Secret ♥ Green Apple :P

ลำดับตอนที่ #8 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (8)

[All29 + R29] => 8 Maybe you're my love

--------------------------------------------------------------------

มีเรื่องเล่าอยู่เรื่องหนึ่ง ณ ดินแดงอันไกลโพ้นออกไป ตั้งอยู่กลางป่าใหญ่ ทุ่งไม้ใหญ่ ไม่มีใครเคยพบเจอ มีเพียงสิ่งเดียว คือ จิตใจ วันหนึ่งมีผู้บุกรุกมายังเมืองๆนี้ เมืองๆนี้ที่เป็นเมืองเก็บสายใยเอาไว้ได้เริ่มพังลง แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่หายไป คือสายใยที่พันกันรอบด้าน ไม่เคยจางหาย และไม่เคยขาด แม้จะทำลาย จะตัด จะลาก กระชากถูยังไงก็ไม่ขาด ชาวเมืองจึงตั้งชื่อสายใยนี้ว่า ‘ความรัก’

“เฮือก!” ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมา ณ ซอกตึกที่เดิม ร่างบางยืนขึ้น ปัดฝุ่นออกจากกระโปรง ร่างบางมองเห็นพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า จึงคิดว่าตัวเธอหลับไปนานมากๆ ร่างบางจึงเดินออกจากโรงเรียนตัวคนเดียว เธอคิดว่าทุกคนคงจะเป็นห่วงเธอแล้ว เพราะไม่มีใรเห็นเธอเลยตั้งแต่ช่วงบ่าย ร่างบางคิดในใจพยายามเข้าข้างตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งกลับคิดว่าคงไม่มีใครสนใจเธอหรอก แล้วมันก็เป็นอย่างนั้น เธอเดินกลับมาบ้านโดยที่ไม่มีใครสงสัยเลยว่าเธอไปไหนมา มีเพียงคนเดียว...

“เธอไปไหนมา” รีบอร์นผู้เงีบยขรึมถาม

“ไม่ได้ไปไหนมาค่ะ” ร่างบางตอบแต่ไม่แม้กระทั่งสบตาร่างสูง

“จะบ้ารึไง!?! แล้วเธอหายไปไหนมามืดค่ำปานนี้!!!”

“แล้วพี่จะมาห่วงนานาโกะทำไมคะ!?!” ร่างบางตะคอก เริ่มโมโหถึงขั้นขึ้นเสียงได้ ทำให้รีบอร์นหน้าเจื๋อนลงนิดๆ ทั้งๆที่เค้าเป็นห่วงร่างบางตรงหน้าจะบ้าตาย แต่เธอกลับตอบแทนความเป็นห่วงนั้นด้วยอาการก้าวร้าวอย่างนี้รึ?

ร่างบางเริ่มรู้สึกตัว เธอจึงวิ่งขึ้นไปบนบ้าน โดยไม่สนใจเสียงที่เรียกไล่หลังอ ร่างบางทรุดลงกับเตียงในห้อง เธอคว่ำหน้าลงกับหมอน แล้วร้องไห้จะเป็นจะตาย

“นานาโกะขอโทษ ฮือๆๆ” ร่างบางพร่ำคำว่าขอโทษเป็นสิบๆ ร้อยๆ พันๆคำ เธอร้องไห้จะเป็นจะตาย เธอคงรู้ว่ารีบอร์นเป็นห่วงเธอจะตาย แต่เธอกลับก้าวร้าวใส่เขาอย่างนั้น ทำไมเธอเป็นคนเอาแต่ใจอย่างนี้ ทั้งๆที่รู้ แต่เธอกลับทำ ทำไมกัน หรือเพราะไม่มีใครเคยห่วงเธอ ไม่มีใครเคยดูแลเธอ หรือว่าเธอเป็นอะไร ใครก็ได้ ตอบที!!!!

Special :: Reborn Talk

ผมมองยัยตัวเล็กวิ่งขึ้นไปจนลับสายตา ผมกลับมาทรุดนั่งลงกับโซฟาในห้องรับแขก ตั้งแต่ผมถูกยัยนั่นเอาบาซูก้าทศวรรษใส่จนมาอยู่ที่นี่ ทำไมผมตอนเด็กถึงไม่หลบนะ ทำไมฦ มันทำให้ผมต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่ แต่ก็ต้องขอบคุณยัยนั่น เพราะ ตอนนี้น วองโกเล่กำลังพลาดท่าให้กับมิลฟีโอเล่น่ะสิ ตอนนั้นในเหตุการณ์ณ์ชุลมุน อยู่ผมก็มาที่นี่ อย่างน้อยมันก็ช่วยยืดอายุขัยของผมละกัน ผมชงเอสเพรสโซ่มานั่งกินด้วย มันทำให้ผมนึกถึงเมื่อวันก่อน ยัยตัวเล็กเสนอจะชงกาแฟให้ แล้วผลลัพธ์ที่ออกมา...

=_=;;

มันออกมาคล้ายPoison Cooking ชนิดหนึ่ง ที่สามารปลิดชีวิตผมได้ทันที มันมีสีที่เข้มป่านเถ้าถ่าน น้ำตาลเกาะช้อนออกตรึม คอฟฟี่เมทยังไม่ละลาย ใส่น้ำดันเสือกใส่น้ำเย็น แล้วยังเอาน้ำแข็งใส่อีก ยัยนี่มันโง่ของแท้ ผมว่าสึนะห่วยแล้วนะ ยัยนี่ห่วยยิ่งกว่าว่ะ!!!

“ไง~ รีบอร์น” เสียงของเบียงกี้ดังมา พร้อมกับเข้ามากอดผม ถ้าผมยังเด็กคงยอมน่ะนะ แต่นี่ผมรู้สึก... ขนหัวลุก!!!

“ไง” ต้องตีหน้าเครียด

“รีบอร์นจ๊ะ ถ้ารีบอร์นทำหน้าแบบนั้นแสดงว่ามีเรื่องใหญ่มากๆสินะจ๊ะ” พูดเองเออเอง

“มั้ง”

“แหม~ รีบอร์นก็... เขินก็บอกมาเหอะ” ออดอ้อนเต็มที่นะแม่คุณ=_=;;

“...” อยากอ้วกขอรับ =_=

“แหมๆ น่ารักเสียจริงนะจ๊ะ ^__^” ยิ้มอย่างเยือกเย็น ใครก็ได้ ฆ่าผมเหอะ! =[]=

ผมทนไม่ไหว จึงลุกเดินไป ทำไมไม่เหมือนตอนอยู่กับยัยตัวเล็กเลย นี่ผมเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย หรือว่าผมแค่หลงในหน้าตาของยัยนั่น ผมแค่หลงในความน่ารักของยัยนั่น มันคืออะไรกันนะ

ผมทรุดตัวลงนั่งที่ชานข้างบ้าน ที่เดิมที่ยัยนั่นเคยมานั่ง ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่ายัยนั่นคิดอะไรในวันนั้น แต่ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่เรื่องของยัยนั่น ยัยนั่น และยัยนั่น ทั้งๆ ที่เราแทบไม่ได้พูดกันด้วยซ้ำ พอยัยนั่นหายตัวไปผมก็เป็นห่วงจนจะบ้าตาย แต่ยัยนั่นดันตอบแทนผมด้วยการก้าวร้าวใส่อย่างนี้นี่นะ เหอะ! เธอเป็นบ้าอารายยยย~=[]=.

“~Ooki na tabi ni deyou taiyou to kaze no kanata he
Kitto chizu ni wa nai rakuen no DOA wo hiraite
Kono sekai ni kimi ga umareta asa shukufuku no kane ga natta
Tatta hitotsu takaramono wo daite hito wa umarete kuru
Ano hi no kimochi wo wasurenaide kokoro ni nagareru Dear My Songs
Bokura wa tabi no tochuu taiyou no kuni wo mezashite
Donna chizu ni mo nai yakusoku no basho he
Ai fureta monogatari wo hateshinai mirai ni kaete
Kitto ironna yume kanaete yuku kara... waratte

(เรามาออกเดินทางครั้งใหญ่ ไปยังทิศทางแห่งสายลมและแสงตะวัน

เปิดประตูแห่งสรวงสวรรค์ที่ไม่มีวันปรากฏในแผนที่

เช้าวันที่เธอถือกำเนิดมายังโลกนี้ ระฆังแห่งการอวยพรก้องกังวาล

คนเราจะทุกคนเกิดมา โดยเป็นเจ้าของสมบัติล้ำค่าเพียงหนึ่งเดียว

โปรดอย่าลืมความรู้สึกในวันนั้น

ให้มันหลั่งไหลในหัวใจ Dear my songs

 เรากำลังเดินทางมุ่งหน้าไปยังอาณาจักรแห่งแสงอาทิตย์

ไปยังดินแดนแห่งคำสัญญาที่ไม่มีในแผนที่บอกทางใด

เปลี่ยนตำนานาที่คุ้นเคยเป็นอนาคตที่ไม่มีวันจบสิ้น

ความฝันหลากหลายจะกลายเป็นจริงได้ดังนั้น จงยิ้มเข้าไว้)” เสียงเพลงดังขึ้นมาจากห้องด้านบน เสียงใสๆของคนที่ผมคุ้นเคยดี ทำไมนะ เพลงนี้มันทำให้ผมหลงใหล ทำไมนะ เสียงใสๆของเธอมันทำให้ผมเหมือนตกกลายเป็นทาสที่ถูกควบคุม แม้กระทั่งจิตใจ ทำไมนะ เธอทำให้ผมคลั่งได้ตลอดเวลาจริงๆ เธอทำให้ผมไม่คิดถึงแต่ตัวเองเหมือนแต่ก่อน ผมคิดถึงแต่ตัวเองตลอด แต่ตอนนี้ ผมกลับคิดถึงแต่เธอ ทำไมกันล่ะ ทั้งๆ ที่ผมไม่ต้องแคร์ยัยนั่นก็ได้ แต่พอเห็นเธอเจ็บผมกลับเจ็บยิ่งกว่า พอเธอหายไป ผมกลับเป็นคนแรกที่ร้อนใจ เหอะ! นี่ผมเป็นบ้าไปแล้วเหรอ???

เสียงเพลงนั้นเงียบไปแล้ว ทิ้งไว้ให้ผมอยู่ในภวังค์ค์ ผมเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ที่แคร์ผู้หญิงคนนี้มากกว่าใครๆ ผมประสาทไปแล้วเหรอที่ห่วงเธอกว่าผู้อื่น หรือแม้กระทั่งเวลาเธอรำคาญ ผมยังคลั่งแทบบ้า เหอะๆ นี่ผมคงเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ!

Special :: Nanako Talk

นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย น้ำตาไหลพรากออกมา หลังจากร้องเพลงจบ นี่ฉันคงจะเครียดมากไปหน่อย ทำไมฉันต้องแคร์ความรู้สึกเขาด้วยล่ะ ทำไมต้องเป็นห่วงว่าเขาจะคิดยังไงกับเรา ทำไมต้องรู้สึกผิดขนาดนี้ เวลาที่ทำอะไรให้เขาโกรธ ให้เขาเป็นห่วง ให้เขาต้องเจ็บปวด ทำไมกันนะ ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ผิด กลับรู้สึกผิดยิ่งกว่า ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำ แต่กลับว่าทำลายมันลงไป ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยแคร์ใครมากขนาดนี้ แม้กระทั่งพ่อแม่ของตัวเอง นี่ฉังคงเป็นบ้าแล้วแน่แท้ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ฉันควรจะทำยังไงดี ก่อนที่ความสัมพันธ์ของเราทั้งสอง จะล้ำเส้นคำว่า ‘คนรู้จัก’

ฉันนั่งเปิดพจนานุกรมฉบับประโยคของม.ต้นเล่นไปมา แล้วมันก็กลางออกที่หน้าหนึ่ง มันมีประมาณห้าประโยค แต่ประโยคสุดท้าย มันเตะตาฉันมาก...

‘Maybe you’re my love

บางทีคุณอาจจะเป็นคนรักของฉัน’

ฉันเบิกตากว้าง ทุกเรื่องพลันแล่นเข้ามาในสมอง ‘บางทีคุณอาจจะเป็นคนรักของฉัน’ ฮะๆ มันคงไม่ใช่หรอกมั้ง เราสองคนเนี่ยนะ อย่าบ้าน่า แต่ฉันก็ควรถามตัวเอง...

... ฉันคิดยังไงกับเขากันแน่ ???

            Special :: Maybe you’re my love By จาปอนเน่ in Japan

สายน้ำที่ไหลตามสายทาง            รูปการน่าเกรงขาม มิอาจย่ำ

สองเสียงสิ่ง รำไรไกลกาลวัน                     ช่างเถอะมัน คิดไปได้ ไม่ใช่เลย

            เมื่อสองตา สองหูพลันได้ยิน         เสียงหัวใจรำเรริน ระเหระหน

ดังกึกก้องไปมา ไร้มลทิน                          และสองสิ่ง อาจมารัก กันได้เอย

ปล. กรี๊ดกร๊าดดดด~ ฝีมือแต่งกลอนห่วยลงเรื่อยๆแหะ อ้วกกกกก~!!! น้ำใบบัวบกบ้าไรเนี่ย แมร่ง กลิ่นอย่างกับขี้ดินโคลน แสบคอชิบหายเลย แล้วยัยเพื่อนบ้าทั้งสอง ทำไมแกถามได้ถามดีว่ามีแฟนยัง กรูก็มีคนมาขอแล้ว เขาขอคำตอบภายในสองวัน แต่นี่เป็นเดือนแล้ว ตรูยังไม่ตอบมันเล้ยยยยย~=w=

#2 : ความคิดเห็นที่ 76

นานาโกะทําไมทําแบบนี้ รีบอร์นเค้าเป็นห่วงเธอนะ แต่รู้สึกตอนที่โดนบาซูก้าอ่ะนะช่วยยื่นเวลาให้รีบอร์นด้วยดีจริงๆเลยอ่ะ ครับ แล้วส่งรีบอร์นตอนเด็กไปแทนอ่ะ 555+

Name : BOMlnW< My.iD > [ IP : 115.87.136.85 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 6 สิงหาคม 2553 / 17:42

#1 : ความคิดเห็นที่ 29

สนุกมากๆลุ้ยนะคะนี้^^

Name : fern [ IP : 112.142.195.37 ]
Email / Msn: fern_fern2010(แอท)hotmail.com
วันที่: 26 เมษายน 2553 / 09:06