อย่าหลงรักป้าก็แล้วกัน

ลำดับตอนที่ #4 : ep4

โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ประเทศไทย


ปวดหัว... ปวดหัวยิ่งนัก…ปวดเหมือนหัวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ไหนหลวงจีนที่อารามบอกข้าว่า คนเราเมื่อตายแล้วย่อมเสียความรู้สึกนึกคิดไปสิ้น แต่อาการเจ็บปวดของข้าชัดเจนยิ่งนัก ข้ายังไม่ตาย หรือเจ้านั่นเป็นหลวงจีนปลอมกันแน่


ใคร่ครวญอยู่ครู่ใหญ่ ก็หวนนึกถึงสาเหตุของบาดแผลนี้ขึ้นมา พาลรู้สึกเจ็บกว่าเดิม ไม่ใช่แค่ที่หัว แต่เป็นใจของข้า!! หัวใจอันเจ็บช้ำของเสี่ยวจิ่ว


คุณชายโจวผู้นั้น ถ้าไม่รักก็ไม่ควรโอนอ่อนผ่อนตามข้าตั้งแต่ต้น ชักชวนข้าไปในที่รโหฐาน ชวนข้าดื่มแถมยังรินเหล้าให้ข้าไม่หยุด นี่ไม่ใช่ท่านมีใจให้ข้าหรือ จู่ๆ ก็มาทำท่ารังเกียจ และ สุดท้ายก็ลงมือสังหาร ช่างเลือดเย็นจริงๆ

หรือว่าคุณชายโจวกับพรรคพวกของเขาอาจเป็นสายลับที่ทางการส่งมาอย่างที่นายท่านบอกไว้จริงๆ!!

ต่อจากนี้ ข้าจะไม่ไว้ใจบุรุษหน้าสวยคนไหนอีกแล้ว!!

ข้าคือเถ้าแก่เนี้ยเสี่ยวจิ่ว แห่งหอดอกเหมยเชียวนะ อายุมากแล้วเป็นอย่างไร รูปร่างไม่บอบบางแล้วมันจะทำไม ข้ามีเงินทองท่วมหัว ยังจะกลัวว่าจะหาคู่ไม่ได้หรือ

ฟู่ว~~ ฟู่ว~~

เสี่ยวจิ่วคร่ำครวญในใจด้วยความโกรธเคือง พลางผ่อนลมหายใจเพื่อผ่อนคลายความเจ็บปวดบริเวณหน้าผาก


คอแห้งจัง อาจูอยู่แถวนี้ไหมนะ


"อ่า…แค่กๆ " แค่จะเรียกชื่อสาวใช้คนสนิทยังไม่มีแรงเลย




"ป้า ฟื้นแล้วเหรอ"




"ไอ้หยง ฟื้นแล้ว แนนไอ้หยงฟื้นแล้ว"




"ป้าหยงเป็นยังไงบ้าง"




"ไม้ กดกริ่งเรียกพยาบาลด้วย"




"ครับพี่แนน"


เสียงสูงต่ำไม่ค้นหูทั้งชายหญิงดังระงมอยู่รอบๆ ตัว เป็นสำเนียงภาษาที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน แต่เมื่อเสี่ยวจิ่วเพ่งฟังอย่างตั้งใจกลับเข้าใจความหมายได้อย่างน่าประหลาด พวกเขาร้องเรียกหาใครบางคนด้วยความเป็นห่วง


เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาสู้แสงจ้า ห้องขาวโพลนนี้มันที่ใดกัน หรือว่า..ข้าโดนสายลับพวกนั้นพาตัวมา ชายหญิงหลายคนปรากฎตัวห้อมล้อมเธอ ถามไถ่เธออย่างเป็นห่วง พวกเขายิ้มให้เธออย่างยินดี ไม่มีไอสังหารแม้สักนิด

จู่ๆ ก็มีชายร่างท้วมในชุดขาวโผล่เข้ามา ทุกคนต่างหลีกทางให้ เจ้าคนบ้านั่นมาถึงก็เอาลำแสงไฟประหลาดๆ ส่องเข้านัยต์ตาเธอ ใช้โลหะกดหน้าอกเธอ เสี่ยวจิ่วหดตัวเกร็งจนเขาเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงอารี


"สายตายังตอบสนองได้ตามปกติ ชีพจรก็สม่ำเสมอดี หมอจะนัดเอ็กซเรย์สมองแล้วก็สังเกตุอาการก่อนนะครับ ญาติคนไข้ติดต่อขอเรื่องประกันไว้แล้วใช่ไหมครับ"




"เรียบร้อยแล้วค่ะ"




"เดี๋ยวพรุ่งนี้ช่วงบ่ายหมอมาตรวจอีกที ถ้ามีอาการผิดปกติให้แจ้งพยาบาลได้เลยนะครับ"


จากนั้นก็หันมากำชับกับเธอว่า




"พักผ่อนก่อนนะช่วงนี้ค่อยๆ ลุกนะ อย่าฝืน อย่าใช้สายตาเยอะ รู้สึกผิดปกติตรงไหนให้รีบบอกนะครับ" แล้วก็เดินออกไป




เสี่ยวจิ่วกวาดสายตามองโดยรอบ


ห้องประหลาด


ผู้คนก็ประหลาด


ตอนนี้นอกจากตัวเธอแล้วยังมีอีกอยู่ 5 คน หญิงสอง ชายสาม

พวกเขาแต่งกายประหลาด สตรีใส่กางเกง บุรุษกลับใส่ชุดสั้นเผยแข้งขายาวน่าอายนัก แถมมีบางคนใส่หน้ากากสีใสแจ๋ว เขาจะใส่หน้ากากทำไมกันนะ ในเมื่อมันไม่สามารถปิดบังใบหน้าเย็นชืดของเขาได้เลย


"หยง ยังปวดหัวอยู่มั้ยแก"


….


….


…


นางจ้องหน้าข้า แต่นางพูดกับใครนะ…



"หยง แกได้ยินพวกชั้นมั้ย" หญิงสาวอีกคนเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วทาบมือไว้บนมือเสี่ยวจิ่ว ตบเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ



"หยง?? ข้าเหรอ?? " เธอยกมือชี้ตัวเอง




"ข้าคือเสี่ยวจิ่ว"




"จิ่วไหนล่ะ แกชื่อตันหยง"




ตันหยงที่พวกเขาเรียกหาคือข้า..งั้นหรือ?!?


……


…..


…


นี่มันเกิดอะไรขึ้น?!!??




"อาจูล่ะ นางไปไหน"




" อาจูไหนอ่ะป้า" หนุ่มน้อยผิวสีแทนถามขึ้น




"อาจูสาวใช้ของข้า"




"..."




"..."




"ไม่มีหรอกสาวใช้อะ แต่ถ้าป้าจะเอาอะไรก็ใช้ไอ้นัทแล้วกัน มันเชื่อง" หนุ่มผิวแทนคนเดิมพยักพเยิดไปทางด้านข้างที่มีชายหนุ่มผิวขาวผมสีสว่างยืนอยู่




"เชื่องก็หมาแล้วสิ เชี่ยโย โน่น น้องรักป้าหยงอยู่โน่น กูไม่บังอาจหรอก"


แล้วทุกคนก็หัวเราะขึ้นมาส่งสายตาขบขันไปทางชายหนุ่มหน้าตายผู้ใส่หน้ากากสีใส ที่ยืนอยู่ตรงปลายเท้าของเธอ


ชายหนุ่มทำหน้าไร้ความรู้สึก เอ่ยขึ้นเบาๆ


"ลืมอะไรกันไปหรือเปล่า .."




คนที่เหลือทำหน้าฉงน เสี่ยวจิ่วเองก็ด้วย




"ป้าหยงเพิ่งบอกว่าตัวเองชื่อเสี่ยวจิ่ว"




"ใช่แล้ว ข้าคือเสี่ยวจิ่ว"



"....."



"......"



".........."




"ชิ-หายแล้ว…!??! ไอ้โย กดเรียกพยาบาลเลย"


…………………………………


เสี่ยวจิ่ว : อาจูไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ


หนุ่มหน้าตาย : ไม่มีทั้งอาจู ทั้งเสี่ยวจิ่วนั่นแหละ!!!


????????????