อย่าหลงรักป้าก็แล้วกัน

ลำดับตอนที่ #1 : ep1

"ป้าหยงๆๆ"

"ตันหยง ๆ"

"ไอ้หยง ตื่นสิ .."

"หัวฟาดแรงรึเปล่าวะ ไม้ รีบพาไอ้หยงไปโรงบาลเหอะ"

"ครับพี่แนน ผมให้นัทกับโยไปเอารถมารอหน้าร้านแล้วครับ"

"ดีๆ เดี๋ยวพี่กับพี่เหมี่ยวไปบอกบอสก่อน แล้วจะตามเราไป"

เสียงอื้ออึงจากรอบข้าง ปลุกให้ตันหยงค่อยๆ ฟื้นคืนสติ เธอฝืนลืมตาอย่างยากลำบาก ภาพพร่าเลือนเบื้องหน้าค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง แสงไฟสลัวๆ และกลิ่นกำยานหอมฉุนทำให้เธอนึกประหลาดใจ ทำไมมันมืดจัง แล้วเจ้าไม้ ไอ้แนน ไอ้เหมี่ยวที่ส่งเสียงเย้วๆ เมื่อกี้หายไปไหนกัน

เมื่อกี้จำได้ว่ากำลัง ชนแก้วกับแก๊งสหายสามตัวบาท อยู่เลยนี่นา ตันหยงๆ ค่อยนึกย้อนไป เธออยู่ในงานเลี้ยงประจำปีของบริษัท ขณะที่ทุกคนกำลังดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน เสียงอ้อแอ้ก็โพล่งขึ้นมา

"กูว่ากูแข็งสุด กูไม่ได้จะขิงนะ แต่หมดไปสี่ขวดแล้วกูยังไม่เมาเลย "

"นัท มึงเอาอะไรมาไม่เมา มึงยืนยังไม่ตรงเลย"

"ก็ยืนตรงกว่ามึงแล้วกัน ป้าหยง ป้าว่าพวกผมสามคน ใครแข็งสุด"

ตันหยงหันตามเสียงเรียก เธอเขม้นมองชายหนุ่มรุ่นน้องทั้งสาม ทีละคน ทีละคน ด้วยความเชื่องช้า เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

" ไอ้นัท แกยืนไม่ตรงแล้ว ไอ้โยแกก็เมาแล้ว ไอ้ที่หยิบเข้าปากเมื่อกี้มันคือทิชชู่!! ไม่ใช่ข้าวเกรียบ!!ดังนั้น ไม้แข็งสุด"

"โหป้า ไอ้ไม้ก็เมาเหมือนกัน ดูหน้ามันดิ"

หนุ่มแว่นละสายตาจากเกมในโทรศัพท์มือถือ หรี่ตามองเพื่อนที่ยืนยันว่า"ไม่เมา" ด้วยความเหนื่อยหน่าย

"กูไม่ได้แดก กูต้องขับรถให้พวกมึง"

"อ้าว ทำไมมึงไม่แดก มึงก็ให้ป้าหยงขับรถไปดิ"

"มึงดู! ป้าหยงเมาก่อนมึงอีก"

"ฮ่าๆๆ ป้าหยงอ่อนว่ะ"

"ฮ่าๆๆ อีโย มาหาว่าชั้นอ่อน มาดูนี่ ชั้นกระโดดได้ด้วย"

 คนเมาก็คือคนเมา แม้ใจอยากจะเทคตัวกระโดดขึ้นไปทำเกลียวสามรอบครึ่งแล้วกลับลงมาแกงแขนแอ่นอก เฉิดฉายแค่ไหน แต่สติและสังขารก็ไม่เอื้ออำนวย นอกจากเท้าจะไม่ลอยจากพื้นแล้ว ยังเกี่ยวเอาขาโต๊ะตัวใหญ่  สะดุดล้มลงตรงนั้นเอง 

แว้บๆนั่น..อะไรนะ  ดาวเหรอ...

สติสัมปัชชัญญะของตันหยงเริ่มพร่าเลือน ความเจ็บปวดบริเวณหน้าผากที่กระแทกพื้นอย่างแรงเริ่มขยายวงกว้าง จนชาหนึบไปทั้งหน้า  ที่ปลายหางตารู้สึกคันยิบๆ เหนียวเหนอะหนะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเลือดหรือน้ำตากันแน่  หูก็อื้อไปหมด

'เจ็บมากกกก'

'เจ็บไม่ไหวแล้วแม่...'

'ใครก็ได้ช่วยด้วย ' 

'ถ้าอีไม้อยู่แถวนี้ คงกดฮีลให้ได้ '

'น้องไม้โว้ยยยย มาชุบป้าหน่อย จะตายอยู่แล้ว'

'อะ..ลืมไป ไม่ได้อยู่ในเกม' 

'แล้วสรุปคือ ตอนนี้ชั้นอยู่ที่ไหนนะ' 

เมื่อสายตาของเธอปรับตัวกับความมืดได้แล้ว ถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยงกับเพื่อนร่วมงานอีกต่อไป ท่ามกลางแสงสลัว สองร่างกำลังบดเบียด ยื้อยุดกันอย่างเร่าร้อนอยู่บนเตียงไม้หลังใหญ่กลางห้อง

ไอ้หยงเอ๊ยยย!! อยู่ดีๆ ก็มาโผล่มากลางห้องนอนที่เจ้าของห้องกำลังทำกิจกรรมกันอยู่ หรือว่าจะเป็นม่านรูดในร้านคาราโอเกะ หรือว่า เค้ากำลังถ่ายหนังผู้ใหญ่กันอยู่

… แย่แล้ว ถ้าพรวดพราดออกไปตอนนี้หน้าชั้นไม่เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในหนังโป๊หรอกเหรอ ไม่ได้นะ!! เจ้าเด็กพวกนั้นล้อตายเลย

"คุณชายโจว อย่าหนีข้าสิ"

"ถ..ถ. เถ้าแก่เนี้ยะ ท่านปล่อยข้าไปเถิด"

"คุณชายโจว.. ทำไมท่านรังเกียจข้านัก อยู่กับข้านะ"

"ปล่อยข้าาาาาาา!!!"

ผลั่ก!!!!

เฮ้ย!!!!

หนุ่มน้อยรูปงามนามคุณชายโจว ยืนใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัว ในมือกำแจกันไม้ใบเขื่องเปื้อนเลือดไว้แน่น

"ข..ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าขอโทษ อย่าอาฆาตข้าเลยนะ"

ว่าแล้วก็วิ่งทะลุผ่านร่างตันหยงกระโดดหนีออกไปทางหน้าต่าง

ว้อท…!!

ตะกี้เป็นเซ็ตถ่ายเอวี ตอนนี้กลายเป็นหนังฆาตกรรมไปแล้ว แล้วทำไมนายไม่หนีไปตั้งแต่ทีแรก ต้องรอให้ตัวเองจนมุมจนต้องฆ่าคนก่อนค่อยหนีรึไง

'แล้วนายวิ่งผ่านชั้นไปได้ยังไงก่อน!!'

'หรือว่า …ชั้นเป็นวิญญาณ'.

ชั้นตายแล้วเหรอ แค่ลื่นล้มเอง ตายง่ายๆ ได้ยังไง แม่จ๋าๆๆ หยงยังไม่อยากตาย วันพีชยังไม่จบเลยนะ ไหนจะคุณสายลับ สนธยาสุดที่รักที่ภาคสองยังไม่ฉายอีก ตั๋วกาชาที่ซื้อไว้ก็ยังไม่ได้กด เอ็มวีใหม่ของน้องฟี้ฟก็ยังไม่ได้ดู พระเจ้า!! หนูเป็นแค่โอตาคุนะ ไม่ใช่คนบาป ทำไมหนูถึงตายเร็วแบบนี้คะ'

"คะ…คุณชาย" เสียงกระท่อนกระแท่น ปลุกแม่โอตาคุวัยเกือบกลางคนจากภวังค์.. ลืมไปเลยว่ามีคนโดนตีนอนพะงาบๆ อยู่ตรงนี้ เอาไงดีหว่า เรียกให้คนมาช่วยแล้วกัน

"ค..คุณชาย…" สิ้นเสียง ร่างอวบอิ่มที่จมกองเลือดอยู่หน้าเตียง ก็กระตุกแล้วแน่นิ่งไป ยังไม่ทันที่ตันหยงจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ สายลมกรรโชกแรงที่พัดมาจากทุกทิศทุกทางก็หอบพาเธอลอยขึ้น ๆๆ แล้วก็เหวี่ยงเธอลงกลางอากาศ

…

…

…

สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น

…………………………………

Q ขอสามคำรีวิวชีวิตในหนึ่งวันของตันหยง

A อิหยังวะ!!