คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Spade XXX! : Chapter 1 ยินดีที่ไม่รู้จัก [100 PER...]
Chapter 1 : ยินดีที่ไม่รู้จัก
Author : ++Piano_Tar++
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าของอีกวันเพราะมีแรงสะกิดบางอย่างจากบางคน ก่อนที่ผมจะต้องชะงักกึกเมื่อใบหน้าคมเจ้าของห้องอยู่ห่างจากใบหน้าผมเพียงแค่ไม่กี่เซน!! ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจระคนแปลกใจ.. ก่อนที่มือบางทั้งสองข้างจะยกขึ้นมาดันตัวร่างสูง...
“ขี้เซาจังนะ..” เสียงร่างสูงบอก.. ผมหลับสายตาคมๆนั่นก่อนจะพูดตอบไป
“ขอโทษครับ.. คือเมื่อวานผมจัดของเพลินไปหน่อย.. แล้วทำไมผมมาหลับอยู่ที่โซฟาได้หล่ะเนี้ย” ผมเกาหัวแกรกๆด้วยความงุนงง เท่าที่จำได้คือเมื่อคืนหลังจากที่ร่างสูงบอกทางมาห้องเขาเสร็จ เขาก็เปิดประตูออกและเจอกับห้องที่มีแต่ของรกไปหมด.. ไม่มีการทำความสะอาด ไม่มีที่ว่างสำหรับวางของ และไม่มีแม้กระทั่งเตียงสำหรับนอน! ผมนั่งจัดของนั่นนี่โน่นไปเรื่อยแต่เนื่องจากความอ่อนเพลียจากการเดินทางจึงทำให้ผมล้าเกินกว่าจะทำอะไรได้มากมาย... และในที่สุดผมก็หลับไป.. แต่หน้าแปลกที่ตื่นเช้ามาผมกลับนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกนี่ ทั้งๆที่ผมไม่ได้เดินมา
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน พอูตื่นมาก็เห็นนอนน้ำลายยืดอยู่นี่แล้ว น่าเกลียดชะมัด...” ผมหน้าร้อนวูบวาบทันทีที่เขาพูดว่าผมน้ำลายยืดและพูดว่าผมน่าเกลียด ชิ!
“ผม... ผมขอตัวไปล้างหน้าก่อนนครับ” พอพูดเสร็จผมก็ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำทันทีก่อนที่จะล้างหน้าตัวเองด้วยความเจ็บใจที่สุด! นี่ขนาดวันแรกของการอยู่ด้วยกันยังโดนด่าว่าน่าเกลียดเลย แล้ววันต่อๆไปหล่ะ!! มือขาวบางที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบแปรงสีฟันหยุดลง เมื่อสายตาคู่สวยหันไปเจอบางสิ่งเสียก่อน!!
นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!
ผมเดินออกจากห้องน้ำมาอย่างรวดเร็วก่อนจะไปคว้าแขนเจ้าของห้องที่กำลังนั่งดูทีวีอย่างสบาบใจเฉิบให้มาเก็บ ‘ของ’ ที่เขาทิ้งไว้ด่วน!! แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมจะสื่อ เขาผลักมือผมออกก่อนที่จะถามออกมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่
“มีอะไร =_=”
“ทำไมคุณไม่เก็บ ‘ของ’ ของคุณให้มันดีๆหล่ะ” ผมตะโกนบอกหน้าดำหน้าแดงแต่ก็ยิ่งสร้างความสงสัยให้กับร่างสูง เขาทำหน้าประมาณว่าผมกำลังท่องคาถาอะไรสักอย่างที่เขาไม่รู้จักและไม่เข้าใจ ผมจึงขยายความต่อ
“คุณเดินไปดูที่ห้องน้ำ แล้วคุณจะรู้เอง” ผมพูดพลางเสมองไปทางอื่น... ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าผมแดง เทมป์เดินไปที่ห้องน้ำอย่างหัวเสียที่มีคนมากวนเวลาดูการ์ตูน(?)ของเขา ก่อนที่จะหยิบ ‘ของ’ ชิ้นนั้นขึ้นมาแล้วเดินกลับมาหาร่างเล็ก
“ถุงยางอ่าหรอ?” เขาถามผมต่อด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“ใช่! นั่นมันของส่วนตัวของคุณ ใช้เสร็จแล้วก็ควรจะทิ้งมันให้เป็นที่ ไม่ใช่ทิ้งไว้ตามพื้นห้องน้ำแบบนั้น” ได้ทีผมจัดชุดใหญ่เทศน์เขาเลยครัช5555 ไม่รู้ซะแล้วเห็นมานิ่งๆที่จริงเจ้าระเบียบนะ #ไม่อยากจะบอก
“แล้วทำไมมึงไม่เก็บไปทิ้งหล่ะ?”
“ก็นั่น! นั่นมันของส่วนตัวของคุณ! ผมไม่อยากจะยุ่ง -^-”
“ของส่วนตัวของกูหรอ... งั้นลองมาทำให้มันเป็นของส่วนตัวของเราดูมั้ย.. มันจะได้ง่ายขึ้น J”
!!!!
ผมยืนตัวแข็งเป็นรูปปั้นหินเลยครับ หลังจากที่เขาพูดอะไรแบบนั้นออกมา ความรู้สึกร้อนที่หน้าประดังประเดเข้ามาอีกครั้ง..
“หื้ม.. ว่าไงล่ะ ?” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงยังยื่นหน้าหล่อๆนั่นเข้ามาใกล้ผมอีกต่างหาก... จะอะไรกันนักกันหนา! แค่นี้ใจผมก็เต้นจนจะหลุดออกมาแล้วนะ! ใบหน้าของเทมป์ขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมเป็นฝ่ายที่จะต้องหันหน้าหนี.. และกลั้นใจพูดออกไป
“ไว้ผมเก็บให้ก็ได้ครับ.. แต่ตอนนี้คุณช่วยถอยออกไปหน่อยได้มั้ยครับ” หลังจากผมพูดจบร่างสูงก็ผละออกไปและวางถุงยางลงบนมือผมก่อนที่จะใช้มืออีกข้างยีหัวผมจนมันฟูฟ่องพร้อมกับกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้
“อย่างนี้สิถึงจะน่ารัก... J”
-////- ผมก้มหน้างุดหนีเขา.. และเดินเอาของบนมือไปทิ้ง..
“ไม่รู้จักชื่อผมหรอ ?” จู่ๆร่างสูงที่เดินตามมาก็ถามขึ้นมาแบบไม่ให้ซุ้มให้เสียง
“รู้ฮะ ” ผมตอบกลับไป
“แล้วทำไมเรียกคุณ(- -)”
“ก็มันดูเหมาะสมดี..” ผมตอบเขาไปปัดๆ ผู้ชายอะไรตีหน้ามึนได้... น่ารักชิป!
“แล้วถ้าบอกให้เรียกผมว่าพี่ คุณจะเรียกมั้ย (- -)?”
“ก็ถ้าเป็นคำสั่งผมก็คงต้องเรียกแหละครับ”
“แล้วถ้าผมไม่ได้สั่ง คุณจะเรียกมั้ย (- -)?” ยังไม่เลิกๆ
“พี่อยากให้ผมเรียกหรอฮะ? *^* 'พี่เทมป์' ” ผมมองเข้าด้วยสายตาวิบวับเล็กน้อยพร้อมกับย่นคิ้วแบ้วๆก่อนที่จะต้องผงะเมื่อ.. จู่ๆพอผมพูดเสร็จเขาก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าผมเป็นรอบที่สามของวัน = = ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่า? สายตาคมมองสำรวจใบหน้าผมตั้งแต่คิ้วเรียวสวย... ดวงตากลมโต (สบตากัน) จมูกรั้นๆของผม และ ปากเรียวสวย.. สัมผัสเย็นเกินขึ้นที่เรียวปากบางของผมเมื่อนิ้วเรียวของร่างสูงลูบมันเบาๆอย่างถนุถนอม เทมป์กระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของผมเบาๆ...
“เรียกผมเสียงหวานนั้น ถ้าผมอดใจไม่ไหวขึ้นมา.. ‘น้องไนท์’ จะเดือดร้อนเอานะครับ...”
“ก็เรียกแบบนั้นแหละดีแล้ว พี่ชอบ..”
-////- ฉ่า!!
*
*
*
*
*
เวลาช่วงเช้าผ่านไปอย่างทุรักทุเร ไม่รู้ว่าพี่เทมป์จะมือซนไปไหนจับนั่นจับนี่! จนผมแทบจะช้ำไปซะทั้งตัว ยิ่งพอผมเรียกเขาว่าพี่เทมป์เขายิ่งขยั้นขยอให้เรียกอยู่นั่นแหละ ทั้งๆที่เขาอ้อนเหมือนแมวแต่เขากลับตีหน้ามึนทุกสถานะการจนผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าภายใต้หน้ามึนๆนั้น เขารู้สึกอะไรกันแน่...
พี่เทมป์ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษหลังจากที่เขาชวนผมออกมาเดินห้างและผมก็ตอบตกลง แน่นอนว่าถ้าผมปฏิเสธไอ้ผู้ชายหน้ามึนข้างๆคงต้องเอาหน้ามึนๆของเขามาป้วนเปี้ยนกับหน้าผมอีกแน่ๆ =///= พูดเองเขินเอง ตอนนี้ผมกับเขาอยู่บนรถที่กำลังติดไฟแดงยาวเหยียด ผมเหลือบไปมองใบหน้าคมของคนข้างที่ยังคงทำหน้ามึนส่งไปให้สัญญาณจราจรราวกับจะถามมันว่า จะติดอีกนานมั้ย? แต่หน้าเขาตอนนี้มัน...
“คึ.. คิก.. คิก.. ฮ่าๆๆ” ผมพยายามกลั้นหัวเราะจนสุดตัวแล้วแต่ว่ามันก็กลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็พี่เทมป์เล่นทำหน้ามึนๆแล้วอยู่ดีๆเขาก็ยืดตัวตรงอย่างกับถูกไฟช็อตแล้วก็ยู่ปากเหมือนกับงอนคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วอยู่ดีๆเขาก็แลบลิ้นใส่ป้ายไปสัญญาณจราจรแล้วตามด้วยขยิบตาน้อยๆ.. ผู้ชายอะไรมุ้งมิ้งชะมัด (> < )( > <)
“ขำอะไรหรอ (- -)?” พี่เทมป์ก็ยังคงทำหน้ามึนเหมือนเดิม ตลกชะมัด! ผมหายใจเข้าลึกๆพลางหยุดหัวเราะแล้วก็เสมองไปทางอื่นกลบเกลื่อน.. แต่ดูมันจะสร้างความไม่พอใจให้กับร่างสูงไม่ใช่น้อยเพราะเขาส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอมาด้วย แล้วจู่ร่างสูงก็ใช้แขนทั้งสองข้างของเขามาคริ่มร่างผมไว้!!..
“นะ นี่พี่เทมป์จะทำอะไรครับเนี่ย!!” ผมกลั้นใจพูดไปทั้งๆที่หน้าผมกับเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงเซนต์ เอาตามความจริงถ้าผมเป็นปลากัดผมอาจจะท้องไปแล้วนะ พี่เทมป์แม่มชอบจ้องตา = = ร่างสูงไม่ตอบแต่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม.. จนเมื่อริมฝีปากเราจะแตะกัน...
ปี๊นนนนนน!!!
เสียงบีบแตรก็ดังขึ้นซะก่อน ผมเพิ่งสังเกตว่าไฟมันเขียวไปแล้วเกือบสิบวิ! นี่ผมกับพี่มันจ้องตากันนานขนาดนั้นเลยหรอวะ ? แล้วที่ไอ้พี่เทมป์จะทำเมื่อกี้คืออะไรยังไง ? กูมึน.. แต่จู่ๆคนข้างๆก็พูดพึมพำออกมาเบาๆ
“ชิ! เกือบจะได้แล้วเชียว.. J”
“พี่เทมป์ว่าอะไรนะครับ ?” ผมถามเขาออกไปเพราะฟังไม่ชัดสักเท่าไหร่.. แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ
“อะไรหรอ (- -)?” หน้ามึนๆของเขานั่นเอง ผู้ชายอะไรเดาอารมณ์ยากชิป! เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงยิ่งกว่าสตรีเพศมีเมนส์ =___= ผมมองเสี้ยวหน้าคมที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างมุ่งมั่น(แบบมึนๆ) โดยที่ไม่ได้พูดอะไร บางครั้งเขาก็หันมาสบตากับผมนะแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน ผมจึงทำได้แค่เสมองไปทางอื่น ก่อนที่จะกดเปิดเพลงในรถของเขา...
(ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร... ไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร.. ไม่รู้ว่าโลกความจริงของเรานั้นเป็นอย่างไร..)
ทำนองเพลงแสนคุ้นหูของศิลปินวง 25 hours ดังขึ้น พอเพลงๆนี้เริ่มเล่นผมถึงหันไปมองหน้าคนข้างๆ ซึ่งเขาก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน... เราสบตากันนิ่งๆ ก่อนที่พี่เทมป์จะละสายตาไปมองที่ถนนต่อ..
“เดี๋ยวพี่ว่าจะไปดูเตียงนอนให้ไนท์นะ...” ผมรุ้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อผม ครั้งนี้ก็เช่นกัน...
“ดูให้ผม?”
“ไม่อยากได้หรอ (- -)?”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ.. ผมก็มาแค่อาศัยอยู่ ผมเกรงใจ..” พอพูดจบผมก็ระบายยิ้มอ่อนส่งไปให้คนที่ขับรถอยู่ ซึ่งเขาก็หันมามองผมพอดี เขายังคงทำหน้ามึนก่อนที่จะตอบผมกลับมา...
“งั้นลองมาเป็นแฟนกันมั้ยหล่ะ? ไนท์จะได้ไม่ต้องเกรงใจพี่ไง (‘ ^ ‘) เนอะๆ”
!!!
“มะ มุขนี้ใช้ได้ ผมให้ผ่านเลยพี่ ” ผมตอบไปตะกุกตะกัก ผมคงจะปักใจเชื่อเขาไปแล้วนะถ้าสีหน้าของเขาตอนพูดไม่ใช่ปากยู่หน้ามึนแบบนั้น!
“พี่ไม่ได้เล่นมุขนะ (‘ 3 ‘)” พี่เทมป์ทำปากจู๋แบบเด็กๆ -= =- ถึงแม้เขาเพิ่งจะขอผมเป็นแฟนไป แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเขินเลยกะนิด ก็ดูท่าทีของเขาสิ ทำตัวมุ้งมิ้งแต่กลับพูดเรื่องสำคัญแบบนั้นออกมา..
“เราเพิ่งจะรู้จักกันเองนะฮะ =__=” ผมตอบกลับไปแบบทีเล่นทีจริง ร่างสูงเหมือนจะพูดบางอย่างออกมาแต่ก็ถึงที่จอดรถของห้างเสียก่อน... เขาจึงเลือกที่จะสนใจกับการขับรถมากขึ้นและยังไม่ได้ตอบอะไรผม รถBMW คันสวยกำลังแล่นไปที่ชั้นจอดรถใต้ดิน.. เทมป์ขับวนๆไปจนเจอที่จอด... เขาตบไฟขอทาง และถอยเข้าไปที่ช่องจอดอย่างสวยงาม..
“แต่พี่ชอบไนท์นะ.. (‘ ^ ‘)” จู่ๆพี่เทมป์ก็พูดขึ้น
“ทั้งๆที่วันแรกพี่ผลักไสผมขนาดนั้นอ่ะนะ ? ” ผมถามเขากลับไป
“ก็มันไม่คุ้นอ่า ให้ทำไงได้... ” ร่างสูงทำเสียงงุ้งงิ้งๆ จะมุ้งมิ้งไปไหนวะแม่ม!
“ไปดูของกันเถอะฮะ” ผมพูดตัดบท แต่มุขนี้ใช้ไม่ได้กับผู้ชายตรงหน้า ทันทีที่ผมกำลังจะเปิดประตูรถข้อมือของผมก็ถูกคว้าเอาไว้ก่อน ผมหันกลับไปมองหน้าเขาอีกครั้ง.. สายตาของเขาสะกดผมเอาไว้ น่าแปลกที่มันไม่มีแววล้อเล่นอยู่ข้างใน นัยน์ตาคู่สวยของพี่เทมป์ในตอนนี้กลับมีแต่ความเจ็บปวด โศกเศร้า.. แต่เพียงแค่ชั่วพริบตามันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเหมือนกับว่ามันเป็นความรู้สึกภายในใจของเขาที่เขาปกปิดมันไว้... แต่ทำไมเขาต้องปกปิดมันไว้ ?
“งั้นถ้าพี่ขอจีบไนท์ จะได้มั้ย?” ผมมองหน้าร่างสูงข้างกายที่ตอนนี้เขาหันข้างมาทางผมราวกับว่าไม่อยากที่จะสบตา.. ใบหูของพี่เทมป์ขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก พี่เทมป์ยกมือขึ้นมาเกาคออย่างเขินๆ ส่วนผมหน่ะหรอ.. นั่งหน้าแดงเป็นตุ๊กตาหน้ารถของเขาไปแล้วฮะ -////-
“กะ ก็แล้วแต่พี่เถอะ.. ผมว่าเราไปดูเตียงนอนกันเถอะฮะ..” พอพูดเสร็จผมก็ลงมาจากรถและปิดประตูทันที.. ผมก้าวฉับๆเดินตรงไปยังทางเข้าห้างทันที แต่ดูเหมือนขาผมจะสั้นไปสักหน่อยเพราะไม่นานพี่เทมป์ก็เดินตามมาทัน.. แล้วจู่ๆมือหนาก็จับมือผมไว้ และกุมมือผมไว้หลวมๆ แล้วก็พูดออกมาว่า...
“พี่ขอจับมือนะ...(‘ ‘)”
ปากผมจะปฏิเสธแต่พอเห็นสายตาของเขาแล้วก็พูดไม่ออก ไม่อยากยอมรับสักเท่าไหร่ว่าตอนนี้ผม..เขิน! -//////-
ไม่นานนักผมกับพี่เทมป์ก็มาถึงช็อปที่เกี่ยวกับบ้านและวัสดุภัณฑ์ ซึ่งตอนนี้เราได้มาหยุดอยู่โซนที่มีเตียงนองทั้งแบบเดี่ยว แบบคู่ แบบเป็นฟูก แบบมีผ้าห้อยระยงรยางค์ ผมมองไปเรื่อยๆจนสายตาไปสะดุดเข้าไปเตียงที่อยู่กลางๆบูธ ผมปล่อยมือจากพี่เทมป์ก่อนที่จะเดินกึ่งวิ่งไปที่เป้าหมาย... และผมก็ไปหยุดอยู่ที่เตียงนั้น
มือขาวบางลูบไปที่ฟูกนุ่มๆสีฟ้าอ่อนที่มีผ้าปูที่นอนลายน่ารักๆของตัวการ์ตูนที่ชื่อว่า ‘stitch’ รอยยิ้มบางระบายออกมาอ่อนๆ จนคนข้างกายของเขาสังเกตเห็นและเผลอมองใบหน้าหวานที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยนอย่างนั้นไปนานเหมือนกัน..
“พี่ครับ!” เสียงร่างสูงข้างกายดังขึ้นเรียกความสนใจของผมกลับมา..
“สนใจสินค้าตัวไหนครับ ? ”
“เอาเตียงนี้ครับ ผ้าปูตามนี้ทั้งหมด จัดส่งไปที่นี่ครับ”
พี่เทมป์ยื่นที่อยู่ให้เขาเสร็จสรรพ แต่เดี๋ยวนะ! ทำไมเขาถึงรู้หล่ะว่าผมอยากได้เตียงนี้! แล้วดูราคารสิ! แพงหูฉี่ซะขนาดนี้ ถึงมันจะถูกใจผมมากแต่ผมก็รู้สึกว่ามันแพงเกินไป
“ทำไมซื้อเตียงนี้หล่ะฮะ ?”
“ก็เห็นมองตาลุกวาว ไม่อยากได้หรอ (‘ ^ ‘)?”
“ปะ เปล่าฮะ ผมชอบ.. ชอบมาก..”
ผมถึงกับติดอ่าง.. ก็ความมุ้งมิ้งของพี่เทมป์มันทำให้ผมรู้สึกขัดๆแปลกๆ และเมื่อสายตาผมสบเข้ากับดวงตาคมๆของร่างสูงจู่ๆหน้าผมก็เห่อร้อนขึ้นมา.. สายตาของร่างสูงที่มองมาที่ผม มันช่างอบอุ่นจนน่าแปลกใจ.. เขามองผมราวกับว่าผมเป็นคนสำคัญ..
“ที่บอกว่าชอบหน่ะ...”
“?”
“ชอบพี่หรือชอบเตียงหรอครับ J”
!!!
ผมถึงกับอ้าปากเหวอไปชั่วขณะ ริมฝีปากของร่างสูงกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะขยิบตาให้หนึ่งทีแบบโค-ต-รจะมุ้งมิ้ง ผมหน้าร้อนวูบใจเต้นระส่ำ.. นี่ผมกำลังหวั่นไหวสินะ ผมกำลังหวั่นไหวกับคนที่เพิ่งเจอกันแค่ 3 วัน และเขาคนนั้นดันเป็นผู้ชายเหมือนกันกับผมด้วย!!
“เขินพี่หรอครับ (‘ ‘)”
“ปะ เปล่าซะหน่อย!!”
“แล้วทำไมต้องหน้าแดง? (‘ ‘)”
“ผม.. ผม.. ผมก็แค่ร้อน เปล่าเขินอะไรสักหน่อย! เปล๊า!!” ผมตอบเขาไปรัวๆ.. ผมร้อนจริงๆนะ ร้อนที่หน้าหน่ะ -////- จุดเดียวเลย!
“โอเคครับ ไม่เขินก็ไม่เขิน หึหึ” ถึงแม้เขาจะพูดแบบนั้น.. แต่น้ำเสียงของเขาทำให้ผมรู้ได้ทันทีเลยว่า เขาไม่เชื่อที่ผมบอกเลยแม้แต่นิดเดียว!
*
*
*
*
หลังจากนั้นเราไปกินมื้อกลางวันกันที่ร้าน ‘เกือบจะอร่อย’ ซึ่งผมรู้สึกถูกชะตากับชื่อนี้มากๆ ผิดกับพี่เทมป์ซึ่งไม่อยากจะเข้ามากินเลยแม้แต่น้อย ผมต้องอ้อนเขาอยู่ตั้งนานกว่าเขาจะใจอ่อน.. จะว่าไปการที่เขาใจดีแบบนี้มันอาจจะทำให้ผมเคยตัวก็ได้นะ แต่ช่างมันเหอะ5555 พอสั่งอาหารเสร็จ ก็เป็นช่วงเวลาที่ความเงียบเริ่มปกคลุมโต๊ะเรา...
“เอ่อ... ผมว่ามันเงียบไปนะฮะ ( . .)” ผมพูดทั้งๆที่ยังไม่สบตาคนตรงหน้า...
“(‘ ‘)” ไม่มีคำตอบจากร่างสูงมีเพียงสายตานิ่งๆที่ส่งมาให้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่.. พี่เทมป์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ส่วยผมนั่งดูเมนูของทางร้านไปเรื่อยๆ เราไม่ได้คุยกันอีกเลยจนกระทั่ง...
“ไฮย์!เทมป์ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เสียงใสของใครบางคนดังขึ้นเรียกความสนใจของผมให้หันไปมอง.. พี่เทมป์ก็เช่นเดียวกันเขาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ และทันทีที่เขาสบตากับร่างบางผู้มาเยือนใหม่ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างคล้ายๆกับตกใจปนกับดีใจ แล้วจู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ก้มลงหอมแก้มพี่เทมป์!! เธอผละออกมาแล้วอมยิ้มน้อยๆก่อนที่จะพูดบางคำออกมา..
“ในที่สุดเราก็ได้พบกันสักทีนะคะ ที่รัก!”
!!!
หญิงสาวตรงหน้าเป็นเจ้าของรูปร่างอ้อนแอ้นอรชร เรือนผมของเธอเป็นสีน้ำตาลอ่อนและเป็นลอนบางๆ ดวงตาของเธอถ้าใครได้จ้องมองคงรู้สึกไม่ต่างจากผม.. ราวกับว่าถูกสะกดไว้ ยังไม่นับรวมริมฝีปากบางสีระเรื่อ ชวนให้สัมผัส.. แค่เห็นเธอเป็นใคร ใครก็หลง.. ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์.. มีแรงดึงดูดมากเลยทีเดียว..
ผมละสายตาจากหน้าสวยหวานนั่นกลับมามองที่ชายคนเดิมซึ่งนั่งตรงกันข้ามกับผม.. เขากำลังมองเธออยู่เช่นกัน แต่สายตาของเขาและผมมันต่างกัน.. พี่เทมป์มองเธอด้วยสายตาที่โหยหา อาลัย ส่วนผมมองเธออย่างคนไม่รู้จักคนหนึ่ง..
“เทมป์! ยูถึงกับอึ้งเลยหรอ?”
เสียงใสถามขึ้นอีกครั้ง.. แน่นอนว่าเหมือนเป็นการเรียกสติให้กับเทมป์ก็ไม่เชิง ร่างสูงยืนขึ้น กุลีกุจอไปหยิบเก้าอี้เพื่อมาให้เธอนั่ง.. เธอมองผมก่อนที่จะส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ และหันไปพูดกับอีกคนต่อ
“นี่ยูจะไม่แนะนำไอให้เพื่อนยูรู้จักหน่อยหรอ?”
“อะ.. เอ่อ ไนท์นี่ ‘โรส’ เป็นเพื่อนพี่ตอนที่ไปเรียนซัมเมอร์ด้วยกันที่เมกา ”
“สวัสดีฮะ..”
“โรส.. นี่น้องไนท์ เป็นเด็กที่คุณแม่ให้ผมช่วยดูแลหน่ะ..”
“ไฮย์.. ไนท์ ”
โรสยิ้มให้ผมน้อยๆ แต่หน้าแปลกที่มันต่างจากครั้งแรกตรงที่ว่ารอยยิ้มของเธอเป็นการแสยะยิ้มเสียมากกว่า ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ โรสพูดคุยกับพี่เทมป์ต่ออย่างออกรส ทั้งเรื่องเรียนที่เมกา เรื่องที่อาหารที่เธอและเขาชอบ ผมนั่งก้มหน้าก้มตากินโดยที่หูก็ยังคงฟัง.. จนไปถึงเรื่องที่ทั้งสองคนเคยเป็นแฟนกัน... ไม่รู้ทำไมแต่พอมาถึงตรงนี้ผมกลับรู้สึกกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก.. ผมจึงรวบช้อนส้อมเข้าด้วยกัน
“อ้าว.. อิ่มแล้วหรอ? พี่เห็นเราเพิ่งกินไปนิดเดียวเองนะ (‘ ‘)” พี่เทมป์ถามขึ้น
“ฮะ.. ผมอิ่มแล้ว” ผมตอบทั้งๆที่ยังคงก้มหน้ามองนั่นมองนี่ใต้โต๊ะ.. จนทำให้ร่างสูงแปลกใจจนต้องถามขึ้นมาใหม่
“เป็นอะไรหรือเปล่า ? ไม่สบายหรอ?”
“ปะ.. เปล่าฮะ”
“แน่ใจนะ ?”
“โถ่.. เทมป์ น้องก็บอกยูแล้วนะว่าไม่เป็นอะไร ยูถามอะไรเยอะแยะ.. ว่าแต่ช่วงนี้ยูว่างหรือเปล่า ไอเพิ่งกลับมาอยากได้ไกด์นำเที่ยวสักหน่อย...”
“อะ..เอ่อ ก็ว่างอ่านะ แต่..”
“ผมขอตัวไปห้องน้ำแปบนึงนะฮะ..”
จู่ๆผมก็พูดประโยคนั้นออกมาและลุกขึ้นจากเก้าอี้เสียดื้อๆ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าผมเป็นอะไรกันแน่ ผมรู้สึกหงุดหงิดตั้งแต่ผมต้องนั่งฟังทั้งสองคนพูดถึงตอนที่เขารักกัน.. ผมเดินออกมาจากร้านโดยที่ไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกที่ดังรั้งผมไว้.. ผมอึดอัดกับการต้องนั่งกินข้าวกันสามคน ทั้งๆที่ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน... นี่ผมเป็นอะไรกันนะ ?
ผมเดินไปอย่างไม่มีจุดหมายจนไปหยุดอยู่ที่ชั้นสามของห้างเห็นจะได้ (ร้านอาหารอยู่ที่ชั้นใต้ดิน) ซึ่งที่ชั้นสามจะเป็นแผนกเกี่ยวกับพวกกิ๊ฟช็อป ตุ๊กตา อะไรก็แล้วแต่ที่มันมุ้งมิ้งๆ ไม่อยากจะบอกว่าผมคลั่งไคล้มันมาก >< มันน่ารักนะ (เคะไปมั้ย ?) ผมมองไปรอบๆด้วยความสนใจจนลืมความรู้สึกอึดอัดที่โต๊ะอาหารไปสักพัก..
สายตาของผมไปสะดุดเข้ากับปากการูปแบบนึง.. มันเหมือนมีแรงดึงดูดให้ผมต้องเดินเข้าไปหามันและคว้ามันเข้ามาไว้ในครอบครอง... มันเป็นปากกาที่แพ็กกิ้งอย่างดีมีสง่าราศี ดูหรูเริศสแมนแตน #เยอะ แต่ที่น่าสนใจคือมันมีอยู่สองแท่ง.. แท่งแรกเป็นสีดำ ดูเรียบๆน่าใช้ ที่ฝาของด้ามมีรูปเทวดาทำหน้ามึนๆอยู่ ส่วนอีกแท่งเป็นสีขาว ดูเรียบๆเช่นเดียวกัน แต่ที่ต่างกันคือที่ฝาจะมีรูปนางฟ้าแหมะอยู่...
ที่ผมสนใจไม่ใช่นางฟ้า... แต่เป็นเทวดาต่างหาก เพราะมันเหมือน ‘เขา’ เลย
*
*
*
*
“ช้าจังนะ...” เทมป์บ่นพึมพำหลังจากที่ไนท์หายไปราวๆเกือบยี่สิบนาทีเห็นจะได้..
“เทมป์.. ยูว่าไอควรไปเที่ยวที่ไหนก่อนดีหล่ะ ?”
“แล้วแต่โรสเถอะ... ไอยังไงก็ได้” เขาตอบปัดๆกลับไป... เทมป์มองไปที่ประตูร้านเป็นระยะๆเพื่อดูว่าไนท์กลับมาหรือยัง แต่เขาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา! นี่มันจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะ!! ไปเข้าห้องน้ำประสาอะไรถึงได้นานขนาดนี้!
หรือว่าจะหลง ?
คิดได้ดังนั้นร่างสูงจึงลุกขึ้นอย่างไม่บอกไม่กล่าว.. เขาแบงค์พันมาสองใบก่อนที่จะวางมันไว้ที่โต๊ะ และวิ่งออกไปจากร้านโดยไม่ได้หันไปตามเสียงเรียกของหญิงสาวแต่อย่างใด.. จะให้เขาหันไปทำไมในเมื่อเขามีคนที่เป็นห่วงมากกว่า...
...โรสไม่ได้หนีหายไปไหน แต่ไนท์นี่ไม่แน่
“อ่าว.. นี่พี่เทมป์จะไปไหนหรอฮะ ?” ผมมองร่างสูงงงๆหลังจากที่ซื้อปากกาเสร็จผมก็หลงทางนิดหน่อยเลยมาช้า
“ไปไหนมา ?”
“อะ..เอ่อ ผมไปเดินเล่นหน่ะฮะ (. .)” ผมหลุบตาลงต่ำหลบสายตาคมๆนั่น คนอะไนตาดุชะมัด! -^-
“วันหลังไปไหนต้องบอกพี่ก่อนนะ...”
“ฮะ.. ผมจะบอกก่อนทุกครั้งสัญญาด้วยเกียรติของโดราเอม่อน !!” ผมชูสามนิ้วเลียนแบบเมื่อสมัยมอต้นที่เรียนลูกเสือ พี่เทมป์ยิ้มออกมาน้อยๆก่อนที่จะขยี้หัวผมจนฟูฟ่องเป็นปลาสิงโตเลยก็ว่าได้ = =
“พี่ยืมโทรศัพท์เราหน่อยสิ..” ผมจะอ้าปากถามว่าเอาไปทำไม แต่พอเห็นสายตาของเขาแล้วก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ดีกว่า.. ผมส่งโทรศัพท์ตัวเองให้เขา พี่เทมป์พิมพ์อะไรยุกๆยิกๆอีกสักพักก่อนที่จะส่งมันคืนให้ผม...
“พี่เอาไปทำอะไรอ่ะ ?” ผมถามทันทีที่ได้โทรศัพท์คืน เขาไม่ตอบเพียงแค่กระตุกยิ้มน้อยๆ จังหวะเดียวกันนั้นเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นพอดี... โชว์เบอร์ว่า...
‘พี่เทมป์สุดหล่อ’
= [] =
ยังไม่ทันที่ผมจะได้กดรับ ปลายสายก็วางไปเสียก่อน... ผมพอจะเดาออกอ่ะนะว่าเจ้าของเบอร์เป็นใครแต่พอผมหันไปถามพี่เทมป์รายนั้นก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เปลี่ยนเรื่องไปเรื่อย! หลอกขอเบอร์กันนี่หว่า
กะล่อนจริงๆเลยนะไอ้พี่เทมป์!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่เทมป์ น้องไนท์ >////<
พี่เทมป์สุดหล่อ555555 ครบร้อยล้ะนะ ดองมานานเนอะ คิคิ
อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้อิไรท์ด้วยน้าา จุ้บๆ
ความคิดเห็น