ไดอารี่เล่มที่2

เริ่มต้นปีใหม่... รู้สึกเหมือนทุกอย่างจะแย่ลงจากเดิมไปทุกทีๆ

วันนี้เรากลับจากเพชรบูรณ์ เป็นทริปที่...ก้ไม่ได้แย่ ขึ้นชื่อว่ทริปเที่ยวมันต้องสนุก ไม่เคลียด ในช่วงนั้นก็สนุก...มั้งนะ ฮ่าฮ่า

ได้ไปดุกังหันที่เจ้าสั่ว CPซื้อไว้ ใหญ่มากๆ มีรถราง 5 คัน ลมพัดแรงมาก ฝุ่นก็เยอะมากเช่นกัน ถึงขนาดแค่นั่งอยู่บนรถรางเฉยๆ ผมก็พันและเหนียวเลยล่ะ เพื่อพ่อแม่เวลาเห็นสอตอเบอรี่นะ เห็นทีไรต้องซื้อทุกที ถึงเบื่อแต่เราก็กินด้วยซะอย่างงั้น บ้าจริงฮ่าฮ่า

เรามีลูกพี่ลูกน้องที่ชื่อคล้ายกันเรามากๆเหมือนลุงกับพ่อเราจะเตี๊ยมกันตั้งชื่อลูกยังไงอย่างั้นเลย เราชื่อ ก้ามปู ส่วนลูกพี่ลูกน้อง ชื่อ ก้านพู เป็นไงล่ะ

พอกลับบ้านมา... น้องเราเก็บของมาจากบ้านพักไม่ครบม แม่ก็ดมโหใหญ่ ด่าว่าตอนอยู่ดน้นทำตัวเป็นคุณนายโน้นนี่ แต่คือนั่นเที่ยวปะวะ ถ้าแม่จะให้ทำไรก็บอกดิ แล้วก้พาลไปทุกเรื่อง จนลามมาถึงเรา พร้อมกับถือแก้วมาแล้วบอกว่า “ตั้งแต่กลับมา กูยังไม่เห็นมึงจับไม้กวาด ไม้ถูเลยนะ! ไป! เดี๋ยวกูจะปาแก้วใส่ให้แตกใส่หน้ามึง!!” แม่ก็ย่างสามขุมเข้ามา เราก็นึกว่าแม่จะปาจริง แม่เราเป็นคนที่เราแน่เอานอนไม่ได้ หรือเรียกง่ายๆว่าติสท์นั่นแหละ เราเลยจับไม้ถูกที่อยู่แถวๆนั้นแล้วเดินอ้อมไปหน้าบ้านแล้วเข้าอีกทางของบ้าน

พอเจอแม่ แม่ก็โมโหหนักไปอีก “มึงนี่หลบเก่งจริงๆนะ” แล้วก็กระชากหัวเราจนเราต้องนั่งพับเพียบลงไปกับพื้น แล้วก็ขยำผมเราแล้วก็กระชากไปมา พ่อเห็นนะ รีบวิ่งมาเลยล่ะ วิ่งมาจะมากระทืบเราอ่าๆ เที่ยวเสร็จก็ต้องทำความสะอาดบ้านเลยหรอ ถ้าบอกให้ทำเราก็ทำนะ แต่นี่จู่ๆก็ด่าๆๆๆ แล้วก็ถูกแบบนี้ เราว่าไม่ใช่อ่ะ แล้วชอบบอกว่าเราคิดว่าแม่เป็น ‘คนใช้’ บางทีเราก็อายนะ ที่แม่ทำตัวเหมือนคนไม่มีอะไร แบบเก็บของเหลือจากคนอื่นเค้ากินจนรถหนักมาก ทั้งที่มันก้ไม่ได้จำเป็นอะไรขนาดนั้น เราจะบอกสิ่งที่ดีที่ควรก็กลายเป็นว่าเรา “เรื่องมาก”

เราคิดว่าม.ปลายเราจะแอบไปทำงานพิเศษไม่ให้พ่อแม่รู้ ลองส่งตัวเองเรียนดูสักเทอม แต่ที่แน่ๆมหาลัยเราจะไม่อยู่ให้พ่อแม่ลำบากใจแน่ๆ เราจะหายไปจากชีวิตพวกเขาตั้งแต่นั้น...

ตั้งแต่วันที่4-7 เราไปเข้าค่ายนวภพที่ อ.หมวกเหล็ก จ.สระบุรี มา ครูฝึกว้ากตั้งแต่ยังไม่ได้ลงจากรถเลยด้วยคำว่า “อย่าเพิ่งลง!” แล้วสักพักเราก็เริ่มทยอยกันลง ครูฝึกก็ตะโกนบอกว่าอีก “ลงรถ จัดแถว ภายในหนึ่งนาที” เราก็แบบ ห๊ะ! เราจำได้เลยว่าครูฝึกคนไหนที่ว้ากแบบนั้น ครูดอย... หลังจากที่ฟังครูฝึกบรรยายต่างๆนาๆแล้ว เราก็เดินไปที่ห้องพักเก็บของ แล้วก็เดินไปที่โรงอาหาร แต่! นี่ค่ายลูกเสือนะ เราโดนบ่นเรื่องคุยเสียงดัง ก่อนกินข้าวต้องขัดฉากแล้วก็ฟังคำสั่งให้ตบมือ ความจริงต้องตบแขนใช่มั้ย แต่ที่นี่ครูฝึกมีจิตใจ ฮ่าฮ่า เค้าสงสารเด็กก็เลยให้ตบมือแทน พอตบได้ดังและพร้อมเพรียงกันเป็นที่น่าพอใจแล้ว เราก็จะต้องท่องบทกลอนบทหนึ่งว่า “ วินัย ไม่ใช่เผด็จการ แต่เป็นรากฐานของความมีระเบียบ” เป็นไงล่ะ จำได้แม่นเลย ก็ได้ท่องสามจบทุกมื้อนี่นา ตั้งห้ามื้อ หนึ่งโต๊ะมีสมาชิกนั่งกันแปดคน แต่ละคนจะมีหน้าที่ในแต่ละครั้งไม่เหมือนกัน หรือใครจะอาสาทำตลอดก็ได้ เชิญเลยย

ตัดมาที่เรื่องที่เราชอบดีกว่า เชื่อว่าทุกคนและทุกค่ายต้องเป็นแหละ นั่นคือศึกชิงห้องน้ำ ยิ่งค่ายไหนมีห้องน้ำอาบเดียวแล้วนะ พวกเธอต้องรีบกินข้าวแล้ววิ่งมาจองแน่ๆ เราก็เป็น ฮ่าฮ่า จากคนที่อืดอาดไปซะทุกเรื่องยังต้องวิ่งสี่คูณร้อยเลยล่ะ ยิ่งอาบย้ำนอนเย็นในช่วงหน้าหนาวอีก ไม่ต้องคิดเลยว่าสระบุรีจะร้อน  หนาว หรือยังไง แต่ที่อยากจะบอกเลยนะ น้ำขันแรกที่ดดนตัวเราน่ะ มีอนุภาพแสนยาที่ทำให้เราสั่นหงึกได้ตลอดการอาบน้ำเลย นี่แค่อาบน้ำตอบเย็นนะ ยังไม่อยากจะคิดเรื่องอาบน้ำตอนเช้า มันเกิดข้อบกพร่องบางอย่างกับครูฝึกที่ลืมปลุกเราแต่เรียกรวมตัวเพื่อออกกำลังอายเลย เราเป็นคนนอนตื่นเช้านะ ในที่ต่างถิ่นที่ไม่ใช่เตียงตัวเอง ตื่นตั้งแต่ตีห้า เราคิดว่าเราตื่นเช้าสุดแล้วนะ แต่พอเราตื่นเราก็เห็นเพื่อนบางส่วนก็ไปแปรงฟันกันแล้ว เราก็ลังเลว่าจะแค่แปรงฟันอย่างเดียวหรืออาบน้ำไปเลย เราก็เดินเข้าห้องน้ำแล้วอาบไปเลย ติสท์ติดแม่มาหรือความอาร์ทในตัวมันมากไปก็ไม่รู้สิฮ่าฮ่า ขันแรกทำให้เราดิ้นพาดๆเป็นปลาเลย นี่จริงๆนะ ไม่เชื่อลองไปอาบน้ำเย็นในหน้าหนาวพร้อมกับเป็นห้องน้ำที่มีช่องลมให้พัดผ่านสิ เดี๋ยวพวกเธอก็ต้องมีสภาพแบบเรา ทีนี่มีตะเข็บเต็มเลย ดีนะที่เราไม่ใช่คนกลัวอะไรพวกนี้อยู่แล้ว คือตอนเช้าเราไปเปรียนชุดเพื่อเหมาะต่อการออกกำลังกาย ก็เลยเดินไปที่ห้องส้วม เรานั่งทำธุรอยู่ก็เหลือบไปเห็นตะเข็บตัวแรก นั่นก็ทำให้เรามองไปรอบๆ นับดูอีกที ห้าตัว!! ไม่น้อยเลย ถ้าคนที่กลัวคงจะกรี๊ดแตกไปแล้ว -..-

พูดถึงค่ายลูกเสือ เราจะมองข้ามฐานนี้ไปไม่ได้ นั่นคือฐานเดินทางไกล!! เดินสิบกิโลเมตร ขึ้นเขา แต่ไม่ลงห้วย ลงถนนแทน ถามว่าชอบไหม ประทับใจอะไร ก็ไม่มีนะ เราชอบน้ำ แต่เจอแต่หิน คือมันเป็นป่าพรุ มีแต่หิน มันไม่ใช่ป่าเบญจพรรณที่จะมีน้ำ ลำธารอะไรแบบนั้น คือเราหวังไว้มาก แต่ก็ไม่เชิงผิดหวัง มาต่อกันที่ฐานผจญภัยชอบอยู่สองเครื่องเล่น มันเรียกว่าอะไรไม่รู้ มันมียางล้อรถยนต์ให้เราหนึ่งเส้นที่ผูกไว้กับเชือกเส้นยางขนานกับพื้นดินห่างจากพื้นสักสิบเมตร มีเชือกสองเส้นแบบเดียวกันพร้อมกับยางรถที่ผูกด้วยเชือกติดกับรอกเพื่อให้ยางเคลื่อนตัวไปอีกฝั่งที่มียางรถยนต์เรียงกันเป็นรูปสีเหลี่ยมพื้นผ้าตั้งเรียงกันสูงๆเหมือนเอาโดนัทหันหน้าครีมเอามีต่อกันให้ได้สูงๆ ตอนแรกก็นึกว่านั่งคนเดียว แต่จริงๆแล้วนั่งสองคนในยางรถอันเดียว เรานั่งคู่กับเตยห้องสาม ท่านั่งก็... คนที่นั่งข่างล่างก็เหมือนกับนั่งชิงช้า แต่คนข้างบนคือต้องนั่งหันหน้าเข้ามาคนข้างล่าง หน้าจะอยู่ในระดับเดียวกัน ส่วนขาก็จะสอดเข้าไปที่สีข้างของคนข้างล่าง เรานั่งข้างบน พอตัวโรยไปอีกฝั่งที่มีครูรอจับยางไม่ให้หลุดอยู่ เราเอาขาออกไม่ได้ซะงั้น จนครูเจมส์ต้องหิ้วปีกเราออก รองเท้าเกือบหลด แล้วอีกฐานนึงที่เราชอบคือฐานกระโดดกำแพงสูง ต้องใช้พลังแขนมากๆเลย เราทำได้น๊า แต่ติดที่กำลังอันสูงสุดนี่แหละ ทำไม่ได้สักทีจนครูอาร์ท ครูประจำกองจะเอาไม้มาจิ้มตูดให้เลิกเล่นได้แล้ว -..-

เข้าสู่เรื่องความรักกันบ้างงง ก็ยังคนเป็นคนเดิ๊มคนเดิม เจ้าเก่าเจ้าเดิม เบสไงล่ะ แต่!! อย่าพึ่งปิดหน้ากันไปน๊า คนคนนี้สอนเราหลายอย่างเลยนะ แต่ก่อนที่จะให้ข้อคิด ไปฟังกันก่อนดีกว่า เรารู้สึกเหมือนเบสชอบมองมาทางเรานะ คือรถทัวร์มันจะนั่งเยื้องกันใช่มั้ย เราก็นั่งฝั่งขวา เบสกับโฟล์คก็นั่งฝั่งซ้าย ที่นั่งจะอยู่ก่อนหน้าเรา แบบเราเหลือบมองไปก็เห็น เราก็ไม่อะไรหรอก นกมาตั้งสามรอบแล้ว ไม่มีความอยากจีบหรืออะไรอีกแล้ว แต่เจ้าเพื่อนตัวอวยนี่สิ ลักษณ์ ก็แซวๆว่าเฮ้ยย น่าจะชอบนะน่ะ หกสิบเปอร์เลยนะ อีกสี่สิบไม่รีบเด็บพ้อยหรอ คือเราก็ปลงไปละ เพราะรู้ว่ามันเป็นแบบนี้ แล้วก็รู้อีกว่าบอส ห้องห้า ที่เราเสียด๊ายเสียดายมีแฟนใหม่ชื่อน้องพิม? ไม่แน่ใจ ม.1/2 สายสเต็มเหมือนกันอีก -..- ถึงจะเสียดายหรือลุ่นว่าเค้ามีใจไหม เราก็คงไม่ทักไปแล้วล่ะ เหนื่อย-3- อยู่แบบนี้ก็ดีนะ ถึงจะลำคาญไอ้พวกมีแฟนบ้างก็เหอะ ถึงจะเสียดายเค้ามากก็เหอะ แต่ทำไงได้อ่ะ เค้ามีคนใหม่ไปแล้ว ถ้าเบสชอบเรา เค้าคงไม่คบกับรุ่นพี่ในขณะที่เราคุยกันอยู่เนอะ ตอนที่เราบอกชอบก็คงไม่ตอบคำว่า ‘ขอบคุณนะ’ หรอกเนอะ ที่สำคัญพวกเค้ากำลังเดินหน้าต่อไป เหลือเพียงเราที่กำลังหยุดยืนและกำลังมองแผ่นหลังพวกเข้าที่เดินจากไปกันคนละทางในทางที่ไร้แสงไฟ

ห๊ะ! เผลอแปบเดียวก็ปัจฉิมแล้วหรอเนี้ย ไวเกินไปแล้วเวลา เมื่อวานเราได้จดหมายเมื่อสามปีที่แล้วที่เขียนถึงตัวเราในงวันนี้ คือแบบ... พึ่งรู้ว่าตัวเองอยากต่อม.สี่ ที่สาธิตมช. ขอโทษนะตัวเรา... แต่เราติดมงฟอร์ต มันเอามาหักล้างกันได้มั้ยอ่ะ “สูงเท่าไหร่” คำถามที่เด็ดดวงมากตัวเรา ยังสูงเท่าเดิมจ้า เศร้านะเนี่ย เฮ้ออ

คลาสสุดท้ายกับทีชเชอร์ทุกคน รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกันนะ สามปีที่อยากให้ผ่านไปเร็วๆ มันก็มีความหมายมากมายเหมือนกันเนอะ ความผูกพัน ความสนุก สุดท้ายพวกเราก็ต้องโดนโลกเหวี่ยงอีกครั้ง มันถึงเวลาที่เราต้องจับมือกันให้แน่นเผื่อวันนึงเราจะกลับมาพบกันอีกครั้ง เราจะยังจำกันได้และยังสนิทกันเหมือนเดิม เราจะไม่ลืมกัน...

มือที่เคยมีเรี่ยวแรง แขนที่แบกกำลังเอาไว้ทิ้งตัวลง ปล่อยสิ่งที่กำอยู่ในมืออย่างหมดเรี่ยวแรง สิ่งนั้นคือ "ความเชื่อมั่น" แววตาที่อ่อนล้ามองไปรอบๆที่ถูกบดบังด้วยของเหลวใสที่ห้ามไม่ได้ รอยยิ้มในวันนั้น... รอยยิ้มแสนสดใสในวันนั้น ในวันนี้มันกลับแปรเปลี่ยนไปเปลี่ยนรอยยิ้มจากใบหน้า ไม่ใช่จิตใจ เสียงหัวเราะที่เคยดังกึกก้องในวันนั้น วันนี้กลับเป็นเพียงรอยยิ้มที่มุมปากบางๆเท่านั้น 
นัยย์ตาที่เคยเปล่งประกายสว่าง ตอนนี้กลับมืดมนจนไม่เหลือประกาย

     หลังการที่ย้ายโรงเรียนมาที่พิษณุโลก นี่ก็หนึ่งเดือนแล้วล่ะค่ะ เพื่อนที่นี่ดีมากๆเลย ตอนนี้เราได้เพื่อนเยอะแยะเลยแถมได้เพื่อนสนิทชื่อ แตงไทยด้วยล่ะ และก้ได้รักใหม่ ฮ่าฮ่า ครูที่นี่เป็นคนปลกๆ เพื่อนบางคนก็แปลกๆเรียกได้ว่าเป็นโรงดรียนที่ไม่ค่อยปรกติเท่าไหร่ แต่ผุ้ชายดูดีกว่าโรงเรียนเก่าเยอะแยะ 
     โรงเรียนนี้มีกลุ่มนักเรียนหญิงที่นักเรยนคนอื่นที่ไม่ได้อยุ่กลุ่มนั้นอย่างเราเรียกว่ากันว่า "กลุ่มใหญ่" แค่ชื่อก็บอกถึงสมาชิกแล้ว กลุ่มนี้มีกันทั้งหมดยี่สิสี่คน กลุ่มนี้จะนินทาทุกคนรวมถึงคนในกลุ่มเดียวกัน สามารถแบ่งู้ชายกันใช้ได้ บางคนอาจจะไม่ข้าใจเท่าไหร่ เราจะอธิบายให้ฟังง่ายๆคือ คบซ้อน คบต่อ นั่นเอง แลวก็หวงผู้ชายในสายชั้นมากด้วยล่ะ
     ส่วนผู้ชายที่เราชอบก็แปลกมากๆเลยล่ะ เคยเห็นผ้าพันคอเนตรนารีกันใช่มั้ย ผู้ชายคนนี้สามารถใช้ผ้านี้ผูกรอบเอวได้พอดีเลยล่ะ พูดแล้วก็ขำทั้งน้ำตา ที่สำคัญนะไม่เคยชมผู้หญิงคนไหนว่าสวย น่ารักเลยสักคน!!! หรืออาจะเป็นเพราะว่ามีพี่สาวสองคนที่สวยมากๆล่ะมั้ง นายคนนี้เนี่ยเป็นพวกนีด ไม่ชอบเล่นกีฬา เก่งเรื่องเย็บปักถักร้อย ไม่ชอบออกแดด รำคาญผู้หญิงด้วยล่ะ เวลาผู้หญิงสารภาพรัก ตัวเองก็ไม่ปฏิเสธว่าไม่ชอบหรือรับรัก ผู้หญิงคนนึงชอบนายนี่มาสามปีแล้ว นายนี่ยังไใ่หวั่นไหวเลยอ่ะ แบบนี้คงเดาทางยากเนอะ ส่วนที่นายที่มีความเป้นผุ้ชายก็คงชอบเล่นเกมส์นั่นล่ะ แต่เชื่อมั้ย ถึงจะติดเกมส์แต่อยู่ วมว ล่ะ 
คนนี้เนี่ย ยากสุดๆไปเลย คงนกอีกเหมือนเคย ฮ่าฮ่าฮ่า

สวัสดีค่า ไม่ได้อัพมาน๊านนานสักชาติเศษ ย้ายโรงเรียนใหม่งานก็ไม่ได้ยุ่งมากแต่เรียนค่อนข้างหนักเลยล่ะ เรามีเหตุการณืสำคัญๆมาเล่าอีกแล้ววว นั่นก็คือ ความเดิมจากไอดารี่เมื่อปีที่แล้ว คนชื่อบอสที่เราเคยพูดถึง เมื่อสองสัปดาห์ก่อน นายนี่ใช้ไอจีเพื่อน ( คนเดิม ) reply story ทักเรามา แล้วเจ้าของไอจีก็บอกว่าเป็นนายนี่ หลังจากนั้นไม่นานก็ทักเรามาในเฟซ ตอนแรกๆเราก็ใจแข็งแหละ ถามแบบทักมาทำไม มีอะไร พยายามตัดบทมากที่สุด เราคุยกันสักพักนายนี่ก็ให้เบอร์พร้อมไอดีไลน์ ทั้งที่เราไม่อยากได้ ยอมรับว่าเรารอนายนี่มานานมาก แต่ก็แค่รอให้เวลาเราตรงกัน และนี่แหละที่เป็นเหตุผลที่ทำไมเราถึงแอดไลน์ไป เราคุยกันสัปดาห์นึงก่อนที่นายนี่จะเลิกคุยกับเรา ตั้งแต่ที่เราเริ่มคุยกับนายนี่ เราก็ติดต่อเพื่อนห้องเดียวกับบอส เพื่อนคนนี้ก็คอยบอกข่าวเรื่องหมอนี่ทุกวัน จริงๆเราก็เอะใจมาบ้างแหละว่ามันมาคุยแก้เหงารึป่าว หนึ่งสัปดาห์ที่คุยกัน มันตลกมาก เหมือนเจ้าตัวต้องการแค่ใครสักคนที่เขาสามารถคุยข้อความไปหาได้เท่านั้น ตัวอย่างก็ประมาณ “เรียนแปบ” “เล่นเกมแปบ” “ชาร์ตแบตแปบ” จนวันนึงเราก็ไม่ไหว เราก็บอกว่าเราไม่ชอบยังไง วันต่อมานายนี่ก็บอกว่า ที่ทักมาเพราะอยากคุยด้วย ผิดเองแหละที่ทัก  แล้วเรามารู้ทีหลังว่านายนี่คุยกับรุ่นพี่อีกคนที่รร.เก่าเรา เราบล็อคช่องติดต่อทุกช่องทาง แต่เราลืมบล็อคไอจี นยนี่ก็เลยส่งข้อความมาว่า “ โดนบล็อค” พร้อมอิโมจิ นั่นเลยทำให้เราปลดบล็อคเพื่อคุยกับนายนี่ เราก็บอกไปสั้นๆว่า “เรารู้หมดแล้ว เรื่องรุ่นพี่คนนั้นน่ะ มีอะไรจะบอกรึป่าว” เจ้าตัวไม่ปฏิเสธอะไรทั้งนั้นนอกจากตอบกลับมาสั้นๆว่า “ ไม่มี “ ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไง บอกเลยว่าไม่ชอบมากๆ ถ้าเจอจะเมิน ถ้าหมอนี่เดินเข้ามาทัก เราก็จะมองเป็นธาตุอากาศ 

สวัสดีจ้า ไม่ได้อัพมานน นีก็ใกล้จะจบเทอมหนึง ม.4 แล้วววววว เราได้เป็นหลีดด้วยล่ะ อยุ่สีชมพู ตื่นเต้นมาก พรุ่งนี้จะต้องซ้อมแล้ว แต่ม.ปลายมีเราคนเดียวเอง หมายึงผู้หญิงนะ ประสลการณ์ใหม่จะริ่มต้นขึ้นแล้ว เรากำลังจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปทีละเล็กทีละน้อยแล้วสินะ สู้ๆนะ 

แฮร่ เรามาแล้วววววววววววววววววว วันนี้ก็ซ้อมหลีดวันที่สิบสองแล้ว ซ้อมเหนื่อยมาก ซ้อมตั้งแต่บ่ายโมงถึงสี่โมงครึ่ง ท่าตอนแรกก็ง่ายนะ แต่พอเรื่อยๆมันเริ่มยากอ่ะฮ่าฮ่า แต่ก็พยายามเข้า! แล้ววันนี้นะ เด็กผู้ชายวมวคนนั้นอ่ะแก ตอนช่วงพักนะ เราก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้สีดำตัวยาวข้างกัน เว้นระยะข้างนั่งหนึ่งคน หันข้างออกจากโต๊ะสีดำ แล้วก็มีพวกน้องๆม.สามนั่งอยู่โต๊ะข้างๆ เราก็มองไปรอบๆ ดูเพื่อนทำขบวนบ้าง ดูเพื่อนสีอื่นซ้อมเต้นบ้าง จนเรารู้สึกว่าเหมือนเด็กวมวคนนั้นมอง พอเราเหล่ตาไป ก็ไม่นี่นา สักพักเราก็เลยมองใหม่ เท่านั้นแหละ ราก็รู้ว่าเด็กวมวมองเราฮ่าฮ่า ถึงนายจะหันหน้าตรงไม่มองเรา แต่เราก็เห็นสายตานายที่แอบเหล่เรานะฮ่าฮ่า หลังจากนี้นี่แหละไฮไลท์ พอเรารู้ปึ๊บ เราก็หันหน้าไปหาเลยจ้า เด็กวมวก็พยยายามตีหน้านิ่งนะ จนหลุดยิ้มนิดๆทั้งๆที่ก็ไม่ได้หันมามองหน้าเรา เท่านั้นแหละ เราก็ระเบิดยิ้มกว้างออกมาเลย ทันทีที่เราแลัเด็กวมวหัวเราะอาการแปลกๆของเราทั้งคู่ น้องๆที่เป็นหลีด็ "อุ้ยย" กัน เราก็หันหน้าไปแล้วก็หันไปดูดน้ำแล้วคุยกับเพื่อนน้องว่า น้ำหว๊านหวานเนอะ จากนั้นเราก้ไม่คุยอะไรกันต่อเลย เขินฮ่าฮ่า

ห่างหายไปนานมากเว่อ ความจริงก็ไม่ใช่อะไรหรอก เราไม่ว่างมากๆๆๆๆๆ หลังจากที่กีฬาสีจบ ก็มีงานกีฬาระหว่างโรงเรียนอีก ต่หน้าเสียดายที่เราไม่ได้เป็นหลีดโรงเรียน เราเป็นได้แค่นางรำในชุดการแสดงนึงเท่านั้นเอง