{SF} FT island'

ลำดับตอนที่ #5 : Jealous [HKxJH] 3

09.00

 ผมตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงและงัวเงียสุดใจ ! -

ตึง ! ปัง! โครม!

เฮ้ยยย!!! ทำไมตื่นเช้ามาด้วยเสียงปลุกบรรลัยบาดใจอย่างงี้ว้ะ !!!!!!?

“โอ่ยยย…ไอพวกบ้านั่นทำอะไรกันอีกเนี่ยยยย!!!” ผมพูดพลางขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปเปิดประตูห้องนอนตัวเองอย่างอารมณ์เสีย

“วอนบินนน…มันเละหมดแล้วนะ !!! ): ” เสียงของแจจินที่กำลังต่อว่าวอนบินดังมาจากห้องครัว

“มินฮวานน หยิบซอสทะเขือเทศให้หน่อยยย…”ตามมาด้วยเสียงอ้อนของซึงฮยอน

วันนี้มันวันข้าวไข่เจียวโลกรึไงว่ะ !!!!?

ผมยืนมองสภาพห้องกินข้าวที่เต็มไปด้วย ไข่ ไข่ ไข่ และ ไข่ !!!!!!!!

จานข้าวไข่เจียวและข้าวห่อไข่วางเกลื่อนอยู่เต็มพื้นห้อง มีทั้งไหม้เกรียม ดำเมี่ยม ยังไม่สุก เละ กลิ่นไหม้และกลิ่นหอมก็คละคลุ้งไปทั่ว …. เอ่อ…บ้านพวกแกเปิดฟาร์มไข่กันใช่ม่ะ !

“นี่ !!! พวกแกทำอะไรกันน่ะ !!!??” เสียงตวาดก้องของผมดังไปทั่ว ทำให้ทุกๆการเคลื่อนไหวจบลง และทุกๆคนก็เดินมาหาผมด้วยสภาพที่ ….      ไข่จริงๆ

“ก็อาหารเช้าไงฮยองงง….”มินฮวานพูดแล้วชี้ๆไปที่มหาไข่ที่วางอยู่รอบบ้าน

“เชื่อตาย - -”

“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ะ ดูจากสภาพบ้านเองดิ” วอนบินพูดแล้วหยิบเศษไข่เจียวที่ติดอยู่บนหัวออก

“แล้วทำไมต้องไข่ ?”

“เพราะว่าในตู้มีไข่อยู่สักสองลังได้อ่ะ พวกอาหารทะเลที่ซื้อมาเมื่อวานก็หมดตั้งแต่เมื่อคืนแล้วอ่ะ” แจจินพูดแล้วช่วยวอนบินหาเห็บ (จริงๆแล้วช่วยเอาไข่ออกจากหัว ! 55555)

“- -” ผมยืนมองทุกๆคนด้วยสีหน้าหงุดหงิด

“…”

“เออ..ทำเมนูไข่แสนอร่อยของพวกนายไปละกัน..ชั้นจะไปนอน!”

“เฮ้ย!เดี๋ยวก่อนฮงกี!!”

“อะไรอีกว่ะ!?” หันไปมองหน้าวอนบิน

“จงฮุนไปไหน?”

“หา?”

“ชั้นถามว่าจงฮุนไปไหน? ตั้งแต่เมื่อคืนมันยังไม่ได้กลับเข้ามาในบ้านเลยนะ”

“ฉันจะไปรู้ได้ไง บนหน้าผากชั้นมันมีคำว่า “ผมเป็นแฝดของจงฮุนครับ” ติดอยู่บนหัวหรอ?” พูดแล้วชี้ไปที่หน้าผากตัวเองพลางมองไปที่มินฮวานที่จ้องหน้าผากของผมสุดฤทธิ์

“(‘_‘ )( ‘_‘)(‘_‘ )( ‘_‘)”  มันส่ายหน้าแล้วมองไปที่หน้าวอนบิน

“เออ…ไม่มีติดอยู่ แต่ว่าหัวแกมันคำว่า “ผมเป็นแฟนจงฮุนครับ” อยู่แทบจะเป็นรอยสักเลยว่ะ! -*-” วอนบินพูดแล้วจิ้มๆไปที่หน้าผากของผมทำเอาผมที่ยืนมึนอยู่เซไปข้างหลังเล็กน้อย

“=//////////////////=” ผมมองไปที่หน้าของวอนบิน “ชั้นหล่ะเบื่อคำพูดแกชะมัดเลยวอนบิน จะเน่าไปไหนว่ะ  ไม่ฟังหล่ะไปนอนดีกว่า โว๊ะ!!”  อายนะแต่ไม่แสดงออก~

“เดี่ยวก่อน!ฮยอง!!!” เสียงเรียกของซึงฮยอนทำเอาผมต้องหันกลับไปมองหน้าไอพวกนั้นอีกรอบ ด้วยสายตาที่แสดงถึงอารมณ์ที่เดือดปุดๆ

“อะไรอีกว่ะซึงฮยอน…ขอชั้นนอนสักสองสามชั่วโมงแล้วค่อยคุยกันไม่ได้รึไง จะเรียกอะไรกันนักหนาเนี่ย -*-”

“คือ…พี่จงฮุนยังไม่กลับบ้านเลยอ่ะตั้งแต่เมื่อคืนฮยองรู้ป่ะว่าพี่จงฮุนไปไหน?”

“ไม่รู้!พอใจป่ะ!?”

ไปนอนละโว้ยยย !!! - -

“เดี๋ยว!!!!” จะ….แจจิน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! พวกแกจะซักไซ้ไล่เรียงเอียงคอถามบ้าบออะไรก็ถามมาเลย แล้วก็ถามมาให้หมดนะไม่ต้องเหลือ จะได้จบๆจะได้ไปนอนซะที!!!!!!!!!” ผมพูดแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาสีครีมที่อยู่ข้างหลังผมอย่างหงุดหงิดแล้วไล่มองหน้ามันๆ(จากการทอดไข่เจียว)ของพวกมันทีละคน

“โอเค..งั้นชั้นถามแก…แล้วแกไม่คิดที่จะง้อจงฮุนหน่อยเลยหรอว่ะ?” แจจินพูดแล้ววางตะหลิวลงบนโต๊ะเตี้ยๆข้างหน้าโซฟา

“ง้อ…??” ง้อบ้าอะไรว่ะ

“ใช่…เมื่อวานฮยองทะเลาะกับพี่จงฮุนไม่ใช่หรอ?”มินฮวานพูดบ้าง

“เออ..ใช่ชั้นทะเลาะกับไอหน้าแพะนั่น … แต่ชั้นไม่ได้ทำไรผิดนี่หว่า..ทำไมต้องขอโทษด้วยว่ะ - -?” ผมพูดแล้วหยิบหมอนที่วางไว้บนโซฟามากอด

“นี่แกไม่รู้หรอว่ะว่าแกทำผิดอะไร !?” วอนบินพูดกับผมพร้อมทำน้ำเสียงขุ่นๆใส่

แล้วประโยคเมื่อกี้มันฟังดูว่าไงหล่ะไอเต่า !!!

“อ่า…ทำไมฮยองของพวกเราถึงไอคิวต่ำเช่นนี้”

“มินฮวาน…นายวอนตายมากที่สุดในสี่โลกแล้วนะ”

“โหยย ฮยองงงง…มินก็พูดเรื่องจริงนะ ทำไมเรื่องแค่นี้ฮยองยังไม่รู้เลยอ่ะ ?” ไอ่ซึงก็ปกป้องน้องมินของมันจังเลย

“อะไรของพวกแกกันว่ะ?”

“นี่แกไม่รู้จริงๆอ่ะ” แจจิน

“เออ”

“จริงๆอ่ะฮยอง” มินฮวาน

“เออ!”

“จริงดิ” วอนบิน

“เออ…!!”

“จริงง่ะ”

“เออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ !!!!!!!!!!”

“…”

“…!!!”

“นี่ฮงกีแล้วตกลง…..”

“พอๆๆเลยนะไอรอย แกกลับไปพูดภาษาต่างด้าวของแกที่ดาวบ้านเกิดแกไป! แล้วก็แกด้วยวอนบิน!กลับไปนั่งกินผักบุ้งซะนะ ส่วนซึงฮยอน!แกไปนั่งทอดไก่มาให้มินกินละกันนะ ชั้นจะไปนอน !!!!”

ผมพูดแล้วลุกขึ้นจากโซฟานั่นพลางเดินไปที่ประตูห้องนอน ในใจคิดถึงเตียงนุ่มๆกับแอร์เย็นฉ่ำ รวมทั้ง….

“แล้วที่แกโทรไปหาจุนฮยองหล่ะว่ะ!!!!?”

“อะไรของ….!!!!”

“แกจะแก้ตัวว่าไง?”

“หะ…หา…?”

“เออ..จุนฮยอง แกฟังชื่อไม่ผิดหรอก แกโทรหาจุนฮยองทำไม?”

“จุน…ฮยอง…ชั้นโทรหา…?”

“เออ!”

“แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าชั้นโทรหาจุนฮยอง?”

“ก็ที่จงฮุน…..!!!!!” มันหยุดพูดแล้วทำท่าอึกอัก เหมือนจะคิดอะไรได้

“แกกับแจนอนหลับอยู่ ส่วนมินกับซึงที่นั่งอยู่ข้างหลังไม่มีทางได้ยินเพราะฉันคุยกับจุนฮยองเสียงเบามาก” แต่ไม่รู้ว่ามันจะเห็นฉากที่จงฮุนเอ่อ…ช่างมันเถอะ ! -///////////////////-

“เอ่อ…”

“แกรู้ได้ยังไง….?”

“แจจินนนนน ~ TT^TT” ไอ่วอนบินเริ่มตามหาความช่วยเหลือ

“(. .)”<<< แจจิน

“แก”

“นี่…ฮง”

“รู้”

“คือ..ฉัน”

“ได้”

“ฮงกี….”

“ยัง”

“โอ๊ย!!!!”

“ไง?”

“เออๆๆ บอกก็ได้ว่ะ ! เมื่อวานตอนที่พวกแกออกไปคุยกันข้างนอก พวกชั้นแอบตามไปฟังแกกับจงฮุนคุยกันที่ชายหาด และได้ยินตั้งแต่ต้นจนจบเลยด้วย !!! …” มันตะโกนออกมาอย่างเหลืออดเพราะเสียงกดดันของผมก่อนที่จะทำตาโตแล้วปิดปากตัวเองเหมือนเผลอพูดออกมาแบบไม่ตั้งใจ

“วอนบิน !!!!! / ฮยอง !!!!!!!!”

“อุ๊บส์ !!!!! O_________________O !!!!”

“นี่…แสดงว่า….” ผมพูดแล้วชี้หน้าพวกมันทีละคน

“…”

“พวกแก…”

“…”

“แอบฟัง…”

“…”

“ชั้น…”

“…”

“หรอ!!!!!!!!!!!!!!!!!!??”

“…”

“ตอบ !!!!!!!”

“เอ่อ…คือ…มันก็ใช่แหละฮยอง…แฮะๆๆ พวกเราแอบฟังฮยองอ่ะ” ซึงฮยอนพูดแล้วหัวเราะแห้งๆ

“ตะ…แต่คนที่เดินออกจากบ้านคนแรกคือวอนบินเลยนะฮงกี”

“อ่าว…แจจิ๊นนนนน”

“ช่ายยยย….วอนบินฮยองอ่ะออกไปคนแรกเลย!!!”

“อะไรว่ะ ! ถึงชั้นจะออกไปคนแรกแต่พวกแกก็ตามชั้นมานะเว้ย! แถมมินฮวานยังถ่ายวิดิโอเก็บไว้อีกด้วย!”

“วอนบิน!!!! / ฮยองงงง!!!!”

และความปากโป้งรอบที่สองของไอวอนบินก็ทำเอาผมกระจ่างหมดเลย !

“(:”

“เฮ้ย!! มันยิ้มว่ะแจจิน!”

“อะ…เอออ ฮงกียิ้ม…?”

“ทำไมฮยองยิ้มอ่ะ….”

“ไม่โกรธพวกเราใช่ป่ะหล่ะฮยอง” ซึงฮยอนพูดทำท่าดีใจ

“(:”

“มันยิ้มอ่ะ !!! ฮงกีไม่โกรธพวกเราว่ะ !!!”

“เออ!ชั้นไม่โกรธ”

“จริงง่ะ” แจจินถามด้วยสีหน้าดีใจ ผมมองไปที่ลูกตามันแล้วยิ้มให้

“อืมมม…ชั้นไม่โกรธ (:”

“เย้ !!!!! \(>______<)/”

“แต่ชั้นจะฆ่าพวกแกหมกป่าทีละคนเลย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!”

-------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากความวุ่นวายในบ้านพักจบหลังไอพวกสอดรู้ก็นั่งพักหอบแฮ่กๆอยู่กันคนละจุดของบ้าน ผมนั่งมองหน้าพวกมันทีละคนแล้วรู้สึกปวดตับขึ้นมาตงิดๆ - -++++

“แฮ่กๆๆๆ…นี่…ฮยอง…แฮ่กก..จะฆ่าพวกเรา…จริงอ่ะ?”มินฮวานพูดแล้วกุมท้องตัวเองพลางหายใจหอบ

“แฮ่กๆๆ..เออ!ชั้นจะฆ่าพวกแก..!”

“งี้ดดดดดดดดดดดดด” แจจินร้องขึ้นมาพลางทำหน้าตาหน้าสงสาร

“แฮ่กๆ ก่อนที่พวกแกจะมาฆ่าพวกชั้นน่ะนะ แกนะไปหาทางง้อจงฮุนเถอะ” วอนบินพูดแล้วลุกขึ้นจากนั้นเดินตรงมาหาผม

“นี่แกยังไม่เลิกอีกหรอกว่ะ!!!?? แล้วทำไมชั้นต้องง้อจงฮุนด้วย!!!”

“เฮ้!อะไรเนี่ยเรื่องแค่นี้แกก็ยังไม่เข้าใจอีกหรอว่ะ !!!?”

“เอออ!!! ถ้ารู้แล้วจะถามให้เมื่อยหรอ!?”

“เฮ้ออออ….” วอนบินส่ายหน้าด้วยท่าทางเหนื่อยใจ

อะไรว่ะ !? = =

“ฮยองก็รู้ไม่ใช่หรอ ว่าพี่จงฮุนไม่ชอบให้ฮยองโทรหาพี่จุนฮยอง”

“รู้แต่ไม่ทำตาม ก็ในเมื่อยงเป็นเพื่อนของชั้น…ไม่ใช่สิ เพื่อนของพวกเราทุกๆคน การโทรหากันมันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา”

“เฮ้ !!! นี่นายไม่รู้หรือไงว่าจุนฮยองน่ะชอบนาย !!!!”

OOO____________________________________OOO !!!!!!

“…!!!!!!!” คำพูดของไอ่วอนบินทำเอาทุกๆคนเงียบกริบเลยทีเดียว !!!!

“ห๊ะ!จุนฮยองเนี่ยนะ !!!?”

“ใช่ !!! ดูไม่ออกรึไง!!!?” แจจินมองหน้าผมด้วยสีหน้าตำหนิ

“จะ…จุนฮยอง….ชอบ…ชั้น…?”

“เอออ…!!!!”

“ฮะ…ฮะ…ฮะ…”

“ไม่ต้องมาฮะ แกได้ยินไม่ผิดหรอก จุนฮยองชอบแก !!!!!!!!!!!!”

“ฮะ….ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!” ผมระเบิดเสียงหัวเราะก่อนจะลงไปแดดิ้นกับพื้น ทำเอาพวกนั้นมองหน้าผมด้วยสีหน้างุนงง

“มันขำอะไรว่ะ ???? ” วอนบินพูดแล้วชี้มาที่ผมอย่างงงๆ ส่วนอีกสามคนก็ได้แต่ส่ายหน้า

“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!! ขำว่ะ!แจจิน มุกนี้จี้โคตรรร !!!!”

“=[]=!!!!!” แจจินได้แต่ยืนมองหน้าผมด้วยความงง

“อ่าว…กะ…ก็ พี่จุนฮยองเค้าชอบ…ฮยอง..ไม่ใช่…..หรอ?” มินฮวานพูดแล้วเอียงคอมองหน้าซึงฮยอน

“กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!” ผมหลุดขำออกมาอีกรอบกับท่าทางเอ๋อสุดๆของทุกๆคน  “พวกแก….กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” โอ๊ย! ไม่ไหวจริงๆ มุกนี้โคตรรจี้เลยว่ะ!!!!!!!

“นี่…ไอ่อ้วน! แกบอกมาเลยนะนี่มันเรื่องอะไรว่ะ !!? ” แจจินพูดด้วยเสียงขุ่นๆและมองมาที่ผมอย่างหาเรื่อง

“กร๊ากกก …นี้เห็นว่ามุกแกจี้นะแจจินเลยไม่เอาเรื่อง ฮ่าๆๆๆๆ” ใช่ถ้าเป็นปกติคงถีบยอดหน้าไปแล้ว !! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

“หยุดขำแล้วพูดออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ !!!!” แจจินพูดแล้วจับตัวผมที่เริ่มปวดท้องจากการหัวเราะมากเกินไป ! 5555 (มันยังไม่หยุด)

“ฮะ….ฮะ…ฮะ…อะ…โอ…เค”

“…”

ผมสูดหายใจลึกแล้วค่อยๆผ่อนหายใจเพื่อให้หยุดหัวเราะ

“คือ..จริงๆแล้วอ่ะนะ…”

“…”

“จริงๆแล้ว…”

“….”

“จริงๆแล้วววววว…ว”

“โอ๊ย!!! รีบๆบอกมาซักที….!!!”

“จุนฮยองมีแฟนอยู่แล้ว !!!!”

“หา !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“(:”

“มีแฟนอยู่แล้ว !!!!!!” <<<วอนบิน

“ใคร !!!!!!?” << แจจิน

“เมื่อไหร่ !!!!!!!?” << มินฮวาน

“อย่างไร !!!!!!!?” << ซึงฮยอน

“เฮ้ย!ใจเย็นๆดิ ถามอะไรกันเยอะแยะว่ะ ”

“โอเค… ถามแค่นี้ล่ะตอบมา”

“แฟนของจุนฮยองก็คือ………”

“ขอเร็วๆด้วย - -”

“เอออ ! รู้แล้วนา อย่าขัดสิว่ะไอ่นี่นิ”

“เอาเถอะๆฮยอง รีบๆพูดชื่อมา” มินฮวานพูดแล้วเขย่าแขนผม

“ฮยอนซึง !!!!!!”

“ฮะ…ฮยอนซึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ประสานเสียงกันจนแก้วหูแทบแตก

“เออออ !!! ใช่ เพราะฉะนั้นยงฮวาไม่มีทางชอบชั้นไม่ต้องถามว่าตอนไหนเมื่อไหร่อย่างไหร่ เท่านี้ใช่ม่ะชั้นจะได้ไปนอนซักที!” ผมบอกพวกมันไปถึงแม้ตอนนี้จะไม่ง่วงแล้วก็เหอะ แต่ก็อยากเปิดแอร์เย็นๆแล้วนอนดูทีวีอ่ะ ;p

“เฮ้ย! อย่าชิ่งหนีดิว่ะ !!! ” วอนบินพูดแล้วเดินมาจับแขนผมไว้ก่อน

“อะไรของพวกแกว่ะ ! ชั้นอธิบายให้ฟังไปหมดแล้วนะ จะมาถามอะไรอีกห๊ะ !!! - -*”

“ไม่ถามอะเข้าใจกระจ่างแล้ว แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่นายยังไม่ได้ทำฮงกี !!!” แจจินพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“อะไร?”

“ง้อ เชว จงฮุนซะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง !!!!!!!

------------------------------------------------------------------------------

ไม่ต้องถาม !!!! ว่าทำไมผมถึงยอมง้อไอหน้าแพะนั่น ! เพียงแค่นั่งอ่านวิธีการง้อของผมต่อไปก็พอนะ โอเค๊! (:

“นี่ๆๆ แล้วนายก็ต้องหั่นไปอย่างนี้ ….. เฮ้ยยย !!! แล้วแบบนั้นมันก็ไม่สวยอ่ะดี้ฮงกี !!!!” เสียงแว้ดๆของแจจินที่ยืนอยู่ข้างๆผมเนี่ยทำให้ผมอยากเอามีดอีโต้สับปากมันจริงๆเลย (ฮงกีดูหนังโรคจิตมากกไปป่ะว่ะ !?? 55555)

“เอออๆๆๆ รู้แล้วนา อย่าพูดมากได้ป่ะว่ะรำคาญมากๆเลยแจจิน”

“ชิส์! ชั้นก็ไม่อยากยืนคุมนายให้เมื่อยตุ้มหรอกนะ แต่ว่าถ้าชั้นไม่ยืนคุมเนี่ย นายก็จะอู้แถมยังจะนึกสนุกเอามีดมาหั่นนิ้วตัวเองด้วย”

“เค้าเรียกว่ามีดบาดว่ะแจจิน”

“รู้อยู่น่า!!! แค่ประชดอ่ะเข้าใจป่ะ? ดูดิ๊แค่ทำบาร์บีคิวแค่เนี้ยยังบาดไปตั้งสองนิ้วแล้วเนี่ย ! จบงานนี้ชั้นโดนจงฮุนฆ่าชัวๆ ฟันธง!!!”

“เหอะ!ไม่ใช่แค่โดนจงฮุนฆ่าแน่ แกจะโดน Teen ชั้นถีบก่อนตายด้วย คดีแรกยังไม่จบนะ”

“เออๆๆ รู้แล้วน่า อย่าเอาแต่พูดมาก ตั้งใจหั่นไปเถอะขี้เกียจมานั่งทำแผลให้นะโว้ยยยยยยย !!!” แจจินบ่นๆแล้วเดินออกไปนอกห้องครัว

 “แหวะ! ใครสั่งให้มา…”

ฉึก!!!

อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!!!!! T_________________T !!!!

 

กลิ่นหอมฉุยของบาร์บีคิวเลือดที่ผมเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้หอมฟุ้งไปทั่วบ้านพักของเรา โดยที่มีมินฮวานเป็นคนปิ้งอยู่ที่หน้าเตา ส่วนผมก็นั่งจ๋องอยู่ตรงชิงช้าใกล้ๆประตูหลังบ้าน เพื่อนั่งฟังไอแจจินภรรยาสุดที่รักของไอเต่านั่งบ่นกรอกหู -*-

“นี่ดูดิ๊ @$%^*()(*&^%$#@@#%^*()_)(*&^%$#!#%^&*()_” ผมคบกับมันมาหลายปีเพิ่งจะรู้ก็วันนี้ว่ามันขี้บ่นเหลือเกิน

“เออๆๆ จะบ่นอะไรนักหนาว่ะแจจิน ทำตัวเป็นคนท้องไปได้!”

“จะบ้าหรอชั้นเป็นผู้ชายนะจะท้องได้ไง! แล้วดู @#$%^&*()(*&^%$#@#$%^&*(”  เออ เอาเข้าไป!!!

ผมจึงตัดสินใจปล่อยให้มันบ่นไปแล้วสนใจบรรยากาศรอบข้างที่น่าอิภิรมย์กว่าปากแจจินเป็นไหนๆ

โต๊ะไม้ที่วางไว้ตรงสวนของบ้านพักถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยฝืมือของแจจินและมินฮวาน อ๋อ…ส่วนพวกของที่เอามาทำบาร์บีคิวอ่ะ แจจินใช้ให้ไอวอนบินไปซื้อมาน่ะ แล้วตอนนี้วอนบินกับซึงฮยอนก็ออกไปหาไอ่บ้าแพะนั่นอยู่ สงสัยจะเจอกันแล้วแหละเพราะเมื่อกี้วอนบินพึ่งโทรมาบอกว่าจะกลับแล้ว ให้รีบทำอาหารเร็วๆ

“เฮ้ออออออออออออออออ….”ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย อาการปวดๆที่นิ้วกับแสบๆที่แผลยังคงอยู่ เพราะแรงกดจากไอมนุษย์ต่างดาวที่นั่งพูดภาษาบ้านเกิดมันอยู่เนี่ย -*-

อะไร… !!!?? มองหน้าผมอย่างนั้นทำไม?? อ๋อออ…จะถามหล่ะซิว่าไอหน้าแพะนั่นเป็นไงบ้าง! ชิส์!มันไม่เป็นไรหรอกหน้าหล่อๆของมันยังอยู่ดี แถมเหล้าก็ไม่ได้กินด้วย แต่ถึงจะกินคนอย่างมันก็ไม่….

กริ๊งงงงงงงง…..

“เดี๋ยวผมรับเองๆ” มินฮวานที่ง่วนอยู่หน้าเตาหยิบบาร์บีคิวที่สุกแล้วใส่จานจากนั้นก็ถือจานเข้าไปในบ้านเพื่อรับโทรศัพท์

“ใครโทรมาว่ะ ??”

“คงเป็นวอนบินโทรมาถามเรื่องบาร์บีคิวหล่ะมั้ง นายอย่าเอาแต่สนใจโทรศัพท์เลยน่า ดูดิ้เลือดไหลอีกแล้วเนี่ย !!!!” อ๊า!ให้ตายเถอะทำไมแค่มีดบาดเลือดมันไหลขนาดนี้ว่ะ! (มีดบาดหรือแกพยายามจะตัดนิ้วตัวเอง !?)

“ฮัลโหลคร้าบบบบ… ” เสียงของมินฮวานดังออกมาจากตัวบ้าน “เห…!!?” ทำเสียงเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง “อะไรนะฮยอง….. !!!!”

มันเป็นอะไรของมันว่ะ !!!!!?

“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! แจจินมันเจ็บนะเว้ย !!!!!!” ผมร้องสุดเสียงแล้วตะโกนใส่หน้าแจจินที่ยิ้มแหยๆให้ผมก่อนจะเอาสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์จนชุ่มออกจากแผล

“แฮะๆๆ ก็มันต้องล้างแผลนี่หวา”

“ล้างบ้าล้างบออะไรของแกว่ะ โคตรอภิมหาแสบเลย! ไอบ้า…..!!!”

“ฮยอง !!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของมินฮวานที่ดังมาจากตัวบ้าน พร้อมหน้าตาตื่นทำให้ผมกับแจจินหันไปมองมินฮวานด้วยความตกใจ

“อะไร ???”

“พี่จงฮุนโดนรถชน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

----------------------------------------------------------------------------------

  มาตอนนี้ก็ยาวซะ !!!  5555 ยาวมากเลยแก้กันจนตาแฉะเลยทีเดียว !!!
   ขอถาม.. ใครไม่รู้จักจุนฮยองบ้างเนี่ย ??? คาดว่าคงไม่มีนะ - -
    *จุดพลุ!!* มีคนอ่านเพิ่มมาแล้วร้าวว (วิบัติเพื่ออารมณ์) > </ เย้ๆๆ
    ดังนั้นเค้าจะพยายามอัพต่อไปแม้จะไม่มีใครอ่านเลยก็ตาม (ด้านสุดๆ 55)

อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/jidapa2537/story/viewlongc.php?id=398752&chapter=15#ixzz1M4AGaJ94