คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ♥ Secret lll บีฟอร์ รีไรท์ อาร์สองเก้า (12)
[All29 + R29] => 12 Ciao
-----------------------------------------------------
อรุณทอแสงในยามเช้าของวันที่5 ในการพักฝื้นตัวของร่างบาง จนถึงวันนี้ เธอก็ยังไม่ได้สติ ยังมีคนวนเวียนพลัดกันมาเฝ้าเธอ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหาเหตุผลไม่ได้!
ในยามเช้านี้ก็เช่นเดิม นานะมาเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันเซรามิคสีส้มบนหัวเตียงของร่างบางเหมือนเดิม เคียวโกะกับฮารุก็มาอยู่ช่วยนานะเฝ้าไข้ร่างบาง และยังมีคนอีกประปรายเข้ามาอยู่ในนี้ เพื่อรอการกลับมาของร่างบาง...
“แค่กๆ!” เสียงไอดังขึ้นมาท่ามกลางห้องที่เงียบสงัด ทำให้ทุกคนตื่นตัวขึ้นมาทันที พวกเขาควรจะดีใจ ถ้าไม่ใช่เพราะมันมีสัญญาณเตือนชีพจรเต้นอ่อนลงมาด้วยน่ะสิ!
ตี๊ดดดดด~!!!
ทุกคนถึงกับอึ้งไปเลย ร่างบางเริ่มไออย่างทรมาน แต่ก็ยังไม่ได้สติ ชีพจรเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ ทั้งหมอและพยาบาลก็เข้ามาพร้อมพาร่างบางไปที่ห้องฉุกเฉิน!
“นานาโกะจัง...” เสียงที่เป็นกังวลของเคียวโกะพึมพำออกมาเบาๆ ในขณะที่นั่งรออยู่ข้างสึนะ สึนะก็ได้แต่ปลอบเคียวโกะจังในใจ
แอ็ดดด~!
เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ทุกคนที่นั่งรอแทบจะกระโจนเข้าไปตะครุบหมอทันที!
“เป็นไงบ้างคะหมอ” เคียวโกะจังถาม
“เอ่อ... ขอโทษนะครับ ทางโรงพยาบาลของเราทำถึงที่สุดแล้ว อาการของเธอทรุดหนักมาก แถมสภาพจิตใจของเธอแทบจะไม่เหลือชิ้นดีด้วย เธอ... มีโอกาสรอดไม่ถึง30% ครับ!” เสียงของหมอเหมือนเป็นค้อนอันใหญ่หล่นลงมาทุบจิตใจ ของใครหลายๆ คน ทุกคนทั้งอึ้งทั้งช็อก ทำไมสวรรค์ถึงไม่มีตาลงมาช่วยเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องแบกรับชะตากรรมอันแสนสาหัสของเธอไว้เพียงลำพังด้วยนะ!?
เตียงของร่างบางค่อยๆ ถูกเข็นออกมา ตอนนี้เธอเริ่มสงบลงแล้ว ไม่มีอาการไอ มีเพียงแต่ใบหน้าที่ซีดเผือก ไม่ต่างกับศพเลยทีเดียว ลมหายใจที่รวยรินของเธอค่อยๆ ติดขัดจนสังเกตได้ ทำไมเธอถึงทรุดลงหนักขนาดนี้ เธอน่าจะบอกพวกเขาสักนิด ไม่อย่างนั้นมันคงไม่สายขนาดนี้! ถึงจะโทษใครไม่ได้ แต่ก็ไม่มีใครอยากเห็นเธอในสภาพแบบนี้หรอก!!!
ทุกคนยังคงนักอยู่ในห้องพักระดับV.I.P. ของร่างบาง อยู่ในนี้มีอุปกรณ์ทุกอย่างครบครัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่หาไม่ได้ คือสิ่งที่จะมาซ่อมแซมสภาพจิตใจของร่างบาง และคนอื่นๆ ตอนนี้พวกเขาได้แต่ภาวนาให้เธอรอด แม้โอกาสที่จะรอดมีไม่ถึง30%ก็ตาม...
“... Hana wa kaze ni yureodoru you ni
(... ราวกับดอกไม้ ร่ายรำในสายลม)
... Ame wa daichi wo uruosu you ni
(... ราวกับสายฝน ชุ่มชื้นบนผิวโลก)”
เสียงที่รอดรำไรมาจากหน้าต่าง ผ่านมาตามสายลมที่พัดเข้ามา ทุกคนถึงกับหลุดออกมาจากภวังค์ เพราะมันเป็นเสียงหวานใสที่คุ้นเคย เสียงหวานใสที่เคยพูดคุย ที่เคยมอบความสุขให้แก่ผู้คนที่พบเห็น และได้ยิน เสียงหวานใสที่ให้กำลังใจใครหลายๆ คน ถึงแม้เธอจะไม่รู้ตัวก็ตาม เสียงหวานใสที่ทำให้จิตใจของใครหลายๆ คนชุ่มไปด้วยความอบอุ่น!
“... Kono sekai wa yorisoiai ikiteru no ni
(... ทั้งที่โลกใบนี้ต้องมี ชีวิตอยู่โดยการพึ่งพากัน))
... Naze hito wa kizutsukeau no?
(... เหตุใดมนุษย์ กลับต้องทำร้ายกัน)
... Naze wakare wa otozureru no?
(... เหตุใดจึง ต้องมีการจากลา)”
ทุกคนวิ่งออกจากห้องตามเสียงเพลงที่รำไรมาตามสายลม น้ำเสียงหวานใสที่ดังออกมาเปรียบประดั่งน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย ความเศร้าที่ถูกถ่ายทอดมาตามบทเพลง ทำให้ทุกคนแทบจะทรุดลงกับพื้น เนื้อหาวคามหมายของเพลง มันช่างตรงกับความรู้สึกของพวกเขา ทำไมต้องมีการพลัดพรากจากกันด้วย!?
“... Kimi ga tooku ni itte mo mada
(... ถึง แม้เธอจะอยู่ไกล แสนไกล)
... Itsumo kono kokoro no man'naka
(... แต่เธอจะยังอยู่ภายในหัวใจดวงนี้เสมอ)”
ทุกคนวิ่งออกมายังสวนดอกไม้หน้าโรงพยาบาล ก็พบกับร่างบางที่อยู่ในชุดสีขาวยาวดุจปุยเมฆ กำลังนั่งร้องเพลงอยู่บนม้าหินอ่อน ที่ตั้งอยู่ใกล้แปลงดอกบานไม่รู้โรย ในมือของเธอถือดอกบานไม่รู้โรยเจ็ดดอก ปากก็ยังไม่หยุดร้องเพลง แต่ที่สำคัญกว่านั้น ร่างของเธอกำลังจะเลือนหายไป!
“... Ano yasashii egao de umetsukusareta mama
(... เติม เต็มต่อไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอ่อนโยนนั้น)
... Dakishimeta kimi no kakera ni
(... ณ เศษชิ้นส่วนที่เธอโอบอุ้มไว้) “
“นานาโกะ!” เสียงตะโกนเรียกของเหล่าบุคคลทั้งหลายที่เพิ่งวิ่งมาเมื่อกี้เรียกร่างบาง ทำให้เธอหันมาตามเสียงเรียก เธอลุกขึ้นจากม้าหินอ่อนและเดินตรงมา...
...ตรงมาหารีบอร์น!
“ ... Itami kanjite mo mada Tsunagaru kara
(... ถึง แม้จะเจ็บปวด แต่เราทั้งสองจะยังเชื่อมโยงถึงกัน)
... Shinjiteru yo Mata aeru to
(... ฉันเชื่อเสมอว่าเราจะต้องได้พบกัน อีกครั้ง)”
เธอ หยุดนิ่งมองรีบอร์นด้วยนัยน์ตาเศร้าสร้อย เหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง บรรยากาศตอนนี้ตกอยู่ในความเงียบงัน น้ำตาของร่างบางเริ่มคลอเบ้า และไม่อาจห้ามไว้ได้ น้ำใสๆ จึงไหลลงมาอาบแก้มเนียนขาวของร่างบาง นัยน์ตาสีเปลือกไม้สั่นระริกเหมือนกำลังสับสน
“. I'm waiting for your love
(... ฉันจะรอ คอยความ รักของเธอ)
... I love you, I trust you
(... ฉันรักคุณ ฉันเชื่อใจคุณ)”
พอมาถึงท่อนนี้ ร่างบางก็เอื้อมไปคว้ามือหนาของร่างสูงตรงหน้าขึ้นมา เธอวางดอกบานไม่รู้โรยทั้งเจ็ดลงบนมือหนา ก่อนที่เธอจะสวมกอดร่างสูงเหมือนเป็นการบอกลา ร่างสูงกอดตอบเธอโดยไม่พูดอะไร มันเป็นกอดที่แนบแน่น ผสมผสานไปกลับเสียงสะอื้นของร่างบาง เธอร้องไห้เหมือนจะเจ็บปวด ร่างของเธอก็ค่อยๆ เลือนรางลง ก่อนที่เธอเอ่ยคำสุดท้ายออกมา...
“Ciao (ลาก่อน)” มันเป็นภาษาอิตาลี ที่มีเพียงไม่กี่คนในนี้ที่ฟังออก แต่ตอนนี้ร่างของเธอก็ค่อยๆ เลือนรางหายไป พร้อมกับสายลมที่พัดมา ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าภายในจิตใจของทุกคน!
ตึกตักๆๆๆ
เสียงคนวิ่งดังมาจากไกล เหมือนกับหอบลางร้ายมา...
“แฮกๆ ขอโทษนะคะ คุณซาวาดะ นานาโกะชีพจรใกล้หยุดเต้นแล้วค่ะ!”
 |  |  |
| ||||
| ||||
|  | Name : BOMlnW< My.iD >  [ IP : 115.87.136.85 ]  ส่งข้อความลับ | ||
 | |  |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : _FeRnna_< My.iD > [ IP : 222.123.115.210 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
| | |
| ||||
| ||||
|  | Name : xxvongolaxx< My.iD > [ IP : 117.47.76.51 ] ส่งข้อความลับ | ||
| | |
ความคิดเห็น