ศิษย์เฒ่าจันทรา มาแจกรักแล้วจ้า

ลำดับตอนที่ #8 : EP.8 ผีจ๋า มาให้จับหน่อย

มาถึงตอนแปดกันอย่างกระท่อนกระแท่น ทั้งคนอ่านคนเขียน

เขียนไป แก้ไป ด้วยความคึกคะนองและเอาแต่ใจตัวเอง 55555

ขอบคุณนะคะที่หลงเข้ามาอ่าน ^^

====================================================

หลังจากส่งไฉไฉที่หอพักแล้ว แจ็คกี้ก็ปั่นจักรยานกลับหอพักตัวเอง พวกเขาอยู่ปีสองแล้วไม่จำเป็นต้องอยู่หอพักของมหาวิทยาลัย จึงเลือกพักที่หอพักเอกชนตามใจชอบ

หอพักของแจ็คกี้อยู่ค่อนข้างไกลจากมหาวิทยาลัย แถมระหว่างทางต้องผ่านซอยเปลี่ยวข้างสระน้ำอีก…

สาเหตุที่เลือกที่พักไกลขนาดนั้น เป็นเพราะห้องกว้างขวาง เฟอร์นิเจอร์ครบครัน และราคาย่อมเยาว์กว่าหอพักอื่นๆ

ขณะที่ปั่นไป ชมบรรยากาศแสงไฟกลางคืนไป ….. วูบ….. ความรู้สึกหนาวเย็นมาอีกแล้ว

มาตอนที่กำลังปั่นมาถึงข้างสระน้ำซะด้วย.. จะสยองเกินไปละ

“..... ฮึบ…” แจ็คกี้สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนเร่งสปีด .. เป้าหมายข้างหน้า หอพักของเขาอยู่ข้างหน้านี้แล้ว!!!

ทันใดนั้น มีแสงไฟสาดจากรถมอเตอร์ไซค์ที่สวนมาอย่างกระทันหันทำให้เขาตาพร่า จึงหักจักรยานหลบลงข้างทางตามสัญชาติญาณ จากนั้นก็กลิ้งหลุนๆๆๆๆ ไปในพงหญ้าข้างสระน้ำตามระเบียบ

“เป็นอะไร หรือเปล่า ครับ” หนุ่มเจ้าของมอเตอร์ไซค์รีบจอดรถแล้วกุลีกุจอลงมาช่วยพยุงขึ้น

อูยยยย สภาพสะบักสะบอมดูไม่ได้เลยสิ แถมแสบแปล๊บๆ ตามแขนขา หญ้าคงจะบาดตอนกลิ้งลงไป

“ ขอบคุณครับ” แจ็คกี้ เอ่ยขอบคุณ เมื่ออีกฝ่ายช่วยยกจักรยานขึ้นมาให้ จึงได้สังเกตเห็นว่าเพื่อนผู้มีน้ำใจคนนี้ ตัวสูงใหญ่ไม่ใช่เล่น มิน่าล่ะ ยกจักรยานมือเดียวได้สบายๆเลย

“ไม่เป็นไร ๆ ปั่นกลับหอไหวมั้ยครับ..”

“ไหว ครับไหว”

“ให้ผมไปส่งก็ํได้นะ … แค่นี้เอง”

“..........” บทจะเจอคนใจดี ก็เจอแบบที่ดีใจหายเลยวุ้ย

ก่อนที่แจ็คกี้จะบอกปัดอีกฝ่ายด้วยความเกรงใจก็มีเสียงสวบสาบ ดังขึ้นมาจากพุ่มไม้ข้างๆ

“นี่น้อง จะไปขอบใจมันทำไม … มันจงใจชนน้องนะ” เสียงหญิงสาวดังขัดขึ้นมา

“หืม….”  

“ผมเปล่าซะหน่อย .. ผมแค่ช่วยเค้า “

“ชั้นอยู่ตรงนี้ตั้งนาน เห็นตั้งแต่นายทำลับๆล่อๆ มองกล้องส่องทางไกล อยู่มุมถนนตรงโน้นพักใหญ่แล้ว

พอเจ้าหนูนี่มาถึงตรงมืดๆ  นายก็จงใจขับพุ่งออกมาเปิดไฟสูงส่องหน้าเค้า”

เจ้าตัวไม่พูดเปล่า เดินมาค้นถุงผ้าสีขาวที่ตะกร้าหน้ารถมอเตอร์ไซค์ หยิบเอากล้องส่องทางไกลออกมา

“นี่ไง หลักฐาน”  

“เธออย่าพูดเองเออเองสิ ชั้นแค่ขับผ่านมาเท่านั้น”

“จะให้ค้นต่อมั้ยล่ะ พนันกันได้เลย ชั้นว่านายต้องมีกล้องพร้อมเลนส์ซูม อยู่ในถุงเนี่ยแหละ แล้วในกล้องเนี่ยถ้าเปิดดูก็คงจะเป็นรูปแอบถ่ายของน้องเค้าใช่มั้ย”

ร่างสูงใหญ่หันรีหันขวาง ก่อนรีบคว้ามอเตอร์ไชค์ ขับหนีไปด้วยความรวดเร็ว

“........... ตกลง เค้าไม่ได้มาช่วยผมเหรอ”

“,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, เค้าเป็นโรคจิต ที่มาดักจับนายตะหาก”

เฮือก…… หรือว่านี่จะเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาขนลุกขนพองตลอดสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา

ถูกโรคจิตแอบตาม แถมยังเป็นผู้ชาย... นี่มันอะไรกันฟระ

“พี่รู้ได้งัยครับ ว่าข้างในถุงมีกล้องถ่ายรูป กับรูปแอบถ่าย”

“น้อง…. อันนี้มันเป็นออปชั่นพื้นฐานของสโตล์กเกอร์เลยนะ”

คนสมัยนี้น่ากลัวจริง

“ว่าแต่พี่…. มาทำอะไรแถวนี้ครับ”

“พี่เหรอ…. พี่มาดักจับผีน่ะสิ”  

---------------------------------------------------------------------------------------------------

“พี่ชื่อแจน นิเทศปีสาม”

หญิงสาวปั่นจักรยานของมะนาว โดยมีแจ็คกี้ซ้อนอยู่ข้างหลัง

เจ้าตัวให้เหตุผลว่าน้องชายผู้บอบบางไม่น่าจะมีแรงพอที่จะพาตัวเองและจักรยานไปถึงหอพักแน่ๆ

“ผมชื่อแจ็ค บัญชีปีสองครับ” แจ็คกี้มองผู้หญิงตรงหน้า แผ่นหลังบอบบาง หน้าตายังเห็นไม่ชัด  

ดูจากด้านหลัง เห็นแต่แก้มขาวเนียนแว่บๆ คาดว่าหน้าตาคงจิ้มลิ้มน่ารัก แต่งตัวทะมัดทะแมง ดูเป็นสปอร์ตเกิร์ล  

ผมยาวดำขลับถูกรวบมัดไว้ด้านหลัง มีเศษใบไม้ติดอยู่ตาม ผมและเสื้อผ้า  สายตาเขาตรึงอยู่กับปลายผมที่แกว่งไปมาตาม

จังหวะการปั่นจักรยาน ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา

“หูยยย ของหายากนะเนี่ย ผู้ชายเรียนบัญชีน่ะ”

“ครับ… ทั้งสาขาก็มีแค่สองคนเท่านั้นครับ”

“ไม่ต้องครับบ่อยๆ ก็ได้”

“ฮะ”

“ฮ่าๆๆๆๆ”

“แล้วพี่แจนไปดักจับผีทำไมแถวนั้นน่ะ”

“แถวนั้นมันทั้งเปลี่ยว ทั้งมืด บรรยาศวังเวงดีจะตาย แค่คิดว่าอาจจะมีอะไรโผล่ขึ้นมาจากน้ำแล้วก็วิ่งไล่จับคนที่ผ่านไปมาก็น่าสนุกแล้ว”

หึยยยยย แจ็คกี้ถึงกับตัวแข็งทื่อด้วยความสยอง.. จากนี้การปั่นจักรยาน กลับหอคงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ลาก่อนนนน การปั่นจักรยานชิลล์ๆ ยามค่ำคืน

“แล้วพี่จะจับผีไปทำไมล่ะครับ”

“งานอดิเรกน่ะ” ผู้หญิงสมัยนี้รสนิยมแปลกๆ งานอดิเรกอันแสนประหลาดของแจนทำให้เขานึกถึงเพื่อนคนสนิทสองคน

คนหนึ่ง อยู่ชมรมเรื่องลึกลับสยองขวัญ ส่วนอีกคน ก็มีฉายาว่าแม่หมอเสน่ห์ประจำคณะ

“แล้วเคยเจับผีได้ป่าวครับ”

“ได้สิ เมื่อกี้ก็เจอตัวนึง”

“มะๆๆ เมื่อกี้ มีผีอยู่ด้วยเหรอครับ”... ตรงที่ๆเขาเพิ่งกลิ้งตกลงไปเมื่อกี้น่ะเหรอ… เหวอ.. เราคงไม่ได้ล้มกลิ้งไปพร้อมกับผีใช่มั้ย

“ใช่ ผีทะเล ไงล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

หญิงสาวหัวเราะร่าพลางจอดจักรยานอยู่หน้าพอหักแจ็คกี้

“ถึงแล้วค่า คุณชาย”

แจ็คกี้ที่กำลังหายช็อคจากผีทะเล เพิ่งได้มีโอกาสมองหน้ารุ่นพี่คนนี้ชัดๆ  ถึงกับอึ้งไปสามวินาที นะ…. น่ารัก...

“แล้ว พี่จะกลับยังไงครับ”

“หอพี่อยู่ข้างๆนี่เอง “ เธอชี้ไปที่หอพักที่อยู่ติดกัน “ไปนะ อย่าลืมใส่ยาที่แขนกับหัวเข่าล่ะ”

แจ๊คกี้รีบก้มดู หัวเข่า แขนขาเต็มไปด้วยรอยถลอกปอกเปิก บางแผลถึงกับมีเลือดออกซิบๆ

“ขอบคุณมากครับ “ แจ็คกี้ รีบตะโกนบอก ก่อนที่เธอจะเดินห่างออกไปมากกว่านี้

แจนหันมายิ้มให้ทำหน้าทะเล้น “วันหลังเลี้ยงไอติมพี่ก็แล้วกัน เดินดีๆ ระวังผีนะ”

--------------------------------------------------------------------------------------------------

สี่ยอดกุมาร (4)

ไฉไฉเด็กดี : ถึงห้องแล้วจ้าาาาาาาาาาาา

ไฉไฉเด็กดี : (ส่งสติ๊กเกอร์) ^-^

San>333 : อยู่ห้องแล้ว

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : ใส่ยาอยู่

ไฉไฉเด็กดี : หืมมมม ….. เป็นอารายยยย

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : …ขี่จักรยานกลิ้งตกข้างทาง……….

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : บาดเจ็บสาหัส

ไฉไฉเด็กดี : (ส่งสติ๊กเกอร์)น่าสงสารๆ

XiaoZuLoveEXO: โอ้ววววววว

XiaoZuLoveEXO: จักรยานเป็นอะไรมั้ย

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : T-T จักรยานปลอดภัยดี

XiaoZuLoveEXO: งั้นก็หายห่วง

XiaoZuLoveEXO: ไปละๆ ไปรบกะอาม่าก่อน พรุ่งนี้เจอกัน

XiaoZuLoveEXO: ใครไปถึงก่อนจองที่ให้ด้วย

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : มะนาวๆ……

San>333 : ว่า.???

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : โดนหมาป่ากินไปรึยัง

San>333 : (ส่งสติ๊กเกอร์) Good night

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : ไฉๆดูดิ มะนาวมันหนีเราไปนอน

ไฉไฉเด็กดี : (ส่งสติ๊กเกอร์) Good night

เพื่อนหนีไปนอนกันหมดแล้วววววววว

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนหน้า.. บรรดาสหายแก๊งสี่ยอดกุมารจะถูกไรท์ปู้ยี่ปู้ยำอะไรอีกมั้ยน้า... มาลุ้นไปพร้อมๆกันเถิด

อากาศเย็นมากแล้วเนาะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ

《โชคดีสามช้อนโต๊ะ》