คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (10)
[All29 + R29] => 10 Tell it was a joke.
-------------------------------------------------------------------
ณ บ้านซาวาดะ
ร่างบางที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลหมาดๆ กำลังจัดแจงข้าวของที่รกรุงรังอยู่นั้น ให้หายไปเป็นปริทิ้ง ร่างบางกำลังรอคอยการมาของคนที่เธออุปโลกน์ให้เป็นพี่สาว
กิ๊งก๊อง!
เสียงกริ๊งหน้าบ้านดังขึ้น ร่างบางรีบกระโจนหาประตูบ้านทันที!
แอ๊ดดด~!!
“ไงจ๊ะนานาโกะ” ร่างที่อยู่ด้านนอกถาม
“สวัสดีค่ะพี่เกรเทล” ร่างบางบอกเสียงออกร่าเริงนิด (ขอย้ำว่านิดๆ)
“เหนื่อยไปหมดเลยแหละ นั่งเครื่องบินน้าน~ นาน~”
“เข้ามาก่อนค่ะ”
ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องครัวที่มีคุณแม่กำลังทำกับข้าว สึนะกับรีบอร์นกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะ และมีบางอย่างเกิดขึ้น...
“เอ่อ... เอ่อ... O/ / /O” เกรเทลอ้าปากพะงาบๆ ห้าเริ่มขึ้นสี เมื่อสบกับนัยน์ตาสีดำของรีบอร์นผู้ทรงสเน่ห์
นั่นทำให้นานาโกะรู้สึกฉันนิดๆ ทำไมนะ เธอกำลังพยายามหาคำตอบของไอ้อาการที่อยากจะระเบิดออกมาเต็มทีแล้ว เธอไม่พอใจมากๆ ที่ทั้งสองจ้องกันตาเป็นมัน!
“เอ่อ... นานาโกะว่าพวกเรามารู้จักกันดีกว่านะคะ นั่นพี่สึนะ แล้วนี่พี่รีบอร์น...”
พลั่ก!
ร่างบางถูกเจ้าของเรือนผมสีม่วงผลักออกไป...
“สวัสดีค่ะ เกรเทล เมซิเน่ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!” เธอกระดี๊การะด๊าเข้าใส่รีบอร์นทันที
ร่างบางที่ถูกผลักออกเมื่อกี้ เริ่มฉุนมากๆ ทำไมนะ เธอเองก็ยังงงกับอาการของตัวเองอยู่ เธอมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“555+ ใช่ค่ะๆ เรื่องนั้นก็สนุกดี55+ ไม่คิดนะคะเนี่ยว่าพี่รีบอร์นจะสอบเหรือนเกร ^O^” เสียงหัวเราะคุยกันอย่างสนุกสนาน ระหว่างเกรเทลกับรีบอร์น ทำให้บรรยากาศครึกครื้น ยกเว้นที่หัวมุมโต๊ะ นานาโกะนั่งจิกเล็บด้วยความรู้สึกโมโหอยากจะบ้าตาย หาที่มาที่ไปไม่ได้ เธอมันช่าง... =*=
“นานาโกะอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ” ร่างบางว่าก่อนจะเดินออกไป ซึ่งไม่มีใครสนใจเธอเลย เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก มีเพียงกรเทลที่หันมาขยิบตาให้เธอประมาณว่า... ‘ผู้ชายคนนี้ ฉันขอนะ ^_<’ ร่างบางโมโหโกรธาสุดฤทธิ์ กระแทกเท้าลงกับบันไดที่ไม่มีความผิดขึ้นเป็นบนชั้นสอง เธอจัดการเอาของที่อยู่ในกระเป๋าใบเล็กๆของตัวเองเทออกมาจนหมด แล้วหยิบสมุดไดอารี่ของตัวเองขึ้นมา
’12 พฤศจิกายน XXXX
วันนี้อากาศหนาวมาก พี่เกรเทลยังมาเยี่ยมบ่อยๆ หมอบอกว่าอาการของฉันเริ่มดีขึ้นแล้ว หวังว่าฉันจะได้กลับไปหาพี่สึนะ และคุณแม่นะ’
ร่างบางเปิดไดอารี่อ่าน พลางกุมหน้าอกตัวเอง อีกแล้ว อาการนั้นกำเริบอีกแล้ว เธออาจจะไม่เคยบอกใครที่นี่ เธอป่วยหนักมาก จึงต้องย้ายไปอยู่ที่อิตาลีเพื่อทำการรักษา แล้วที่เธอกลับมาที่นี่ เพื่อฟื้นฟูสภาพจิตใจ เธอเป็นโรคที่ใครๆก็ไม่อาจย่ำรู้ ไม่สามารถหาสาเหตุได้ แม้แต่ที่มาของโรค มันมีอาการส่งผลต่อสมอง มันจะทำให้ประสาทสัมผัสรวนไปหมด บางที มันอาจจะทำให้เธอช็อกจนหมดสติเลย หรือตายก็ยังได้!
’30 พฤศจิกายน XXXX
วันนี้พายุหิมะเข้าปกคลุมที่นี่ อากาศหนาวมาก แต่พี่เกรเทลก็ยังมาเยี่ยมฉันเหมือนเดิม วันนี้พี่เขาเอาเพลงมาให้ฟัง มันเพราะมาก ฉันอยากร้องได้จัง’
มันอาจจะไร้ค่า สำหรับหลายๆคน ไดอารี่เพียงเล่มเล็กๆ ที่จดวันละไม่ถึงห้าบรรทัด แต่มันกลับยิ่งใหญ่กับร่างบางตรงนี้มาก มันเหมือนเครื่องเตือนย้ำเธอว่า... เธอไม่ได้อยู่คนเดียว
’5 ธันวาคม XXXX
วันนี้อากาศหนาวมากขึ้นกว่าเดิมอีก วันพรุ่งนี้ฉันจะได้รับการผ่าตัด พี่เกรเทลมาเป็นกำลังใจให้ฉันด้วย พี่เกรเทลบอกว่า ถ้าฉันหายแล้ว จะพาไปเที่ยวที่สนุกๆด้วยกัน’
ร่างบางน้ำตาเริ่มคลอเบ้า เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้ มีหลายคนมาให้กำลังใจเธอมากมาย แต่เธอก็ได้เพียงนั่งขอบคุณอยู่บนเตียงสีขาวของโรงพยาบาล นั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวตลอดเวลา เธอเหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป เพียงแต่เธอกลับไม่สามารถอยู่ด้วยตนเองได้ เพราะร่างกายของเธอเริ่มทรุดหนัก เธอจะต้องกลับไปนั่งๆ นอนๆ บนเตียงนั่นอีกรึเปล่า???
’22 ธันวาคม XXXX
วันนี้อากาศเริ่มอุ่นขึ้นมาบ้าง ทางโรงพยาบาลบอกว่าอาการของฉันดีขึ้นเป็นระยะๆแล้ว ฉันกำลังจะหายใช่มั้ย วันนี้พี่เกรเทลก็ยังคงมาเยี่ยมฉันเหมือนเดิม วันนี้พี่เขาเอาผลไม้มาให้ฉันด้วย แต่หมอบอกว่าทานไม่ได้ ฉันเลยเอาไปให้คุณพ่อแทน’
น้ำใสๆเริ่มไหลอาบแก้ม อาการที่ไม่กำเริบมานาน กลับมากำเริบในอาการที่เธอกำลังเป็นแบบนี้ ดีไม่ดี เธออาจะหลับไม่ตื่นก็เป็นได้!
ร่างบางทรุดลงกับเตียงด้วยความเจ็บปวด พยายามทุรนทุรายหาทางช่วยตนเอง เหมือนตอนนั้นไม่มีผิด ตอนที่เธอหมดสติไปในห้องน้ำ ไม่นะ บอกทีว่านี่กำลังล้อเล่น เธอจะต้องกลับไปในโรงพยาบาลที่ต้องนั่งอย่างอ้างว้างคนเดียวน่ะเหรอ ไม่เอานะ ไม่เอาาาาาา>_<!
ร่างบางพยายามทุรนทุราย เธอปัดของตกพื้นอันแล้วอันเล่า จนมาหยุดที่หน้าสร้อยนาฬิกา เธอหยิบมันขึ้นมาก่อนหมดสติไป...
ตุบ!
เสียงนาฬิกาตกลงพื้น ร่างบางหมดสติไปอยู่บนเตียงที่ยับเยินจาการทุรนทุรายอย่างทรมาน มีสิ่งของหลายอย่างตกเกลื่อนกลาดไปทั่ว จากเหตุการณ์เมื่อครู่ ร่างบางที่หมดสติอยู่นั้น กำลังทรมานอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอกำลังอยากจะกรีดร้องออกมา แต่ตอนนี้สติเธอไม่เหลือแล้ว
ติ๊กๆๆๆๆๆ
เสียงบางอย่างดังขึ้นในห้องสีขาวโพลน ร่างบางค่อยๆ ปรือตาขึ้นมา ท่านกลางเสียงตรวจวัดชีพจรที่ดังลั่น มีหลายคนล้อมรอบตัวเธอไว้ และมือของเธอก็ถูกรวบขึ้นไป...
“นานาโกะ เธอต้องไม่เป็นไรนะ ลืมตาสิ!” เสียงของบุคคลหนึ่งที่ร่างบางระบุไม่ได้ว่าเป็นใคร เธอพยายามปรือตาขึ้นมาโฟกัสภาพตรงหน้า มีหลายบุคคลล้อมรอบตัวเธอไว้ แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกแปลกไป คือ... ความอบอุ่นที่ไหลผ่านเข้ามายังร่างกายของเธอ
เธอโฟกัสภาพของึคนที่กำลังกุมมือเธอเอาไว้ ฝบหน้าของเขาร้อนรนมากๆ กังวลเหมือนโลกจะแตก...
... พี่รีบอร์น
ร่างบางเอ่ยอย่างแผ่วเบาออกมาภายในจิตใจ ความรู้สึกปวดร้าวก็เริ่มเกาะกินร่างกายและจิตใจของเธอ ทุกคนเป็นห่วงเธอมาก ไม่มีใครสามารถหยั่งรู้ได้ แต่เมื่อก่อนหน้านี้ประมาณห้าชั่วโมง...
‘นานาโกะๆ ทำไรอยู่’ เสียงของสึนะที่ตะโกนถามอยู่หน้าห้องของร่างบาง
‘...’ ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา สึนะที่ร้อนใจจึงเปิดประตูเข้าไป พบกับร่างบางที่นอนจมกองเหงื่อแบบไม่เป็นท่า ทุกคนจึงรีบพาเธอมาส่งโรงพยาบาล!!!
‘ไม่เป็นไรครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว เธอยังไม่เคยบอกหรือครับว่าเธอเป็นโรค ‘Sensory abnormalities’ หรือ โรคประสาทสัมผัสผิดปกติน่ะครับ’ เสียงคุณหมอที่เพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินเอ่ยบอก เหล่าผู้คนที่อยู่ในนี้ใจกระตุกไม่เป็นท่า เธอไม่เคยบองเรื่องนี้เลย ไม่เคยบอกว่าเธอเป็นอะไร เธอบอกแค่ว่าตัวเองไม่สบาย ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นโรคร้ายแรง ทำไมกัน? ทำไมเธอต้องปิดบังพวกเราด้วย!?!!!!!
‘ยัยนั่นก็เป็นซะอย่างนี้แหละ ตอนอยู่ที่อิตาลีก็เป็นอย่างนี้ ไม่ยอมบอกใครเลย’ เกรเทลพูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ตรงที่ว่า ทำไมรีบอร์นของเธอ(?)ต้องเป็นห่วงยัยนั่นมากด้วย!
ยัยเด็กนั่น แย่งผู้ชายของเธอมามากมาย! เธอถูกหักอกจากการที่อดีรตแฟนของเธอไปหลงรักยัยเด็กสาวที่ป่วย วันๆ ได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่บนเตียง เธอจึงจำเป็นต้องตีซี้กับนานาโกะ อดีต เธอเคยเป็นสาวป็อปในระแวกนั่น แต่ตอนนี้... ยัยเด็กนั่น กลับแย่งชิงตำแหน่งของเธอไป เธอได้แต่มองยัยนั่นอย่างเคียดแค้นอยู่ห่างๆ!
‘เธอรู้แล้วทำไมเธอไม่บอก!’ รีบอร์นเข้ามากระชากตัวของเกรเทลอย่างหัวเสีย
‘ทำไมพี่ต้องแคร์ยัยเด็กนั่นด้วย! ยัยนั่นมีดีตรงไหน!?’ เกรเทลตะโกนออกมา
‘อย่ามาพูดถึงนานาโกะแบบนั้นอีก!’
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : BOMlnW< My.iD >  [ IP : 115.87.136.85 ]  ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : _FeRnna_< My.iD > [ IP : 117.47.152.68 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : xxvongolaxx< My.iD > [ IP : 222.123.220.86 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
ความคิดเห็น