BJ ♥ When the rain fell down and you always with me :)

ข้อมูลเบื้องต้น

HAPPY BIRTHDAY to P'AUAE :D!

ขอให้พี่แอ้มีแต่ความสุขนะคะ ^^
ไม่ว่าจะปีนี้หรือปีไหนขออย่าให้มีความทุกข์เลยนะคะ
ขอให้พี่แอ้มีแต่ความเจริญ สมปราถนาทุกประการไม่ว่าจะเรื่องใดก็ตาม
ขอให้พี่แอ้สุขภาพแข็งแรง และอยู่เป็นพี่สาวที่แสนดีของดาวแบบนี้ต่ไปนะคะ

ปล. ขอโทษที่ช้ามากค่ะ TOT



ฟิคนี้เป็นส่วนหนึ่งของนี่ และ นี่





 

เนื้อเรื่อง

ท้องฟ้ามืดดำพร้อมกับชายหนุ่มที่เดินอยู่ริมทางอย่างไม่สนใจอะไร รอบด้านเขาดูดำครึ้มยิ่งกว่าใครๆ ...ราวกับหอบออร่าความน่ากลัวตามติดตัวมาด้วย

ไม่มีใครเข้าใกล้เขา แน่นอนว่าเขาก็ไม่ต้องการ

ชายหนุ่มประหลาดที่ตัดผมปิดบังดวงตาได้ยินเสียงบางอย่าง

...เสียง...เสียงร้องไห้...

เขาเหลือบไปมองโบสถ์เล็กที่อยู่ตรงหน้าอย่างประหลาดใจ ที่นี่เขาเลิกคิ้วภายใต้ปอยผมพลางสงสัยว่าเขามาถึงที่นี่ได้อย่างไร แต่ก็เร่งฝีเท้าเข้าไป

ทำไมกันนะ เขาถึงเดินตามเสียงร้องไห้นั่นไป...

อาจเพราะฝนกำลังจะตก...

ชายหนุ่มดันประตูโบสถ์ ข้างในค่อนข้างมืด เขามองแสงที่ถอดยาวจกประตูเข้าไปถึงรูปปั้นพระแม่ และ ณ ตรงนั้น มีอะไรบางอย่าง กำลังขดตัวพยายามกลั้นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

เด็กหญิงผมสีชมพูสวยกำลังร้องไห้ ใบหน้ามอมแมมอาบไปด้วยน้ำตา

เด็กหญิงที่มีผมสีชมพูอันแสนคุ้นเคยนั้น...

เขาหยุดลงอยู่ที่ข้างหลัง เด็กหญิงสูดน้ำมูกกลั้นสะอื้นและพยายามจะเอ่ยคำพูด

“ออกไป ! อย่ามายุ่งกับเจมี่ !! เจมี่ไม่อยากอยู่ที่นั่น ออกไป !!! ออกไป !”

เพียงได้ยินเธอเอ่ยชื่อตัวเองเขาก็เลิกคิ้ว มองร่างเล็กตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

 “ชิ...ชิ...ชิ” เขาหัวเราะแผ่วเบา

เจมี่เบิกตา พอรู้ว่าไม่ใช่คนที่ตนคาดคิดหันกลับไปมองก่อนถดถอยหนี เธอหวาดกลัวอย่างลูกนกจ้องมองผู้ล่า

 นั่นใคร...ใครกัน

เขามาทำอะไรที่นี่

เขาจะทำอะไรเจมี่...

เธอหวีดร้องในหัว ความเศร้าโศกจากสภาพอันโหดร้ายยังไม่ออกไปจากจิตใจ....คนตรงหน้านี้กลับโผล่มาราวตอกย้ำว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นความจริง...

เบลเคยฟังเรื่องเล่า จากใครสักคนที่เป็นคนของรุ่นที่เก้า เกี่ยวกับวัยเด็กอันแสนปวดร้าวของจาเมเลีย...เขารู้เจ็บปวดเมื่อเห็นเด็กคนนั้นร้องไห้ ร่างเล็กที่มีใบหน้าไม่ต่างจากตอนโตแม้แต่น้อย

ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้ ร่างเล็กถดถอยหนีอย่างไร้แรงสู้ แต่เบลเฟกอรกลับคุกเข่าลงรวบร่างคนรักในวัยเด็กเอาไว้ เธอเบิกตากว้าง รู้สึกอบอุ่นไปทั่วทั้งใจที่เจ็บปวดละหวาดกลัว

ไม่ว่านี่จะหมายความว่าอะไร

ไม่ว่านี่จะคืออะไรก็ตาม

แต่เขาแค่ไม่อยากเห็นเธอร้องไห้...

“ทำไมเธอถึง...ร้องไห้” เขาเอ่ยถามช้าๆ “ใครมัน...ทำให้เธอร้องไห้”

ภาพเรื่องราวทั้งหมดวาบผ่านเข้ามาในหัวอีกครั้ง น้ำตาไหลไม่หยุดกลับเพิ่มทวีคูณ ทุกอย่างพรั่งพรูออกมาจากปากของเธอทั้งหมด...ราวกับสายน้ำ

“เจมี่...ฆ่าเด็กคนนั้น...”

เธอ...ฆ่าคน...

จับปืนเหนี่ยวไกปลิดชีวิตคนไป

และเธอ...จะไม่มีวันได้พบกับคนๆ นั้นอีกแล้ว

เด็กคนนั้นไม่ผิดสักหน่อย...ใครกันล่ะผิด เจมี่ต่างหากล่ะที่ผิด

ผิด ผิดหมดเลย...

ทุกคนรังเกียจเธอ...ไม่มีใครต้องการเธอ...

ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร...แต่เจมี่ชอบความรู้สึกนี้

ความรู้สึกอบอุ่นนี้...

เธอไม่อยากให้เขารู้...ไม่อยากให้เขารังเกียจ

เจมี่หลับตาแน่น หวาดกลัวต่อสิ่งที่จะได้รับต่อจากนี้ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม

แต่มันกลับเป็นแค่...ไออุ่นที่สัมผัสลงบนแก้ม

ฟ้าร้องเบาๆ อีกรอบก่อนจะตามมาด้วยเสียงเม็ดฝนสาดซัดลงมา...

“ไม่เป็นไรนะ” เขากระซิบ “ไม่เป็นไร...ไม่ว่าอะไรที่ทำให้เธอร้องไห้ อย่าไปหวาดกลัวมัน...”

เจมี่ได้ยินเหมือนเสียงทุกอย่างแตกกระจาย...

น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

ราวกับฝนที่ตกลงมาชำระล้างความเจ็บปวดทั้งหมดให้หายไปกับสายน้ำ

ชายหนุ่มคนนั้นแค่รวบตัวเธอไว้

แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนเป็นอ้อมกอดของพ่อ

“ไม่ว่าอะไรที่ทำให้เธอไม่สบายใจ...ก็โยนมันทิ้งซะ” เบลปลอบ “ถ้าเธอไม่ชอบ...ก็อย่าทำ ไม่อยากอยู่ก็อย่าอยู่”

...

“แต่อย่าคิดจะตายซะล่ะ...” เบลว่า “เธอต้องอยู่...”

...อยู่ต่อไปเพื่อนเจ้าชายนะ...

เขากลืนคำพูดต่อไป กอดตัวเด็กหญิงไว้แน่น

ไม่ว่าอะไรที่มันทำให้เธอเจ็บปวดขอให้มันหายไป ขอให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะร้องไห้

เบลรู้สึกเหมือนทุกอย่างเริ่มเลือนราง...

“อย่ายอมแพ้ให้กับความเจ็บปวด เด็กน้อย...” เขาทิ้งท้าย “ยังมีคนที่ไม่ได้รังเกียจเธอ...ยังมีคนที่ยังต้องการเธออยู่...”

และสุดท้าย... “อย่างเจ้าชายไง”

ทุกอย่างเลือนหายไปกับแสงสว่างที่สอดส่องเข้ามา

“รุ่นพี่! ตื่นๆๆ ! สายแล้วนะ!”

เบลรู้สึกเจ็บจากแรงทุบที่ต้นแขน เขาปรือตาขึ้นมามองสาวเจ้าที่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของตน ก่อนระบายยิ้มบาง

...ฝันหรอกเหรอ...

เป็นฝันที่ประหลาดชะมัด

“ยิ้มอะไรเล่า! เอ้า ตื่นได้แล้ว” ร่างบางดิ้นหนัก แต่เบลกลับไม่ปล่อยแต่ฉีกยิ้มกว้าง

“รู้มั้ยว่าเมื่อคืนเจ้าชายฝันถึงเจมี่ด้วย”

เจมี่หยุดดิ้นหยุดทุบ เธอมองด้วยความประหลาดใจ “ฝันว่าไงอ่ะ เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ”

“หอมแก้มเจ้าชายก่อนแล้วจะบอก”

เจมี่เชิดหน้าอย่างไม่ยอม “ไม่ ! อย่างรุ่นพี่ต้องฝันถึงเจมี่ในเรื่องแย่ๆ ชัวร์ป้าบ ไม่เอาละ เจมี่ไม่ฟัง เจมี่จะไปกินข้าว ปล่อยยย”

แต่เจ้าชายพูดมากเรื่องไม่ยอมปล่อย เขาดึงตัวเธอเข้ามาหอมแก้มสองข้างเต็มฟอดจนสาวเจ้กหน้าแดงและทุบตีคนรักพัลวัน

...อย่างน้อยวันนี้เธอก็ยิ้ม...

...อย่างน้อยอตนนี้เธอก็ไม่ร้องไห้แล้ว...

...ตอนนี้เธออยู่เพื่อเจ้าชายสินะ...

…ไม่ว่าจะยังไงเธอต้องอยู่กับเจ้าชายนะ...

...จะยิ้มแบบนี้และไม่ไปไหน...

...เจ้าชายจะอยู่กับเธอตลอดไป...

...เจ้าหญิง...ของ...เจ้าชาย...

เสียงหนึ่งยังคงเรียกฉันซ้ำๆ จากส่วนลึกในหัวใจ

อยากขอให้ฉันได้ฝันต่อ เพื่อต่อพลังชีวิตให้ใจของฉัน

หยดน้ำตาของความเศร้า เกินกว่าตัวเราที่จะนับได้

อีกด้านของน้ำตา ฉันรู้ ฉันจะเจอเธอ

ทุกครั้งที่เราล้มลงบนพื้นดิน เราก็กุมมือกันแล้วมองไปที่ฟ้ากว้าง

เพียงครั้งแรกที่เรา ตื่นมาพร้อมกับความเศร้าหมอง

บนหนทางที่เหงาไกลแสนไกล และจุดมุ่งหมายยิ่งไกลเกินสายตา

แต่ด้วยสองมือของฉัน ฉันจะโอบกอดแสงสว่าง

- Always with me -


ขอบคุณคำแปลเพลงจาก...