คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (5)
[All29 + R29] => 5 งานเต้นรำ! งานเต้นรำ!!!
----------------------------------------------
2 วันผ่านไป
วันนี้เป็นวันงานโรงเรียน ซึ่งจะจัดตลอดสองสัปดาห์ และให้ได้เล่น ชื่นชมผลงานของแต่ละกลุ่ม แต่ละบุคคล ซึ่งในคืนงานวันแรก จะถูกจัดให้เป็นงานเปิดอย่างเป็นทางการ โดยจัดที่หอประชุมที่ถูกแปลงร่างกลายเป็นฟลอร์เต้นรำที่อลังการมากๆ จะมีการเปิดตัวโดยคู่เต้นหลัก ที่ถูกบังคับมา วันนี้นานาโกะอยู่ในชุดโกธิคโลลิต้าสีดำสายเดี่ยว ใบหน้าถูกประดับตกแต่ง เติมสีสันบางๆ แลดูสวยงาม สาวมถุงมือยาวถึงข้อศอก รองเท้าคล้ายบู๊ท สีดำนิลสนิทอีกคู่หนึ่ง เธอถูกจับมาแต่งตัวตั้งแต่บ่ายสาม ซึ่งตอนนี้ก็ปาไปทุ่มครึ่งแล้ว ร่างบางนั่งอยู่ในห้องเปลี่ยนชุดหลังหอประชุม ซึ่งคู่ของเธอนั้น ถูกรุ่นพี่เมื่อวานนี้แทะโลม เอ๊ย! จับตกแต่งอยู่ เจ้าตัวก็ไม่ว่าอะไร นั่งนิ่งอยู่ได้
“นานาโกะจังจ๊ะ อีกหน่อยงานก็จะเนิ่มแล้ว พร้อมๆไว้นะ >_<” รุ่นพี่กลุ่มนั้นหันมาบอกเธอหน้าระรื่น หลังจากที่แทะโลมรีบอร์นเสร็จแล้ว
“เอ่อ ...ค่ะ (‘ ‘;;)” ร่างบางตอบ เธอและรีบอร์น ถูกพาไปที่แท่นยก ที่จะโผล่ขึ้นไปกลางฟลอร์พอดีเด๊ะๆ
ทั้งคู่ต่างเงียบกริบ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี ต่างฝ่ายต่างเงียบ ทำให้บรรยากาศเริ่มอึดอัด นานาโกะจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ
“เอ่อ... นานาโกะขอโทษนะคะที่ดึงพี่รีบอร์นมายุ่งด้วย เลยทำให้ลำบาก” ร่างบางว่า
“ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็มาแล้วนี่ เรามาลองเทสต์ดูก่อนนะ” ว่าแล้วร่างบางก็ถูกดึงเข้าไป มาหนาของรีบอร์นวางอยู่ที่เอวของร่างบาง มืออีกข้างหนึ่งรวบมือเรียวของร่างบางไว้ มืออีกข้างของร่างบางก็ถูกดึงไปวางไว้บนบ่ากว้างของรีบอร์น ร่างบางถึงกับผวา ด้วยอาการกลัว + เขินน้อยๆ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยแตะต้องชายใด ยกเว้นสึนะ อิเอมิสึ และแรมโบ้
อยู่ๆ แท่นยกก็เลื่อนขึ้นไป ในห้องที่มืดมิด ร่างบางที่กลัวความมืดอยู่นั้นก็บีบมือหนาของร่างสูงที่แทบจะมองไม่เห็น เสียงเพลงเบาๆค่อยๆดังเอื้อยมา แสงไฟสลัวที่ออกมาจากสปอร์ตไรท์เริ่มขยับไปมา แสงไฟนับสิบหยุดลงที่ร่างบางและร่างสูง เสียงกรี๊ดกร๊าดดังกระหึ่มโรง ร่างบางกับร่างสูงก็เริ่มก้าวเท้าตามสเต็ปที่ถูกวางไว้ กระโปรงสีดำที่คลุมถึงแค่เหนือหัวเข่าของร่างบางนั้นพลิ้วไปตามแรง และหลายๆคู่ก็เต้นตามออกมา ตอนนี้ผู้คนทั้งห้องประชุมต่างพากันเต้นจนเป็นจังหวะเดียวกันอย่างอัศจรรย์ สึนะมองนานาโกะในชุดน่ารักๆสีดำนั้นอย่างอึ้งๆ เหล่าชายหนุ่มทุกคน รวมไปถึงอาจารย์รู้สึกอิจฉารีบอร์นจนอยากจะควักไส้ออกมาปิ้งเล่น
ร่างบางที่เคยรู้สึกขัดเขิน ตอนนี้เริ่มรู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก เธอยิ้มออกมานิดๆ และที่น่าแปลกที่สุดคือ มันเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ เป็นรอยยิ้มแรกที่เธอยิ้มออกมาจากใจ เป็นรอยยิ้มที่ชายหนุ่มหลายคนอยากครอบครอง
แสงสีของงานเริ่มขึ้นจากคู่นี้ นานาโกะกับรีบอร์น ทั้งสองเต้นวาดลวดลายไปทั่วหอประชุม และจังหวะก็หยุดลง ทุกคนต่างกลับมายืนนิ่งด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และหันไปให้ความสนใจพิธีกรบนเวที
“สวัสดีครับ พี่น้อง และ เพื่อนๆชาวนามิโมริทุกคนค่ะ วันนี้ดิฉัน มิซึอากิ นานาเสะ ประธานนักเรียนของนามิโมริมาทำหน้าที่เป็นประธานในวันนี้ค่ะ ^_^” พิธีกรพูด
“วันนี้เนื่องในโอกาสครบรอบ 40 ปีนามิโมริแล้ว ยังเป็นเทศกาลงานโรงเรียน ที่จะให้นักเรียนจัดซุ้มกันได้อย่างอิสรเสรี โรงเรียนของเราจึงมีกิจกรรมพิเศษที่จะจัดเป็นครั้งแรกในนามิโมริแห่งนี้ นั่นคือกิจกรรมนามิโมริ โฟร์ตี้เยียร์ แฮปปี้เซลล์ เฟสติวัลค่ะ ซึ่งจะให้เปิดร้านค้าขายของ งานกิจกรรมต่างๆ รวมถึงบ้านผีสิง เครื่องเล่นและต่างๆนานาขยายอาณาเขตออกไปนอกโรงเรียน ให้ผู้อื่นได้ชมฝีมือนักเรียนนามิโมริของเรา อาณาเขตของงานจะถูกจัดอย่างดี ใครที่อยากจะจัดซุ้ม คืนนี้มาลงทะเบียนไว้ แล้วเราจะมีคนงานมาทำให้ค่ะ ไม่ต้องห่วง” เสียงของพิธีกรประกาศ เรียกเสียงปรบมือและเสียงเฮฮาของทุกคนได้เป็นอย่างดี
แต่ตอนนี้ร่างบางไม่ได้สนใจคำประกาศนั้นเลย เพราะรีอบร์นกำลังกุมมือเรียวของเธอไว้แน่น ทำให้ เสียงหัวใจของเธอเต้นไม่ปกติ ใบหน้าเริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากบางที่ถูกแต่งแต้มสีแดงถูกเม้มเหยียดเป็นเส้นตรงด้วยอาการหวาดกลัว ใบหน้าหวั่นวิตกของเธอช่างดูเมเอะเสียเหลือเกินนนนนนนนน >/ / /<~~~
เวลาลอยผ่านไป ทุกคนแยกย้ายไปเดินตามงานโรงเรียน นานาโกะที่กำลังจะเดินไป ไม่รู้เพราะอะไร อยู่ๆเธอก็ล้มลงต่อหน้ารีบอร์น อาจเป็นเพราะเธอเกร็ง หรืออย่างอื่น
“โอ๊ย!” ร่างบางร้องออกมา น้ำตาเล็ด มือกุมข้อเท้าที่กำลังเจ็บปวด T^T
รีบอร์นที่ตกใจกับเหตุการณ์ณ์ตรงหน้า ได้ก้มตัวลงมานั่งยองๆ มองสภาพข้อเท้าของเธอ ซึ่งทั้งพลิก ทั้งแพลง ทั้งตะคริวกิน เหน็บกิน จนถ้าเดินได้จะอัศจรรย์มาก รีบอร์นจึงอุ้มนานาโกะขึ้นมาในท่าอุ้มเจ้าสาว ซึ่งทำให้ร่างบางที่ซบอกกว้างอยู่นั้นหน้าแดงแปร๋ดทันที
รีบอร์นกดนานาโกะลง (เตียง!>/ / /<) กับริมน้ำพุหน้าหอประชุม (ชิ เสียดาย) ก่อนจะถอด (เสื้อผ้า!) รองเท้าบู๊ทสีดำของนานาโกะออก ร่างบางเริ่มสั่นเพราะอากาศอยู่ตรงนี้หนาวมากๆ อยู่ตรงนี้ไม่มีคนเลยแม้แต่คนเดียว วันนี้เป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง ส่องแสงสว่างไสวสะท้อนกับผืนน้ำที่อยู่ในบ่อน้ำพุ ร่างาบงก้มมองผู้ชายที่ทำดีกับเธอมากมาย รีบอร์นสังเกตข้อเท้าแดงๆที่ทั้งพลิก ทั้งแพลง ทั้งตะคริวกิน ทั้งเหน็บกิน ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นกับคนๆเดียวในเวลาเดียวกัน
รีบอร์นสังเกตว่าร่างบางที่นั่งอยู่สันดิ๊กๆ เหมือนลูกหมาเพิ่งตกน้ำ จึงถอดสูทสีดึของเขาไปคลุมตัวเธอ
“O/ / /O!!!” นานาโกะอึ่ง
“หนาวไม่ใช่เหรอ ใส่ไว้ซะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เขาว่า พลางเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาพันข้อเท้าของนานาโกะไว้
“เธอไปทำอะไรมา มันถึงทั้งพลิก ทั้งแพลง ทั้งเป็นตะคริว เป็นเหน็บ มันเป็นเรื่องที่คนปกติไม่ค่อยเป็นนะ”
“พี่จะบอกว่านานาโกะไม่ปกติเหรอ T^T?”
“ถ้าฉันเป็นเธอฉันจะไม่ทำหน้าอย่างนั้น” หน้าที่ทำให้อดใจไม่ไหวล่ะเซ่~>/ / /<
“เอ๋ (‘ ‘)?” งงครับ
“...”
“...”
ต่างฝ่าย ต่างเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ร่างบางที่หน้าเริ่มขึ้นสีก็เสมองไปทางอื่นด้วยความอาย และ ความกลัว หวังว่ามันคงไม่โลลิค่อนหรอกนะ TTOTT
ความเงียบเข้าปกคลุม ถ้ามองดีๆมันจะเป็นบรรยากาศที่โรแมนติกมากๆ แต่สำหรับเธอมันกลับอึดอัดมากๆ เธอเสมองไปทางอื่นจนจะหันไปทั้งตัวแล้ว เหมือนมีบางอย่างสตัฟฟ์พวกเขาทั้งสองเอาไว้
“นานาโกะ...” รีบอร์นเอ่ยอย่างลอย ร่างบางจึงหันขวับมาหา และ...
สิ่งที่พบตรงหน้า จมูกของทั้งสองติดกัน ลมหายใจอุ่นๆรินรดลงที่ใบหน้าเนียนของร่างบาง นัยน์ตาของทั้งคู่ประสานกันอยู่นานเนิ่นนาน จนร่างบางต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา ร่างบางพยายามจะลุกหนีไป แต่งก็ต้องทรุดลงบนตักของรีบอร์นเมื่อข้อเท้ายังเจ็บอยู่
“O/ / /O” ร่างบางยิ่งตกใจเข้าไปอีก เมื่อใบหูซบลงกับแผ่นอกกว้างนั้นพอดี ได้ยินเสียงหัวใจที่ดังกระหึ่มของทั้งคู่ ที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างบางถูกอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว โดยเจ้าของร่างสูง เขาพาร่างบางตรงดิ่งกลับบ้าน โดยที่ระหว่างทางทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเลย นานาโกะซบลงที่แผงอกกว้างของรีบอร์น และด้วยความเหนื่อย เธอจึงหลับไป (กรี๊ดกร๊าด~>/ / /<)
เมื่อมาถึงบ้าน ร่างสูงอุ้มร่างบงาไปยังห้องของเธอ วางเธอลงบนเตียงแล้วเอาอุปกรณ์ทำแผลออกมา เขาบรรจงทำแผลตามจุดที่ถลอกที่เกิดจากการฝึกซ้อง เธอถูกฝึก จนมีแผลถลอกปอกเปิกไปหมด ถึงจะเอาเครื่องสำอางอะไรมาปิดไว้ แต่มันก็ไม่รอดพ้นสายตาของรีบอร์น เขาเอาผ้าชุบน้ำเช็ดเครื่องสำอางทั้งหมดออก ทั้งที่ใบหน้าและตามลำตัว (แค่แขนกับขานะ อย่าเพิ่งจิ้นไกล >/ / /<) ค่อยบรรจงเอาสำลีประทินลงบนผิวเนียนนั้น สีของยาค่อยถูกแต่งแต้มลงบนผิวขาวเนียนนั้น ร่างบางที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่นั้น ก็กำลังฝัน...
... ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก
... ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก
... ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก
เสียงเข็มวินาทีนาฬิกาหลายร้อยเรือนที่ติดอยู่ตามสองข้างผนังทางเดิน ร่างบางที่กำลังก้าวย่างลงบนพรมสีแดง อย่างช้าๆ และไม่มั่นคง เธอเดินตามทางที่ถอดยาวไปแบบไม่มีที่สิ้นสุด
... ตึกตัก ตึกตัก
... ตึกตัก ตึกตัก
... ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจดังขึ้นประสานพร้อมกับเสียงนาฬิกาหลายร้อยเรือนที่ตั้งอยู่ ใบหน้าเริ่มขึ้นสี ความรู้สึกอบอุ่นที่แล่นเข้ามามันคืออะไรกัน!
มาดูโลกภายนอกกันบ้าง รีบอร์นทำแผลให้นานาโกะเสร็จแล้ว เขาจัดการเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างออกไป และเดินย้อนกลับมา เพื่อบอกเธอแค่คำเดียว
“ฝันดีนะ” รีบอร์นบอก ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาจุมพิตที่หน้าผากของร่างบาง
ปล. กรี๊ดกร๊าด~! ขนาดแค่เริ่มต้นนะเนี่ย >/ / /< ยังทำให้จิ้นไกลขนาดนี้ แล้วถ้ารักกันจริงๆขึ้นมามานจาขนาดหนายยยยยย~>/ / /< หุหุ โฮะๆ ตอนนี้กำลังปลื้ม ปลื้มที่มีคนชอบกร๊ากๆ ขอบอกอย่างหนึ่ง เราลบฟิคไปตั้งสามสี่เรื่องแน่ะ ไม่ว่ากันนะ TT_TT
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : 1412 [ IP : 124.121.70.19 ] | ||
 | |  |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : BOMlnW< My.iD >  [ IP : 115.87.136.85 ]  ส่งข้อความลับ | ||
| | |
 | |  |
| ||||
| ||||
| | Name : Drawing Days< My.iD > [ IP : 118.173.170.137 ] ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
ความคิดเห็น