คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (9)
[All29 + R29] => 9 I don't wanna you love me..
-------------------------------------------------------
วันนี้ร่างบางก็มาเรียนตามปกติ แต่ที่สำคัญคือวันนี้ยังจัดกิจกรรมอยู่ ร่างบางที่ไม่รู้จะทำอะไรดี เลยแต่นั่งแอ่วอยู่ในห้องจนเบื่อจะตายชัก เธอจึงเดินขึ้นมาสูดอากศบนดาดฟ้าของโรงเรียน
ร่างบางนั่งฮัมเพลงไปมาอยู่บนแท็งก์น้ำ บนดาดฟ้า มันจะไม่ใช่อะไรเลย ถ้าวันนี้อากาศไม่ร้อนปานเตาอบ มันจะรื่นรมย์กว่านี้ ร่างบางแกว่งมือพัดไปมาก่อนจะตัดสินใจจะกลับห้อง เธอเปิดประตูดาดฟ้าออกไป แต่ด้วยความซุ่มซ่ามที่ติดตัวมาแต่เกิด ทำให้เธอสะดุดขาตัวเอง มีหวังกระเด็นลงไป หวังหน้าจะทิ่มพื้นแน่
หมับ!
เอ๊ะ! แต่ไม่นะ เพราะมีวงแขนแกร่งมารับร่างบางเอาไว้ ถึงเวลาของคนๆนี้แล้วรึ???
“เธอจะอ่อยฉันรึไง ยัยสัตว์กินพืช” ฟังจากคำพูดก็รู้เขาไม่ใช่ใคร แต่เขาคือฮิบาริ เคียวยะ หัวหน้ากรรมการคุมกฎแห่งนามิโมริ
“O/ / /O” ร่างบางเบิกตากว้างพร้อมหน้าขึ้นสี เมื่อรู้ตัวว่าตอนนี้ตนกำลังซุกอยู่ในแผ่นอกอุ่นๆของร่างสูงตรงหน้าแล้ว >/ / /<
“เธอจะออกหรือไม่ออก ยัยสัตว์กินพืช” ว่าแล้วฮิบาริก็ผลักร่างบางกลับเข้าไปที่ดาดฟ้า แล้วประตูทุกอย่างก็ถูกล็อกไว้หมด โดยฝีมือคุซาคาเบะ ลูกน้องของฮิบาริเองก๊ะ =w=
ร่างบางที่นั่งสั่นดิกๆอยู่บนพื้นด้วยความกลัว มองหน้าร่างสูงที่กำลังค่อยๆก้าวย่างเข้ามา ร่างบางค่อยๆถอยทีละนิด ละนิด ละนิด จนหลังไปติดกับลวดเหล็ดกั้นขอบดาดฟ้า ร่างบางพยายามจะลูก แต่ก็ถูกร่างสูงตรงหน้ากดให้นั่งลง ฮิบารินั่งลงยองๆ จนระดับสายตาของทั้งคู่เท่ากัน ตอนนี้ร่างบางเหือนลูกไก่ในกำมือ ไม่สามารถดิ้นไปไหนได้ รอเพียงแต่วันตาย!!!
“เธอน่ะ... หยุดมายั่วกันซะที” ฮิบาริเอื้อนเอ่ยออกมาเบาๆ เหมือนะจะไม่ให้นานาโกะได้ยิน แต่ขอโทษ ร่างบางได้ยินชัดแจ๋ว เพราะตอนนี้ทั้งสองอยู่ติดกันมา และร่างบางก็นึกไปถึงคำของเคียวโกะและฮานะวันนั้น... ‘อย่าทำให้คุณฮิบาริหลงรักละกัน’ กับ ‘คุณฮิบาริน่ะ เขาเป็นกรรมการคุมกฎที่แสนมุทะลุน่ะสิ อย่าไปทำให้โกรธละกัน’ ร่างบางถึงกับหน้าซีด ไม่เคยมีอะไรทำให้เธอกลัวได้ขนาดนี้มาก่อน ร่างบางพยายามมองหาทางหนีทีไล่ ซึ่งแน่นอน มีทางเดียวคือ... โดดตึก =[]=!!!
แน่นอน ใครจะกล้า แค่อยู่ที่สูงๆก็เริ่มกลัวจะตายห่าอยู่แล้ว แล้วนี่ถ้าจะให้โดดลงไป ขอตายดีกว่า =O=;;
“มี~ โดรี~ กานามีกือ~ นามิโมริโน~” เสียงนกน้อยดังแว่วมา ทั้งสองชะงัก พร้อมกับฮิเบิร์ดที่บินมาเกาะหัวของนานาโกะ ร่างบางหลับตาปี๋ด้วยความกลัว แม้แต่นกตัวเล็กๆ เธอก็ระแวงไปหมด =_=;;
“มี~ โดรี~ กานามีกือ~ นามิโมริโน~” อันนี้ไม่ใช่เสียงนก แต่เป็นเสียงโทรศัพท์มือถือของฮิบาริต่างหาก ร่างสูงหยิบมันขึ้นมารับอย่างขัดใจ
“ว่าไง คุซะคาเบะ =*=”
[คุณเคียวครับ! มีพวกนักเลงมารวมกลุ่มกันทำร้ายนักเรียนนามิโมริครับ!]
“เจ้ามุคุโร่รึ???”
[เปล่าครับ หัวหน้าของมันชื่อเววิวแกงก่าครับ!]
“อืม เดี๋ยวไป” ว่าแล้วร่างสูงก็เดินไปทางประตู
... ในเมื่อมันล็อกอยู่แล้วเขาจะออกยังไง!
ร่างบางคิด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ...
ปัง! โครม!
ทอนฟาของฮิบาริพุ่งเข้าใส่ประตูทีเดียว ประตูล้มลงคว่ำถล่มลงมาอย่างไม่เป็นท่า ร่างบางอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า จนแทบลืมหายใจ =_=;;
ฮิบาริเดินลับไปแล้ว ทิ้งให้นานาโกะนั่งแหง่วอยู่คนเดียว ร่างบางค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสร้อยคอที่มีจี้เป็นนาฬิกาเรือนที่เธอรักนัก รักหนา มันกำลังเดินตามปกติ... เหมือนเดิม...
ติ๊กต๊อก!
“แกกำลังจะบอกว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้วใช่มั้ย” ร่างบางพึมพำ ก้มหน้างุด ก่อนจะถอนหายใจออกมา ร่างค่อยๆก้าวย่างลงบันไดช้าๆอย่างเหม่อลอย ท่ามกลางเสียงฮือฮาของนักเรียนสาว ที่พบเห็นเหหต์การณ์เมื่อครู่ ร่างเดินไปเรื่อยเปื่ย แต่ไม่ว่าที่ไหนข่าวเรื่องของเธอกับฮิบาริก็กระฉ่อนไปทั่ว เธอก็ไม่สนใจอยู่ดี เธอเดินเรื่อยเปื่อยจนมาถึงหลังโรงเรียน สถานที่ๆน่าจะเงียบสงัด แต่บัดนี้ กลับมีเสียงตะโกนโหวกเหวก พร้อมเสียงเหมือนของแข็งกระแทกกัน ร่างบางจึงเงยหน้าขึ้นมอง จึงพบกับพวกสึนะ ฮิบาริ และคนอื่นๆ กำลังสู้กับเจ้าพวกหน้าตาเหมือนถังขยะเดินได้อยู่3
“นานาโกะ O_O!!!” หลายเสียงประสานพร้อมกัน เหมือนจะให้ระวัง... แต่ก็ไม่ทันแล้ว ร่างบางถูกรัดคอจากด้านหลัง โดยผู้หญิงสูง สวย หมวย อึ๋ม และมีของแหลมบางอย่างจ่ออยู่ที่คอของเธอ
“เววิวแกงก่า! เธอต้องการอะไร!?!” เสียงหนึ่งตะโกน
“หึหึหึหึ หึหึหึหึ สงสัยว่ายัยคนนี้มีความสำคัญกับพวกนายมากสินะ” ยัยที่ชื่อเววิวแกงก่าเอ่ย
“ฮึ่ม!” หลายเสียงขบกรามอย่างไม่พอใจ รีบอร์นที่แอบลอบมองเหตุการณ์นั้น กำลังเล็งปืนกระสุนดับเครื่องชนไปหาสึนะที่อยู่ใกล้ยัยอึ๋มนั่น แต่...
ปัง!
ยัยอึ๋มนั่นคิดว่ารีบอร์นจะยิงใส่ตัวเอง เธอจึงเบี่ยงหลบ และใช่ร่างของนานาโกะเป็นตัวกำบัง ร่างบางทรุดลงไป ทำให้ทุกคนใจหาย!
วาบ!!!
อยู่แสงไฟดับเครื่องชนก็สว่างวาบมาจากร่างบาง ไม่ใช่จากหน้าผาก แต่ออกมาจากตัวของเธอ ไฟนั้นเป็นไฟลูกใหญ่สีส้มสวย แต่ถ้าสังเกตดูดีๆ ร่างหมดสติอยู่ เธอกำลังถูกโหมดไฮเปอร์ควบคุมอยู่ง ลูกไฟค่อยๆกระจายเป็นหย่อมๆตามพวกศัตรู ก่อนจะ...
บึ้ม!
ระเบิดออกมา เป็นเปลวเพลิงไฮเปอร์สังหาร ที่มีเพียงคนๆนั้นคนเดียวที่ใช้ได้ น้องสาวฝาแฝดของรุ่นที่1 !!!
ทุกคนอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างมาก ร่างบางทรุดลงกับพื้น หมดสติแบบไม่มีเหลือ เหล่าผู้คนทั้งหลายรีบกรูกันเข้ามา หัวงจะรีบพาร่างบางไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด!!!
ณ โรงพยาบาลนามิโมริ
ร่างบางลืมตาขึ้นมา ในห้องที่มีคนกระจุกเต็มไปหมด ทั้งโกคุเดระ สึนะ ยามาโมโตะ เรียวเฮ รีบอร์น ไม่เว้นแต่ฮิบาริก็อยู่ด้วย!!!
“เอ่อ... ‘_’;;” ร่างบางถูกจ้องเขม็งจากหลายบุคคลที่อยู่ในห้องนี้
“เธอทำบ้าอะไร!”
“เธอรู้มั้ยว่ามันเสี่ยงน่ะ”
“บลาๆๆๆๆๆ”
“บลาๆๆๆๆๆ”
หลายคำด่าสารพัดถูกพ่นใส่หน้าร่างบางจนร่างบางอยากปาดคอตัวเองทิ้งเลย
“นี่! พวกสึนะคุงทำไมทำแบบนี้ล่ะ!?! ไม่เห็นรึว่านานาโกะจังไม่ชอบ!” เสียงใสๆของเคียวโกะที่เพิ่งเดินเข้ามาเมื่อกี้ตวาด พลางมองค้อนไปทางร่างสูงทุกคน
“นั่นสิคะ ฮาฮิ~ นานาโกะจังไม่ผิดซะหน่อย” ฮารุที่เดินมาพร้อมเคียวโกะรีบเสริมทันที
“พวกลิงค่างก็อย่างนี้แหละ ไม่มีวันเข้าใจผู้หญิง!” ฮานะที่เดินเข้ามาติดพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เอ่อ... ‘O’;;” ร่างบางพยายามอ้าปากบอกแต่ก็ตามปากไวๆของพวกเคียวโกะไม่ได้
“ฉอดๆๆๆๆๆๆๆ” เคียวโกะ ฮารุ และฮานะ เทศนาพวกนั้นเป็นบานตะไท จนหูช้า ขาเดี้ยง สันหลังหัก(?)
“=_=;;” < < < สีหน้าของเหล่าบุคคลที่เพิ่งถูกเทศน์
“เข้าใจแล้วใช่มั้ย!?!” เคียวโกะตะคอกเสียงหนัก
“คร้าบ~” เหล่าของกลุ่มผู้ถูกเทศน์ตอบอย่างยานครางจนน่าต่อย
~ I’m not looking for someone to talk to. I’ve got my friend, I’m more than O.K. ~
(ฉันไม่ได้มองหาใครมาเพียงแค่พูดคุยกัน ฉันมีเพื่งอนฝูง ฉันอยู่ได้สบาย)
เสียงริงโทนโทรศัพท์ของร่างบางที่วางอยู่บนหัวเตียงของโรงพยาบาล มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบแล้วกดรับรับ
“สวัสดีค่ะ”
[นานาโกะใช่มั้ยจ๊ะ??]
“ค... ค่ะ ใครคะ”
[พี่ไง เกรเทล วันนี้พี่จะไปนามิโมริ เลยกะว่าจะไปเยี่ยมนานาโกะน่ะจ้ะ]
“อ๋อ~ ได้ค่ะ พี่มาเลยนะคะ เดี๋ยวนานาโกะไปรับ”
[ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวพี่ไปหาที่บ้านนะ อ๊ะ! เดี๋ยวพี่ต้องขึ้นเครื่องแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะจ๊ะ^_^]
“ค่ะ”
ร่างบางกดวางสาย ใบหน้าดูเหมือนดีใจผิดปกติ ก่อนจะลุกจากเตียงแล้วเดินไปเปลี่ยนชุด
“นี่ๆ พี่สึนะ พี่เกรเทลจะมาแหละ” ร่างบางว่าพลางเช็ดเรือนผมสีน้ำตาลที่ชุ่มน้ำอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล
“เกรเทล???”
“อ้อใช่! พี่สึนะยังไม่รู้จักสินะ เป็นพี่ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนของนานาโกะตอนอยู่อิตาลีไง” ร่างบางบอกก่อนจะเหลือบตาไปมองรีบอร์นที่นั่งเล่นเกมโทรศัพท์อยู่บนโซฟา
นัยน์ตาของร่างบางมองไปที่รีบอร์นเหมือนแฝงอะไรบางอย่างเอาไว้ ร่างบางเองก็ไม่รู้ มันเหมือนว่ากำลังสับสน เหมือนไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีมั้ย ในหัวใจเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย ร่างบางมองร่างสูงที่นั่งอย่างสบายอารมณ์อยู่นั้น เธอมองเหมือนว่ากำลังเศร้าอย่างนั้นแหละ...
ปล. ตอนนี้ยาวแปลกๆแหะ นางร้ายของเรากำลังจะมา หุหุ =..= งั้นเรามาทำความรู้จักกับเธอคนนี้ก่อนสักนิดดีกว่าเนอะ!=w=
เกรเทล เมซิเน่
อายุ 15 ปี
นิสัย ออกแนวร้ายๆ หวานๆ เป็นพวกผักชีโรยหน้า หลงรักรีบอร์นตั้งแต่พบหน้า เป็นสาวซ่า คาสโนวี่ จีบผู้ชายไม่เลือกหน้า เป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่ที่รุ่นที่9 อุปการะไว้
สูง 169 ซม.
หนัก 50 กก.
ปล.2 แค่นี้ก่อนเนอะ คิดไม่ออก =_=;;
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : BOMlnW< My.iD >  [ IP : 115.87.136.85 ]  ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : _FeRnna_< My.iD > [ IP : 222.123.3.110 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : xxvongolaxx< My.iD > [ IP : 222.123.201.215 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
ความคิดเห็น