คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : EP.13 อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน เชิญทางนี้
เที่ยงวัน โต๊ะไม้ข้างตึกคณะ
“มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเข้าใจนะ” อาจูจ้องราวกับเขาเป็นผู้ร้ายยังงั้นแหละ
“แล้วมันยังไง” ทีมงานสืบสวนยังคงยิงคำถามไม่ยั้ง
“ก็ไม่ยังไง แต่มันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเข้าใจก็แล้วกัน” มะนาวเบือนสายตาไปมองรอบๆ…
ก็ยังอยู่ที่สวนหย่อมข้างตึกคณะนี่นา… ทำไมเมื่อกี้เหมือนจะเห็นตัวเองอยู่ในห้องสอบสวน มีโคมไฟส่องหน้า
“แต่ว่าพักนี้พี่วินเค้าคอยมาวนเวียนใกล้ๆมะนาวจริงๆนี่นา แถมยังย้ายห้องมาข้างๆอีก”
มะนาวกันไปมองแจคกี้….ที่...ไม่ได้ช่วยอะไรเลยยย
“นั่นมันเรื่องของพี่วินป่ะวะ….เค้าจะย้ายไปไหนมาไหนเราจะรู้ได้งัย เราแค่บังเอิญอยู่ห้องข้างๆเพื่อนเค้าเท่านั้นเอง”
“แล้วมะนาวชอบพี่วินหรือเปล่าล่ะ” คำถามของไปตรงมาของอาจู ทำเอาเพื่อนๆ แทบกลั้นหายใจ
“พี่เค้าเป็นรุ่นพี่ เราไม่มีเหตุผลให้ไม่ชอบ แต่ก็ไม่ได้ชอบแบบนั้น”
“คือ พี่วินแอบชอบมะนาวข้างเดียวเหรอ”
“ไม่รู้เฟ้ย…”
เสียงรอสายดังขึ้นมา…. มะนาวถอนใจเฮือก…. พลางขอบคุณเจ้าของสายโทรศัพท์นั่น ระฆังช่วยชีวิตแท้ๆ
“หวัดดีค่ะ แป้งเหรอคะ … มีอะไรเอ่ย ออออ…. ดีใจด้วยนะคะ มีความสุขมากๆนะคะ ค่า หวัดดีค่า”
เมื่อวางสายเสร็จก้อเจอสายตาอีกสามคู่มองมาด้วยความสงสัย
“เด็กเอกภาษาอังกฤษน่ะ เค้ามาขอให้ช่วยเรื่องแฟนน่ะ เมื่อคืนเค้าพามาคนที่ชอบมาให้เจอ เพิ่งเริ่มคบกัน เมื่อเช้านี้”
“ทียังงี้แล้วก็ทำเป็นขลังนะยะแม่หมอ"
“หรือว่ามันจะไม่ได้ผลกับคนสนิท…. “ น่าจะมีเหตุผลอะไรสักอย่างสิน่า.......
“มะนาวนี่ ยังสนิทกันไม่พอเหรอ”
“แหะๆๆ พอแล้วจ้า”
“เราไม่มีปัญหาหรอกนะ ถ้ามะนาวจะปิ๊งใคร หรือพี่วินจะปิ๊งใคร แต่ว่าแบบนี้มันเสียเซลฟ์อ่ะ ถ้าต่อไปนี้ชั้นจะต้องเสียใจเรื่องความรักอีกละก้อ ...ชั้นจะเปลี่ยนมันเป็นเงินให้หมดเลย”
คุณหนูอาจู นั่งเท้าคาง มืออีกข้างเคาะโต๊ะ ราวกับกำลังใช้ความคิด เพื่อนๆได้แต่มองแล้วก็ชักกังวล เวลานางทำท่าแบบนี้ ต้องมีอะไรแปลกๆตามมาแน่ๆ
ปิ๊ง!!!! จู่ๆอาจูก็ทำตาโต ราวกับกำลังค้นพบสิ่งมหัศจรรย์ ขณะที่เพื่อนๆค่อยๆตาหรี่ลง รอคอยว่าอาจูจะพูดอะไร
อาจูไม่พูด… แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พิมพ์ลงไปสักพักก็บอกว่า เรียบร้อย … เอาอีกแล้ว เหมือนที่คราวที่พาไปล่าท้าผีเลย
“อาจู… เราไม่ไปล่าผีแล้วนะ” แจคกี้ยังหลอนอยู่ ผ่านมาไม่กี่อาทิตย์ ทำให้สายตาที่เขามองหญิงสาวน่ารักๆเปลี่ยนไป
สาวน่ารัก...มักน่ากลัว
“เราก็ไม่ได้จะพาพวกเธอไปล่าท้าผีซะหน่อย”…. ท่ามกลางความโล่งใจของเพื่อนๆ ...อาจูก็ชูมือถือขึ้นมาให้ดู
หน้าเว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัย…
หัวข้อกระทู้>>โปรเจคหารักก่อนวาเลนไทน์
อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน เชิญทางนี้!!!!
สารภาพรักยังไง..จะได้ไม่แป้ก
แม่หมอไฉไฉและทีมงานชำนาญการพร้อมให้คำปรึกษา !!!!
ติดต่อเรา >>> หลังไมค์ได้เลยจ้า
ก่อนวาเลนไทน์นี้เท่านั้น!!!!!
ค่าบริการ แล้วแต่จะให้ >>> รายได้ทั้งหมดสมทบทุนโครงการอาหารกลางวันให้น้องๆในถิ่นทุรกันดารของชมรมค่ายอาสา
“โอยยยยย อาจู...เล่นใหญ่ไปมั้ย”
“ปรกติก็มีคนมาหาแกตลอดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอแม่หมอ
คราวนี้เราก็แค่ทำให้เป็นทางการขึ้น แถมได้ทำบุญด้วย ส่วนแกก็มีชั้น แจคกี้ กับมะนาวคอยช่วยไง”
“….ฟังดูอุ่นใจ..ทะแม่งๆยังไงไม่รู้แฮะ”
“บ่ายนี้ไม่มีเรียน แยกย้ายกันไปทำงาน แจ็คกี้กับเราจะไปหาออฟฟิสชั่วคราว มะนาวพาไฉไฉไปกินข้าว ขุนอีกสักนิดก็ดีนะ เดี๋ยวไม่มีแรงทำงาน เพิ่มของหวานด้วย เบิกเงินกองกลางมาใช้ได้เลย”
เงินกองกลางที่ว่าคือเงินที่พวกเขาร่วมกันออมค่าขนมวันละนิดวันละหน่อย เก็บไว้เป็นทุนเวลาอยากไปเที่ยวหรือปาร์ตี้สังสรรค์ทานอาหารมื้อหรูๆ
ท่านซีอีโอสั่งการ อย่างรวดเร็วแล้วลากแจคกี้ออกไป
“นังหนูอาจูนี่ ไม่เลว เจ้าถามนางให้หน่อยสิ ว่าหลังจากนางตายแล้ว อยากมาทำงานที่วัดเราหรือเปล่า”
ไฉไฉถึงกับสะดุ้งโหยง อีตานี่โผล่มาพรวดพราดอีกแล้ว แถมมาตอนมะนาวอยู่ใกล้ๆ
“ข้าพูดจริงน้า.. ที่วัดน่ะมีศาลเจ้าเยอะแยะไปหมดเจ้าก็เห็น แต่ละคนงานล้นมือ ได้นังหนูอาจูไปช่วยจัดการ คงคล่องตัวไม่น้อย”
ยังไม่หยุดอีก…. เธอจะตอบโต้ก็ไม่ได้เพราะกลัวมะนาวจะผิดสังเกต
ได้แต่ตอบกลับไปในความคิด
“เงินเดือนอาจูนายจ่ายไหวเหรอ เค้าระดับเจ้าของกิจการเชียวนะ นายเผากระดาษทองกองเท่าภูเขาจะจ่ายครบรึเปล่า”
“งกจริง!!! ตัวเองก็ใช่ว่าจะทำตัวน่ารักว่าง่าย ยังจะกั๊กเพื่อนอีกนะ”
หนอยแน่…… ถ้าอยู่ที่ห้องชั้นคงชกนายไปแล้ว！！！！
มะนาวมองไม่เห็นเสี่ยวหมิงที่ทำตัวโปร่งแสงลอยไปมาทำหน้าล้อเลียน เห็นแต่ไฉไฉทำหน้ามู่ทู่ กำหมด กัดฟันกร่อดๆ
กลั้นหัวเราะอยู่ครู่ใหญ่จึงร้องเรียก
“ค้อนลมค้อนแล้งอะไรน่ะ ไปกินข้าวได้แล้ว”
“จ้าๆๆ ไปแล้วจ้า”
----------------------------------------------------------------------------------
หน้าตึกไม้ ข้างสระ
“เราไม่ไปกินข้าวกันก่อนเหรออาจู แล้วค่อยมาพร้อมสองคนนั้นก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย”
“ให้สองคนนั้นมาก็เสียแผนน่ะสิ”
“หืม............”
“เราอยากเห็นกับตาน่ะสิ ว่าสองคน.. ไม่สิ สามคนนั้น ตอนอยู่ด้วยกันจะเป็นยังไง”
...เดี๋ยวนะ นี่เขามองผิดไปหรือเปล่า แจ็คกี้มองหน้าอาจูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อาจู เมื่อกี้ยังบ่นว่าเสียเซลฟ์อยู่เลยนี่ ทำไมตอนนี้ดูเหมือนสนุกยังงั้นแหละ”
“ก็ตอนนั้นมันเสียเซลฟ์จริงๆนี่นา แต่พอลองนึกถึงตอนที่จับสามคนนี่มาอยู่รวมกันแล้ว.. มันต้องฮาแน่ๆเลยอ่ะ”
….เฮือก...ผู้หญิงรอบตัวเขา…… จะมีสักคนไหมที่ไม่น่ากลัว….
“แล้วพี่ๆเค้าจะไม่ว่าเหรอ จู่ๆไปเบียดใช้ห้องเค้าน่ะ”
“โอ๊ยยยย จะว่าไรล่ะ ทั้งตึกน่ะ มีเปิดใช้อยู่ห้องเดียว เราไปเปิดห้องข้างๆ ก็ได้ ไปเหอะแจ็คกี้ ไปดูหน้าพี่วินกัน” ..
อาจูเดินนำลิ่วไปที่ตึกไม้อย่างร่าเริง… ร่าเริงเกินปกติไปแล้ว
เมื่อเดือนก่อนยังกรี๊ดกร๊าดพี่วินอยู่เลย ตอนนี้กลายเป็นอาจุมม่าบวกสาววายไปแล้ว
จับมาจิ้นกันวุ่นไปหมดไม่เว้นแม้แต่เพื่อนตัวเอง…..
ค่อยๆลากขาตามไปอย่างยากเย็น… ตึกไม้เก่าแก่ด้านหน้าให้ความรู้สึกสยองขวัญเหมือนไม่ต่างจากสถานีอนามัยร้างเลยสักนิด ถ้าห้องนั้นไม่มีพี่แจนล่ะก็ เขาคงคัดค้านไปนานแล้ว
“ชอบๆๆๆๆ อาจู ความคิดดีนะเรา” เสียงแจนร้องลั่นออกมาจากห้องชมรม
“วิน ให้น้องใช้ห้องเล็กข้างๆนี่ได้มั้ย”
ห้องเล็กคือห้องว่างด้านข้างที่มีขนาดเล็กเกือบครึ่งของห้องชมรม มีประตูกระจกบานคู่เชื่อมถึงกัน
วินอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนพยักหน้าตอบช้าๆ หันกลับไปสนใจข่าวในอินเตอร์เน็ตต่อ … ตาจ้องจอคอมพิวเตอร์เขม็ง
ค่อยๆประมวลลผลช้าๆ... แต่หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้น แสดงว่าเราจะได้เจอ..ทั้งสองคน.. ทุกวัน.. เลยเหรอ…
แค่คนเดียวก็แย่แล้ว นี่มาพร้อมกัน ทุกวัน
...........หัวใจวายตายแน่ๆ
“ว่าแต่ไฉไฉนี่เก่งจริงๆเลยนะ พี่ได้ยินอาจูเล่า ยังไม่คิดเลยว่าจะขลังขนาดนี้ เสียดายตอนนี้เรามีครบห้าคนแล้ว
ไม่งั้นจะต้อนน้องๆเข้าชมรมให้หมด”
เฮือก…. แจคกี้ได้ยินถึงกับสะดุ้ง… โชคดีเหลือเกินที่ชมรมนี้มีสมาชิกครบแล้วและไม่รับเพิ่ม ผมอยากเจอพี่ตอนน่ารักๆ มากกว่าตอนที่พี่ถือไฟฉายวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาผีนะฮะ
“พี่ๆจะได้มีหัวข้อเขียนลงวารสารด้วยไงคะ”
“อาจูน่ารัก รู้ใจพี่ที่สุด” หญิงสาวยิ้มตาหยียกนิ้วโป้งให้
“งั้นจูกับแจ็คกี้ไปเช็คห้องก่อนนะ” อาจูลากแจ็คกี้ปลีกตัวออกมา
เมื่อถึงห้องเล็ก ปิดประตูปั๊บ เจ้าตัวก็เปิดปากหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ขำ อะไรขนาดนั้นอาจู”
“แจคกี้ไม่เห็นเหรอ พี่วินหูแดง!!!”
"โฮ่ว…. พี่วินหน้านิ่งเป็นรูปปั้นสฟิงซ์นี่นะ หูแดง"
“ใช่ทำเป็นตีหน้านิ่ง ดีนะที่เราตาไว ตื่นเต้นๆ เรียกสองคนนั้นมาดีกว่า ต้องหนุกกว่านี้แน่เลย”
“……………..” นี่แม่คุณคิดว่ากำลังนั่งดูวีก็อตแมริทอยู่รึไงนะ ปีศาจอาจุมม่านี่น่ากลัวจริง
มะนาว ไฉไฉ เราชักสงสารพวกนายซะแล้ว...
------------------------------------------------------------------------------------------------------
โรงอาหาร ตึกอาคารเรียนรวม
“เอ้านี่ กินเยอะๆ”
ไฉไฉกระพริบตาปริบๆ มองมะนาวที่ตักผักจากจานผัดคะน้าหมูกรอบมาไว้ในจานเธอจนแทบล้น
ส่วนจานคุณชายมีแต่หมูกรอบเจือน้ำผัดแสนน่ากิน
“ให้แต่ผักเนี่ยนะ…”
“กินผักเยอะๆ จะได้โตไวๆ” คนตัวสูงให้เหตุผลก่อนตักหมูกรอบมาเคี้ยวกร้วมๆๆ ดูน่าอร่อย
“ตัวเองก็ตัวสูงชะลูด ไม่เห็นต้องกินผักเลย”
“อ้าว ไม่เกี่ยวกันเหรอ 555 งั้นแบ่งให้หน่อยนึง” ว่าแล้วก็คีบหมูกรอบบางจ๋อยส่งให้ ก่อนจะหัวเราะด้วยความชอบใจ
ไฉไฉรับสัมปทานหมูกรอบแผ่นบางเข้าปาก หนังกรอบ เนื้อนุ่มมมมมม อร่อยจริง มิน่าล่ะ ถึงได้กินไม่ยอมแบ่ง
“หนอยแน่…… ทีกะเจ้าเด็กหน้าหล่อนี่ว่าง่ายเชียว … ข้าน่าจะปรามท่านอาจารย์ไว้ตั้งแต่ตอนที่คิดจะรับเจ้าเป็นศิษย์”
เสียงพึมพัมนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเสี่ยวหมิงที่พรางตัวมานั่งสังเกตการณ์อยู่ไม่ไกล
เห็นบรรยากาศชื่นมื่นของสองสหายแล้วนึกหมั่นไส้จริงๆ อยากให้ท่านอาจารย์มาเห็นนัก ว่ายัยเด็กหัวจุกนี่เลือกปฏิบัติแค่ไหน ศักดิ์ศรีเซียนน้อยของเขาถูกย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดีแล้ว
“เจ้าอายุมากกว่านางตั้งหลายร้อยปี จะถือสาอะไรกับเด็กที่เพิ่งยี่สิบเล่า”
เสียงอาทรที่คุ้นเคยลอยมากระทบโสตประสาท เสี่ยวหมิงหันขวับไปมองทันใด
“ท่านอาจารย์!!!!!!!!”
“ไม่เจอกันเดี๋ยวเดียว ดูมีน้ำมีนวลขึ้นนะขอรับ”
ชายชราลูบพุงพลุ้ยเบา ๆ “ช่วงที่เจ้าไม่อยู่ มีคนเอาของไหว้มาที่วัดเยอะเลย”
“ไม่มีข้าคอยแย่งกินสินะขอรับ”
“แหะๆๆ แต่พวกอากงกับเจ้าที่บ่นคิดถึงของว่างผีมือเจ้ากันแล้วนะ เสร็จงานก็รีบกลับล่ะ”
ชายหนุ่มนึกถึงงานจิปาถะ ทั้งทำอาหาร ทั้งเย็บปักถักร้อยที่ทำเป็นประจำเมื่ออยู่ที่ศาลเจ้าแล้วอดนวดหัวคิ้วตัวเองเบาๆไม่ได้
บางครั้งเขาก็สับสนว่าตัวเองเป็นเซียนฝึกหัดหรือเป็นแม่บ้านประจำศาลเจ้ากันแน่
“ข้าจะไปทักทายนังหนูเสียหน่อย..” ชายชรากำลังจะพุ่งตรงไปทักทายไฉไฉ แต่หยุดกึกด้วยความประหลาดใจ
“.......หืม……. นี่มัน……..”
“มือลั่นน่ะขอรับ…..”
ความคิดเห็น