ เอ้า ถึงบ้านฉันแล้ว ฉันไปน่ะ"
"เฮ้ยเดี๋ยวสิ หวาน หวาน"
เฮ้อให้ตายสิ นายจะมาถามฉันทำไมเนี่ย
แล้วคืนนั้นทั้งคืนหวานก็นอนคิดว่า พรุ่งนี้เต็นท์จะไปมั้ย แล้วถ้าไปเขาจะตอบรุ่นน้องคนนั้นว่ายังไง คิดไปคิดมาสติก็ดับวูบลง มีแต่ความมืดเท่านั้นที่ปกคลุมดวงตาของเธออยู่
ความคิดเห็น