คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (16)
[All29 + R29] => 16 มันจะจบแล้วจริงๆ น่ะหรือ
--------------------------------------------
ในงานแต่งงานที่ควรจะเรียกได้ว่าชุลมุนมากๆ เจ้าสาวถูกชิม่อน แฟมิลี่ พันธมิตรอันแน่นแฟ้งของวองโกเล่จับตัวไป ...เอ็ฟเฟ็คในงานรึเปล่าเนี่ย!?
“นี่มันไม่ตลกนะเอ็นมะ!!!” เสียงของสึนะที่ดังก้องฮอลล์ และเจ้าตัวก็เดินตึงตังมายังแท่นพิธีที่ถูกแยกออกเป็นสองฝ่าย
วองโกเล่ ...และ... ชิม่อน
“ปล่อยนานาโกะนะ!” เสียงของผู้เป็นพี่ชายเริ่มจะร้อนรน ต่อให้สึนะเป็นพี่ชายฝาแฝด ที่ชีวิตนี้ไม่เคยแคร์ ดูแลน้องสาวตัวเองเลย แต่ตอนนี้ไม่ว่ายังไงนั่นก็คือน้องสาวที่มีสายเลือดเดียวกันไหลเวียนอยู่ในร่างงกายของเขานี่!!!
“มันไม่ตลกไปหน่อยรึไง วองโกเล่...” มันไม่ใช่เสียงของเอ็นมะหรือชิม่อนคนไหนเลย ทั้งฮอลล์ตกอยู่ในความเงียบ อึ้ง และนิ่งงัน... เพราะมันคือเสียงของเธอ... ซาวาดะ นานาโกะ!!!
“นานาโกะจัง...!” เสียงของความฮือฮาและตกใจก็ได้เริ่มขึ้น นั่นคือเจ้าสาวของนักฆ่าอันดับหนึ่ง เธอคือน้องสาวฝาแฝดของบอสวองโกเล่ แฟมิลี่ และเธอก็คือคนสำคัญที่สุดของทุกๆ คน!!!
“แค่มีตัวหลอกล่อวองโกเล่ก็ทำอะไรไม่ถูกเลยรึไง นี่น่ะเหรอที่เขาเรียกว่า ‘แฟมิลี่ที่แข็งแกร่งที่สุด’ น่ะ!” เสียงของร่างบางทั้งหลอนและเลื่อนลอย
ร่างบางเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น มองดูดีๆ ก็คล้ายกับจะดูเลื่อนลอย แต่นั่น... นั่นไม่ใช่นัยน์ตาของนานาโกะ!!
“เอ็นมะ... แกทำอะไรนานาโกะจังน่ะ!!!” เสียงของผู้พิทักษ์วายุ อย่างโกคุเดระ ฮายาโตะได้ตวาดออกมาจนดูน่ากลัว ถ้าไม่ติดว่าเขาเติมคำว่า ‘จัง’ หลังชื่อของเจ้าสาวก็คงจะดูดีกว่านี้เยอะเลย
“หยุดเถอะค่ะ! ขอร้อง! ได้โปรด... หยุด!!!” และอยู่ๆ ร่างบางก็ดิ้นพล่าน พร้อมกับร้องลั่นราวกับเจ็บปวด สร้างความงุนงงให้แก่ทุกคนเป็นอย่างมาก
“ขอร้อง! ได้โปรด! มันจบไปแล้วสงครามระหว่างชิม่อนกับวองโกเล่มันจบไปแล้ว!” เสียงตะโกนที่ร้องออกมาราวกับกำลังต่อสู้และกำลังเจ็บปวด
ร่างบางดิ้นราวกับถูกไฟคลอก สิ่งที่กำลังชักใยร่างกายของเธออยู่มันคืออะไรกันนะ สิ่งที่ไม่รู้ว่าจะน่ากลัวขนาดไหน ไม่รู้ว่านานาโกะจะสู้กับมันได้รึเปล่า ความทรมานที่เห็นอยู่ตรงหน้า ยิ่งสร้างความปวดใจให้แก่รีบอร์นเป็นอย่างมาก
...แม้เขาจะไม่ทำอะไร แต่ก็ใช่ว่าจะนิ่งดูดาย นั่งดูคนรักของตัวเองทรมานอย่างนั้นหรอก แต่สิ่งที่กำลังจะเกิดน่ะมันอีกเรื่อง ‘เพราะเขารู้และเข้าใจ’
และสิ่งที่เกิดตรงหน้าคือเปลวไฟสีส้มที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของนานาโกะกำลังพุ่งพล่านออกมา เอ่อล้นออกมาคลอบร่างบางเอาไว้ มันคือพลังที่เธอเคยใช้เมื่อสิบปีก่อน
...เพลิงไฮเปอร์สังหาร!!!
ถ้าพลังนี้ถูกจุดขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะเอาชนะพวกเอ็นมะได้รึเปล่า แต่ว่าร่างกายของนานาโกะอาจจะรับพลังของเปลวไฟที่ใหญ่ขนาดนั้นไม่ไหว
“นานาโกะ!!!” เสียงผู้เป็นเข้าบ่าวในวันงานนี้ตะโกนลั่น มองร่างหญิงสาวที่พยายาม ยืนขึ้นด้วย ความทุลัก ทุเล
“ไม่ไหวหรอกรีบอร์น ตอนนี้เรายังเข้าไปช่วยไม่ได้” สึนะเข้ามาขวางรีบอร์นที่กำลังจะกระโจนเข้าไปช่วยหญิงสาว “เพลิงนั่นคลอบคลุมตัวเธอแล้ว มันจะทำลายทุกอย่างที่เข้าใกล้ ช่วยมีสติหน่อย”
“แต่นั่น... เว้ย!” เขาสบถออกมาด้วยความหัวเสีย ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจ แต่แค่ทนดูไม่ไหว ไม่ว่าใครๆ ถ้าเป็นเขาก็ต้องทำแบบนี้ทั้งนั้น
“ฉันรู้ นานาโกะก็น้องสาว (ฝาแฝด) ฉันนะ” แต่นายไม่เคยเดือดเนื้อร้อนใจอะไรเลยนี่สึนะ =_=^
ร่างบางอยู่ในท่าทีเงียบสงบ ไม่มีการกรีดร้องใดๆ ออกมาอีก ราวกับว่าเธอกำลังหมดสติ...!
“ออก...ไป ออก...ไป อึก!” ริมฝีปากอวบอิ่มของเจ้าสาวในวันนี้บอกทุกคนที่กำลังจะเคลื่อนที่เข้ามาใกล้เธอ ราวกับว่าเธอกำลังสะกดกลั้นบางอย่างเอาไว้
“นานาโกะ......” คนภายในงานเริ่มหวั่นวิตกด้วยความเงียบเกินบรรยายทำให้บรรยากาศโดยรอบหน้าอึดอัด จนไม่มีใครกล้าขยับตัวสักคน
“ฉัน..... อึก! พี่...รีบอร์น ฉันรักพี่มาก...นะ ขอบคุณ...สำหรับทุกอย่าง ...ฉัน... ไม่ไหวแล้ว” น้ำเสียงแผ่วเบาที่ฝืนกลั้นใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายเปล่งออกมา ราวกับมีลูกตุ้มแกว่งเข้าโดนใจของรีบอร์นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทุกอย่างดับลง ทั้งไฟในงาน ทุกๆ อย่างที่เกี่ยวกับแสงสว่างดับลง รวมถึงเปลวไฟนั่นด้วย แสงของดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาตามหน้าต่างกระจกสี เผยให้เห็นร่างบางในชุดเจ้าสาวที่มีใบหน้าซีดเผือดและอาการสภาพราวกับเป็นซากศพ
“นานาโกะจัง!” เสียงสะท้อนของสองสาวดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่อาบรินไหลลงบนแก้มเนียน เคียวโกะและฮารุทรุดลงกับพื้นด้วยความรู้สึกหวั่นวิตก เหมือนกระดาษที่ถูกทำเป็นแผ่นและฉีกขาด
มันจะต้องจบอย่างนี้หรือ? ไม่...!
รีบอร์นกำหมัดด้วยความคับแค้นใจ ก่อนจะเรียกให้หน่วยพยาบาลของวองโกเล่ที่เพิ่งมาถึงพาตัวนานาโกะไปรักษา
ตี๊ดดดด ตี๊ดดดดด
เสียงลากยาวหลายช่วง ทำให้หลายๆ คนเริ่มใจหาย ร่างของนานาโกะถูกนำเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อทำหารรักษา ก่อนหน้านี้สึนะอาสาไปคุยกับหมอ เพื่อไม่ให้รีบอร์นที่นั่งทำหน้าปางตายอยู่ได้รับอะไรกระทบกระเทือนใจ และหมอก็บอกว่า...
...พวกคุณมาช้าเพียงก้าวเดียว โอกาสที่เธอจะรอดมีน้อยมาก
ทุกคนกุมมือภาวนาต่อพระเจ้า มีเพียงปาฏิหาริย์เท่านั้นที่ที่จะช่วยนานาโกะได้ สึนะพาเคียวโกะไปส่งที่บ้านเรียบร้อยแล้ว ฮารุต้องวานขอให้โกคุเดระไปส่งเพราะวันนี้ญาติเธอมาเยี่ยมยามาโมโตะจึงติดสอยห้อยตามไปด้วย ฮานะก็กลับไปพร้อมกับเรียวเฮตั้งแต่ชั่วโมงก่อน โคลมกลับไปกับฟรานเพราะมุคุโร่ (ที่เพิ่งออกมาจากวินดีเช่ชั่วคราว) ต้องไปสะสางธุระ ฮิบาริก็ต้องกลับไปเพราะมีข่าวว่ามีคนไปล้มอยู่หน้าบ้านเขา ทำให้คนที่เหลืออยู่ตรงนี้มีเพียงไม่กี่คน
ตี๊ดดดดดดดดดด
เสียงนั้นทำให้บุคคลที่อยู่ภายนอกหัวใจหล่นวูบ ก่อนที่เสียงจะดับไป สัญญาณสีแดงของไฟห้องฉุกเฉินดับลง และสิ่งที่ตามมาคือคุณหมอที่เดินออกมาด้วยใบหน้าวิตก
ไม่มีใครกล้าเข้าไปถาม เพราะกลัวที่จะรับรู้...
“ผมขอโทษนะครับ คือเราทำสุดความสามารถแล้ว...” หมอฝืนกลืนน้ำลายลงคอ “เธอ...ไม่มีโอกาสรอดครับ”
“!!!!” เหมือนกับมีค้อนหนักๆ ตกลงมาทับหัวใจใครหลายๆ คน รีบอร์นที่ทำใบหน้าเฉยชาลุกขึ้นแล้วมองไปที่เตียงที่ถูกลากออกมา ร่างของนานาโกะที่นอนอยู่สภาพเหมือนคนไร้วิญญาณ... เขากัดริมฝีปากระงับอารมณ์ทุกอย่าง มือหนากุมมือเรียวด้วยความสั่นเทา กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
...มันไม่เหมือนคราวก่อนแล้ว ตอนนั้นยังมีโอกาสรอดถึง 30% แต่นี่... ไม่มีเลย!
ทำไมพระเจ้าจึงต้องโหดร้าย ถึงต้องพรากเธอไปจากเขา ไยจึงต้องทำร้ายราวกับจะพิสูจน์ความรักที่เขามีต่อเธอ แล้วยังไงเล่า! ต้องให้เธอตายก่อนหรือ ต้องให้เขาตายตามกันอย่าง โรมิโอกับ จูเลียตน่ะหรือ นี่มันนิยายรักหวานแหวว ไม่ใช่นิยายรักเศร้าๆ!
หากฟ้ามีตา! พวกท่านก็โปรดลงมามองความรักของทั้งคู่ มันเป็นรักที่บริสุทธิ์ ไหนท่านบอกว่าส่งพระบุตรลงมายังโลกเพื่อไถ่บาปให้มนุษย์ไง ไยท่านถึงทำบาปให้มนุษย์เยี่ยงนี้ ท่านทำร้ายจิตใจของทนุษย์ ไม่ใช่แค่คนเดียว ไม่ใช่แค่สองคน แต่เป็นร้อยพัน ถ้าหากว่าพวกเขา ท่านคิดจะเอาชีวิตใครก็ได้เพียงแค่ชี้นิ้วสั่งดุจจักรพรรดิ ปต่วพกเขา พวกเขาไปสร้างเวรกรรมอะไรให้ท่าน ทำไมท่านจึงโกรธแค้นพวกเขาเยี่ยงนี้ ทำไมท่านถึงทำราวกับว่าชีวิตของมนุษย์ไร้ค่า แม้แต่ศาสนาของท่านยังมีหลักความรัก ความเมตตา แต่นี่อะไร นี่มันหลักความรัก ความเมตตาปราณีบ้าบอที่ไหนกัน !?!
ตึก ตึก ตึก
เสียงส้นสูงกระทบลงพื้นเรียกร้องความสนใจจากหลายฝ่าย รีบอร์นเองก็ยังหันไปดู...
บุคคลที่มาเยือนใหม่ ไม่ใช่ใคร แต่ก็คือเธอ ...เกรเทล
สวยขึ้นมาก แค่โผล่มาผิดที่ผิดเวลาเท่านั้น จะมาเยาะเย้ยนานาโกะเหรอ หรือจะมาเอาตัวรีบอร์นไป ในเมื่อนานาโกะกำลังจะตาย...
“เธอมาทำไม”
“ฉันเหรอ... หึ ได้ข่าวว่านานาโกะกำลังจะตายเลยจะเอาพวงหรีดมาให้” และปากก็ไม่ค่อยสร้างสรรค์ด้วย =_=^
“เธอ...!”
“เฮ้ยๆ หยุดน่ารีบอร์น ฉันรู้ว่านายกำลังอารมณ์ไม่จอย เกรเทล ถ้าเธอจะมาหาเรื่องก็กลับไปเถอะ” สึนะรีบเข้ามาห้ามทั้งสองฝ่ายก่อนที่รีบอร์นจะเปิดศึกชกผู้หญิงระบายอารมณ์ (โอ้ว แร๊งส์)
“ฉันไม่ได้คิดจะมาหาเรื่อง ฉันมาเยี่ยมนานาโกะต่างหาก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงหวังดี
“รีบอร์น นายพานานาโกะไปที่ห้องพักเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” สึนะเสนอตัวออกรับ ไม่อยากให้ใครมาปั่นหัวอาจารย์ตัวเองได้
พยาบาลเข็เนตียงผู้ป่วยเดินนำหน้ารีบอร์นไป สึนะหันกลับมาจ้องหน้าเกรเทลด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
“เธอมาที่นี่ทำไม!”
“หึ... ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“เกรเทล!”
“อะไร คุณจะสงสัยอะไร ที่ฉันเรียนศาสตร์พยากรณ์และทำนายได้ล่วงหน้าว่าน้องสาวคุณจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้น่ะ มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ เธอกำลังจะตายจริงๆ นี่ฉันหวังดีนะ”
“คำว่า หวังดี สำหรับเธอ คงไม่มีให้นานาโกะหรอกมั้ง” สึนะกดเสียงต่ำก่อนจะเดินไปทิ้งให้เกรเทลหัวเสียอยู่คนเดียว
ฉัน...หวังดีกับเด็กนั่นจริงๆ นะ
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : sinna< My.iD >  [ IP : 125.26.52.34 ]  ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
 | |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : Byakuran✖Mukuro< My.iD > [ IP : 223.204.205.94 ] ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : ชาชามารุ< My.iD > [ IP : 223.204.195.3 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
ความคิดเห็น