ศิษย์เฒ่าจันทรา มาแจกรักแล้วจ้า

ลำดับตอนที่ #12 : EP.12 เสน่ห์ปลายจวัก คนรักคนหลง

"ว้าวๆๆๆๆๆ มีแต่ของโปรดทั้งนั้นเลย"

เช้าวันรุ่งขึ้น อาจูกรี๊ดกร๊าดเมื่อเห็นทั้งอาหาร ขนม ของว่างแทบจะล้นโต๊ะ

“ไฉไฉ เตรียมหมดนี่เลยเหรอ”

“มีผัดหมี่ซั่วของโปรดเราด้วย” มะนาวที่เพิ่งเดินตามออกมาก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

“ใช่ ของโปรดเพื่อนๆเราเตรียมไว้ตั้งแต่เช้า”

สองนิ้วไขว้กันซ่อนไว้ด้านหลัง ก็เตรียมจริงๆนี่นา จัดใส่จาน เอามาขึ้นโต๊ะ ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าทำเอง

แม้ทุกคนจะงุนงงว่าไฉไฉเอาเวลาไหนมาทำอาหาร แถมบางเมนูก็ใช่ว่าจะหาวัตถุดิบได้จากในตู้เย็น แต่ก็ยังนั่งทานอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย ยังคงมีแต่วินที่มองทุกคนอย่างเงียบๆ

พี่วินทานสิคะ …. อาจูชักชวน เมื่อเห็นชายหนุ่มหยิบนมขวดออกจากตู้เย็นมาดื่ม

“….ปรกติ พี่ไม่ค่อยทานข้าวเช้าน่ะ”

“เสียดายแย่เลย อร่อยมากด้วยนะคะ” อาจูว่าพลางหยิบฮะเก๋าเข้าปากแล้วหลับตาพริ้ม อาห์….. กุ้งเต็มคำ

สายตาแป๋วๆจากเด็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามสบตากับเขา

ถ้าไม่กิน….คนทำอาจจะจะเสียกำลังใจเอาได้ …แม้ที่มาของอาหารนี้จะโคดน่าสงสัย แต่ว่าตอนนี้ก็ยังหาข้อพิสูจน์อะไรไม่ได้

ระหว่างกำลังปรึกษากับตัวเองอยู่ในห้วงความคิด วินใช้ตะเกียบหยิบเกี๊ยวกุ้งชิ้นนึงเข้าปาก….

อร่อยแฮะ  อร่อยจนหลุดปากชม รสชาติดีจนถึงกับเคลิ้ม

ไฉไฉยิ้มแฉ่งเมื่อได้รับคำชม เสี่ยวหมิง นายทำได้ดีมาก กลับไปจะให้รางวัลนะ

สายตาใต้กรอบแว่นจับจ้องรอยยิ้มสดใสนั่น….

ตึกๆ ตึกๆ เฮ้ยยยย อะไรเนี่ย… แค่คำเดียวถึงกับทำให้ใจเต้นเลยเหรอ..

มือที่ถือตะเกียบชะงักค้าง …. ไม่ได้การแล้ว ขอเวลานอก!!!!

วินรีบวางตะเกียบแล้ววิ่งไปทางห้องน้ำด้านหลัง

ท่าทางประหลาดของวินดึงดูดความสนใจของทุกคน โดยเฉพาะเสี่ยวหมิงที่กำลังนั่งเช็คเรตติ้งมื้อเช้าอยู่ไม่ไกลจากโต๊ะอาหาร

“พี่วินเป็นอะไรน่ะ หน้าแดง หูแดงไปหมด” แจ็คกี้ชะเง้อมอง เมื่อไม่เห็นวินเดินกลับมาเสียที

“นั่นสิ หรือว่า พี่วินแพ้กุ้ง” ไฉไฉ นึกไปถึงอาหารคำแรกที่วินหยิบเข้าปาก….

แจนนึกไปถึงนัดสังสรรค์ของชมรมเมื่อเทอมที่แล้ว

"หืม… เปล่านี่ พี่ไปกินกุ้งเผากับนายวินออกบ่อยไป เมื่อวานเย็นก็นั่งกินกับเรานี่”

“หรือว่าไม่ถูกปากถึงขนาดต้องรีบไปคายทิ้ง” ไฉไฉปรายตาไปทางเสี่ยวหมิง นายแอบวางยาอะไรไว้ในอาหารนี่หรือเปล่า

“ข้าทำเองกับมือ สูตรต้นตำรับจากวังหลวงเชียวนะ กล้าคายอาหารของข้าทิ้ง ครั้งนี้ข้าจะไม่ยั้งมือล่ะ “

ร่างโปร่งแสงตั้งท่าพุ่งตัวตามวินไป ชะงักกึก เมื่อวินเดินกลับเข้ามาที่นั่งที่โต๊ะทานข้าวด้วยท่าทางเรียบเฉย แถมยังยกนมขวดที่เหลือไว้เกือบครึ่งดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น…..

สายตารอบโต๊ะ เต็มไปด้วยคำถามแต่ไม่มีใครกล้าถาม… ไม่ว่าคำตอบจะเป็นแพ้กุ้ง หรือว่าอาหารไม่ถูกปาก ก็ทำร้ายไฉไฉทั้งนั้น ละไว้ในฐานที่ไม่เข้าใจก็แล้วกัน

เติมพลังกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลาเดินทางกลับ ทุกคนขึ้นรถประจำที่นั่ง

เหลือเพียงร่างโปร่งแสงบ่นอุบอิบอยู่เบื้องหลังคิ้วเรียวยาวเฉียงขึ้นตามรอยขมวดมุ่น

“ข้าทำให้ศิษย์น้องข้า เจ้าเด็กพวกนี้ถือดียังไงมากินอย่างหน้าชื่นตาบาน ศิษย์น้องตัวเล็กแคระแกร็นเพราะมีเพื่อนๆอย่างเจ้าพวกนี้คอยแย่งกินแน่ๆ ไม่ได้การล่ะ ต้องจับยัยหนูนี่ขุนสักหน่อย เดี๋ยวท่านอาจารย์จะหาว่าดูแลนางไม่ดี”  เจ้าตัวยังคงมุ่งมั่น ขบคิดสรรหาเมนูมากมายที่ไฉไฉน่าจะชอบ ขณะที่รถกำลังเคลื่อนห่างออกไป

เสี่ยวหมิง… นายจะกลับกรุงเทพถูกมั้ยนะ … ไฉไฉ มองอย่างกังวลจากในรถ เห็นร่างโปร่งแสงของ

เสี่ยวหมิงยังคงนิ่งไม่ไหวติง ราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ …

ท้ายที่สุด ก็ยังไม่มีใครระแคะระคายว่าไฉไฉไม่ได้เป็นคนทำอาหารเช้า และ วิน ไม่ได้แพ้กุ้ง

แถมยังประทับใจมากๆ มากซะจน ตอนนี้หัวใจยังคงเต้นโครมครามไม่ยอมหยุดเลย

..  

สองชั่วโมงต่อมา เจก็มาส่งชาวคณะที่หน้าหอพัก

อาจูยังคงรีรออยู่บนรถ ลดกระจกข้างลงเพื่อคุยกับเพื่อนๆ

“เราติดรถพี่เจกลับบ้านไปรายงานตัวกับอาม่าก่อนนะ มะนาวกับแจ๊คกี้พาไฉไฉไปกินข้าวด้วยล่ะ”

“เดี๋ยวเราจะกลับบ้านไปเอารถยนต์มาใช้น่ะ ไฉไฉกะแจ๊คกี้ไปกะเรามั้ย” มะนาวหันไปถามเพื่อนทั้งสองที่กำลังงัวเงียเดินลงจากรถ หัวหูดูยุ่งเหยิง ไม่รู้ว่าเพราะเมื่อวานใช้พลังงานมากเกินไป หรือว่าเมื่อเช้าทานเยอะเกินไปกันแน่

“เรานัดพี่แจนไปกินพิซซ่าร้านเปิดใหม่แถวหอน่ะ”  

หืม……… ไปแอบนัดแนะกันตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาของเพื่อนทั้งสามจ้องเจ้าคนหน้าหวานเขม็ง จนต้องหลบสายตา

“งั้นไฉไฉไปเป็นเพื่อนมะนาวนะ”

ไฉไฉพยักหน้าตอบรับ โดนแจ็คกี้กับอาจูทิ้งไปแล้วนี่

“วิน ไปกะเราป่ะ”  แจนหันไปชวนหนุ่มแว่นที่เดินตามลงมาสมทบ ชายหนุ่มกอดกระเป๋าเป้แน่น

“เราว่าจะกลับหอน่ะ มีธุระต้องทำ”

“ออออ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”

ต่างคนต่างแยกย้ายไปจัดการธุระของตัวเอง

เหลือแต่เสี่ยวหมิงที่กำลังมองตามไฉไฉเดินไปขึ้นรถแท็กซี่กับมะนาวด้วยความลังเล

แล้วก็หันไปทางวินที่เดินขึ้นรถมุ่งหน้าไปที่หอพัก

อืม…….นังหนูไฉไฉนี่คงไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง…

ตามไปดูเจ้าแว่นท่าทางพิลึกนี่ดีกว่า พักนี้เจ้านี่คอยมาวนเวียนใกล้ๆนังหนูบ่อยๆ ดูท่าทางมีพิรุธ

ร่างโปร่งลอยละลิ่วตามวินไปช้าๆ

ที่หอพัก ห้อง 309

บ่ายวันอาทิตย์ นักศึกษาส่วนใหญ่กลับบ้าน ไม่ก็ไปเที่ยว ในหอพักจึงเงียบสงบ ขัดแย้งกับกับบรรยากาศภายในห้องห้องพัก

วินเดินเข้าห้องมาอย่างเงียบเชียบ ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง

เอที่นั่งดูซีรี่ส์เกาหลีที่โต๊ะทำงาน หันมามองอย่างแปลกใจ

“แกไปเที่ยวหรือทำอะไรมาแน่เนี่ย  ทำไมขากลับดูโทรมจังวะ”

“ ” ไร้เสียงตอบ เจ้าตัวยังนั่งเอนหลังอยู่ที่โซฟา มือเอื้อมไปที่เป้ ค่อยๆ ล้วงเอากล่องข้าวใบเล็กออกจากเป้มาวางไว้บนอก….. .

ฟู่ว์ว์ เจ้าตัวหายใจเข้าลึกๆ ถอนหายใจออกช้าๆเพื่อระงับอาการตื่นเต้น พยายามประคองมือสั่นๆเปิดฝากล่องใส่ข้าวด้านในมีเสี่ยวหลงเปา เกี๊ยวกุ้ง และหมี่ซั่วอัดไว้เต็มกล่อง

หัวใจที่เพิ่งได้สงบลงเมื่อครู่ เหมือนรับรู้ได้ถึงสัญญาณบางอย่าง มันค่อยเต้นแรงขึ้นๆๆๆ

แค่เห็นกล่องข้าวถึงกับใจเต้นเลยเหรอ

เด็กคนนั้น ไฉไฉ….

นึกถึงครั้งแรกที่เจอกัน เขาก็รู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา เหมือนเธอมีพลังบางอย่าง ไม่สิ พลังงานบางอย่างที่วนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอและเพื่อนๆนั้นดึงดูดเขามาก และมากขึ้นทุกทีๆ

ทั้งตอนที่เจอพวกเขาที่สนามแบต เจอมะนาวที่หน้าหอพัก ตอนอยู่ด้วยกันสามคนที่สถานีอนามัยร้าง ตอนที่สบตากับไฉไฉที่โต๊ะอาหาร

เขาพยายามหาโอกาสที่จะเข้าใกล้เด็กๆพวกนั้น จึงตอบรับอย่างไม่ลังเลใจตอนที่อาจู รุ่นน้องที่ชมรมชวนให้ไปเที่ยวที่ระยอง

นี่เราเป็นอะไรกัน ทำไมถึงมีอาการแบบนี้นะ

นี่ผมเป็นอะไรกัน  เสียงพระเอกละครดังแว่วขึ้นมา

“ทำไมผมถึงอยากเจอคุณ”…………  นั่นสิ

“ทำไมอยากอยู่ใกล้ๆคุณ”  …………. ใช่ ๆๆๆ

“ทำไมถึงใจเต้นเวลาอยู่ใกล้ๆคุณ” ….. โอ้ว อาการเดียวกันเลย

“แแสดงว่าผม… ชอบคุณใช่มั้ย”

“โอปป้า~~~”

“ที่รัก~~~~~”

พระเอกนางเอกโผเข้าจูบกันอย่างดูดดื่มท่ามกลางแสงจันทร์และหิมะโปรยปรายย

ช….. ชอบงั้นเหรอ ..ไม่สิ… ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ ทำไมเราถึงกลายเป็นคนแบบนี้

ทำไมเราหลายใจแบบนี้ ชอบทีเดียวสองคนแถมอีกคนยังเป็นผู้ชาย

เรื่องลึกลับและสยองขวัญที่สุดในชีวิต กลับกลายเป็นเรื่องของตัวเองหรอกเหรอนี่…..

----------------------------------------------------------------------------------------------

ที่บ้านมะนาว

"เจ้าสาม จะกลับบ้านทำไมไม่โทรมาบอกก่อน พ่อกับแม่ออกไปข้างนอก" เสียงเจื้อยแจ้วดังมาจากชั้นสอง

หญิงสาวร่างบอบบางผมยาว ใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโต ดูคล้ายมะนาวอยู่หลายส่วน

"แวะมาแป๊บเดียว มาเอารถน่ะ ไฉไฉนี่พี่สอง พี่สาวเรา พี่สอง นี่ไฉไฉเพื่อนที่คณะ"

ไฉไฉยกมือไหว้ แล้วสบตากันพอดีกับสองที่ทำหน้าตาโต เหมือนเจออะไรน่าประหลาดใจยังงั้นแหละ

"หนึ่งๆๆๆๆ ลงมาเร็วๆๆๆๆๆ เจ้าสามพาสาวมาบ้าน" ตามมาด้วยเสียงโครมครามจากด้านบน ปรากฏหญิงสาวผมสั้นท่าทางทะมัดทะแมงใบหน้าคล้ายพี่สองยังกะพิมพ์เดียวกัน

"ไฉไฉ นี่พี่หนึ่ง เป็นฝาแฝดกับพี่สอง"

ไฉไฉยกมือไหว้ พี่สาวคนโตที่รับไหว้ด้วยความตื่นเต้น เมื่อสำรวจดูอีกทีแล้ว พี่สาวคู่นี้กับมะนาวดูคล้ายกันมากๆ ต่างกันแค่ความสูงกับทรงผมเท่านั้นเอง

อิจฉาใบหน้ามะนาวขึ้นมาตะหงิดๆแล้วสิ จะเป็นผู้หญิงก็สวย เป็นผู้ชายก็หล่อ

มะนาวเดินขึ้นบันไดไปหยิบกุญแจชั้นบน ทิ้งไฉไฉเอาไว้กับพี่สาวที่กำลังอยากรู้อยากเห็นเต็มแก่แล้ว

"นี่ครั้งแรกเลยนะ ที่มะนาวพาสาวมาที่บ้าน เรียนที่เดียวกันเหรอ" สองเปิดฉากสัมภาษณ์

"เรียนคณะเดียวกันค่ะ"

"ออออ แล้ว ไฉไฉกับเจ้าสามนี่....."

"เป็นเพื่อนกันค่ะ อยู่กลุ่มเดียวกัน"

ฮุๆๆ เพื่อนกันเหรอ คู่แฝดหันมาขยิบตาให้กัน มนุษย์ถ้ำอย่างเจ้าสามน่ะเหรอจะพา "เพื่อน" มาบ้าน

"นี่ เจ้าสามน่ะ ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้หญิงหรอกนะ แถมขี้อาย นิสัยก็น่าเบื่อ พี่กลัวว่าจะหาแฟนไม่ได้"

"ไม่หรอกค่ะพี่ๆ ที่คณะก็ป๊อบปูล่าร์มากนะคะ"

"เหรอ... แล้วเจ้าสามนี่เค้ามีท่าทีชอบใครเป็นพิเศษมั้ยอ่ะ" สองฝาแฝดเริ่มรุกไม่ยั้งแล้ว

"ก็ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษน่ะค่ะ............ " หมายถึงสาวๆอ่ะนะ

"ชั้นว่าแล้ว หล่อซะเปล่าทำตัวจืดชืด ใครเค้าจะอยากมาจีบ"

....... ไม่จริงนะคะ มีคนนึงล่ะที่มาตามจีบมะนาว แถมยังเป็นหนุ่มฮอตซะด้วย ประโยคนี้แค่คิดในใจ ได้แต่ยิ้มแหยๆตอบกลับ

"สัมภาษณ์เสร็จยัง จะกลับหอแล้วนะ" เสียงมะนาวดังขึ้นจากด้านหลัง

เฮ่อ....โล่งออกไปที ถ้านายมาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว ชั้นอาจจะเผลอบอกความลับนายไปแล้ว

"ทำไมรีบกลับล่ะ ไม่รอเจอแม่ก่อนเหรอ" หนึ่งรีบร้องบอก เมื่อเห็นมะนาวเก็บของใส่กระเป๋า

เขาหันไปมองพี่สาวทั้งสองคนอย่างรู้ทัน รอเจอแม่หรือว่ารอให้แม่กลับมาสัมภาษณ์ไฉไฉกันแน่

"กลับเลยดีกว่า ป่ะ ไฉไฉ เดี๋ยวพาไปกินของอร่อยก่อนกลับ"

ทั้งสองบอกลาพี่สาว ท่ามกลางแววตาเสียดาย... เสียดายจริงๆ ถ้าแม่กลับมาทันล่ะก็ ต้องสนุกแน่ๆเลย...

มะนาวพาไฉไฉมาแวะที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ทั้งคู่พากันเดินเข้าร้านนั้น ร้านนี้อย่างสนุกสนาน

"อยู่กับมะนาวนี่ดีจริง ถือกระเป๋าให้ หยิบน้ำให้ ตักข้าวให้ หั่นสเต๊กให้อีก ใครได้มะนาวเป็นแฟนนะ โชคดีตายเลย"

"ใครจะอยากโชคดีแล้วตายล่ะ 555"

"ก็มีอยู่คนนึง..." พี่...คนนนั้นไง

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันจันทร์ ที่โต๊ะไม้ข้างตึกคณะตัวเดิม

“มะนาวทำไมยังไม่มาอีกอ่ะ เราไปกินข้าวกันก่อนดีมั้ย ใกล้เวลาเรียนแล้วด้วย”

อาจูเช็คเวลาก่อนจะชวนเพื่อนๆไปหาข้าวเช้ากิน

“แปลกจริง ทุกทีไม่เคยมาสายนี่นา…” ไฉไฉ กดส่งข้อความ

สี่ยอดกุมาร (4)

ไฉไฉเด็กดี : คุณชายยยยยยย วันนี้สายจัง จะมาเรียนมั้ยอ่ะ

San>333 : ไปๆๆ พี่วินขอติดรถมาด้วย เรากำลังไปส่งที่อาคารเรียนรวม

แจ็คกี้กดอ่านข้อความ “อ้อ… อยู่กับพี่วินเหรอ งั้นก็ไม่ต้องห่วงหรอก พี่วินไม่ปล่อยให้มะนาวอดข้าวเช้าหรอก”

“พี่วินใจดีเชียว ไม่ยักรู้ว่าสองคนนั้นสนิทกันขนาดนี้”  อาจูนึกอิจฉาเพื่อนหนุ่มนิดๆ

ไฉไฉอึ้งไปแล้ว จะหันไปห้ามแจ็คกี้…

“ สามคนนี้เค้ามีอะไรแปลกๆกันนะ อาจูไม่เห็นเหรอ” ……. ไม่ทันแล้วววว

“สามคน…….”

“ก็พักนี้น่ะ มะนาวก็ทำตัวแปลกๆ เหมือนมีปัญหาอะไรแต่ก็ไม่พูด เอาแต่เดินตามไฉไฉต้อยๆ ส่วนพี่วิน ก็ชอบโผล่มาหามะนาวตลอดเลย นี่ย้ายหอมาอยู่ห้องข้างๆเลยนะ”

“หืม………..” เรื่องมันชักจะยังไงๆแล้ว

“ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไฉไฉ…. แกไม่เห็นเล่าให้ฟังเลย”

“ก...ก็พักนี้แกยุ่งๆเรื่องอาม่าอยู่นี่นา”

“ตอนนี้ชั้นไม่ยุ่งแล้ว เล่ามา เดี๋ยวนี้เลย ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ไหน ยังไง”

“ก็ ตอนวันเสาร์”

“เสาร์ไหน ?”

“ก็วันเสาร์ที่อาจูนัดให้ชั้นไปเจอกับพี่วินไง”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน”

“ก็แกเคยบ่นว่า..พี่วินเค้าไม่ปิ๊งแก……”

“อย่าบอกนะ ว่าเค้า…..กะ แก…….???”

“เปล๊าาาาา ไม่ใช่ชั้น”

“…...แล้ว………..?

“มะนาวต่างหาก”

WHAT!!!!?????!!!!!!!!!!!

===================================================================

หายไปนานเลย.... ใครตามอ่านอยู่ ขออภัยมณีมา ณ ที่นี้ด้วย (จะมีไหมหนอ)

ไม่ได้โอ้เอ้ที่ไหนหรอกนะ เราไปหลงอยู่ในดันเจี้ยน

ลองลงเกมหาข้อมูลมาเขียนนิยายเรื่องใหม่ รู้ตัวอีกที แม่เจ้าาาาา ผ่านไปสองอาทิตย์ กับเวล75 Cap 250000+++

โชว์สกิลอย่างเต็มที่ ไม่ถึงสองนาทีก็ลงไปนอน......

#ดาบมังกรหยก3D-TH ใครเล่นแล้วมั่ง ภาพสวยนะคะคุณ

#รักคนอ่าน ^^ #3spoonsofluck #โชคดีสามช้อนโต๊ะ