ศิษย์เฒ่าจันทรา มาแจกรักแล้วจ้า

ลำดับตอนที่ #7 : EP.7 ผลัดกันรุก ผลัดกัน...รัก!!!

ตอนที่เจ็ดคลานต้วมเตี้ยมๆ มาแล้ว

อยากจะเปลี่ยนชื่อเรื่อง แต่ยังคิดไม่ออก ใครมีไอเดียดีๆก็แบ่งปันกันบ้างนะคะ

==============================================================

“มาแล้วๆๆๆๆ ขนมมาแล้ว” ท่ามกลางความเงียบ…... เสียงสดใสของ ของแจ็คกี้ดังขึ้น

“สองคนนี้เป็นอะไร “ อาจู มองไฉไฉกับมะนาวสลับกันไปมาด้วยความแปลกใจ

“ไฉไฉรังแกมะนาวหรือเปล่า”

อะไรกันเนี่ย แจคกี้ ชั้นทะนุถนอมคุณชายสามของพวกนายยังกะไข่ในหินเชียวนะ

“เปล่าๆ คุยกันเรื่อยเปื่อยน่ะ” มะนาวรีบตอบ ซ่อนสีหน้าแดงเรื่อเอาไว้

“วันนี้ตอนเย็น ไปเล่นเทนนิสกันมะ” อาจูเอ่ยชวน

“เปลี่ยนเป็นตีแบตได้มั้ย ไม่ได้เล่นมาตั้งนานแล้ว”

“เอาดิๆ เลิกเรียนแล้วเจอกันที่คอร์ทนะ”

บ่ายวันนี้มีแต่วิชาบัญชี แล้วก็บัญชี ถ้าไม่ได้ออกแรงให้เหงื่ออกซะบ้าง คงจะโดนปีศาจที่แผงอยู่ในเครื่องคิดเลขกับตารางบัญชีรับจ่ายนั่ันสูบวิญญาณเอาแหงๆ

=========================================================

ที่สนามแบตมินตัน

“อาจูล่ะ” แจ็คกี้เอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ เมื่อไม่เห็นอาจูที่เป็นตัวตั้งตีชวนมาออกกำลังกายในวันนี้

“อาจูรีบกลับบ้านน่ะ อาม่าโทรตาม”

“สามคนก็ได้ ผลัดกันเล่นเนอะ”

ทั้งสามตกลงด้วยการเป่ายิ้งฉุบ

คู่แรกเป็น ไฉไฉ กับ แจ๊คกี้ สองนักกีฬาผู้มีฝีมืออ่อนด้อย เดี๋ยวเสิร์ฟ เดี๋ยวแย่งกันเก็บลูกขนไก่อย่างสนุกสนาน แต้มจบลงที่ 25 ต่อ 18, 25 ต่อ 20  แจ็คกี้ชนะ ไฉไฉจึงเปลี่ยนให้มะนาวมาเล่นบ้าง

นั่งพักเหนื่อยอยู่ขอบสนาม จู่ๆก็รู้สึกว่ามีคนเดินมาใกล้ๆ อู้ว…..พี่วินนั่นเอง

ไฉไฉยิ้มทักทาย พี่วินก็ยิ้มตอบ แต่ไม่ได้เดินไปไหน กลับนั่งลงข้างๆไฉไฉซะอย่างนั้น

ต่างคนต่างเงียบ…

…………………..

………………………. เงียบเหมือนในคาบเรียนจิตวิทยาเลยอ่า

ไฉไฉเหลือบมองใบหน้าคนข้างๆ สายตาวินจับจ้องเกมในสนามอย่างใจจดใจจ่อ

เธอจึงค่อยๆเลื่อนสายตาลงมา

ลงมา

ลงมา…

……….หยุดที่ปลายนิ้วก้อยข้างขวา ใจก็เต้นโครมครามด้วยความลุ้นระทึก……

โอ้ว โนว….รอยเส้นบางๆสีแดงระเรื่อ…

พลันเจ้าของนิ้วก้อยก็ส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ไฉไฉ หันไปมองตามสายตา มะนาวกำลังหลอกล่อแจ็คกี้ให้วิ่งวนไปรับลูกขนไก่ทางซ้ายที ทางขวาที

เสียงโวยวายจากแจ็คกี้ และเสียงหัวเราะของมะนาว ดึงดูดให้ผู้คนรอบข้างมองด้วยความขบขัน

หันกลับมามองหนุ่มแว่นข้างตัว ใบหน้ายังเจือรอยยิ้มอ่อนโยน.,..

ทำไมบรรยากาศสีกุหลาบแบบนี้

“พี่วินอยากเล่นแบตด้วยกันป่ะคะ แจ็คกี้ดูเหมือนจะเหนื่อยแล้ว เปลี่ยนตัวกันให้แจ็คกี้ออกมาพักนะคะ”

วินชะงักไป แววตาปรากฏความลังเล… จริงอยู่ วันนี้เขาตั้งใจจะมาแค่…. เจอหน้านิดหน่อยเพราะคนบางคนเอาแต่หลบหน้า แต่ในเมื่อโอกาสมาถึงมือแล้วก็ต้องรีบคว้า

วินพยักหน้าตอบ

ไฉไฉรีบกวักมือให้แจ็คกี้ออกมาเปลี่ยนตัว ไม่มีช่องว่างให้มะนาวได้ทัดทาน

มะนาวได้แต่ส่งสายตาร้อนรนมาให้

ไฉไฉ..อย่าทำแบบนี้

ไฉไฉส่งสายตากลับไป ทำอะไร เราเปล่านะ

ชวนพี่วินมาเล่นด้วยทำไม ยังคงส่งสัญญาณทางสายตา

ก็พี่เค้าอยากเล่นนิ ทางนี้ก็ยังส่งสัญญาณกลับไป

แลกเปลี่ยนสายตากันไปสักครู่ วินก็มาเตรียมพร้อมอยู่ในสนามแล้ว

มะนาวยืนนิ่งอยู่กลางสนาม พลันก็รู้สึกว่ามือเท้ามันเกะกะ เก้งก้างชอบกล

วินมองอาการขัดเขินนั้นออก เขารีบร้อนเกินไปหรือเปล่า นึกกังวลกลัวคนที่อยู่อีกฝั่งของสนามจะแตกตื่นหนีไปก่อน

“เริ่มเลยมั้ยครับ”

มะนาวตื่นจากพะวัง ชำเลืองมองเพื่อนที่มองมาอย่างให้กำลังใจอยู่ริมสนาม

เริ่มต้นอย่างขัดเขิน.. เมื่อผลัดกันรุก ผลักกันรับ เอ๊ยยยยยย ผลัดกันตีลูกขนไก่ไปมาสักครู่ ต่างก็รู้ว่าฝีมือพอๆกัน ทำให้เล่นได้เต็มที่ เมื่อไม่ต้องออมมือแล้ว เกมจึงสนุกขึ้นเรื่อยๆ

แจ็คกี้ที่เพิ่งได้นั่งพัก ก็ยกน้ำขึ้นมาดื่ม ขาข้างหนึ่งยกขึ้นมานั่งไขว่ห้าง แขนอีกข้างยกขึ้นพาดพนักเลยมาถึงด้านหลังไฉไฉ

ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนผอมบางร่างเล็ก นายก็คือหนุ่มหล่อคนหนึ่งล่ะ ใครใช้ให้นายหน้าหวานขนาดนี้ล่ะ ชั้นเองยังเผลอคิดว่านายเป็นสาวน้อยอยู่บ่อยๆ ไฉไฉบ่นอุบอิบในใจ อิจฉาหน้าสวยหวานของเพื่อน

แชะ แชะ แชะ …

“เฮือก”….. รังสีจู่โจมพุ่งตรงมาจนแจ็คกี้สะดุ้งเฮือก ขนลุกวาบตั้งแต่หัวไปจนตลอดตัว

“แจ็คกี้ เป็นอะไร”

“รู้สึกแปลกๆ ขนลุกไปหมดเลย” ว่าแล้วก็ยกขึ้นลูบแขน ลูบตัวเป็นพัลวัน

“เหมือนมีใครจ้องอยู่จากตรงโน้น…”

ไฉไฉมองตามมือแจ็คกี้ไป

ยังไม่พบใครที่น่าสงสัยอยู่ตรงนั้น

คนที่มาเล่นกีฬาที่นี่ ล้วนเป็นนักศึกษา และบุคคลากรของมหาวิทยาลัย แต่ไม่เห็นมีใครท่าทางแปลกๆสักคน

เมื่อไม่พบผู้ต้องสงสัย แจ็คกี้ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองอีกครั้ง… เราคงคิดไปเองน่ะแหละ

แล้วเปลี่ยนความสนใจของตัวเองไปที่สองคนที่กลางสนาม

“สองคนนั่น เล่นเข้าขากันดีเนอะ”

“แค่กๆๆๆๆ “ ไฉไฉ สำลักน้ำ จนหูตาแดงก่ำ เมื่อตะกี้นี้ แจ็คกี้พูดว่าเล่นเข้าขากันดีใช่มั้ย เธอได้ยินผิดไปนี่เอง

แล้วก็ยกมือลูบอกตัวเองเป็นการปลอบใจ

“ไฉไฉ... กับมะนาว… มีอะไรปัญหาอะไรกันรึเปล่า”

“หืม………..”

“เราว่าพักนี้มะนาวแปลกไป….เงียบไปเยอะเลย เหมือนจะมีเรื่องไม่สบายใจ บางทีก็แอบมองไฉไฉแล้วทำหน้าเครียดด้วย”

อู้หูววววว อย่าได้ประมาทเจ้าหน้าหวานนี่เชียว เห็นกระดี๊กระด๊าไปมา แต่แอบเก็บรายละเอียดทุกฉากทุกตอนเลย

“ไม่มี๊… ไม่มี เราจะมีปัญหาอะไรกะมะนาวได้ล่ะ” ตอบเสียงสูง แต่ลึกๆในใจก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสาเหตุบางส่วนน่าจะมาจากเธอ

“นั่นสิ… ถ้าเป็นพี่วินก็ว่าไปอย่าง”

“แค่กๆๆ “ สำลักน้ำอีกรอบ.. อยู่ต่อไม่ไหวแล้ว ขืนอยู่ที่นี่ต่อ เจ้าแจ็คกี้นี่คงบีบให้เธอคายความลับเรื่องมะนาวออกมาจนหมดแน่ๆ

“เรากลับกันก่อนมั้ยแจ็คกี้ สองคนนั่นตอนนี้กำลังแข่งเวิรลด์โอเพ่น แชมเปี้ยนชิพอยู่ คงอีกนาน กว่าจะเลิก”

แจ็คกี้หยุดคิดนึง “ไปสิ กลับกันก่อน เดี๋ยวเราไปส่งไฉไฉที่หอนะ”

--------------------------------------------------------------------------------------

“คอร์ท 2 ครบเวลาจองแล้วครับ” เจ้าหน้าที่ร้องบอก

มะนาวเงยหน้าชุ่มเหงื่อขึ้นดูนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนัง ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้วเหรอ

“พอแค่นี้ก่อนมั้ยครับ” หันไปถามวิน ตอนนี้ก็หอบไม่แพ้กัน

ทั้งสองเดินกลับมาที่ม้านั่งข้างสนาม แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเพื่อนทั้งสองคนไม่อยู่ที่เดิมซะแล้ว

มะนาวกดดูโทรศัพท์ในกระเป๋าก็เจอข้อความที่เพื่อนๆทิ้งไว้ให้ในไลน์กลุ่ม

สี่ยอดกุมาร (4)

XiaoZuLoveEXO: รถติดเว่อร์ ยังไม่ถึงบ้านเลย

XiaoZuLoveEXO: เพลียแพ๊บบบบบบบบบ

ไฉไฉเด็กดี : ตีแบตให้สนุกนะ เอาให้ถึงโอลิมปิคเลยน้าาา ฟิ้ววววววววว

ไฉไฉเด็กดี : (ส่งสติ๊กเกอร์) BYE BYE

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : เราไปส่งไฉไฉที่หอนะ ไม่ต้องห่วง

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ : ……. อย่าให้หมาป่าจับกินล่ะ

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ :..........................................

แจ็คไม่ฆ่ายักษ์ :..........อย่าจับหมาป่ากินล่ะ

ไฉไฉเด็กดี : (ส่งสติ๊กเกอร์) เหวอออออออออ

XiaoZuLoveEXO: ใครจะกินใคร ???!!!!???

เฮ่อ…. มะนาวถึงกับกุมขมับ นี่พวกไฉไฉจงใจทิ้งเขาไว้กับพี่แว่นนี่จริงๆใช่มั้ย

“เพื่อนๆกลับไปแล้วเหรอ” เห็นสีหน้าก็พอจะเดาได้ลางๆแล้ว

“น่าจะกลับไปได้สักพักแล้วครับ”

“แล้วเราจะกลับยังไงล่ะ มีรถมั้ย”

“.......... สงสัยว่าเพื่อนจะเอากลับไปด้วย คงต้องเดินกลับ”

“ยังไงก็กลับหอเดียวกันอยู่แล้ว ไปกับพี่ก็ได้”

Orzzzzz นี่เราหนีไม่ได้แล้วใช่มั้ย

ในรถมีแต่ความเงียบ…. เงียบมากกกกกกกก  จนถึงมากที่สุด กระทั่งเสียงหายใจยังดังเกินไปด้วยซ้ำ

วินค่อยๆชะลอรถเข้าจอดที่ข้างทาง ไฟถนนส่องให้เห็นหอพักซึ่งอยู่ข้างหน้าอีกไม่เกินสามร้อยเมตร

“พี่วิน จอดรถทำไมครับ”

“พี่อยากคุยกับเรา”

“คุย… อะไร” อย่านะ อย่านะ อย่าพูดออกมา……. มะนาวได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ

“พี่แค่อยากคุยด้วย อยากเป็นเพื่อน ไม่ได้อยากให้เราคิดว่าพี่มาตื๊อ”

“................ผมก็ไม่ได้คิดว่าพี่วินมาตื๊อ................”

“ฟังนะ ...พี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย…แต่กับเรา... พี่..แค่อยาก คุยกับเรา.เราจะเป็นเพื่อนพี่ได้มั้ย”  

“คงยากหน่อย…”

“นั่นสิ มันคงทำใจยากหน่อยนะ” วินแอบซ่อนคาดผิดหวังในน้ำเสียง มันก็น่าจะยากอยู่หรอก ผู้ชายสองคนมาพูดอะไรจุกจิกกันแบบนี้ ปกติเขาเองก็ไม่เคยทำ

“ พี่แก่กว่าผมปีนึง…. จะไม่หาว่าผมปีนเกลียวเหรอ” มะนาวพูดกลั้วหัวเราะ นึกขอบคุณที่วินไม่ได้พูดอะไรที่ทำให้ลำบากใจ

“ผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย……. แต่ว่าเราเป็น..เพื่อนสนิทกันก็คงได้ฮะ” /////> o </////

-----------------------------------------------------------------

"มะนาว!!!" วินเรียกก่อนที่อีกฝ่ายกำลังไขกุญแจ

"ครับ ???"

"พรุ่งนี้ ไปเรียนด้วยกันมั้ย"

"....................." ออกจะกระทันหันไปหน่อยมั้ย

"จักรยานเราก็ไม่อยู่นี่.. ตอนเช้าพี่มีเรียนที่ตึกคณะพอดี....แต่ถ้าเราอึดอัดก็ไม่เป็นไรนะ "

"..................... " มันก็ไม่เชิงอึดอัดซะทีเดียวหรอกนะ..แต่ว่ามันจะเร็วไปมั้ย ความคิดมะนาวเริ่มจะวนไปวนมา

"ถ้าอึดอัดก็เป็นไร..... พี่... ไปนอนก่อนนะครับ"

ปลายเสียงแผ่วลงอย่างเห็นได้ชัด .... นี่พี่เค้าโกรธรึเปล่า... หรือเค้าจะคิดว่าเราโกรธ....

"ไม่อึดอัดครับ ไปด้วยกันก็ได้ครับ" อ่ะ ....เผลอรับปากไปซะแล้วววววว

"งั้นวันนี้พักผ่อนเยอะๆนะ ฝันดี!!!" วินยิ้มร่า โบกมือให้ ก่อนผลุบหายเข้าไปในห้อง

ส่วนมะนาวยังคงชะงักอยู่ที่หน้าประตู...

เราตาฝาดไปเองหรือเปล่า.. เมื่อกี้คล้ายๆ จะเห็นพี่วินยิ้มแบบแปลก ๆ ดูเจ้าเล่ห์พิกล

========================================================

ขอบคุณนะคุณๆ ที่หลงเข้ามาอ่าน หลงเข้ามานานๆ อยู่ด้วยกันจนจบเรื่องเลยเน่อออออออออ

ยังคงรอให้คุณๆติชม ...