{SF} FT island'

ลำดับตอนที่ #10 : Why... ?? [WBxJJ] 4 ending... (100%) [รีไรท์]

จะบ้าหรอ ! ใครจะไปตัดใจเล่า ! - -

แค่วอนบินไม่มาง้อแจจินวันเดียวไม่ใช่ว่าวอนบินจะตัดใจไปแล้วซะหน่อย….

ขนาดวอนบินยังมาง้อเค้าตั้งหลายครั้งเลยนะ แค่นี้ทำไมคนอย่างแจจินจะรอไม่ด้ายยยย !!

แล้วตั้งแต่วันนั้นมา…ร่างบางก็มักจะมานั่งมองที่หน้าต่างห้องเสมอ….

ก่อนจะนอนก็มักจะเงี่ยหูฟังเสียงล้อรถของใครบางคน….

โทรศัพท์มือถือที่ไม่เคยเป็นที่สนใจกลับเก็บไว้กับตัวตลอด เผื่อจะมีใครบางคนติดต่อมา…

 

 แต่ก็ไม่มี….

 ไม่มีเสียงโทรศัพท์ เสียงล้อรถ ไม่มีข้อความ ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีแม้แต่เงา….

กริ๊งงงงงงงง…..

   เร็วกว่าความคิด…ร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาสีขาวพุ่งเข้าหาโทรศัพท์ชนิดไม่คิดหน้าคิดหลัง ทำเอาพี่สาวของตนที่นั่งอยู่ข้างตกใจแทบคว่ำเลยทีเดียว…

“แจจินอะไรจะรีบขนาดนั้น !”

หลังจากที่ยืนทำใจอยู่หน้าโทรศัพท์และควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้ดูตื่นเต้นจนเกินไป ก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มาแนบหู

“ฮะ….ฮัลโหล!”

(แจจิน…นี่พี่เองนะ…)

“อะ…เอ่อ…อ้าว! ฮยองเองหรอ…” ทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสายก็ทำเอาร่างบางแทบอยากปาโทรศัพท์ทิ้ง

ไม่ใช่วอนบิน…..

(อืม..แล้วแกคิดว่าใครเล่า! = = ) คำถามจากพี่ชายทำเอาตัวเองสะดุ้ง

“จะ…จะคิดว่าใครได้เล่า…มันก็ต้องเป็นฮยองดิ….ถะ..ถามอะไรแปลกๆ….” พยายามไม่ให้ปลายสายรับรู้ถึงความหดหู่ในน้ำเสียง

(เออๆเอาเถอะนายจะคิดว่าชั้นเป็นใครก็แล้วแต่นายอ่ะนะ…แต่ว่าชั้นมีเรื่องนึงจะบอก….)

“อะไรหรอ???” น้ำเสียงดูอยากรู้ทั้งๆที่ในใจอยากวางสายซะแล้วกลับไปนั่งคอยใครอีกคนที่ที่หน้าต่าง….

(แกฟังชั้นให้ดีๆนะ….)

“…”

(คือ……)

 

ตู้ดๆๆๆๆๆ….

ปลายสายวางไปแล้ว…

แต่ร่างบางยังคงยืนอยู่ที่เดิม ในมือยังคงกำโทรศัพท์นั้นไว้แนบหู ในสมองมีคำพูดของพี่ชายและความคิดของตน

เองสลับวนเวียนเต็มไปหมด ทั้งมึนงง…สับสน… น้ำตาที่ดูเหมือนจะกลั้นไว้เริ่มเอ่ออยู่ที่ดวงตา แต่มันไม่ไหลออก

มา… เสียใจ..แต่น้ำตาไม่ไหล.. อยากร้องไห้…แต่ร้องไม่ออก ความรู้สึกเหมือนโดนตีแสกเข้าที่กลางหน้า…เลือดไม่

ออกเพียงแต่ชา….

“ฮะๆๆๆ”

วางหูโทรศัพท์ลงแล้วแต่ก็ยังยืนนิ่งอย่างนั้น

“ฮะๆๆๆๆ”

เสียงหัวเราะของตนทำเอาผู้เป็นพี่สาวมองน้องชายด้วยสีหน้าแปลกๆ

“จะ…แจจิน…”

“ฮะๆๆ”

“แจจิน! เป็นอะไรน่ะ ถ้าหัวเราะแบบนี้สิ!!”

“ฮะๆ”

“แจจิน!! เป็นอะไรเนี้ย !!!!”

คนเป็นพี่สาวอดถามไม่ได้ปละเดินไปหาแจจินที่ยังยืนค้างอยู่ที่เดิม

“เค้าไปแล้ว……”

“ใครไปไหน???”

“วอนบิน”

“ไปไหน?”

“……”

“แจจินวอนบินไปไหน!!!!!”พูดแล้วเขย่าตัวแจจินแรงๆเพื่อให้ตื่นจากความฝัน

“ผมไม่รู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ร่างบางผลักพี่สาวของตนจนล้มลงไปกับพื้นก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปชั้นบนของบ้าน แล้วเข้าห้อง

ของตัวเองไปทันที

 

ทันทีที่ประตูห้องปิดลงร่างบางก็ทรุดลงกับพื้นทันที เสียงสะอื้นดังขึ้นมาเป็นระยะๆ พร้อมกับไหล่ที่สั่นราวกับ

พยายามเก็บอารมณ์ของตัวเองไว้อย่างมากมาย แต่ไม่นานนักก็ต้องปล่อยโฮออกมา

 “ฮึก…..”

 ความรู้สึกเจ็บปวดจนต้องเอามือมากุมที่หน้าอกเอาไว้ ความรู้สึกเจ็บที่แม้จะทำยังไงมันก็ไม่ยอมออกไปสักที ประ

โยคของฮงกีที่เอาแต่วนเวียนทำร้ายตนเองอยู่ในหัวก็อยากจะขว้างมันออกไปซะ คำถามที่พี่สาวของตนเองตั้งขึ้น

มาก็เอาแต่วนเวีนอยู่ในหัวเช่นกัน

     “วอนบินไปไหน!!??”

 ใช่….วอนบินไปไหน…..???

 “แจจิน!!!!” เสียงของพี่สาวทำให้แจจินสะดุ้งเฮือก

“ไม่ต้องเรียกผม ผมอยากอยู่คนเดียว!!” กลั้นน้ำเสียงสั่นๆของตนเองแล้วตัดสินใจตะโกนออกไป

“แจจิน! รีบออกมาจากห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“ก็บอกว่าอยากอยู่คนเดียวไงเล่า!!!!”

“นี่..แจจิน! ถ้าไม่ยอมเปิดประตูพี่จะพังเข้าไปแล้วนะ!!!” เสียงของพี่สาวที่พูดด้วยความโมโหก่อนที่จะทุบประตูอย่างหนัก

“ไปไกลๆได้มั๊ยผมอยากอยู่คนเดียว !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ร่างบางไม่พูดเปล่า ลุกขึ้นมาแล้วใช่เท้าถีบประตูอย่างแรง

ทำให้เสียงเรียกและเสียงทุบประตูของพี่สาวเงียบหายไปในทันที….

เมื่อทุกอย่างกลับมาเงียบสนิทอีกครั้งแจจินก็ทรุดลงกับพื้นแล้วใช้หลังพิงประตูอย่างอ่อนล้า…

วอนบินคงไม่มาหาเค้าอีกแล้ว…..

แจจินคิดอย่างเหม่อลอยก่อนที่จะถามตัวเองว่า….

ตูไปผิดตอนไหนว่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!????

คิดอย่างโมโหแล้วปารองเท้าที่ใส่อยู่ลงพื้น!

อยากจะถามไอหน้าเต่านั่นจริงๆว่าตูไปผิดตอนไหนฟร่ะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!??

คิดอย่างโมโหใจใน แล้วแจจินก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างสอดมาทางช่องประตู

กระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆที่ถูกเขียนด้วยลายมือของพี่สาวตนเอง…

   

แจจินอ่านจดหมายจากพี่สาวก่อนที่น้ำตาจะไหลรื้นมาที่ขอบตาอีกครั้ง

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่พี่สาวของเค้าเอ่ยคำว่า “เป็นห่วง” นะเนี่ย

นั่นสินะ…แม้ไม่มีไอเต่านั่นแล้วแต่ยังไงก็ยังมีพี่สาว มีฮยอง มีมินฮวาน มีซึงฮยอนมีคนอื่นอีกตั้งมากมายนี่นา

ร่างบางยิ้มให้แผ่นกระดาษตรงหน้าด้วยความดีใจก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและหันหลังไปจับลูกบิดประตู

เช็ดน้ำตาบนใบหน้าก่อนจะจัดเสื้อผ้าให้ดูดีที่สุด…

สูดหายใจเข้าลึกๆและบิดลูกบิดประตู ในขณะที่ประตูก็เปิดออกช้าๆ….

ตรงหน้าของเขามีพี่สาวที่เขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดียืมยิ้มอยู่ตรงหน้า

พร้อมกับผู้ชายอีกคนที่เขาคุ้นหน้าเป็นอย่างดีกับดอกไม้รูปร่างแปลกตาช่อใหญ่….

“วะ….”

“แจจิน…ขอโทษนะ….ฉันมันโง่เองแหละ”

“วะ…”

“ฉันไม่ยอมถามนายให้แน่ใจก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรบ้าๆนั่นลงไป”

“วอน….”

“มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันมันโง่จริงๆที่ไม่ตัดสินใจถามนายก็ที่จะคิดอะไร”

“….”

“ขอโทษสำหรับ….อ๊ะ…!” ร่างสูงที่เตรียมจะก้มหัวขอโทษกลับต้องรีบปล่อยช่อดอกไม้ที่ตนดั้นด้นไปหามานานแล้วรับตัวของแจจินที่โผเข้าใส่โดยไม่ทันตั้งตัว

“ฉัน…ฉันนึกว่านายจะไม่มาซะแล้ว….” ร่างบางพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลด้วยความดีใจ

วอนบินมองหน้าของแจจินก่อนจะยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

“ก็แฟนผมน่ารักขนาดนี้…ใครจะไปยอมทิ้งได้เล่า” หยอดคำพูดหวานๆก่อนที่จะกอดตอบคนร่างเล็ก

“ก็พี่ฮงกีโทรมาบอกว่า….”

“ว่า…??”

 “พี่ฮงกีบอกว่า…” แจจินเช็ดน้ำตาก่อนจะยืดตัวตรงแล้วทำเสียงจริงจังเลียนแบบพี่ชาย “ไอวอนบินมันไปต่างประเทศแล้ว และมันจะไม่กลับมาเกาหลีอีก ตัดใจจากมันซะเถอะ…” ก่อนจะหัวเราะเบาๆให้ไอพี่ชายตัวแสบ

“ฮ่าๆ ไอบ้านั่นมันพูดอย่างนั้นจริงๆหรอ…”

“อืมมม…ฮยองพูดอย่างนั้นแหละ” แจจินพูดพลางก้มมองไปที่ดอกไม้รูปร่างแปลกตา

“นั่น…ดอกไม้อะไรอ่ะวอนบิน??”

“อ่อ…ดอกไม้นี่น่ะหรอ…??” วอนบินพูดแล้วก้มลงหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาอย่างเบามือ

“อื้อ…”

“มันคือดอกไฮยาซินธ์น่ะ…”

“เห…”

“ดอกไฮยาซินธ์มีด้วยกันหลากหลายพันธุ์และหลายสี และในแต่ละสีก็ต่างมีความหมายของตัวมันเองด้วย”

“…”

“สีที่ฉันเอามาให้นายก็คือสีม่วง….ที่แปลว่า”

“….”

“ฉันเสียใจโปรดอภัยให้ฉันเถอะ….”

“…”

“แจจินฉันขอโทษโปรดอภัยให้ฉันเถอะนะ…”

“…”

“…???”

“จะขอร้องทำไม…ฉันอภัยให้นายตั้งแต่ฉันเปิดประตูแล้ว”

วอนบินหัวเราะน้อยๆก่อนจะกระโดดกอดแจจินที่ตอนนี่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง….

---------------------------------------------------------

หน้าตาดอกไฮยาซินธ์อยู่ข้างล่างนี้นะ (: ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะ