ศิษย์เฒ่าจันทรา มาแจกรักแล้วจ้า

ลำดับตอนที่ #4 : EP.4 ชะตาดอกท้อร่วงโกร๋น

หลังตกเป็นเป้าหมายของสองศิษย์อาจารย์เจ้าเล่ห์แล้ว ชะตารักของไฉไฉ และอาจูจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด 

ติดตามกันต่อได้เลยค่ะ 

อ่านแล้ว ชอบใจ หรืออยากให้ปรับปรุงตรงไหน เม้นท์ได้นะคะ 

========================================================

 

สองสัปดาห์หลังจากที่ทั้งสองสาวกลับมาจากไทเป ก็ได้เวลาเปิดเทอมของภาคเรียนที่สองแล้ว

เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังไปทั่วตึกคณะ วันเปิดเทอม ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นที่ได้กลับมาเจอเพื่อนๆอีกครั้ง

ไฉไฉและอาจูมารวมนั่งกลุ่มกับเพื่อนๆ ที่โต๊ะไม้ข้างตึกคณะ หลังเลิกเรียน

”ของฝากจ้า” ไฉไฉ ยื่นกล่องของฝากให้สองหนุ่ม พูดให้ถูกต้องคือ หนึ่งหนุ่มหล่อกับอีกหนึ่งหนุ่มหน้าสวย

“ขอบใจนะไฉไฉ” มะนาวแกะกล่องโมเดลหยิบหุ่นเซ็ตวันพีซออกมาดูทีละตัวอย่างชื่นชม

หนุ่มหล่อฉายา คุณชายสามคนนี้ มีงานอดิเรกคือสะสมโมเดลตุ๊กตา และหุ่นยนต์กันดั้มแถมเป็นแฟนพันธุ์แท้การ์ตูนญี่ปุ่น

ส่วนที่นั่งข้างๆ แจ็คกี้กำลังร่าเริงกับเสื้อคลุมมีฮู้ดลายลูกเจี๊ยบ แล้วก็ลองสวมพร้อมดึงฮู้ดขึ้น

น่ารักโฮกกกก ดาเมจ 999++++++ ตาแป๋วๆใต้หมวกฮู้ดหงอนไก่สีส้ม… ดูเหมือนเจ้าลูกเจี๊ยบบบ น่าแกล้งที่สุด สายตาคู่หนึ่งจับจ้องเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยจากอีกมุมตึกด้วยตาประกายวิบวับ พร้อมกดชัตเตอร์ รัวๆ แชะแชะๆๆ

“ของเราก็มีน้าาาาา  นี่ของมะนาว แล้วนี่ของแจ๊คกี้จ้า” อาจูหยิบของฝากออกจากถุงใบใหญ่ ออกมาให้เพื่อนๆ

“เฮ้ย แผ่นมาร์คหน้า รูปการ์ตูน น่ารักๆ ขอบใจนะอาจู” แจ็คกี้ยิ้มแฉ่งขณะหยิบกล่องแผ่นมาร์กหน้าออกมาสำรวจ

อาจูได้แต่มองเคลิ้มมมม ถ้าแจ็คกี้แปะมาร์กหน้ารูปลูกเจี๊ยบจะน่ารักขนาดไหนน้า ฮุๆๆๆๆๆๆ

“มะนาว ได้ไรอ่ะ ขอดูหน่อย” หลังจากที่ร่าเริงกับของฝากตัวเองแล้ว แจ็คกี้ก็หันมาดูมะนาวที่กำลังง่วนอยู่กับการเปิดกล่อง

ข้างในเป็นหูฟังแบบครอบหู ลายเจ้าไข่ขี้เกียจกำลังนอนแผ่หราอยู่บนจาน

“เหมาะมากอ่ะ มะนาว ลองใส่สิ” ไฉไฉ คะยั้นคะยอ มะนาวจึงหยิบเอาหูฟัง มาลองสวมให้เพื่อนๆดู

“เฮ่อ……….” หนุ่มหล่อ ยังคงเป็นหนุ่มหล่อวันยังค่ำ อาจูทอดถอนใจ

มะนาวผู้ไม่เคยหน้าคล้ำ หน้าหมองแม้จะต้องออกแดดทั้งวัน ริมฝีปากสีชมพูอ่อน หน้าเรียวยาว รูปร่างสูงโปร่ง

แถมรสนิยมการแต่งตัวก็เริ่ด

“ไม่ว่าลายอะไร สีอะไร ก็ทำร้ายเธอไม่ได้เลยสินะ สมกับเป็นสมบัติล้ำค่าของพวกเรา”

มะนาวหัวเราะเบาๆ เขาเคยชินกับคำพูดติดตลกของเพื่อนๆ เสียแล้ว

“แล้วถุงใหญ่นี่ล่ะ………….”  แจ็คกี้ ตาไวมือไว มองเห็นถุงใบใหญ่ที่อาจูวางไว้ข้างๆ ตัว

“อันนี้ของ.. พี่วิน” ว่าแล้ว เจ้าตัวก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ (*≧▽≦)

“พี่วิน รุ่นพี่ปีสาม เอกเศรษศาสตร์ หัวหน้าชมรมที่อาจูแอบชอบอยู่ไง” ไฉไฉขยายความให้

“อออออ ชมรมเรื่องลึกลับสยองขวัญ น่ะเหรอ”  แจ็คกี้เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้

“เราเห็นในเว็บบอร์ดคณะ,,, เห็นว่าเพิ่งพากันไปล่าท้าผีตามบ้านผีสิงช่วงปิดเทอม”

“คงจะหาหัวข้อมาอัพเดทลงวารสารของชมรมเดือนหน้าล่ะมั้ง งั้นชั้นแว่บไปหาพี่วินที่ห้องชมรมก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

ว่าแล้วคุณหนูอาจูก็หอบถุงของฝากใบใหญ่ มุ่งหน้าไปห้องชมรมเรื่องลึกลับสยองขวัญอย่างฮึกเหิม

เพื่อนๆที่เหลือนั่งคุยกันต่อสักครู่ แล้วจึงแยกย้ายกันกลับหอพัก  

================================================

“ขอบใจนะน้องจู ไปเที่ยวมาสนุกมั้ย” พี่วินยิ้มรับของฝากจากอาจู

รอยยิ้มสดใสหลังกรอบแว่นตาช่างสว่างจ้าจริงๆ Ｏ(≧∇≦)ＯＯ(≧∇≦)ＯＯ(≧∇≦)Ｏ

อาจูกำลังชาร์จพลังชีวิตด้วยรอยยิ้มของรุ่นพี่

ในสายตาของอาจู มีออร่าสายรุ้งสว่างไสวปรากฏรอบกายเวลารุ่นพี่ยิ้ม  

ช่างขัดกับความเป็นจริงที่ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ในห้องชมรมเรื่องลึกลับสยองขวัญ (ที่มีสมาชิกอยู่ แค่ 5 คน) รายรอบไปด้วยวัตถุประหลาด บอร์ดรวบรวมข่าวการปรากฏตัวของ UFO และ มนุษย์ต่างดาวที่ตัดมาจากหนังสือพิมพ์ รูปถ่ายแม่มดจากประเทศต่างๆ ลูกแก้ว ตุ๊กตาวูดูและไหผักดองร้อยปี ของคุณย่าทวดของคุณย่าทวด

บรรยากาศห้องชมรมแห่งนี้ เป็นที่เลื่องลือเรื่องความน่ากลัวชวนขนหัวลุก ทั้งของตกแต่ง ทั้งสถานที่ที่เป็นอาคารเรียนหลังเก่าใกล้อ่างเก็บน้ำหลังมหาวิทยาลัยนานๆทีจะมีคนผ่านมา ทำให้ที่นี่มีนักศึกษามาประลองความกล้าแทบทุกปี

แต่เรื่องที่น่าลึกลับยิ่งกว่านั้นคือ ชมรมนี้มีสมาชิกเพียงห้าคน ไม่รับมากกว่านั้น ไม่มีผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน

แต่กลับไม่ถูกยุบและยังได้ส่วนแบ่งจากงบประมาณส่วนกลางทุกปีอีกต่างหาก ลึกลับจริงๆ

“ไต้หวันสนุกมากเลยค่ะ ที่เที่ยวเยอะ มีของอร่อยเต็มไปหมดเลย 5555 พี่วินกับเพื่อนๆ ไปล่าท้าผีมาเหรอคะ”

“ใช่แล้ว แต่ไม่ได้เรื่องเลยน้องจู ไม่เจอผีสักตัว”

อาจูกรอกตามองไปรอบๆ ถ้าพี่สิงสถิตอยู่ในอาคารเก่าๆที่แสนจะวังเวงนี่ได้ตลอดสองสามปีที่ผ่านมา.. บ้านผีสิงอะไรนั่น จะมีอะไรให้พี่ตื่นเต้นได้อีกล่ะคะ

“น้องจูมีเรื่องอะไรแปลกๆมาแนะนำมั้ยล่ะ พี่ยังไม่มีหัวข้ออะไรเขียนลงวารสารเดือนหน้าเลย”

“เรื่องแปลกๆ เหรอคะ”  O _ O!!!!

“อืม… แบบตำนาน เรื่องเล่า เรื่องผีในมหาลัย อะไรแบบนี้น่ะ “

ว่าแล้วมันสมองอัจฉริยะของคุณหนูอาจูก็เริ่มทำงานทันที

… ตำนานเหรอ.. มีแน่ๆ มีอยู่ข้างตัวเลยแหละ หุๆๆๆ (￣▼￣ )

===============================================

“ไฉไฉ แกช่วยไปให้พี่วินสัมภาษณ์วันเสาร์นี้หน่อยสิ นะๆๆ”  

“สัมภาษณ์เรื่อง อะไร เรื่องที่มีคนเอาไปลือว่าชั้นเป็นหมอทำเสน่ห์งั้นเหรอ อายเค้าตายเลย”

“แก… เราจะได้ลองพิสูจน์ไงว่า แกพลังแม่หมอแกจะยังแน่อยู่รึเปล่า ถ้าเป็นจริงนะชั้นก็จะได้…. สมหวังกะพี่วินไง

ถ้าไม่เป็นจริง ถือก็ซะว่าช่วยให้ชมรมชั้นมีเรื่องให้เขียนไง แกว่างัย…….”

ไฉไฉสบตาอาจูแล้วรีบเบือนหน้าหนี สายตามุ่งมั่นราวกับมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ในนั้น เหมือนสายตาของตานั่นไม่มีผิด

ถ้าเธอปฏิเสธ อาจูคงจะจับเธอมัดเหมือนหมอนั่นแล้วลากเธอไปสังเวยบทความของพี่วินแน่ๆ

สุดท้ายเลยทำได้แต่พยักหน้าช้าๆ อาจูเมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจแล้วก็วิ่งแจ้นออกจากห้องไป

คาดว่าคงรีบออกไปโทรแจ้งข่าวดีกับพี่วิน

============================================

วันเสาร์  อาจูจัดแจงนัดวินและไฉไฉที่ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง ในห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก

เธอเรียกมะนาวให้มาช่วยสังเกตุการณ์ด้วย

ที่ร้านอาหารญี่ปุ่น

ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินผ่านหน้าร้าน ชายหนุ่มชะงักเท้า เมื่อสังเกตเห็นสองสาวหนึ่งหนุ่มกำลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ในร้านโดยไม่สังเกตเห็นเขาเลยแม้แต่น้อย เขาหันไปบอกกับหญิงสาวที่เดินมาด้วยกัน

“รอเดี๋ยว เราเจอคนรู้จัก” ชายหนุ่มไม่ได้เดินเข้ามาทางประตูร้าน แต่เดินเลียบไปทางผนังกระจก แล้วหยุดยืนตรงโต๊ะ ที่ไฉไฉและเพื่อนๆนั่งอยู่

ก๊อกๆ ชายหนุ่มเคาะกระจกพร้อมส่งสายตาเย็นยะเยือกมาให้

พรวดดด อาจูที่กำลังบรรจงจิบชาเขียวร้อน สำลักจนแทบจะพ่นชาเขียวใส่มะนาวที่นั่งตรงข้าม

ที่แท้ก็เบี้ยวนัดแล้วมานั่งเอ้อระเหยอยู่ที่นี่ๆเอง สายตาคมกริบจ้องอาจูเขม็งทำเอาทั้งสามขนลุกซู่

ชั้นไม่สน นายจะทำไม อาจูจ้องกลับแบบไม่ลดละ

สาวสวยที่ยืนรออยู่ก็เดินมาสะกิดแขนชายหนุ่ม สายตามองไล่มาในร้าน จับจ้องที่หน้าอาจูอย่างไม่สบอารมณ์

“เจย์ หนังจะฉายแล้ว รีบไปเถอะ” ร่างบางทำสีหน้ากระเง้ากระงอดพร้อมดึงชายหนุ่มให้เดินจากไป  

“เจย์ หนังจะฉายแล้ว รีบไปเถอะ”  อาจูอ่านปากสาวสวยอีกฝั่งหนึ่งของกระจก แล้วพูดล้อเลียน ฮึ ตัวเองก็นัดสาวมาดูหนัง ยังจะมาโวยวายอีก

“ใครอ่ะ อาจู เพื่อนเหรอ” ไฉไฉ มองซ้ายที ขวาที ท่าทางสองคนนี้จะรู้จักกัน  แบบไม่ธรรมดาซะด้วย

“เพื่อนที่ไหนล่ะ ตาคนนี้อยู่ดีๆก็โผล่มางานวันเกิดอาม่า แล้วก็อาม่าก้อบอกว่า นี่ล่ะๆ ว่าที่คู่หมั้นอาจู”

อาจูมองตามหลังชายหนุ่มที่ถูกกึ่งลากกึ่งจูงไปทางบันไดเลื่อนทางขึ้นโรงภาพยนต์ชั้นบน ด้วยความหงุดหงิด

“เบื่อชะมัดเลย พวกคลุมถึงชน ไฉไฉ มะนาว พวกแกคอยดูนะ ตอนเรียนจบชั้นจะหาข้ออ้างยกเลิกงานหมั้นกะตานี่ให้ได้เลย”

ก่อนที่อาจูจะพลุ่งพล่านไปกว่านี้ สวรรค์มาโปรด หนุ่มหล่อพร้อมกรอบแว่นตาก็เดินมาที่โต๊ะแก้ไขสถานการณ์ได้ทันที

“มากันแล้วเหรอครับ รอนานมั้ย”

หนึ่งรอยยิ้มของพี่วินช่างเปลี่ยนบรรยากาศได้ทันควัน คุณหนูอาจูผู้น่ารักกลับคืนสู่ร่างเดิมแล้ว

“ไม่นานเลยค่ะ เพื่อนๆ นี่พี่วิน รุ่นพี่ที่ชมรมเรา  นี่ไฉไฉ กับ มะนาวเพื่อนจูค่ะ” เข้าแผนเป๊ะ อาจูนึกคำนวณในใจอย่างลิงโลด….

แนะนำพี่วิน กับไฉไฉให้รู้จักกันแล้ว… ที่เหลือก็รอให้พี่วินปิ๊งเราแค่นั้นสิน้า โฮ่ๆๆๆๆๆ

ทั้งสี่คนนังทานข้าวไป คุยกันไป สักพักวินก็ได้รายละเอียดตามที่ต้องการ

มื้อนี้วินในฐานะรุ่นพี่เป็นคนจ่ายค่าอาหาร แล้วอาสาไปส่งสาวๆที่หอพัก ส่วนมะนาว ขอแยกตัวออกไปก่อน

……………………………………….

“แก ชั้นว่าของแกเสื่อมแล้วล่ะ”  อาจูโพล่งขึ้นมาในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่สี่สหายนั่งทานขนมที่โต๊ะไม้ข้างตึกคณะตัวเดิม

“นี่ก็ปาไปตั้งอาทิตย์นึงแล้ว พี่วินยังติดต่อมาเลย แกไปเดินลอดราวตากผ้าที่ไหนมาป่ะเนี่ย “

เสียงบ่นสไตล์คุณหนูอาจูเรียกเสียงหัวเราะได้รอบโต๊ะ โดยเฉพาะแจ็คกี้ ที่ถึงกับฟุบกับโต๊ะเพราะหัวเราะจนตัวงอ

“จะบ้าเหรอ ชั้นไม่ได้เล่นของนะเฟ้ย แล้วเนี่ย ก็พิสูจน์แล้วไง ว่าที่เค้าลือกันน่ะไม่เป็นความจริง

พวกนั้นบังเอิญไปปิ๊งกันเอง หลังจากที่คุยกับชั้นเท่านั้นเองน่ะ”

ไฉไฉรีบปกป้องตัวเอง ที่ผ่านมาชั้นเป็นเหยื่อทั้งนั้น… มีแต่คนเห็นชั้นเป็นน้ำมันพราย

“สิบกว่าคู่เนี่ยนะ บังเอิญ”

“พรวดดดดดดดดดดดด” คราวนี้เป็นมะนาวที่สำลักชานมไข่มุกจนหน้าดำหน้าแดง โดยมีแจ๊คกี้คอยลูบหลังให้

“โฮๆๆๆๆๆๆๆ กรีดร้อง หรือว่าชะตาดอกท้อชั้นจะร่วงโกร๋นเหมือนแกเข้าแล้ว” คุณหนูอาจูยังคงคร่ำครวญต่อ

สลับกับเสียงหัวเราะของแจ๊คกี้

คงมีแต่มะนาวที่ก้มหน้าก้มตาดูดชานมไข่มุกอย่างเอาเป็นเอาตาย

สีหน้าดูกระอักกระอ่วนพิกล  มีอะไรเกิดขึ้นกับหนุ่มหล่อของเรากันแน่หนอ……..

#########################