คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [BJ] จูบแรกจากเจ้าชายกำมะลอ
จูบแรกจากเจ้าชายกำมะลอ~
Special :: ฟิคBJ ฉลองวันเกิดพี่แอ้
ณ ปราสาทวาเรีย
ยามเช้าที่แสนสดชื่นของวันใหม่ กลับกลายเป็นยามเช้าที่ไม่สดใส สำหรับชาววาเรียทั้งหลาย ที่มีปราสาทอยู่ในดงในป่าดงดิบใหญ่ ที่ไม่มีแม้กระทั่งใครกล้าเหยียบ คงมีเพียงเหล่านักฆ่าที่ใจโหดพอ ไม่หวั่นต่องูอนาคอนดาประจำปราทสารทวาเรีย ที่เลื้อยไปเลื้อยมาอยู่แถวกลางป่า ที่ถ้าเจอกับมันแล้ว อย่าหวังว่าจะรอด พักเรื่องเจ้าจิบิไว้ก่อน (งูชื่อจิบิ =_=;;) เรามาดูเหตุการณ์อันวุ่นวายของเช้านี้กันเถอะ
“นี่ของเจมี่นะรุ่นพี่!!!” เสียงของหญิงสาวร่างบาง เรือนผมสีชมพูธรรมชาติตั้งแต่เกิด ดวงตาสีน้ำตาลทองส่อแววโกรธจัด
“ชิชิชิ เจ้าชายเจอก่อน มันก็ต้องเป็นของเจ้าชาย”
“รุ่นพี่!!!” ร่างบางกระแทกเสียงอย่างแรง ทำให้แก้วหูของผู้รับฟังแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“ชิชิชิ อะไรล่ะ?” เจ้าชายกวนประสาทร่างบางที่กำลังวี้ดว้าย ที่มองดูดีๆแล้วน่ารัก ยกเว้นเสียงตะคอกอันน่าจับถ่วงน้ำนั่น
“เอาของเจมี่คืนมา โอ๊ย!!!” ร่างบางตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
“ชิชิชิ แต่เอกสารนี่เป็นของเจ้าชายยยยย~” เจ้าชายว่าพลางแกว่งกระดาษเอกสารในมือไปมา
“นั่นมันสรุปผลการทำงานที่เจที่เขียนนะ” สาวเจ้าก็เริ่มโมโหหนัก
“อ้าว แต่มันเป็นเรื่องของเจ้าชาย เพราะฉะนั้น มันก็คือของเจ้าชาย” เขาว่าพลางทำหน้ายียวน ทำให้ร่างบางตรงหน้าเหลืออดแล้ว
“เอาคืนมานะ!” ร่างบางตะคอกเสียงแหลม
“ชิชิชิ พูดดีๆ ไม่เป็นรึไง เจ้าชายเป็นรุ่นพี่เธอนะ” ชายหนุ่มว่า พลางยกเสียงกวนประสาท
“โอ๊ย!!! อยากตายนักรึไง!” ร่างบางตะโกนออกมาอย่างเหลืออดจริงๆแล้ว
“ชิชิชิ งั้นนี่ ก็ของเจ้าชาย” เขาว่าพลางยกแผ่นกระดาษขึ้นมาแกว่งไปมา แล้วทำท่าเหมือนจะฉีก....
“กรี๊ดดด! อย่านะ ถ้ารุ่นพี่ฉีก เจมี่ได้โดนบอสด่าแน่ T_T” ร่างบางว่าพลางทำหน้างอ ทำให้เจ้าชายสงสัยว่า ทำไมเธอถึงแคร์บอสนัก
“ชิชิชิ บอสด่าเธอก็ไม่ใชเรื่องของเจ้าชาย~” เขาว่าพลางเดินไป
“กรี๊ดดดด! เอามานะ” ว่าแล้วเธอก็วิ่งเข้าไป หวังจะตะครุบเจ้าเอกสารที่เธอเพิ่งใช้กำลังทั้งหมดทำเสร็จ
“พูดดีๆสิ”
“โอ๊ยยยย!!! เจมี่จะไปฟ้องผบ.!” ร่างบางว่าแล้ววิ่งไป เบลจึงเดินตามอย่างห่างๆ พลางนึกสนุกในใจ เพราะยังไงก็ไม่มีวันหาทั้งบอสทั้งสควอโล่เจอแน่ =..=
30 นาทีต่อมา
ร่างบางหาทั่วปราสาท ที่แล้วที่เล่า แต่ก็ไม่เจอ เธอก็หอบแหกๆ อย่างนั้น เมื่อเบลยังเดินตามเธอไม่เลิก
“ไง~ ถอดใจแล้วเหรอ?” เบลยกเสียงกวนประสาท
“รุ่นพี่รู้ใช่มั้ยว่าบอสกะผบ.อยู่ไหน” เธอถาม
“รู้สิ ก็เมื่อคืนเห็นสควอโล่โดนบอสลากเข้าห้องนอน สงสัยลุกไม่ขึ้นมั้ง” เบลบอกพลางทำหน้าไม่ยี่หระ เหมือนเห็นมันเป็นเรื่องปกติ
“กรี๊ดดดดดดด~!” เธอกรีดร้องออกมาอย่างช็อกสุดๆ
“ตัดใจซะเถอะ ชิชิชิ”
“ชิส์” ร่างบางพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะกอดอก หรี่ตามองเบลอย่างปิ๊งอะไรได้ ก่อนจะถามว่า...
“รุ่นพี่ต้องการอะไร”
“ปิ๊งป๊อง เธอฉลาดขึ้นเยอะเลยนะ ชิชิชิ” เบลหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“มีอะไร ว่ามา...”
“จูบฉันสิ”
“หะ... หา? O[]O” ร่างบางถึงกับช็อกหนัก เมื่อเบลพูดคำที่ไม่น่าเชื่อออกมา จริงๆแล้วเจ้าตัวแค่จะแกล้งเล่นหรอกนะ แต่เจมี่ก็ดันบ้าจี้เอง
“เร็วเข้า ก่อนที่กระดาษพวกนี้จะกลายเป็นผุยผง” เบลว่าพลางเหยียดยิ้มเหมือนผู้ชนะ
“แต่... เจมี่... =[]=” ยังช็อกไม่หาย
“งั้นก็...” และเบลก็ตั้งท่าจะฉีกกระดาษอีกครั้ง
“กรี๊ดๆ อย่านะ ก็ได้ๆ เจมี่ยอมแล้ว อย่าฉีกน้า~ อย่าฉีก~> <” ร่างบางตะโกนลั่น พลางกระโดไปหาเบลทันที
เธอเอาปากไปประกบอย่างรวดเร็ว และเตรียมจะผละออก แต่เธอกลับถูกเบลรัดตัวไว้ เบลกลายเป็นฝ่ายรุกทันที เขาสัมผัสรสหวานที่ไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อน ร่างบางพยายามดิ้นรน แต่ร่างสูงกลับยิ่งรัดแน่น จนจะกลายเป็นคนเดียวกันอยู่แล้ว อยู่เสียงโทรศัพท์ของเจมี่ก็ดังขึ้น!
~Kiss me out of the bearded barley. Nightly, beside the green, green grass. ~
(จูบฉันสิ ในที่ๆห่างไกล ในทุ่งข้าวบาเล่ย์ ในคืนนี้ ข้างทุ่งใบไม้สีเขียวขจี)
เสียงริงโทนช่างเหมาะกับบรรยากาศตอนนี้เสียจริง เจมี่ผลักเบลออกทันที และรีบรับโทรศัพท์อย่าเก้อๆ
“สะ... สวัสดีค่ะ จะ... เจมี่พูดค่ะ” เธอรับโทรศัพท์เสียงสั่น ก้อนเนื้อที่อยู่ในหน้าอกข้างซ้ายเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งดัง ทั้งถี่ ทั้งเร็ว
[โว้ยยยยยย~! ช่วยฉันด้วยยยยยยย~!!!!]
[เงียบๆไปเลยไอ้สวะ แกอยากเจอแบบเมื่อคืนอีกรึไง]
เสียงปลายสายเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ ในขณะที่ผู้รับรู้สึกสะอิดสะเอียนเหลือเกิน เธอแทบจะอ้วกออกมาเลยด้วยซ้ำ เมื่อเข้าใจความหมายของคำว่า ‘เรื่องเมื่อคืน’ เธอแทบจะลมจับ สมองหยุดทำงานด้วยความอึ้ง นี่มันอารายกานน!
แล้วอยู่ๆ ไอ้เจ้าชายบ้าก็ดันมากระซิบขู่ว่า...
“ถ้าเธอบอกบอส หรือผบ. เธอโดนหนักกว่านี้แน่ ชิชิชิ” ทิ้งท้ายไว้แล้วเดินจากไป ปล่อยให้เจมี่สาวน้อยร่างบางอึ้งอยู่คนเดียว เธออึ้งจนปล่อยโทรศัพท์BB ราคาเป็นหมื่นตกพื้นหญ้า ถึงเธอจะไม่ใช่คนที่ยี่หระกับเรื่องพวกนี้ แต่ตอนนี้หัวใจของเธอกลับเต้นไม่เป็นส่ำ คำพูดนั้นของไอ้เจ้าชายกำมะลอมันมีอิทธิพลต่อเธอจริงๆ ใบหน้าของเธอแดงแปร๊ดจนลูกตำลึงสุกยังอาย หัวใจของเธอเต้นโครมครามจนกลบเสียงเครื่องบินไอพ่นได้เลย และมีบางอย่างถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์ของเธอ
ติ๊ดๆ
เสียงนั้นเตือนให้เธอหลุดออกจากภวังค์ เธอรีบหยิบBB ที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นขึ้นมาทันที...มันมีข้อความส่งเข้ามา เป็นรูปถ่าย...
...รูปถ่ายของเธอกับไอ้เจ้าชายกำมะลอกำลังจูบกัน อร๊ากกกกกกก~!!!!!!!!
เธอพยายามตั้งสติ และมองไปยังเบอร์ที่ส่งมา...
... รุ่นพี่โรคจิต
... กรี๊ดดดดดดดดดดดด~!!!!
เธอกรีดร้องอยู่ในใจ อยู่ๆข้อความอีกอันก็ถูกส่งเข้ามา...
‘ถ้าเธอฟ้องบอกหรือคนอื่นๆ รูปนี้ได้ขึ้นเด่นหราอยู่บน
หนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งแน่ อุชิชิชิ’
ร่างบางแทบลมจัด เมื่อเห็นคำขู่ของไอ้เจ้าชายกำมะลอ โรคจิต ไอ้ไฮดร้า ไอ้สัตว์ชั้นต่ำ ไอ้สัตว์ไม่มีสมอง ไอ้คนเลว ชั่วช้าสามัญ ไอ้... ไอ้... ไอ้สัตว์เลื้อยคลานประเภททที่สองงงงงง ง งง ง ง ง ~!!!!!!
เจมี่กลับมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงของเพื่อนสนิทพร้อม...
“กร๊าซซซซซ~!!! แกกล้าดียังงายยยย ย ยย ย ~!!!” เธอปึงปังเข้ามาในห้องของฟรานพร้อมหยิบผ้าห่มมาม้วนจนมันบิดเป็นเกลียว จนรานต้องโทรสั่งเตรียมผ้าห่มผืนใหม่เลย
“เดี๋ยวสิ เธอไปทำอะไรมา?” ฟรานว่าพลางมองเพื่อนด้วยใบหน้านิ่งๆ
“กร๊าซซซซซซซซ~!!!!!!!!!!!!!!” เจมี่ยังคลั่งไม่หยุด ฟรานมองเพื่อนตัวเองกำลังบ้าอยู่นั่น มือก็กดโทรศัพท์ เตรียมจะโทรเรียกรถโรงพยาบาลทุกเมื่อ
“ฟังกันก่อนได้มั้ย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด~!!!” ไม่สนใจฟรานเลยสักนิด
“เธอเป็นบ้าอะไร?”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก~!!!!”
“=_=;; ฉันโทรเรียกรถพยาบาลให้นะ”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”
“โอเคใช่ป่ะ?”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~! ม่ายยยยยยยย~!!!! อีตาบ้า อีตาควายสมองทึบ ไอ้ไฮดร้าไม่มีสมอง ไอ้สัตว์สี่เท้าไม่มีที่อยู่ ไอ้คนต่างด้าว ไอ้คนไร้สัญชาติ แกทำบ้าอารายของแก!!!!!!!!!!” ฟรานที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็หน้าเจื๋อนเลยสิครับ ก็คิดว่าร่างบางตรงหน้ากำลังด่าตัวเอง
“=_=;;” เหงื่อตกครับพี่ ก็รู้อยู่ว่าเจมี่เป็นคนตรงๆ แต่นี่มันด่ากันฉอดๆใส่หน้าเลยนะครับ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ แกทำบ้าอารายยยยย~~~!!!!!!”
“จะดูหนัง=_=;;” ฟรานตอบพลางเปิดหนังเรื่องไททานิกขึ้นมา เผื่อเพื่อนของตัวเองจะหายบ้า แต่ก็...
“แจ็คไม่น้า~ แจ็คคคคคคค!” โรสตะโกนลั่น เมื่อแจ็คตาย แต่...
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เจมี่กลับเป็นบ้ามานั่งหัวเราะ
“=_=;;” ฟรานก็หน้าเจื๋อนเลยครับ ดูหนังเศร้าดันหัวเราะ เลยเปลี่ยนมาเปิดพาวเวอร์พัฟพ์เกิร์ลดูแทน
“ณ เมืองทาวน์สะวิว บลาๆๆๆ” คนบรรยายกำลังบรรยายในเรื่องที่ตลกสุดๆไปเลย แต่...
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ แกทำทามมายยยยยยยย~!!!” เจมี่ดันร้องไห้ แล้วโทษบลอสซั่มที่กำลังฆ่าตัวร้ายที่เป็นตัวตลกปล่อยมุขอยู่
“=_=;;;;;;” เหงื่อตกชุดหนัก นี่ไมใช่อาการของคนอกหัก หรือผิดหวังในรัก แต่เป็นอาการของคนกำลังจะเป็นบ้า!!!
ฟรานจึงเปลี่ยนมาเปิดคาราโอเกะแทน...
“คนที่ม่ายช่ายแฟน ทำแทนทุกเรื่องม่ายดายยยย~” เจมี่ก็แหกปากโหยหวนอย่างไม่รู้จักจบ จนถ้าไม่รู้จักกันจริงๆคงคิดว่าผีบ้าข้างถนนแน่
“ร้ากกกก~ ที่มันต้องจบ แต่ว่ามันยังสวยงาม ร้องงงงให้ใครสักคน ช้านก็ร้องจากหัวใจ” โหยหวนเพลงแล้วเพลงเล่า จนฟรานเองยังทนไม่ได้
“เมื่อใจของช้านม่ายด้ายมีไว้สำหรับเธอออออ ไม่มีทางที่จามาร๊ากกกกกานได้” โหยหวนจนกล่องเสียงแทบแตก
“ฉันว่าพอแค่นี้เถอะ เธอไปล้างหน้าล้างตาดีกว่า” ฟรานว่าพลางปิดระบบทุกอย่าง ก่อนที่เครื่องมันจะระเบิด
“อืม T^T” แล้วเจมี่ก็เดินไป แต่ยังไงล่ะ มันขาดสติ เหมือนกินเบียร์ไปสักสามลัง ตามด้วยเหล้าอีก 10 กระป๋อง เธอจึงเดินโซซัดโซเซขึ้นไปบนดาดฟ้าและ...
“เฮ้ยๆ นั่นเจมี่ไม่ใช่เหรอ?” เสียงเอะอะโวยวายจากข้างล่างที่แหงนมองขึ้นไปยังร่างบางที่กำลังยืนอยู่บนขอบรั้ว ในท่าที่จะตกแหล่มิตกแหล่ ตายๆ อย่างนี้เบลคงต้องหาเมียใหม่ (ME// โดนรุมตบ)
“ชิชิชิชิ ยัยบ้านั่นไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น?” ตัวการเดินออกมานอกปราสาทพลางมองเจมี่ที่กำลังจะตกลงมา
“แบบนั้นเค้าก็เรียกว่าฆ่าตัวตายไงคร้าบ บ บ บ บ บ” ฟรานพูดออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ทำไมแกถึงว่าอย่างนั้นล่ะ”
“ล่าสุด เจมี่หัวเราะขณะดูไททานิก ร้องไห้ขณะดูพาวเวอร์พัฟพ์เกิร์ล โหยหวนร้องคาราโอเกะเพลงแล้วเพลงเล่า=_=” ฟรานอธิบาย ทำให้ทุกคนเข้าใจถึงคำว่า ‘บ้า’ อย่างถ่องแท้
“เฮ้ยๆ ยัยนั่นจะตกลงมาแล้ว ไปเอาเบาะมาเร็ว” ในขณะที่ด้านล่างกำลังชุลมุน เบลกลับรู้สึกร้อนรนมากกว่า เขาคิดว่าวิ่งขึ้นไปคงไม่ทันแน่ เขาจึงเปิดกล่องมิ้งวายุออกมา
เฟี้ยวๆ!
มิ้งวายุวิ่งขึ้นวิ่งลงตามต้นไม้เหล่านั้น จนเกิดเป็นตาข่ายไฟวายุคลุมแถวนั้นจนหมด เบลใช้โอกาสนี้ รีบขึ้นไปตามทางลัดที่ตนสร้างขึ้นก่อนที่เจมี่จะตกลงมา แต่...
เฟี้ยว~!
ร่างบางตกลงมาอย่างหมดสติ เบลเห็นอย่างนั้นก็ตกใจมาก เขาจึงกระโดดจากที่ตนเกาะอยู่ ดิ่งไปหาเจมี่ที่หัวกำลังเตรียมดิ่งลงกับพื้น เขาเข้าไปกอดตัวของเธอไว้ ก่อนที่จะตกลงไปในสระน้ำพร้อมกัน
ตูม!
น้ำกระจายเป็นวงกว้าง ร่างของทั้งคู่จมลงไปในน้ำ เบลพยายามตะเกียกตะกายพาร่างของเจมี่ขึ้นไป เมื่อพ้นเหนือน้ำ หน่วยกู้ภัยที่เพิ่งจะมาก็หอบลากของทั้งสองไปที่ห้องพยาบาลทันที
ณ เช้าวันต่อมา
ร่างบางปรือตาขึ้นมาในห้องสีขาวที่ว่างเปล่า เธอมองไปรอบๆก็ไม่เจอใคร พบแต่ช่อดอกทิวลิปสีแดงวางอยู่ และข้างในมีกระดาษเขียนว่า...
‘อยากให้โลกรับรู้ว่าฉันรักเธอ’
ร่างบางถึงกับหน้าขึ้นสี แต่เธอก็ยังยิ้มแก้มแทบปริ เธอพอจะรู้ว่าใครส่งมา คงมีเพียงคนเดียว คนที่มาช่วยเธอ...
++++
[PS] ย้ายมาจาก http://writer.dek-d.com/41213/story/viewlongc.php?id=610689&chapter=9
ความคิดเห็น