คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (7)
[All29 + R29] => 7 An empty heart.
---------------------------------------------------------------
นานาโกะออกมาจากโรงบาลเพราะหมอบอกว่าหายแล้ว (ด้วยฤทธิ์จูบ >/ / /<) วันนี้เธอจึงกลับมารวมกิจกรรมที่โรงเรียนอย่างปกติ มีงานต่างๆนานาของบางชมรม เช่น วันนี้เป็นแข่งเบสบอล ชองชมรมเบสบอลที่ยามาโมโตะอยู่ สึนะเลยลากนานาโกะมาด้วย
“ไง~ นานาโกะจัง หายดีแล้วหรอ” ยามาโมโตะทัก
“อ่า... ค่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ขอบใจที่มาเชียร์นะ”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ”
“555+ ฝากนี่ไว้น่อยนะ” ยามะว่าพลางยื่นไม้เบสบอลของตัวเองมาให้
“อ๊ะ... ค่ะ”
“อืม~” และเขาก็เดินไป
นานาโกะถือไม้เบสบอลเดินไปเดินมาอยู่ เธอเหลือบไปเห็นแจกันเซรามิคสีสวยที่วางอยู่บนโต๊ะเล็กไ เธอจึงเดินไปใกล้ๆ แต่ฉับพลันและฉับไว้ เธอสะดึดล้ม แล้วไม้เบสบอลกระเด็นหลุดจากมือ และลอยละลิ้วไป~
โครม!
เพล้ง!
ไปชนกับแจกันเซรามิคตกแตกและไม้เบสบอลก็หักออกมาเป็นสองส่ว ประจวบเหมาะกับที่ยามาโมโตะเดินเข้ามา...
“เฮ้ย! เธอทำอะไรของเธอน่ะ!” ยามาโมโตะตะโกนลั่น ด้วยความตกใจ และเริ่มเข้าโหมดดาร์ค หน้าตาน่ากลัว ทำเอาร่างบางสั่นดิ๊กๆ
“นานาโกะ... ขอ... ขอ...” และก็มาอีหรอบเดิมกับโกคุเดระ
“=_=;;” ผู้ที่ปกติมีหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา บัดนี้กลับเป็นใบหน้าอันน่ากลัวเหมือนยักษ์
“ขอ... ขอ... ฮึกๆ” ร่างบางเริ่มสะอื้น
ยามาโมโตะจึงจะเดินไป เพราะคงไม่ได้คำที่เขาต้องการแน่นอนแต่...
“นานาโกะ... ขอโทษค่ะ” เธอไปเอาความกล้ามาจากไหนก็ไม่รู้ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นด้วยความกลัว ยามาโมโตะเห็นใบหน้าอันน่ารักสุดแสนโมเอะของนานาโกะก็ถึงกลับใจอ่อน
“ไม่เป็นไรหรอก ^__^” ยามาโมโตะเอื้อมมือไปพยุงร่างบางให้ยืนขึ้น พอมองแบบนี้แล้ว นานาโกะน่ารักขึ้นเป็นกอง
“หา~!?”ร่างบางอุทานออกมาเบาๆ ก่อนจะพยุงตัวเองขึ้น อยู่ๆก็มีบางอย่างตกลงมาจากกระเป๋าเธอ
ตุบ!
มันเป็นเหมือนกับสร้อยคอร็อกเกต เพียงแต่ว่า พอเปิดเข้าไป มันเป็นนาฬิกาเข็มลายน่ารัก เธอรีบหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะค่อยมองมันอย่างพิถีพิถัน เธอรักนาฬิกาเรือนนี้มาก เพราะเป็นสิ่งของอย่างแรกที่เธอได้จากครอบครัว ในวันเกิดอายุครบรอบ 4 ขวบของเธอ
“สร้อยนั่น มันสำคัญกับเธอมากเหรอ” ตอนนี้ยามาโมโตะกับเธอก็เดินออกมาตามสวนในโรงเรียน
“ค่ะ มันเป็นของขวัญครบรอบ 4 ขวบของนานาโกะค่ะ” ร่างบางว่าพลางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดมันปานว่าเป็นลูกในไส้
“หืม อย่างนี้นี่เอง เธอถึงรักมันมาก” ยามาโมโตะว่า
“เปล่าหรอกค่ะ จริงแล้วๆ เพราะมันเป็นเครื่องเตือนใจว่านานาโกะไม่ได้อยู่คนเดียวต่างหาก เพราะทุกๆ ครั้งที่เข็มมันเดิน มันจะเหมือนเสียงปลอบว่านานาโกะไม่ได้อยู่คนเดียว ยังมีคุณพ่อคุณแม่ที่รัก ยังมีพี่ชายและเพื่อนๆ” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ยามาโมโตะสามารถสัมผัสได้ถึง จิตใจอันโดดเดี่ยวของเธอ ไม่มีใครเคยรู้เลยรึไงนะ ว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง จะต้องแบกรับความทุกข์ ที่ไหล่เล็กๆนั่นไม่สามารถแบกไว้ได้
“แต่ทุกครั้งที่ต้องอยู่คนเดียว ก็ไม่เข้าใจจริงว่าความรู้สึกเหงาที่ไม่มีเหตุผลนี้มันคืออะไร ความรู้สึกที่ค่อยกัดกินหัวใจทุกวัน ปกติก็ทำอะไรคนเดียวอยู่แล้ว แต่ทำไมตอนนี้ ไอ้ความเหงาอย่างไม่มีเหตุผลนี่มันคืออะไร!!! ฮือๆๆๆๆ” ร่างบางหยุดเดิน เอามือปิดหน้าแล้วปล่อยโฮออกมา ยามาโมโตะเห็นเช่นนั้น จึงดึงเธอเข้ามากอด และบอกว่า...
“ร้องออกมาเถอะ ยิ่งเก็บไว้ยิ่งเจ็บปวด ร้องออกมาเถอะนะ” ยามาโมโตะว่า ร่างบางจึงร้องแบบไม่คิดชีวิต ยามาโมโตะรู้ดีว่า น้ำตาที่ไหลออกมา เป็นน้ำตาที่ร่างบางเก็บไว้มานานตลอด เธอคงต้องเจ็บปวดมากๆ มิน่า ทุกๆครั้ง รอยยิ้มของเธอ มันจะเศร้าตลอด เพราะอย่างนี้นี่เอง เธอคงจะบอกกับัวเองว่าชินแล้ว แต่ความจริงแล้วไม่ใช่ เพราะเธอไม่เคยชินเลยต่างหาก เธอแค่ยอมรับความจริงไม่ได้... เท่านั้นเอง~
Special :: An empty heart. By จาปอนเน่ in japan
สายลมค่อยค่อยพัดเรือนผมให้ปลิวไป ดั่งเรือใบลอยล่องในทะเล
ดั่งทำเลที่ว่างเปล่า ไร้ผู้คน ดั่งคลื่นลมที่ทับถม ดันเข้ามา
ดั่งนภา เกรี้ยวกราดน้ำตาเพชร หลั่งลงมาเม็ดหยด ไม่ขาดสาย
ดั่งชีวิต ค่อยค่อยมี ค่อยวอดวาย ดั่งน้ำพราย แห่งความรัก ไม่ดับเอย~
ร่างบางที่ซบอกของยามาโมโตะอยู่นั้นค่อยผละออก เมื่อนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เธอไม่อยากให้ใครจะต้องมาเจ็บปวดเพราะเธออีกแล้ว เธอจึงกล่าวได้เพียงคำเดียว...
“ขอบคุณนะคะ” แล้วร่างบางก็วิ่งหายไป ปล่อยให้เสียงเรียกไล่ตามหลังไป ร่างบางวิ่งสุดชีวิต เธอไม่เคยเศร้าขนาดนี้มาก่อน สัญญากับตัวเองแล้วนี่ ว่าจะไม่ท้อ สัญญาไว้แล้วนี่ ว่าจะอ่อนแอ แต่ทำไม ทำไมมันถึง...
ร่างบางทรุดตัวนั่งอยู่ซอกตึกที่แสนปลอดคน เธอหลับตาปลดปล่อยให้จิตใจล่องลอยไป ร่างบางแทบจะอยากบ้าตาย เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น ครั้งที่เธอต้องทำให้พวกเขาเจ็บปวด เพียงแค่เธอรักเค้าไม่ได้ ทำไมนะ เธอถึงรู้สึกเศร้าอย่างนี้ ตอนนี้ในหัวใจถูกนองเต็มไปด้วยน้ำตา เหมือนมันกำลังจะขาด เหมือนมันกำลังจะถูกเผาจนเกรียมไหม้ ทำไงดี? เธอจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ได้...
ร่างบางค่อยๆหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า และในความฝัน...
... เหมือนเธอนอนอยู่บนเกลียวคลื่นที่เป็นเสมือนเตียง
... และได้ฝันไป
... ว่าเสียงหัวใจของหลายๆคนกำลังเจ็บปวด
... ความรักไม่มีวันเกิดขึ้นได้ ในหัวใจที่กำลังร้องไห้
... เหมือนดั่งดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงกระทบผิวน้ำในยามเย็น
... เกลียวคลื่นที่ถูกย้อมเป็นสีส้ม
... กำลังโอบอุ้มเธออยู่
| ||||
| ||||
|  | Name : BOMlnW< My.iD >  [ IP : 115.87.136.85 ]  ส่งข้อความลับ | ||
 |  |  |
 | |  |
| ||||
| ||||
| | Name : BOMlnW< My.iD > [ IP : 115.87.136.85 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : fern [ IP : 222.123.126.191 ] | ||
| | |
ความคิดเห็น