คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 ผิดเอง
อนที่1 ผิเอ
“ไปเหอะีวัอ่า”ระหว่าทาเินผมเห็นอุนับเพื่อนๆ เล่นบอลอยู่
“ีวัโยไป่อนนะ บ๊ายๆ”โยไปแล้วแ่ นั้นใรน่ะมาวาทาผมไว้อ๋อ ยัยพิ้ ับเพื่อนมันนี้เอ พวหล่อนลาผมมาในห้อล๊อเอร์
“นี้นาย ไปบอรัอุนทั้ที่รู้ว่าอุนน่ะอบผู้หิสิน่ะ”
“ผิหรือไ หา เพราะอุนไม่เลือเธอสิน่ะ”
“ปามา เพี๊ยะ ”ผมะทำอะไรไ้เมื่อเธอ มาันั้ สามน ผมไม่มีแรสู้ เพราะผม อ่อนแอ
“หึหึ ”
“อย่ามา่านันะ”ถึแม้ับรั้เียวแ่ หน้าอผม้ำเลือไปหม เพราะพวนั้นน่ะ แรมาที่สุในปีสาม ปาเลือ ออหมแล้วใร็ไ้่วยผมหน่อย
“แ ายะ ปั!!!”ผมถูผลันหัวนล๊อเอร์เ็บอ นรอบรูป้านบนอล๊อเอร์หล่น ใส่หัวผม
“โอ๊ยๆ”
“แถ้ายัไม่เลิยุ่ับอุนนะแน่ะายแน่”
“นะนี้พวหล่อนทำอะไรหน่ะ ออาเพื่อนั้นเี๋ยวนี้”
“ยะโยอบเหรอ ”
“วัอ่า ทำไมไม่สู้เ้าละ ีนะที่เรายัไม่ลับบ้าน ไปไ้แล้ว หรือ พวหล่อนอยาโนั้นบ หา”พวยัยพิ้ไปันหมแล้ว
“มันเิอะไรึ้น หา”
“เปล่าหรอสสัยำผินน่ะ”
“วั เราเป็นเพื่อนันมานานแล้วนะ ถึเราะื่อบื้อแ่ไม่ใ่ว่าูไม่ออว่า นายำลัปิบัั้นอยู่”
“เหอะๆ ลับบ้านเถอะเี๋ยวแม่นายเป็นห่ว ืนนี้ะโทรไปหานะ บายๆ”
“วั ถึนายะไม่บอั้น ั้นะรุ้ให้ไ้เลย ลับไหวหรือเปล่า”
“้า พ่อนัสืบๆ ลับไหวมั้นะ บายๆ”ทีนี้โยอบลับริๆแล้ว โยอบัวลอยู่ไม่น้อยเพราะว่าีวัเป็นนที่ เป็นห่วนอื่นมาว่าัวเอ เรื่ออะไรที่ีวััวลไม่บอนอื่นหรอ เพราะลัว นอื่นะัลไป้วย
ผมเินหน้า้ำเลือ ผ่านมาทานามบอล นไม่่อยเยอะหรแเพราะเย็นมาแล้ว “Oh!!ระวั เฟี้ยว ุ๊บ”
“อ๊ะ วูบ สิผมับวูบเพราะวามเ็บบนใบหน้า บวับแรฟุบอลมหาสาร ”
้านอุน
“เฮ้ย!!! แรนานั้นเลยเหรอ แ่เะเบาเอ ฮึบ ”ผมแบนายนไหนไม่รู้แ่ลูบอลผมไม่แรานั้นหรอใ่ไม๊ ใรนะัวเบาเหมือนผู้หิเลย เอาะเถอะ
“ุ๊บ ใรวะ”รูประำห้อพยาบาล็ไม่อยู่ ทำไีวะ เอาวะ ทำเอ็ไ้
ผ่านไปสิบนาที
“อะโอ๊ย ที่นี้ที่ไหนน่ะ”นายนนั้นื่นแล้วสินะ
“นี้ห้อพยาบาล แหาูะมั้ แล้วนายนะเป็นลมลไป เพราะลูบอลั้นเหรอ”ทำไมนายนนั้น ถึไม่มอหน้าผมนะ
“เปล่าหรอ ไม่ใ่เพราะนายหรอ ”หา!!!นายนนั้นหันหน้ามาทำท่าะลุึ้นออไป นั้นมัน นที่มาบอรัผมนี่หว่า
“อะอืมีแล้ว”
“ไปนะ อบุมา”
“อืมๆ”
“นะนี้นาย ไปส่หน่อยิ”
“นายเ็บเพราะลูบอล ไปบอลูบอลิ หึ”
“อะอืมๆ อโทที่รบวนนะ”
อ้าวไปเยๆะั้น!!!
Kikwang part:
ผมไม่อยาให้ใรเป็นห่วและัวลเพราะผม ผมถึ้อเ็บเียบ ผมมันอ่อนแอเินไปใ่ไหม ผมมันี้แพ้ มาใ่ไหม
“เฮ้อ ้อไปโรเรียนอีแล้ว ”ถ้าผมไม่ไปบอรัอุนอนนั้น็ไม่เิเรื่อนี้สินะ
“่า!!! เฮือ”ผะผมโนเล่นานอีแล้ว
“โทษนะ ถัหลุมือ หึหึ ”
“มะไม่เป็นไร ”ถึร่าายผมเปียโไป้วยน้ำแ่ใผมเปียโไป้วยน้ำาผมเินออมาพร้อมับรอยยิ้มแสนเยือเย็นทั้ทีในใผมร้อๆไห้อย่าหนั แ่ผมผิเอแหละ ไม่เป็นหรอ ีวัไม่รู้เลยว่าใรอีนำลัมออย่าสสัยอยู่ห่าๆ
“ีวัอ่า อรุสวัสิ์ เฮ้ย ไปโนไรมาีวัอ่า ”
“เราไปเ้าห้อน้ำแล้วลื่นหน่ะ”
“ไม่น่าใ่แหะ มีอะไร็บอนะีวั มานั่ัวเปียอยู่ไ้ ไปๆๆ”โยอบ ั้นไม่อยาให้นายเป็นห่ว
“อะอืมๆ เี๋ยวมานะ”
“รีบๆน่ะ”ผมเินออมาที่บนาฟ้า ผมอบนะบนาฟ้า มันเียบสบี
“วู้ววว้อมาเอเรื่อราวมามายในีวิผมผิมา ที่ไม่บอับอุนวันนั้น ็ผมมัน อ่อนแอ อยาะลอเ้มแ็้วยัวเอ ไม่อยาให้เป็นห่วหรือัวล”
“…หาววว”ใรอยู่อีเนี้ย แล้วเรื่อที่ผมเล่าละ
“อะเอ๋ ”อุนเอ หา อุน(ใ่ทำไมละ:ไรท์)
“นี้นาย ”
“หะหา”
“ทำไมนาย ถึโนแล้ลออะ”
“เปล่าหรอสสัยำผินหน่ะ”
“เหรอ แล้วนายิไถึมาบอรัั้นเนี้ย”อุนพูับผม แ่ ็ยัหลับาอยู่
“ปะเปล่า อะเอ่อ ปะไปนะ”
อนเย็น หลัเลิเรียน
“เฮ้อหวัว่าไม่โนอีนะ เพล้”ผะผมโนหนัึ้นทุรั้ๆ แล้ว ผมทำอะไรผิ
“โทษทีนะ ระถา้นไม้มันหลุมือๆ นะ โทษที”
“อะอืมๆ”ผมเินออไป้วยวามรวเร็ว ผมมันทำอะไรผิ ผมมันโ่มาที่ไปบอ
อุนวันนั้น ผมผิ โ่มา แ่ทำไไ้ละ ผมนะ้อทน่อไปเพราะ ผมเป็นนสร้าเรื่อึ้นมาเอ
ความคิดเห็น