GOT7 ♡ ทฤษฎีแอบรัก ♡ MARKBAM

ตอนที่ 3 : BamBam's attack 02 : กฏข้อที่2 อย่าเปิดเผยตัวเองให้เขารู้ 100%

กฏข้อที่ 2 : อย่าเปิดเผยตัวเองให้เขารู้

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  แล้วมึงก็ขนทุกอย่างที่เป็นคุมะ

ลงกล่องหมดเลย ?

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : เออ

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  อ่อนว่ะ

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : สลัด มึงลองมาเป็นกูมั้ยครับ

คุณคิมยูคยอม

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  ไม่อ่ะ กูไม่อยากเป็นคนขี้ขลาด

อื้อหือ มาแบบนี้ผมก็ขึ้นสิครับพ่อแม่พี่น้อง คนอย่างผมเขาไม่ได้เรียกว่าขี้ขลาดเว้ย เขาเรียกว่าถอยมาตั้งหลักตะหาก ( เดี๋ยวนะ แกเริ่มตอนไหนเหรอแบม -_- )

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  มึงจำตอนนั้นได้ป่ะ สมัย ม. 2

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : ที่มึงอ้วกแตกกลางสนามบอลอ่ะนะ ?

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  ส่งข้อความเสียง

[ ไอ้สัด !!! ]

อืม นี่ก็อุตส่าห์ไปกดฟังเนอะ =_______=;;;

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : เออ ๆ โทษ ๆ ว่ามา

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  ตอนนั้นที่กูพามึงเอาขนมไปให้พี่มาร์ค

ที่เราได้ยินพี่มาร์คกับเฮียแจ็คคุยกันอ่ะ

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  แล้วพี่มาร์คแกบอกไม่ชอบเด็ก

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : อ่อ แล้ว ?

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  กูจะบอกมึงว่าตอนนี้มึงโตแล้วนะเว้ย

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  รุกพี่เขาได้ละ

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : …

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  แบมแบม ?

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  อ่านแล้วตอบสิเห้ย อย่าเงียบ

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  ไอ้แบม

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  เชี่ยแบม

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  เข้าใจที่กูบอกป่ะเนี่ย

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  สัดแบม มึงไม่ตอบกูโกรธ !!

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : ยูค กูแค่จะบอกว่า...

เด็กชายกันต์พิมุกต์ : ส่งข้อความเสียง

[ กูเขินนนนนนนนนนนนนนน >_<]

ยูคยอมนะแจ๊ะ :  โธ่ ไอ้ควายยยยยยยยย !!!!!

“ อ้าวแบมแบม เปลี่ยนคอลเล็คชั่นไหมแล้วเหรอ ”

“ หืม ? ” ผมเลิกคิ้วมองอายอนหัวหน้าห้องที่เอ่ยทักทายผมด้วยคำถาม เธอหัวเราะเบา ๆ แล้วเริ่มต้นอธิบาย

“ ก็ไม่เห็นคุมะในตัวแบมสักตัว ก็นึกว่าไม่ชอบแล้ว ”

“ อ้อ ” ผมร้องอ๋อเบา ๆ คือไม่ใช่ไม่ชอบนะ แต่มันใช้ไม่ได้แล้วต่างหาก T^T เข้าใจไหมฮะว่าผมเป็นสาวกคุมะอ่ะ แต่คือคนมันมีชนักติดหลังด้วยไง ถ้าขืนยังใช้อุปกรณ์ทุกอย่างเป็นลายคุมะเหมือนเดิมนี่มีความแตกอ่ะ ไม่ได้ครับ ผมยังคงต้องการเป็นแฟนบอยแบบลับ ๆ ของพี่มาร์คต่อไป ผมยังไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน

โถ่ววว ริลัคกี้ชีวิตแกนี่มันน่าสงสาร ถุย !

“ พอดีว่ากลัวมันเก่าน่ะ ก็เลยเก็บไว้ที่บ้านดีกว่า ^^ ” ผมตอบเพื่อนร่วมชั้นด้วยข้ออ้างที่โคตรจะห่วยแตกก่อนเดินเข้าไปนั่งประจำที่ตัวเอง นั่งรอได้ไม่นานอาจารย์ก็เข้าสอน โชคดีนะที่วันนี้ไม่มีเรียนคณะฯ ไม่อย่างนั้นผมคงทำหน้าไม่ถูกถ้าหากเจอหน้าบรรดาเฮีย ๆ ก็ใช่ว่าเค้าจะรู้ว่าผมเป็นไอ้ริลัคกี้ แต่มันก็อดระแวงไม่ได้นี่นา

พอตกเย็นก็มีงานด่วนเข้ามา เมื่อผมกำลังลงมือเก็บของเตรียมตัวจะไปซ้อมดนตรีอยู่ดี ๆ ก็มีรุ่นน้องในสภา ฯ วิ่งเข้ามาบอกว่ามีประชุมด่วน เออ ขอบคุณ -_-

ผมส่งข้อความไปบอกพี่เนียร์ว่าอาจจะเข้าซ้อมช้าหน่อยเพราะติดงานคณะกรรมการนักเรียน และแน่นอนครับ พี่แกไม่เพียงแต่ตอบรับแต่ยังแถมข้อความก่นด่ามาอีกชุดใหญ่

ก็จะให้ทำไงอ่ะ นี่ก็งานโรงเรียนนะ !

แล้วใครจะไปคิดวะครับ ว่าไอ้การเข้าประชุมในครั้งนี้มันจะกินเวลาไปจนเข็มนาฬิกาล่วงเลยเข้าสู่เลขสอง...พอท่านประธานบอกเลิกประชุมปุ๊บ ไอ้ผมก็รีบเก็บของกวาดลงกระเป๋าปั๊บ คิดเอาไว้ในใจเลยว่าต้องโดนพี่เนียร์สวดยาวไปถึงปีหน้าแน่ ๆ ไปซ้อมช้ายังไม่พอแถมปิดมือถือหนีอีก แหะ ๆ

คือรู้ไงว่าถ้าหากไปช้ามาก ๆ พี่แกจะระดมโทรจิกจนไม่เป็นอันทำอะไร ก็เลยตัดปัญหาปิดเครื่องหนีแม่ง ! ผมล้วงเอาสมาร์ทโฟนน้องรักออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเปิดเครื่อง รอไม่นานก็ปรากฏข้อความพร้อมกับมิสคอลจากคนที่คุณก็รู้ว่าใครไม่ต่ำกว่าอย่างละสิบ

“ แบมแบม ”

“ ฮะ พี่ยองแจ ” ผมตอบรับเมื่อคุณพี่ประธานนักเรียนที่เคารพเดินเข้ามาหา ในขณะที่สายตาก็ไล่อ่านข้อความของพี่เนียร์ไปด้วย

หือ ?

อะไรคือตามมา ? อะไรคือคอนโดเฮียแจ็ค ? แล้วอะไรคือมึงไม่มาตาย

“ ได้รับข้อความแล้วใช่ไหม ”

“ อ่า ถ้าเป็นของพี่เนียร์ล่ะก็ใช่ครับ ”

“ งั้นไปกันเถอะ ” พี่ยองแจพยักหน้าให้ผมทีนึงก่อนจะเดินนำออกไป

“ เห้ย ๆ เดี๋ยว ๆ พี่ แบมไม่ไปได้ป่ะ ” ผมเอื้อมมือไปคว้าแขนพี่ยองแจเอาไว้แล้วบอกเสียงอ้อมแอ้ม คือไม่ใช่ไร รู้ไงว่าต้องไปคอนโดเฮียแจ็ค แล้วก็งดซ้อม แถมที่นั่นไม่ได้มีแค่พวกบรรดาเฮีย ๆ แต่ยังมีเหล่าพี่รหัสของเฮีย ๆ รวมอยู่ด้วย ที่สำคัญถ้าได้ลองรวมตัวกันแบบนี้เมื่อไหร่นะ เมาชัวร์ -______-

“ แต่แจ็คสันบอกให้พาแบมไปให้ได้นะ ” พี่ยองแจบอกเสียงหนักแน่น นี่ก็เชื่อฟังแฟนดีเหลือเกินนะครับ =__=

“ ไม่เอาอ่ะ คือแบมไม่อยากเมาอ่ะพี่ ”

“ เอาน่า ไม่อยากดื่มก็บอกพี่ ๆ เขาไปสิ ไม่มีใครบังคับหรอกเชื่อพี่ ”

“ แต่... ”

“ เดี๋ยวพี่ดูแลเองเชื่อดิ :) ”

แม่ง โดนหลอกกกกกกกกกกกกก

พี่ยองแจแม่งโกหกทั้งเพอ่ะ อะไรคือบอกจะดูแลน้องแล้วตัวเองเมาหลับคนแรกของวงวะ ! ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อล่ะฮะว่าน้องแตงของเฮียแจ็คเมาหลับไปตั้งแต่แก้วแรก

เหยดดดด แล้วคนอย่างนายกันต์พิมุกต์จะไปเหลืออะไร TOT

“ วันนี้วันเกิดเฮียนะเว้ย ” ดราม่าเริ่มมา “ ทำเพื่อเฮียแค่นี้ไม่ได้เหรอวะ ”

“ เออ เปี๊ยกแม่ง นี่เฮียกูนะเว้ย เฮียเค้าอุตส่าห์ลงทุนเทเหล้าให้มึงเลยนะเนี่ย ” นั่นกลองแต๊กต้องมา

“ โธ่ เฮียยยยย ” ผมโอดครวญเมื่อเฮียแทคฮยอนกับเฮียแจ็คสันสองรุ่นพี่ตระกูลสายรหัสยกแก้วเหล้าขึ้นจ่อริมฝีปากผม

“ ไม่ต้องมาธงมาโธ่เลยเปี๊ยก ขนาดยองแจมันยังกินเลย ” ว่าจบเฮียแทคก็เอื้อมมือมาดึงมือผมไปจับแก้วไว้ จากนั้นก็นั่งจ้องหน้าผมเอาเป็นเอาตาย ผมเหล่มองหาตัวช่วยรอบ ๆ ตัว แหม่ ไม่อยากจะบอกเลย ทิ้งกูทุกคน !

รายแรกคือพี่ยองแจนี่ผมของตัดไปเลยนะ

รายที่สองพี่เนียร์ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหนสงสัยไปงุ้งงิ้งกับเฮียบีสองคนแถวพงหญ้า (?)

รายที่สามฮันบินเพื่อนเลิฟหลับอยู่ข้าง ๆ พี่ยองแจนั่นแหละฮะ

รายที่สี่เฮียจุนเครายนี้เดินออกไปสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง

ส่วนรายสุดท้าย...ผมไม่รู้ว่าเมาหรือเปล่าแต่พี่แกนั่งมองพวกผมสามคนยิ้ม ๆ โดยที่ข้างหน้ามีแก้วเหล้าวางอยู่ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าพี่มาร์คดื่มไปเป็นแก้วที่เท่าไหร่แล้ว

“ พี่มาร์ค ช่วยผมด้วยดิ ” ผมเรียกชื่อที่พึ่งสุดท้ายเพื่อขอความช่วยเหลือ เออ เอาวะ เก็บความเขินไว้ก่อน ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมเมา ไม่เช่นนั้นความลับที่สะสมมานานเป็นอันต้องเปิดเผยเป็นแน่แท้ T^T

“ แจ็คอย่า ” พี่มาร์คอมยิ้มแล้วหันไปปรามเฮียแจ็คเบา ๆ

“ ดื่มเลยเปี๊ยก แก้วเดียวมึงจะป๊อดทำไมว๊า ” พี่มาร์คยักไหล่เมื่อเฮียแจ็คไม่สนใจคำปรามของเขา จากนั้นก็ยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่ม

สาบานดิว่าพี่ช่วยผมแล้วน่ะ T_________________T

“ เปี๊ยกดื่ม =_=+ ”

“ แต่... ”

“ มึงจะแดกดี ๆ หรือต้องให้เฮียใช้กำลัง ” ผมงี้หน้าแทบคว่ำเมื่อเฮีย แทคยื่นมือเข้ามาคว้าคอผมไปกอดไว้ แม่งงง น่ากลัว T^T

“ สุดซอยเลยน้อง ” ฮือออออออออออ  พ่อจ๋าแม่จ๋า น้องแบมกำลังจะโดนมอมเหล้าแล้วใช่ไหม หากเกิดอะไรขึ้นสัญญาได้ไหมว่าอย่าโกรธน้องแบม สัญญานะ สัญญาาาาาา

“ เฮฮฮฮฮฮฮ เปี๊ยกแม่งเด็ดว่ะ !!! ”

เหยดเข้ ! นี่มันเหล้าเพียวไร้ซึ่งการผสมใด ๆ เลยนี่หว่า ฆ่ากูเถ๊อะ TOT

( Mark’s part )

“ พี่มาร์คไปหนายยยยย ” ผมชะงักเมื่อไอ้ตัวเล็กของวงเอ่ยถามทันทีที่เห็นผมลุกขึ้นยืน

“ ดึกแล้วว่าจะกลับ ” ผมตอบ

“ กลับด้วย ” พูดจบเจ้าตัวก็ลุกขึ้นยืนแต่ดูเหมือนว่าจะลุกเร็วไปหน่อยถึงได้เสียหลักเซล้มลงไปนั่งแหมะลงกับพื้นเหมือนเดิม แต่พอผมจะเข้าไปช่วยพยุงแบมแบมกลับยกมือขึ้นห้ามเป็นสัญญาณว่าจะลุกขึ้นเอง

ผมว่าแบมแบมนี่แปลกนะ เป็นคนเมาที่ตลกดี

เมาแบบไม่เหมือนใครอ่ะ คือไม่ใช่เมาแบบรั่วหรือเมาแบบพูดจาไม่รู้เรื่อง แต่แบมแบมนี่เมาแล้วนิ่ง คือจะไม่แสดงออกว่าเมาจนกระทั่งคุณจะเห็นเขาขยับตัวหรือเดินซึ่งจะมีบ้างที่เจ้าตัวเซไปมาแต่ก็ไม่เป็นปัญหาอะไรมากนักเพราะดูท่าแล้วคงจะเดินไหว

แปลกจริง ๆ แหละ ทั้งที่ดื่มไปซะเยอะขนาดนั้น

“ บ้านอยู่แถวไหนล่ะ ” ผมเอ่ยถามเมื่อเราเดินออกมาถึงหน้าคอนโดแจ็คสันแล้ว จริง ๆ วันนี้เราต้องซ้อมดนตรี แต่เผอิญว่าเจ้าตัวเล็กนี่ติดประชุมคณะกรรมการนักเรียนทำให้คนในวงไม่ครบ แน่ล่ะว่าจูเนียร์หัวเสียไม่น้อย แต่จะให้ทำไงล่ะ ในเมื่อน้องติดธุระจริง ๆ นี่นา

ผมนั่งฟังจูเนียร์บ่นไปมาสักพักแจ็คสันก็โทรมาหาแล้วชวนให้ไปที่คอนโดเพราะวันนี้เป็นวันเกิดพี่รหัสมัน แน่นอนว่าพวกเราตอบตกลงในทันที จริง ๆ งดซ้อมสักวันคงไม่เป็นไรหรอก ยังไงซะพรุ่งนี้ก็วันเสาร์เด็ก ๆ พวกนี้คงเมาได้

นั่งดื่มได้ไม่นานคนตัวเล็กก็ปรากฏตัวพร้อมกับแฟนของแจ็คสันที่เป็นประธานนักเรียนอะไรนั่น ผมนั่งขำเมื่อเห็นแบมแบมทำหน้าปั้นยากตอนที่โดนเฮียแทคฮยอนกับแจ็คสันบังคับให้ดื่ม คนตัวเล็กส่งสายตามาขอความช่วยเหลือจากผม ผมก็ช่วยไป(?) แต่มันก็ไม่ได้ผลเมื่อแจ็คสันไม่ได้สนใจผมสักนิด กลายเป็นว่าพอแบมแบมได้ดื่มแก้วแรกไปแล้วมันกลับไม่ได้เป็นเพียงแก้วเดียว เพราะแก้วที่สอง สาม สี่ ก็ตามมาจากคำเรียกร้องของเจ้าตัวเอง

ไม่น่าเชื่อแฮะ เด็กขี้อายอย่างเจ้านี่จะดื่มเก่งขนาดนี้...

“ จะไปส่งเหรอ ” ผมเลิกคิ้วมองคนข้างตัว ถามขนาดนี้คงไม่ไปส่งหรอกมั้ง อันที่จริงมีเรื่องแปลกอีกเรื่องนึง...แบมแบมที่เห็นว่าขี้อายทำไมถึงได้หายไปกันนะ ผมว่าตอนนั้นมันน่ารักดี น้องมักจะหน้าแดงแจ๋ทุกครั้งที่มองหน้าผม หรือไม่ก็ทำอะไรลนลาน เงอะ ๆ งะ ๆ ตลกดี :)

แล้วไอ้ผมมันก็ดันเป็นคนขี้แกล้งซะด้วยสิ :)

แต่จะว่าไปเมาแล้วความขี้อายหายไปแบบนี้มันก็ดีเหมือนกันนะ คุยรู้เรื่องดี

“ ไปสิ ” ผมตอบ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เอารถมาก็เถอะนะ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปส่งละกัน ยังไงซะตอนนี้มันก็เกือบจะหกทุ่มอยู่แล้ว ปล่อยให้กลับคนเดียวไม่ได้หรอกยังไงซะก็คนเมาไว้ใจไม่ได้

“ บ้านผมอยู่อีกสองบล็อกนี่เอง เดินไปก็ได้ ”

“ อืม งั้นไปดิ ” ผมพยักหน้าแล้วเดินตามน้องไป อากาศยามค่ำคืนนี่ก็เย็นเหมือนกันนะ การที่ได้เดินออกมารับลมเย็น ๆ แบบนี้มันก็ช่วยให้สร่างได้เหมือนกันนะ ผมไม่ได้เมานะ ก็แค่กึ่ม ๆ :)

“ พี่มาร์ค ”

“ หืม ? ” ผมเลิกคิ้วเมื่อคนด้านหน้าหยุดเดินเสียดื้อ ๆ แล้วเรียกชื่อผมจากนั้นก็หันหน้ามามองผมหน้านิ่ง

“ ขอขี่หลังหน่อยดิ ”

“ ห๊ะ? ” 

“ แบมขี้เกียจเดิน...นะ ”

“ อ่า ” ผมพึ่งรู้…

แบมแบมกำลังอ้อนนี่น่ารักดี :) ดวงตากลมโตคู่นั้นมองมาที่ผมราวกับลูกแมวตัวน้อยเลย

เอาจริง ๆ คือผมค่อนข้างประหลาดใจเล็ก ๆ เมื่ออยู่ดี ๆ แบมแบมก็ขอขี่หลังเฉยเลยทั้งที่ในเวลาปกติถ้าไม่จำเป็นเจ้าตัวคงไม่คุยกับผมหรอก เพราะอะไรผมก็ไม่รู้นะ อาจจะเพราะยังไม่สนิทกันด้วยก็ได้มั้ง

“ เห้ย ๆ เอาเลยเหรอ ” ผมร้องเมื่อเจ้าตัวเล็กไม่รอฟังคำตอบของผมกลับเดินอ้อมไปทางด้านหลังแล้วกระโดดขึ้นขี่หลังผมหน้าตาเฉย

“ เฮ้อ ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเจ้าเด็กน้อยเอาแต่ใจนี่ยังคงเงียบ แขนเล็กสองข้างกอดคอผมหลวม ๆ แล้วซุกหน้าลงกับไหล่ลาด

เอ่อ มันแปลก ๆ นะ -_- ผมส่ายหัวให้กับความแปลกของคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปหลังจากจากนั้น ทำเพียงแต่ก้าวเดินไปตามทางที่มีแสงไฟสาดส่องตามที่เจ้าตัวบอกก่อนหน้านั้น อีกสองบล็อกสินะ...

“ พี่มาร์ค... ”

“ หืม ? ” ผมตอบรับเมื่ออีกฝ่ายทำลายความเงียบด้วยการเรียกผมเสียงอู้อี้

“ มีอะไรจะบอกแหละ ”

“ อื้ม ฟังอยู่ ”

“ ตอนนี้... ”

“ ... ”

“ ผมเปลี่ยนคำนำหน้าแล้วนะ ”

 “ แล้วมันแปลกตรงไหนล่ะ โตขนาดนี้แล้วก็ต้องเปลี่ยนคำนำหน้าแล้ว  สิ ” ผมบอก ได้ข่าวว่าอยู่ ม. ปลายแล้วนี่นา ถ้ายังเป็นเด็กชายอยู่นี่สิถึงจะแปลก -_-

“ เปล่าหรอก...ก็แค่อยากบอก ”

“ หรือนายมีคำนำหน้าเป็นนางสาวหรือไง ” ผมถามกลับ รอฟังคำแก้ตัวของอีกฝ่ายแต่ก็ไร้เสียงตอบรับ อย่าบอกนะว่า...

“ เวรแล้วไงล่ะมาร์ค ” ผมพึมพำเมื่อรับรู้ถึงลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอของแบมแบม หัวเราะเบา ๆ ให้กับตัวเองแล้วตัดสินใจหยุดเดินล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงโทรหาเพื่อนสนิทที่คาดว่าคงมีสติพอที่จะคุยรู้เรื่อง

“ เจบี บ้านแบมแบมอยู่ไหน พอดีมาส่งน้องแล้วมันหลับว่ะ...อืม ขอบคุณมาก ” ผมขอบคุณปลายสายแล้วเก็บโทรศัพท์เข้าที่เดิม กระชับคนข้างหลังให้อยู่สูงขึ้นจากนั้นก็เดินไปตามทางที่เพื่อนบอก

“ เปลือกมะม่วงน่ะ ผมคงไม่มีทางได้ปอกหรอกฮะพี่มาร์ค... ”

( End )

Rrrrrrrrrrrrrr

เสียงเชี่ยไรวะ...

Rrrrrrrrrrrrrrr

ดังอยู่ได้น่ารำคาญ...

Rrrrrrrrrrrr

โทรศัพท์ใครรับด้วยครับ ...

Rrrrrrrrrrrrr

โว้ะ !

ผมควานหาต้นเหตุของเสียงด้วยอารมณ์ขุ่นมัวทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ลืมตา มือควานสะเปะสะปะไปทั่วเตียงแต่ก็ไม่พบ ผมจะไม่สนใจมันเลยนะถ้าหากมันจะไม่แผดเสียงร้องไม่หยุดน่ะ

ผมตัดสินใจลุกขึ้นนั่งแล้วลืมตามองหาเจ้าวัตถุน่ารำคาญรอบ ๆ ตัว เงี่ยหูฟังที่มาจนกระทั่งสายตาไปหยุดอยู่ตรงซอกข้างเตียงที่มีเจ้ากล่องคุมะแสนรักบรรจุอยู่ตั้งข้าง ๆ

สบถสองสามคำถึงปลายสายก่อนตัดสินใจเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ทโฟนสีดำสนิทขึ้นมาสไลด์รับสาย

“ ครับผม ! ถ้าไม่มีใครถึงตายนี่พ่อจะด่าให้วางสายไม่ถูกเลยทีเดียว ไม่ทราบว่าโทรมาทำไมแต่เช้าครับ ที่บ้านไม่มีนาฬิกาไง ? คนจะหลับจะนอน ไม่มีจิตจะเสวนากับใครตอนนี้หรอกนะครับ ! ”

( เอ่อ...  )

“ ว่ามาเซ่ จะเอ่อทำไมครับ โทรมาก็ต้องมีจุดประสงค์ อย่ามัวแต่อ้ำอึ้งเดี๋ยวพ่อซัดเข้าให้ ”

( แบมแบม ? )

“ ก็ใช่น่ะเซ่ แล้วโทรหาใครล่ะครับผม ! ” คุณคิดว่าคุยอยู่กับโดม ปกรณ์ ลัม หรือไง

( พอดีไม่นึกว่าจะเป็นนาย )

“ เอ้า ก็โทรศัพท์ผมก็ต้องเป็นของผมสิครับ จะให้เป็นของมนุษย์ต่างดาวที่ไหนล่ะ ”

( ของพี่... )

“ ห๊ะ ? ”

( โทรศัพท์นั่นน่ะ ของพี่ )

ฉิบหาย...

ผมพึ่งคิดได้ว่าเสียงปลายสายนี่คุ้น ๆ

อาจจะเพราะหงุดหงิดหรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ผมมองข้ามไม่สนใจอ่านชื่อหรือดูหมายเลยที่โทรเข้าเลยแม้แต่น้อย ราวกับมีอะไรบางอย่างสะกิดให้ผมดึงโทรศัพท์ออกมาดูเบอร์ที่โทรเข้า

อย่า...อย่าเป็นแบบที่คิดเลย...

( นี่พี่มาร์คนะ พอดีว่าโทรศัพท์เราอยู่กับพี่สงสัยจะสลับกัน... )

ไอ้ฉิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

@ JYP Café

สองชั่วโมงต่อมาผมก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านกาแฟเล็ก ๆ ข้างตึกดุริยางค์ ฯ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเสาร์คนจึงเข้าร้านน้อยกว่าปกติ ส่งผลให้ผมมองหาคู่นัดของตัวเองได้อย่างง่ายดาย...

ให้ตายสิ ตั้งแต่เกิดมาผมไม่อยากเอาหน้ามุดดินหนีเท่านี้มาก่อนเลย

ผมแม่งทำอะไรลงไปวะ !

ยิ่งคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองชั่วโมงก่อนผมยิ่งอยากจะร้องไห้ คนที่ผมด่าไปอ่ะ คนที่ผมเหวี่ยงไปเมื่อกี้อ่ะ นั่นพี่มาร์คเลยนะเว้ย  พี่มาร์คอ่ะ

พี่มาร์ค ต้วนอ่าาาาาา TOT

ชีวิตแบมแบมจบแล้ว

จบแบบทั้ง ๆ ที่ยังไม่ทันได้เริ่ม T^T

“ เฮือก ” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อคนที่ผมแอบมองอยู่ จู่ ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วสบตากับผมเข้าอย่างจัง ฮืออออ แม่จ๋า แบมแบมโดนทำร้ายอีกแล้ว โดนทำร้ายด้วยรอยยิ้มมุมปากของคนคนเดิม โดนทำร้ายแบบนี้ทุกวันมันไม่ดีต่อสุขภาพหัวใจของหนูเลยนะแม่ T^T

“ แฮ่ ” ผมส่งยิ้มแหยให้พี่มาร์คก่อนเปิดประตูเข้าไปในร้าน เอ่ยทักทายเสียงอ้อมแอ้มแล้วถือวิสาสะเลื่อนเก้าอี้ตัวตรงข้ามนั่งลง

“ กินอะไรดี เดี๋ยวพี่เลี้ยง ” โอ๊ยยยยยยย มาร์คแอทแทค หยุดส่งยิ้ม หยุดเดี๋ยวนี้นะพี่มาร์ค แบมแบมบอกให้ยู๊ดดดดดดดดดด ><

“ อ่า ไม่เป็นไรครับ ”

“ เห้ย ได้ไง พี่เป็นคนรบกวนให้เราออกมานะ ^^ ” อย่าพูดถึงเรื่องนั้น อย่าพรูดดดดดดด “ ถือซะว่าไถ่โทษที่โทรไปรบกวนเวลานอนน่ะ ฮ่ะ ๆ ”

พะ...พี่มาร์คหัวร๊ออออออออออออออ ได้ยินไหม ได้ยินเหมือนแบมแบมไหมครับ เสียงนั้นน่ะ เสียงหัวเราะของพี่มาร์คน่ะ แอร๊ยยยย

“ อ่า .///. ” คุณพระ น้องแบมไปต่อไม่เป็นอ่า จุดนี้ผมควรพูดอะไรเหรอฮะ ผมควรจะขอโทษเหรอ อ่า นั่นสินะ ขอโทษเขาไปสิแบมแบม ขอโทษพี่มาร์คไปเซ่ ! “ คือแบม...เอ่อ...ผมขอโทษฮะ พอดีว่าไม่ทันได้ดู .///. ”

“ ไม่เป็นไรหรอก พี่เองก็ผิดที่โทรไปไม่ดูเวลา ”

“ .///. ”

“ อ่ะนี่ ”

สมาร์ทโฟนสีดำสนิทถูกเลื่อนเข้ามาตรงหน้าในระดับสายตาของผมด้วยมือของคนตรงหน้า

“ สงสัยจะสลับกันตอนที่พี่ไปส่งเราที่บ้านเมื่อคืนน่ะ ”

“ ห๊ะ ? มะ...เมื่อคืนนี้พี่มาร์คไปส่งแบม...เอ่อ ผมเหรอ ? ”

“ ก็ไม่ได้อยากไปหรอก แต่ติดที่มีเด็กบางคนเดินตามน่ะ ”

“ ห๊ะ! ” ว๊อทเดอะฟัค ! อิแบมมึงทำอัลไลลงปาย  #^&(*#^%^

“ แถมยังอ้อนขี่หลังด้วย ”

“ -[]- ”

“ หลับอีกต่างหาก ”

“ -[]- ”

“ อ้าปากกว้างขนาดนั้นเดี๋ยวแมลงก็บินเข้าปากหรอก ”

“ -X- !! ”

“ ฮ่ะ ๆ ”

“ น่ารักดี ”

“ ห๊ะ !! o[]o ”

“ พี่ว่าเราน่ารักดี ”

“ #$%^&*()(*&^%#@ ”

“ เอ้าจะกินอะไร สั่งสิ ”

“ เอ่อ คือแบม...เอ้ย ผม... ”

“ ถ้ามันลำบากขนาดนั้นแทนตัวเองว่าแบมก็ได้ ”

“ ครับ ? ”

“ จะว่าไปทีพูดกับคนอื่นนี่แทนตัวเองว่าแบมตลอด แล้วทำไมพอพูดกับพี่ถึงแทนตัวเองว่าผมล่ะ ”

“ ... ”

“ น้อยใจนะเนี่ย ”

ให้ทาย...

ตายไหม...

ตายตั้งแต่ประโยคว่าน่ารักแล้วล่ะคร้าบบบ เอื่อออออออออ

“ @#$%^&*()(*^% ”

“ ทำไมเราถึงเลือกเรียนดนตรีล่ะ ” พี่มาร์คเอ่ยถามทำลายความเงียบระหว่างที่เรากำลังรอเมนูที่สั่งไปเมื่อครู่

“ ก็มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่แบมทำได้ดีมั้งครับ อีกอย่างที่บ้านแบมก็เปิดร้านขายเครื่องดนตรีด้วยนะ มีโรงเรียนสอนอีกต่างหาก ”

“ จริงเหรอ ”

“ จริงสิฮะ เพราะฉะนั้นแล้วแบมถึงต้องเรียนให้เก่ง ๆ พอเรียนจบกลับบ้านไปจะได้ช่วยครอบครัวบริหารงานได้ไง ”

“ ^^ ”

“ พี่มาร์ครู้ไหมฮะ ตอนที่แบมผ่านการคัดเลือกให้เป็นนักดนตรีโรงเรียนนะ ที่บ้านฉลองใหญ่เลย ยังกับว่าแบมเรียนได้ที่หนึ่งของห้องแน่ะ ฮ่าๆ ตอนที่ขึ้นโชว์ครั้งแรกแทบยกโขยงกันมาดูทั้งครอบครัว ทั้งที่ค่าตั๋วเครื่องบินก็ไม่ใช่  ถูก ๆ ”

“ ^^ ”

“ อาม่านี่ตะโกนเชียร์ใหญ่เลย ไม่อยากจะบอกเลยว่าแบมมีป้ายไฟด้วยนะ ม๊าสั่งทำให้โดยเฉพาะ แล้วไม่ใช่ป้ายเล็ก ๆ นะ ใหญ่มากกก จนบางครั้งแบมนึกสงสัยว่าม๊าหอบขึ้นเครื่องมาได้ยังไง แล้วยังมีตอนงานโรงเรียนเมื่อปีที่ละ... อ่า โทษทีฮะ แบมคงพูดมากไป ” ผมยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดเรื่องของตัวเองมากเกินไปทั้งที่คนตรงหน้ายังไม่ได้ถาม พี่มาร์คไม่ได้พูดอะไรเลย ทำเพียงแต่นั่งฟังผมพูดนิ่ง ๆ

“ เล่าต่อสิพี่ฟังอยู่ ”

“ เอ่อ -0- ” ถ้าเป็นไอ้ยูคนี่ผมด่าว่าขี้เสือกนะครับ แต่สำหรับพี่มาร์คผมจะมองว่ามันเป็นการสนใจในเรื่องราวดีดีละกันและก่อนที่เด็กชายกันต์พิมุกต์จะกลั้นใจตายก่อน พี่พนักงานเสิร์ฟก็ได้เวลานำเอาเค้กช็อกโกแลตกับช็อกโกแลตปั่นมาเสิร์ฟ

“ โอ้ะ คอลเล็คชั่นใหม่เหรอครับ?  ” ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นตุ๊กตาพวงกุญแจเจ้าน้องหมีสีเหลืองที่ตัวเองยอมศิโรราบเป็นสาวกถูกวางลงบนโต๊ะ ร้านนี้ดีอย่างนึงคือชอบมีโปรโมชั่นดีๆ มานำเสนอ คือถ้าซื้อของครบหนึ่งร้อยห้าสิบบาทก็จะมีของแถมให้ ซึ่งครั้งนี้ถือว่าถูกใจผมมากเลยทีเดียว *O*

“ ใช่จ้ะ ช่วงนี้เรามีเจ้าหมีน้อยริลัคคุมะให้สะสมถึงสามสิบแบบเลยน๊า ”

“ *O* ” เหมือนผมมองเห็นทองวางไว้ตรงหน้าเลยอ่ะเมื่อพี่พนักงานเสิรฟสุดสวยชี้มือไปที่บอร์ดซึ่งแปะรูปคุมะอยู่สามสิบแบบ โอ๊ยยยยย น้องแบมว๊อนมากอ่ะ จะเอาอ่ะ จะเอา ><

“ ชอบเหรอ ”

“ อย่าเรียกว่าชอบเลย เรียกว่าคลั่งไคล้เลยดีกว่าฮะ  *O* ” ผมตอบพี่มาร์คราวกับคนละเมอสายตายังคงจ้องมองไปที่รูปเจ้าหมีสีเหลืองนั่นไม่กระพริบ ต่อไปนี้เห็นทีว่าผมจะต้องซื้อขนมแจกเพื่อนแล้วล่ะฮะ ><

“ เราทำให้พี่คิดถึงคนคนนึงเลยนะเนี่ย ”

“ ใครเหรอฮะ *O* ” มีแต่ตัวน่ารัก ๆ ทั้งนั้นเลย ดูสายตาที่มันจ้องมองผมมาสิครับ มันเหมือนกับมันบอกผมว่า มาสิ มาครอบครองฉันสิเลย >_<

“ ริลัคกี้ ”

เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

กูลืมมมมมมมมมมมมม !!!!!!

TBC.

บางทีต้าก็คิดน้าาาา จะรีอัพทำไมถ้าขี้เกียจมาอัพ 555555555555555

ต่อไปนี้นี้จะลงตอนเต็มๆเลยค่ะ ไม่แบ่งลงแย้ววว

#ฟิคทอรมบ