คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (13)
[All29 + R29] => 13 The command of Satan.
----------------------------------------------------
ตี้ดดดดดด~!!! ตี้ดๆๆๆๆๆๆ!!!
เสียงเตือนดังลั่นไปทั่วห้อง ทั้งหมอทั้งพยาบาลพากันช่วยร่างบางเต็มที่ แต่จะทำไงได้เล่า ในเมื่อสภาพจิตใจของเธอยังๆม่ดีพอ ร่างบางที่อยู่ในห้วงแห่งนิทรา กำลังฝัน...
‘... ข้าจะให้เวลาเจ้าสามวัน เจ้าจงไปรักกับคนของเจ้า มิเช่นนั้นข้าจะกลับมาเอาวิญญาญของเจ้า’
เสียงของซาตานที่ก้องสะท้อนอยู่ในหัวของร่างบาง ทำให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา!
“เฮือก!” ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมา ท่ามกลางความสิ้นหวังของทุกคน หมอและพยาบาลตกใจมาก เมื่อชีพจรของร่างบางกลับมาเป็นปกติ ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ การกลับมาของร่างบางมอบความรู้สึกดีให้ใครหลายคนในห้องนี้ ทุกคนกรูกันเข้ามากอดร่างบาง
“นานาโกะ ฮือๆๆๆ” เสียงสะอื้นที่ปนไปด้วยความดีใจของทุกคน ทำให้ร่างบางเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ แต่ก็ต้องหุบลง เมื่อนึกถึงคำสั่งของซาตาน
... ทำให้เขารักงั้นเหรอ แล้วพี่จะเข้าใจความหมายของดอกบานไม่รู้โรยเจ็ดดอกนั่นมั้ย
ความคิดนี้ก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัวของร่างบาง นัยน์ตาสีเปลือกไม้อันเศร้าสร้อยนั้น ทอดยาวไปยังร่างสูงที่ยืนพิงกับแพงอยู่ ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ มันยิ่งเหมือนมีมีดมากรีดร่างบาง พอลองคิดว่าคำตอบของรีบอร์นออกมาเป็นปฏิเสธ เธอคงต้องเจ็บปวดเจียนตาย แต่ยังไงถ้ารีบอร์นปฏิเสธ เธอก็ต้องตายอยู่ดี ไม่มีอะไรต่างกันเลยสักนิด
“หึ! ตื่นได้ก็ดี อ๊ะ! พี่รีบอร์นปล่อยนะ เกรเจ็บ!” เกรเทลที่เพิ่งโผล่มาในมาดนางร้ายถูกรีบอร์นบีบแขนอยางแรง จนเป็นรอยแดงเถือก
“พี่เกรเทล^_^” ร่างบางเรียกพลางยิ้มให้
ทำไมนะ ร่างบางคนนี้ ถึงไม่เคยรับรู้ถึงเสี้ยนหนามที่เกาะอยู่บนดอกกุหลาบอย่างเกรเทล ทำไมไม่เคยรับรู้ได้เลยว่าสิ่งที่เกรเทลทำมามีแต่เล่นละคร ทำไมเธอถึงไม่เคยรับรู้เลย...
“หือ? มีไรจ๊ะ นานาโกะ^___^” สุดท้ายก็ตีหน้าซื่อ
“พี่เกรเทลไม่ดีใจเหรอที่นานาโกะฟื้นแล้ว”
“(ไม่)ดีใจสิ (ไม่)ดีใจม้าก~ มาก~” สุดท้ายก็ต้องตีหน้าซื่อเล่นละครเหมือนเดิม
“แล้วทำไมพี่รีบอร์นต้องทำพี่เกรเทลแบบนั้นล่ะค่ะ^___^”
“ทั้งสองน่ะ... มีความสุขแล้วไม่ใช่เหรอ^_^” ถึงแม้ปากจะพูดอย่างนั้น ถึงจะยิ้มอย่างนั้น แต่เข้าใจมั้ย ว่ามันเจ็บปวด ร่างบางพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้เอ่อล้นออกมา ถ้าเธอต้องมาเป็นแบบนี้ ยังไงเธอก็ต้องตายแล้วนี่ เขาคงไม่มีทางมารักเธอ ไม่-มี-ทาง!!!
“นานาโกะ...” เสียงรีบอร์นพยายามจะท้วง
“^O^ ดีออก ทั้งสองคนมีความสุข นานาโกะก็อยากมีความสุขแบบนี้... บ้างจัง” ช่วงหลังเธอพึมพำกับตัวเอง พลางหันหลังปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา แล้วยิ้มต่อ...
“ไม่ว่าใครก็อยากมีความสุข... นี่เนอะ^-^” สุดท้ายน้ำตาก็ต้องกลับมานองหน้า ด้วความที่ช่วยไม่ได้ เธอจึงหันไปซบอกยามาโมโตะ คนที่เธอถือว่าเป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกดีที่สุด เหมือนกับเป็นพ่อ...
“ฮือๆๆๆๆ ” ร่างบางร้องไห้ออกมา ทำเอาทุกคนสงสัยไปเป็นแถว
“นานาโกะจัง... เป็นอะไรไปจ๊ะ” เคียวโกะถาม
“ไม่เอาอีกแล้ว นานาโกะไม่อยากอยู่ ขอร้อง อย่าปล่อยนานาโกะไว้แบบนี้” ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างหมดทางเลือก ยามาโมโตะจึงลูบหัวปลอบเธอ รีบอร์นจึงได้แต่มองอยู่ห่างๆ (อย่างห่วงๆ)
“ฮือๆๆๆ” เสียงร้องไห้ที่ดังก้องกังวานไปทั่วห้องพักที่ตกอยู่ในความเงียบ บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบสงัด มีเพียงเสียงสะอื้นที่ดังก้องกังวานอยู่ ตอนนี้มีสามคนที่มีทางเดินที่ไปด้วยกันไม่ได้!
ณ ผับแห่งหนึ่ง
วันนี้รีบอร์นตอบตกลงคบกับเกรเทลอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ยังคงเป็นเพียงความลับ เกรเทลเป็นนักท่องราตรีตัวฉกาจ เกรเทลจึงเลือกมาที่นี่ ในวันนี้ เพื่อเลี่ยงจากนานาโกะ เพราะนานาโกะคนนั้น ยังพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล พรุ่งนี้เธอจึงจะออกจากโรงพยาบาลได้ วันนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่จะมัดใจรีบอร์นคนนี้!
“นี่! ฉันยอมมาดีๆ แล้วนะ อย่าเอาแต่นั่งบื้ออย่างนั้นสิ” รีบอร์นโวยอย่างรำคาญ
“เดี๋ยวสิคะ วันนี้มีนักร้องไทยมาที่นี่ เกรเลยอยากให้พี่ฟังบ้าง^_^ เพลงไทยเพราะนะ^O^” เกรเทลว่าพลางยกแก้วเชมเปญขึ้นดื่ม
“สวัสดีค่ะ ดิฉันมาจากเมืองไทย เลยอยากจะร้องเพลงนี้ให้ทุกคนฟังค่ะ” นักร้องหน้าตาน่ารักขึ้นไปบนเวทีพลางเดินไปที่แกรนด์เปียโนสีขาวหลังใหญ่
แปะๆๆๆๆ
เสียงปรบมือดังลั่าน พร้อมกับเสียงอินโทรที่ดังมาจากแกรนด์เปียโนดังขึ้น...
“~แต่ก่อนทุกครั้งทุกทีที่ ฉันได้ยินเรื่องราวแห่งความรัก
ซึ่งสมควรมี สองคน แต่กลับมีมากกว่าสองคน
ฉันนั้นไม่เคย เข้าใจ
จนมาถึงวันที่ฉันได้พบได้เจอกับเธอ เธอคนนี้
คนที่ทำใจเต้นถี่ทั้งที่ฉันก็รู้ดี ว่าฉันไม่ควรปล่อยใจ~” เสียงหวานใสเอื้อยแอ่วออกมา เนื้อเพลงมันช่างสะกิดใจรีบอร์นยิ่งนัก เพราะเขาพอจะฟังภาษาไทยออกนิดๆ
“~ฉันรู้ว่าฉันไม่ควร ข้ามไป
แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร~” นั่นสิ เขาไม่ควรมองข้ามเลยสักนิด แต่ถึงยังไงเขาก็ยังหาวิธีไม่ได้
“~เพราะว่าฉันมีคนคน นั้นที่ยังผูกพันและยืนอยู่ตรงนี้
แต่ลึกลงไป ในใจกลับมีแต่เขา แต่เขาอีกคนอยู่ทุกวัน
ยิ่ง ปล่อยให้วันเวลาพ้นผ่าน
หัวใจก็ยิ่งทรมาน ที่ฉันต้องเป็นคนแบบนั้น~” นั่นสินะ คงจะหมายถึงเกรเทล เพราะเธอกำลังให้ความหวังกับเขาอยู่ แต่ภายในใจของเขากลับมีแต่นานาโกะ
“~จริงๆ หัวใจไม่เคยต้องการ
ให้รักต้องกลายเป็นแบบนี้
คนข้างๆ ที่แสนดี แต่ทั้งหัวใจที่ฉันมี
กลับมอบให้เขาหมดใจ~” เขาก็ไม่เคยต้องการหรอก เส้นทางแบบนี้น่ะ
“~ฉันรู้ว่าฉัน ไม่ควรข้ามไป
แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่าง ไร~” นั่นสิ...
“~เพราะว่าฉันมีคนคน นั้นที่ยังผูกพันและยืนอยู่ตรงนี้
แต่ลึกลงไป ในใจกลับมีแต่เขา แต่เขาอีกคนอยู่ทุกวัน
ยิ่ง ปล่อยให้วันเวลาพ้นผ่าน
หัวใจก็ยิ่งทรมาน ที่ฉันต้องเป็นคนแบบนั้น~” รีบอร์นลุกพรวดทันที ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไม่ปล่อยเธอคนนั้นไปอีกแล้ว!
“พี่รีบอร์น! จะไปไหน>O</” เกรเทลตะโกนลั่น ทำเอานักร้องสาวชาวไทยคนนั้นตกใจมาก แต่เธอก็ระบายยิ้มออกมาอย่างพอใจ ราวกับอ่านความในใจของรีบอร์นออก
ร่างสูงออกแรงวิ่ง แต่ตอนนี้มันเริ่มเข้าหน้าหนาวแล้ว อากาศจึงหนาวมากๆ
ฟิ้ว~!
สายลมพัดไป พัดกระดาษบางอย่างลอยมาติดหน้าของรีบอร์น...
‘ภาษาดอกไม้!’
หัวข้อของมันช่างเลิศ เขาไล่ลิสต์ดูและก็พบว่า...
‘ดอกบานไม่รู้โรย จะรักเธอตลอดกาล’
ร่างสูงถึงกับชะงัก เธอจะหมายความแบบนี้รึเปล่า แล้วมือหนาก็หยิบดอกบานไม่รู้โรยเจ็ดดอกออกมา และไล่ลิสต์ลงไปอีก...
‘7 ดอก หมายความว่า อยากเห็นหน้าเธอทุกลมหายใจ’
อันนี้ทำให้เขาแทบจะหยุดหายใจ เข้าใจแล้วว่าเธอกำลังหมายความว่าไง!
ปล. จิ๊ๆๆๆๆ สุดท้ายก็ไม่มีใครมาโหวต เลยตัดสินโมเมเอง นานาโกะอยู่ในสภาวะกึ่งเป็น-ตาย ยังไงก็คอยดูละกัน เบื่อๆๆๆๆ คอมเม้นท์ไม่กระเตื้อง-3-
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : BOMlnW< My.iD >  [ IP : 115.87.136.85 ]  ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : xxvongolaxx< My.iD > [ IP : 117.47.74.187 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : _FeRnna_< My.iD > [ IP : 222.123.124.140 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
ความคิดเห็น