[ Inazuma Eleven ] THE SECRETS

ลำดับตอนที่ #3 : Ep.0 จุดเริ่มต้นของอุบัติเหตุ [100%]

3 เดือนก่อนหน้านี้

Kazemaur talk

      

 

         สวัสดีทุกคนคร้าบบ ผมชื่อคาเซมารุ อิจิโรตะ คิดว่าทุกคนคงรู้จักผมแล้ว ตอนนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็น พวกเราชมรมฟุตบอลไรมง ก็ยังคงซ้อมกันเหมือนเดิม หลังจากที่ได้แชมป์บอลโลกเเล้ว ฟุตบอลก็กลายเป็นที่นิยมอย่างมาก ทำให้เด็กๆหรือแม้เเต่ผู้ใหญ่ก็หันมาเล่นฟุตบอลเป็นการออกกำลังกายกัน เป็นเรื่องที่ดีใช่ไหมล่ะครับ ^^ ตอนนี้ทุกคนมีนัดเเข่งในอีก1 สัปดาห์ เพื่อแข่งกับโรงเรียนโนเซย์อีกครั้ง

 ตอนนี้ทุกคนตั้งใจซ้อมกันมากเลย

"โกเอนจิ!" เสียงคุโดส่งสัญญาณเป็นเชิงส่งลูกไปให้ 

"ได้เลย! อัคคีสลาตันนน!!" โกเอนจิที่ไปถึงหน้าโกลแล้วรับลุกแล้วยิงท่าไม้ตายทันที! 

"หัตถ์เทวะ!" และเอนโดก็รับได้อีกครั้ง

"เยี่ยมไปเลย โกเอนจิ!" 

"อือ! ขอบใจนะ!"

มองไปรอบๆเห็นพวกเราอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุขแบบนี้ เสียงหัวเราะของเพื่อนๆ สีหน้าที่ยิ้มแย้ม ผมอยากจะเห็นมันไปตลอดเลย 

   ออ! นี่ผมคงลืมบอกสินะ ฟุบุคิ สึนามิ ทาจิมุไค มิโดริคาวะ ฮิโรโตะ อิจิโนเสะ โดม่อน และซาคุมะ ทุกคนย้ายมาอยู่ที่ไรมงหมดเลย ดีใจจริงๆ 

ผมน่ะ อยากจะให้มันเป็นเป็นนี้ต่อไป ตลอดกาล.....

18.00น.

"โอเคทุกคน ซ้อมเเค่นี้! ไว้มาต่อพรุ่งนี้นะ!!"เสียงของอากิ ตะโกนบอกทุกคนในสนามให้เตรียมตัวกลับบ้าน 

     ทุกคนทะยอยเดินออกไปจากสนาม ผมรู้หรอก หลังจากนี้ต้องไปที่ร้านราเมงของโคชฮิบิกิแน่นอน

ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องล็อกเกอร์ ในขณะที่หยิบชุด ผมไม่ไม่ทันเห็นกระจกวางสอดอยู่ในเสื้อ จึงสะบัดเสื้อเพื่อที่จะใส่เต็มแรงทำให้กระจกหล่นลงมาแตก เกิดเสียงดังทั่วห้องล็อกเกอร์

พรึบ!

เพล้ง!

"เสียงอะไรน่ะ?"ฮิโรโตะคุงเดินเข้ามาพอดีเอ่ยถามด้วยความตกใจ

"ผมไม่สังเกตเห็นกระจกน่ะ เลยสะบัดซะเต็มเเรงกระจกเลยหล่นลงมาแตกแแบบนี้น่ะ"ผมพูดอธิบาย ในขณะเดียวกันก็แปลกใจไปด้วย ว่ากระจกมาจากไหน? ปกติผมไม่พกกระจกนะ

"ออกไปเถอะฮิโรโตะ เดี่ยวผมเก็บเอง"ผมว่าพลางนั้่งลงเพื่อเก็บกระจกไปทิ้ง แต่มันดันบาดนิ้วซะก่อน 

"โอ้ย!"

"นะ นี่เป็นอะไรไหม!"ฮิโรโตะวิ่งเข้ามาหาผม

"ไม่เป็นไรหรอก แค่กระจกบาดมือน่ะ^^"

"ไม่เเค่แล้วล่ะ ไปทำแผลก่อนเถอะ เดี่ยวเศษพวกนี้ผมเก็บให้"

"แต่ว่า......"

"รีบไปทำแผลก่อนสิ!"ฮิโรโตะไล่ให้ผมไปทำแผล ผมจึงรีบเก็บของและแต่งตัวผมแล้วจึงเดินออกมาทำแผลที่ด้านนอก

"คาเซะมารุคุง ไปทำอะไรมาเนี่ย?"อากิถามทันทีที่เห็นบริเวณนิ้วมือของผมมีเลือดไหลออกมา

"กระจกบาดน่ะ เหม่อไปหน่อย ฮะๆๆ"

"มานี่สิ เดี่ยวจะทำแผลให้"

"ขอบใจนะ"ผมเดินตามอากิไปอย่างว่าง่าย และระหว่างทำแผลอิจิโนเสะก็เดินผ่านมาพอดี

"อ้าว คาเซะมารุคุง ไปโดนอะไรมาน่ะ?"

"กระจกแตกน่ะ พอจะก้มลงเก็บก็ดันบาดนิ้วซะก่อน"

"เหห ตอนที่ผมอยู่อเมริกาน่ะ ถ้ามีเรื่องแบบนี้เค้าว่าเป็นลางร้ายนะ นายอาจเกิดอุบัติเหตุได้ ระวังหน่อยล่ะ"

"อืม ขอบคุณที่เตือนนะ" จะว่าไป ก็รู้สึกแปลกๆว่าจะมีเรื่องไม่ดีบางอย่างเกิดขึ้นนี่นะ ผมควรระวังไว้หน่อยก็ดีนะ...

        หลังจากทำแผลเรียบร้อยผมก็เดินออกมาสมทบกับพวกเอนโด รอผมอยู่เพื่อชวนไปกินราเมน นึกแล้วเชียวว

-__-;;  ระหว่างทางผมดันนึกถึงพี่ชายขึ้นมา สมัยเด็กผมจำได้ว่าผมมีพี่ชายอยู่อีกคน แต่วันหนึ่งพี่เค้าก็หายไป แม่บอกว่าเค้าไปเรียนที่ต่างประเทศ ผมรู้ว่าเเม่โกหก ผมได้ยินหมดแล้วเรื่องที่แม่คุยกับพ่อที่เกี่ยวกับพี่น่ะ ผมจำลักษณะของพี่ได้เลือนลางมาก จำได้แค่ พี่เค้าผมยาว ผิวสีขาว รูปร่างคล้ายกับผู้หญิง ความทรงจำที่มีเพียงน้อยนิดนี่แหละ กับรูปถ่ายไม่กี่ใบ ผมจะตามหาพี่ให้เจอ! ผมอยากจะเจอพี่อีกครั้ง ถึงแม้ความทรงจำที่เกี่ยวกับพี่จะมีเพียงน้อยนิด ถึงจะจำเรื่องต่างๆเกี่ยวกับพี่ไม่ได้มากแต่กลับรู้สึกผูกพันธ์กันอย่างน่าประหลาด ราวกับเราร่วมกันสร้างความทรงที่มีความสุขมาด้วยกัน

     ผมเงยหน้าขึ้น มองเพื่อนๆทุกคนที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน พลางหันไปมองแม่น้ำข้างๆ ข้างๆแม่น้ำมีต้นซากุระที่ผลิดอกขึ้นมาเต็มต้น และเเสงพระอาทิตย์สีส้มของยามเย็น สายลมอ่อนๆพัดมา ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าแปลกใจ 

     ทุกคนกำลังรอสัญญาณไฟข้ามถนนเพื่อข้ามไปอีกฝาก แต่แล้ว ผมสังเกตเห็นฟุบุคิและมิโดริคาวะที่คุยกันจนไม่สนใจรอบข้างกำลังเดินออกไปจากจุดรอสัญญาณไฟจราจร รถบรรทุกคันใหญ่ขับมาด้วยความรวดเร็ว ไวกว่าความคิด ผมตะโกนออกมา แล้วรีบวิ่งอย่างสุดกำลังไปหาทั้งสองคน

"ฟุบุคิ มิโริคาวะ ระวัง!!!!!!!" 

 ผมพลักทั้งสองคนออกไป และจังหวะนั้นเอง ที่รถบรรทุกคันใหญ่พุงเข้ามาหาผม ผมได้ยินเสียงที่เพื่อนๆเรียกก่อนที่ความเจ็บปวดอันมหาศาลเเละกลิ่นคาวเลือดจะขึ้นมาตีจมูก

"คาเซมารุ!!!!!!!!"

The end Kazemaur talk

---------------------------------------------