คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
INTRO
“พี่แดฮยอนอย่าไป!! อยู่กับผม อย่าทิ้งผมไป.....ฮืออ..จอง แฮยอน!” เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักอายุราวๆ10ขวบคนหนึ่งกำลังวิ่งตามรถยนต์คันหรูอย่างน่าสงสาร ใบหน้าเลอะไปด้วยคราบน้ำตา ตาแดงก่ำหลังจากผ่านการร้องไห้อย่างหนัก เขาวิ่งอย่างสุดกำลังที่มีและตะโกนอย่างสุดเสียง แต่ก็ไม่มีวี่แววที่รถข้างหน้าจะจอดให้เขาได้เจอกับพี่ชายที่เขารัก รถยนต์คันหรูเริ่มแล่นห่างออกไปเรื่อยๆจนลับตาเด็กผู้ชายคนนั้น เขาเริ่มทรุดตัวลงและก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง..... ตู้ม!!..
“เฮือก!!” ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย “ฝันบ้านี่อีกแล้ว เฮ้อ..” ผมนั่งถอนหายใจอยู่พักใหญ่ ก็เลือกที่จะเดินไปที่ห้องครัวรินน้ำเย็นออกมาดื่มไล่ความคิดบ้าๆนี่ออกไปจากหัว มารู้จักผมกันหน่อยดีกว่า สวัสดีครับ ผมชื่อ “ยู ยองแจ” ทุกคนคงจะสงสัยว่าฝันเมื่อกี้ของผมคืออะไรใช่ม้าาาา...ผมบอกให้ก็ได้ครับ..ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน = =! ผมพยายามนึกถึงเรื่องนี้นะ ว่ามันเกิดขึ้นกับผมตอนไหน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก มันเหมือนเคยเกิดขึ้นนะแต่มันก็เหมือนไม่เคยเกิดขึ้น (เอ๊ะ! ยังไงแน่หมู ไรท์งง == :ไรท์เตอร์) คนที่ชื่อแดฮยอนผมก็ไม่เคยรู้จัก ในฝันของผมก็ไม่เห็นหน้าหมอนั่น == เสียงก็ไม่มี มันเป็นผีรึเปล่าฟะ =w= ผมสงสัยว่าผมไม่มีเรื่องอื่นจะฝันเหรอ ฝันแม่งอยู่เรื่องเดียวทั้งชีวิต - - ผมมีพี่ชายหนึ่งคนชื่อ “คิม ฮิมชาน” ครับ เป็นพี่น้องแท้ๆเลยล่ะ แต่ไม่ยักกะเหมือนกันซักนิด == ส่วนเพื่อนที่ผมสนิทด้วยก็..ไอ “มุน จงออบ”
RRRRR..~
-จงออบบี้-
นั่นไงตายยากจริงๆ พูดถึงปึ๊ปโทรมาปั๊ปปปปปปปป ==
“ฮาโหลวววววววว!” กรอกเสียงใส่ปลายสายอย่างหน่ายๆ
“ไอ้ยองแจจจจ!!” เสียงปลายสายที่ตะคอกกลับมาทำเอาผมแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง!ถ้าไม่ติดที่แม่งแพง!
“อะไรมึงงง ตะโกนหาพ่อ..มึงไง๊?”
“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห้ะ!! มึงจะมาไหมโรงเรียนน่ะ ไอยู ยองแจ!!”
“อะไรของมึงแค่ 7 โมงครึ่งเอง” ผมพูดพลางมองนาฬิกาแขวนไปด้วย “ห๊ะ!! 7 โมงครึ่ง จงออบแค่นี้ก่อนนะกูไปอาบน้ำก่อน!” เวรละครับ นี่ทุกคนให้ผมยืนพร่ำอะไรตั้งนานสองนาน T.T สายแล้วแม่ง.....
ผมมาถึงโรงเรียนด้วยเวลาอันฉิวเฉียด โดยฝีมือของลุงจงอินคนขับรถที่บ้าน เป็นไงครับ ขนาดชื่อคนขับรถยังเหมือนซุปตาร์เกาหลี == เฮ้อ..รอดตัวไปอีกวัน เป็นอย่างงี้ตลอดล่ะครับ พอตื่นจากฝันร้ายบ้านั่น ผมอยากจะระบายให้จงออบมันฟังเหมือนกันนะ แต่ไม่เอาอะ เดี๋ยวแม่งเก็บไปเครียดอีก
“ไอยองแจจจจจ!” ผู้ชายที่วิ่งมากอดคอผมคนนี้ชื่อ “มุน จงออบ” ครับ หมอนี่มันบ้ารึเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ ยิ้มได้ทั้งวันทุกสถานการณ์ ที่สำคัญอย่าไปปล่อยมุกเกี่ยวกับระเบิดใส่มันนะ ไอพวก ตู้มต้ามโต้มเติ้ม(?)เออนั่นแหละครับ มันจะขำไม่หยุด ไม่รู้ฮาอะไรขอแม่งมัน ผมล่ะสงสัยจริงๆถ้าวันนึงบ้านมันเกิดระเบิดบู้ม!เป็นโกโก้ครันช์มันจะหัวเราะแบบนี้รึเปล่า = =!
“ยองแจ! ยู ยองแจ!! ไอเหี้ยแจ!!!!”
“ห..ห้ะ อะไรมึงเรียกซะดัง จะเรียกให้หม่ามี๊กับป๊ากูที่บ้านได้ยินเลยไหมสัด ==”
“เออ ถ้าได้ยินก็ดี จะได้มาพาลูกชายสุดที่รักไปเช็คหู เช็คสมองซะ...แล้วเมื่อกี้คุณมึงเหม่ออะไรครับ กูเรียกจนปากจะฉีกถึงรูเอียร์แล้วเนี่ยกว่าจะหัน”
“กูก็คิดอะไรเพลินๆของกูบ้างได้ปะล่ะ - - กูจำเป็นต้องบอกมึงทุกเรื่องไหมสัด ทีเรื่อง น้องจูนง น้องเซโล่ น้องชเว จุนฮงไรนั่นมึงยังไม่เล่าให้กูฟังเลย ไอเด็กหัวสายไหมอะ เจ๊ากันเนอะ :P” ผมกวนตีนมันกลับไปครับ และผมที่ได้กลับมาคือ.... ป๊าป!! ไอเหี้ยตบหัวกูซะเกรียนจะแตกเลยแม่ง! เอ๊ะผมมีเกรียนปะ? หัวผมเกรียนใช่มะ? เออ..ช่างเกรียนเหอะ = =
“เหี้ยย! ตบหัวกูหาพ่องอะ!” ผมถามมันที่ตอนนี้กำลังหน้าแดงเพราะพิษไข้..ไม่ใช่ละครับ ก็อะไรซะอีก ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเด็กหัวสายไหมนั่นตามจีบเพื่อนสุดที่รักของผมอยู่.. แต่จงออบมันก็บอกว่าไม่ชอบนะครับ แล้วแม่งจะเขินทำซากหอยทากตายอะไรผมก็ไม่เข้าใจ เพลียครับเพลีย = = แต่รายละเอียดผมก็ไม่รู้มากหรอกครับ เพราะปากแม่งอมไข่ห่านทองคำอยู่พอคุยเรื่องนี้ก็กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือแม่งกลัวไส้เดือนร่วงลงมาก็ไม่รู้ = = ถามเรื่องนี้ทีไรเงียบทุกที มันไม่เล่าอะไรให้ผมฟังนอกจากเด็กนั่นมาตามจีบ เห็นไหมครับหน้าใสๆยิ้มๆดูไม่มีพิษภัยอะไรอย่างมันใครจะรู้ว่า ความลับแม่งเยอะมากกกกกก! (เมนจงออบอย่าตบไรท์..)
“ก็ไอสามชื่อที่มึงพูดมามันคนเดียวกัน! แล้วอย่ามาแซวกูนะที่กูหน้าแดงเพราะโมโห! กูไม่อยากได้ยินชื่อมัน จำไว้นะ ว่ากูไม่มีทางรักมัน!” พูดจบก็สะบัดตูดเดินเข้าห้องเรียนไป อ้าว มาถึงห้องเรียนตอนไหนวะแม่ง = =
~******************~
วันนี้ที่โรงเรียนไม่มีการเรียนการสอนเพราะเป็นวันเปิดภาคเรียน แล้วที่กูรีบจนลืมพี่ชายเมื่อเช้ามันคืออะไรครับแหม่ = =
“ยองแจ ไปหาไรกินเหอะ หิวว่ะแม่ง” จงออบพูดกับผมครับ ซึ่งผมก็เห็นด้วยนะ เพราะกระเพาะกูก็เริ่มส่งเสียงโอเปร่าแล้ว = =
“เออ หิวเหมือนกัน แต่รอพี่ชายกูก่อนได้ไหมครับ แม่งงอนที่เมื่อเช้ากูไม่รอ เดี๋ยวตอนนี้กูไม่รอกลับบ้านไปจะเจอวีนชุดใหญ่” พี่ชายที่ผมว่าก็คือพี่ฮิมชานแหละครับ เราอายุห่างกันปีเดียว ผมเคยลองถามเรื่องผู้ชายที่ชื่อ จอง แดฮยอนกับพี่เขานะครับ แต่พี่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะตอนเด็กผมกับพี่ไม่ได้โตมาด้วยกัน ผมอยู่ปูซานกับม๊าและพี่ชายผมอยู่โซลกับป๊าครับ เพิ่งจะกลับมาอยู่ด้วยกันตอนเข้ามัธยมต้นนี่ล่ะ คำพูดคำจาที่ใช้คุยกันก็ไพเราะบ้างมึงกูบ้างตามอารมณ์แต่ส่วนใหญ่ที่เรียกกันก็ เฮียฮิมกับ..น้องหมู= = ผมไม่ได้อ้วนนะครับ! แค่ตัวหนากระดูกใหญ่ เออ สรุปกูอ้วนนั่นแหละ = =
“เออๆ ก็ได้ๆ ........ นู่นไง มาแล้ว” จงออบชี้ให้ผมดูพี่ชายที่เดินมาด้วยท่าทางชิวๆมาก เอ่อ...เฮียครับ จะรีบก็ไม่มีใครว่านะ กูหิว - -
“ช้าไปนิด โทษทีว่ะ พอดีมีเด็กใหม่เข้ามาหัวหน้าห้องอย่างพี่เลยต้องดูแลนิดนึง” พี่ผมพูดครับ ผมว่าจะถามเรื่องเด็กใหม่นะแต่ตอนนี้กูหิวมากกกกกกก ไว้ไปถามที่ร้านละกัน
“กินไรอะวันนี้?” อยู่บนรถที่คนขับรถที่บ้านมารับ ลุงจงอินแหละครับ
“หมูสามชั้นย่างมะ? อยากกินว่ะ” พี่ชายผมตอบ ตามด้วยจงออบที่พยักหน้าเห็นด้วย
“เออดีเหมือนกันว่ะ ไม่ได้กินนานละ ยองจี้ว่าไง?” มันถามความเห็นผมครับ
“เออแล้วแต่เหอะ กูหิว อะไรก็แดกได้แหละ” นิสัยของผมเป็นคนง่ายๆครับ กินได้กินดี อะไรที่กินได้ผมก็หยิบใส่ปากหมดแหละครับ (ก็ถึงได้อ้วนไง :ไรท์เตอร์)
เรามาที่ร้านหมูสามชั้นย่างชื่อดังย่านเมียงดงครับ เรากินกันซักพักแล้วล่ะ ก็มีเสียงพูดคุยกันบ้างเพราะมัวแต่แดก เออ ผมถามเรื่องเด็กใหม่ดีกว่า เมื่อนึกได้อย่างนั้นผมจึงถามออกไปครับ
“เฮียฮิม”
“หืม? อะไร กำลังกิน ถามไม่ดีมีเรื่องนะหมูอ้วน” ดูครับ พี่กูเปล่าวะเนี่ยยย เห็นแก่กิน กูขอให้อ้วนตาย!!
“เด็กใหม่ที่เข้ามาอะ ชื่อไรอะ?” พี่ผมทำหน้าคิดหนักอยู่พักนึง จะคิดอะไรวะ จำชื่อมันไม่ได้หรือไง = =
“อย่าช็อคนะ...”
“เอออ เร็วๆดิ บอกมา ทำไมผมต้องช็อค =0=”
“….มันชื่อ.. จอง แดฮยอน
ช็อคครับ...ชิบหายมาก ช็อคมากกกกกกกกก ทุกคนครับ...ผมกำลังจะได้รู้ใช่ไหม ว่าคนในฝันของผมคือใคร? ...
ความคิดเห็น