{SF} FT island'

ลำดับตอนที่ #7 : Why... ?? [WBxJJ]

ท่ามกลางผู้คนมากมาย…

เสียงคุยจ้อกแจ้กจอแจ… เสียงหัวเราะ…มีความสุข…

ร่างเล็กสาวเท้าอย่างรีบเร่ง..เพื่อตามร่างสูงโปร่ง…ที่เดินไกลจากเขาไปเรื่อยๆ

ความเหนื่อยกำลังทำร้ายร่างเล็ก…

อย่างร้ายกาจ…

“วะ…วอนบิน….รอ…ด้วย…”

ยื่นมือไปข้างหน้า…ไขว่ขว้าเพียงอากาศ

ไม่แม้เพียงจะหันหน้ามามองกัน…ไม่แม้จะเหลียวแล

เสียงเรียกร้องของร่างบางถึงแม้จะเพียงเบาบาง…

แต่เขาก็ได้ยิน…เพียงแค่…

ไม่อยากจะสนใจ…เท่านั้นเอง….

“วอนบิน……~” ร่างบางร้องเรียกวอนบินที่หยุดยืนที่หน้าร้านเบอเกอรี่  “ฟู่ววววว~…ตกใจหมดเลย…คิดว่านายจะทิ้งฉันซะแล้วนะเนี่ยยย :D”

“เฮอะ…..!!”

มองไปที่ร่างบางที่กำลังยืนมองขนมปังหอมกรุ่น….

อืมมมม…ตั้งแต่ตอนเช้าที่เขาไปเรียกให้แจจินลุกขึ้นมาจากเตียง

ร่างเล็กๆก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนี่นะ…

ว่าแล้วก็…..

“วอนบินฉะ….”

“ไปได้แล้ว…”

“เอ๊ะ!?”

“ฉันบอกว่ากลับบ้านนายได้แล้ว!....นี่มันหกโมงแล้ว!!”  ขึ้นเสียง…แสดงความไม่พอใจ

“อะ…อืม” เดินตามร่างสูงโปร่งที่ก้าวเท้าไปโดยไม่รีรอตัวเองแม้แต่น้อย

สองวันแล้วนะ….

น้ำเสียงอบอุ่น แววตาที่อบอุ่น มือที่อบอุ่น ความรู้สึกที่แสนอบอุ่น…

มันหายไปไหนนะ….

“เฮ้อออออออออ…”

ถอนหายใจก่อนที่จะเริ่มเดินไปต่อไป…

ปวดท้องชะมัด… น้ำแม้แต่หยดเดียวก็ยังไม่ถึงท้อง

กุมท้องของตัวเองด้วยความทรมาน…เสียงประท้วงที่เกิดขึ้นเป็นระยะฟังดูน่าอายเหลือเกิน

นี่….ทำไม…

ทำไมโลกมันหมุนติ้ว…

ทำไมขาเริ่มไม่มีเรี่ยวแรง…

ทำไม….อยู่ดีๆ….ก็ล้ม….

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“อืมมมมมมม…มมมม”

ตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงงุน….

ท้องของเขาร้องประท้วง…เพราะกลิ่นของอาหารตรงหน้า

มองดูดีๆแล้ว..นี่ต้องเป็นห้องของเขานี่นา…

แอ๊ดดดดดดดด…ดด

“แจจิน…ตื่นแล้วหรอ?”

“อื้ม….ข้าวนี่อร่อยดีนะ…ฮยองทำเองหรอ?”

“เปล่า…ไอ้วอนบินมันทำ…”

พูดถึงวอนบินแล้ว…

“แล้ววอนไปไหนแล้วอ่ะฮยอง”

“มันกลับบ้านไปแล้วน่ะ…แกกินข้าวแล้วก็กินยาต่อไปด้วยหล่ะ เห็นไอวอนมันบอกว่าแกไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ออกจากบ้าน”

ร่างบางพยักหน้าอย่างรับรู้แล้วทำท่าจะกินข้าวต่อไป ก่อนจะหยุดชะงักลง..เพราะพี่ชายของตัวเอง

“ฮยอง…จ้องหน้าอยู่ได้…มีอะไรก็พูดมาเถอะ…-*-”

วางจานข้าวลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วจ้องใบหน้าของพี่ชายคืนบ้าง…

“เออๆๆ ฉันก็แค่จะถามว่าแกกับไอเต่าทะเลาะกันหรอ…พอมันสั่งๆฉันเสร็จก็กลับบ้านไปเลยอ่ะ ไม่แม้แต่จะดูอาการของแกเลย…”

บาดกลางหัวใจ….

“ไม่รู้ดิฮยอง…สองวันมานี้วอนบินก็แปลกๆ”

“ยังไงว่ะ?”

“ก็…”

 

“วอนบินนนนนน~ มากินเค้กด้วยกันน้า > <”

ร่างบางหยิบกล่องเค้กจากร้านเค้กชื่อดังขึ้นมา

“นายกินไปเถอะแจจิน…”

“น่า…กินด้วยกันเถอะ…อร่อยน้า~”

คว้าส้อมแล้วจิ้มลงบนเนื้อเค้ก…

กลิ่นของเค้กกาแฟหอมกรุ่นลอยอยู่ตรงหน้าของร่างสูง

หันหน้าไปทางอื่น…ไม่สนใจเค้กที่อยู่ตรงหน้า

“เฮ้…วอนบินนน อร่อยจริงๆน้าเนี่ย…เร็วๆดี่…อ้ามมๆ”

ปัดมือของร่างบางเบาๆแล้วหันหน้าไปอีกทาง

“ไม่เอา…”

ร่างบางทำแก้มป่องอย่างขัดใจ ทำท่าจะป้อนเค้กให้ต่อแต่…

เคร้ง!!!

“ฉันบอกแล้วไง!!!!...ว่าฉันไม่กิน!!!!!!”ตวาดใส่ร่างเล็กแล้วเดินหนีไป…

 

“อันนี้แค่วันแรก….”

 

“วอนบิน…ไปเที่ยวกัน :D”

“นายไปเถอะ…ฉันขี้เกียจ”

“โหววววว…แต่ฉันอยากไปกับวอนบินนี่นา~”

“นายก็ไปกับคนอื่นซะสิ”

“จะให้ฉันไปกับใครอ่ะ…ฉันก็มีแต่นายเนี่ย… -//////////////////////-”

พูดเองเขินซะเอง…..

“เฮอะ…..” หัวเราะแบบนี้….

“วอนบินนน…ไม่เชื่อฉันหรอออ~ =^=”

“กลับบ้านนายไปซะ…”

“เห…?”

“กลับบ้านไปซะ….!”

เสียงดูแผ่วเบาแต่หนักแน่น…ไม่ได้ล้อเล่น…?

 

“แล้วก็วันนี้ด้วย…”

“…”

“อยู่ดีๆก็เข้ามาในห้องลากให้ลุกจากเตียง พาไปที่โน่นบ้างที่นี่บ้าง พอบ่นว่าหิวก็ไม่สนใจด้วย…”

“…”

“ไม่เข้าใจเลยอ่ะฮยอง…”

“เฮ้อออออออ….เครียดไปก็เท่านั้น…”

 “…”

“เดี๋ยวไว้พี่จะถามมันให้ละกันว่ามันเป็นอะไรระหว่างนี้ก็…นอนพักไปก่อนละกัน”

“…”

“กินข้าวกินยาแล้วนอนเลยนะ…”

พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วก้มลงกินข้าวต่อไป…

ฉันเข้าใจ…แต่ทำไม่ได้…จริงๆ~

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

ใช่แล้ว…ผมทำตามคำพูดของฮยองไม่ได้หรอก… ):

ผมต้องไปถามวอนบินให้แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…?

อากาศมันชื้นๆแฮะ…เหมือนฝนจะตก…

ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงบ้านของร่างสูง

ติ๊งต่อง….

“แจจิน…?”

“อืม…ฉันเข้าไปข้างในได้ป่ะ?”

ไม่ตอบอะไร..เพียงแค่เดินหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน

ไม่มีแม้เพียงคำเชิญ ไม่มีรอยยิ้มดีใจ มันหายไปไหนนะ ?

ผิดตรงที่ใด โกรธกันเรื่องใด…?

“ว้าววว!!จัดบ้านใหม่หรอไม่รู้เลยนะเนี่ย > <”

“นั่งตรงโซฟานั่นล่ะ…” พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแล้วเดินหายเข้าไปในครัว

“อื้มมม…ม”

นั่งลงตามคำพูดของวอนบิน…

พยายามยิ้มให้ร่างสูงเหมือนเคย…

ถึงแม้ภายในใจจะหดหู่จนเกินไปก็ตาม….

“นาย…มาทำไม?”

นาย…?….ปกติจะเรียกว่าแจจินไม่ใช่หรอ

“วอนบินโกรธอะไรฉันรึเปล่า?”

ถามไปตรงๆ…จะอ้อมค้อมไปทำไมหล่ะ

“หา….?” ชะงักไปเพราะคำถามของร่างบาง

“ฉันถามว่าวอนบินโกรธอะไรฉันรึเปล่า?”

“….”

“งั้นทำไมต้องโมโหตอนฉันป้อนเค้ก?”

“เพราะฉันไม่อยากกิน”

“ฉันชวนไปเที่ยวก็ไม่ยอมไป…”

“…”

“นายเป็นอะไรไป…วอนบิน…” น้ำเสียงคาดคั้น…

“…”

จะถามเธอเท่าไหร่ ก็ไม่ตอบ

“เบื่อฉันแล้วหรอวอนบิน…”

“…”

“ไม่รักฉันแล้วหรอ?”    เธอเปลี่ยนไปจนฉันข้องใจ…

คำถามที่แสกกลางหน้าของวอนบิน…

“กลับไป!!!”

“หะ…หา?”

“ฉันบอกให้กลับไป !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

เปรี้ยง!!!!

เสียงของวอนบินและเสียงร้องจากท้องฟ้าทำเอาร่างเล็กสมองตื้อไปทันที

วอนบินไม่เคยเป็นอย่างนี้…ไม่เคยเย็นชา ไม่เคยไล่เขา

ไม่มีเหตุผลเลยซักนิด…

ร่างบางค้นหาคำตอบจากดวงตา จากการกระทำของทั้งตัวเองและคนตรงหน้า

ไม่เจอ…ไม่เจอเลยสักอย่าง…

ท่าทีเหินห่าง บาดกลางหัวใจฉัน…

“อืมม…งั้น..ฉันกลับบ้านก่อนละกัน ป่านนี้ฮยองคงวิ่งเป็นบ้าไปแล้วหล่ะ…ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะอย่างขมขื่น…

เดินออกมาจากบ้านหลังนั้น…สมองตื้อไปหมด…

“งั้น..ฉันกลับก่อนนะวอนบิน…พรุ่งนี้…เจอกัน…”

ฝนที่ตกลงมากระทบผิวของแจจิน…เย็นเฉียบ…แต่ไร้ความรู้สึก

ปวดท้องอีกแล้ว….

ปวดจัง…..

“จิน….แจจิน !!!!!!!!!”

เสียงเรียกของฮงกีดังก้องไปทั่ว

เหมือนทุกๆอย่างเริ่มช้าลง…ฮงกียืนมองร่างของน้องชายตัวเองล้มลงไปที่พื้น

ยิ่งนับวันจะหายใจไม่ออก...

 

--------------------------------------------------------------------------------------------

  อ๊ายย !!! อยากกอดรีดเดอร์ทุกๆคนน  !! > <

  โหยย มีคนอ่านเพิ่มแถมมีคอมเม้นท์เพิ่มด้วย
  
มีกำลังใจฮึดๆขึ้นมาเลยทีเดียวเชียว !!! 5555
  เ
ดี๋ยวเลี้ยงโต๊ะจีนเลย !! (เวอร์เกิน !!!)
   
ถามจริงๆมันเศร้าเปล่าอ่ะ ไรเตอร์ว่าไรเตอร์แนวดราม่านิมันไม่ใช่ไรเตอร์อ่ะ !!!! 5555
 
 จุ๊ฟฟฟฟฟ

  ปล. ไรเตอร์บอกไว้ว่าจะไม่ "ดราม่า" แต่ก็ดันดราม่าเฉยเลย = = ! เอาเถอะ ! 555 แต่คาดว่าคงไม่มีใครร้องไห้เพราะฟิคดราม่าของเค้าหรอก ! ฟังธง !!!!