คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter : 15 [100%]
Chapter 15
ปัง!
“ไอเบส นรก เรียกกูมาทำหอกอะไร”
เอิ่ม... อ่า สวัสดีครับ ผมชื่อตองครับ ตอนนี้ผมกำลังนั่งกินไอติมอยู่ในห้องของเบส จากความเดิมตอนที่แล้ว
รู้สึกว่าเบส มันจะเรียกใครสักคนมาเนี่ยละ...แล้วก็คิดไม่ผิด ผมคิดไม่ผิดจริงๆ
“หมอ เงิน??”
“ตะ..ตอง”
หมอเงินทำหน้า งง มองหน้าผม สลับกับไอเบสที่กำลังค้นบางอย่างในตู้เย็น
“มึง ช้า” เบสพูดเสียงนิ่ง
“กูรีบสุดได้แค่นี้”
“ช่างเถอะ” มันว่าปัดๆ ก่อนจะชี้มาทางผม
“ดูให้หน่อย” หมอเงิน พยักหน้าก่อนจะเดินมานั่งพื้น ตรงข้ามผมที่นั่งอยู่บนโซฟา
“ขออนุญาตครับผม” หมอเงินพูดยิ้มๆ ก่อนจะดึงข้อเท้าผมไปดู จับพลิกไปมาอย่างเบามือ ถามผมนิดหน่อย
“ดูแล้วเหมือนจะแค่ บวม ฟกช้ำ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้น ก็พาหามากูแล้วกัน เดียวจะรับเป็นเคส พิเศษ ”
“จะดีมากถ้ารักษาฟรี” ไอเบสว่าหน้ายิ้ม โยนกระป๋อง ไฮเนเก้น ให้หมอเงิน
“ฝันเหอะมึง” หมอเงินยิ้มมุมปาก มืออีกข้างใช้เปิดกระป๋องเบียร์ในมือ ก่อนจะชนกับป๋องของเบสเบาๆ
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่วายหันมาโบกมือบาย บาย ผม
“เพื่อนกัน นานยัง?” ผมถาม
“พอสมควร รู้จักกันเพราะพ่อนั่นล่ะ”
“งั้นหรอ ” ผมไม่ได้สนใจต่อ แต่งวนกลับมากินไอติมเหมือนเดิม เบสเดินมานั่งข้างผมวาง ไฮเนเก้นไว้บนโต๊ะ แก้ว
ก่อนจะเปิดทีวีดู ผมหันไปมองมันนิดๆ ไม่ต้องรอให้มันอนุญาต ผมวางถ้วยไอติม ก่อนจะมุ่งความสนใจใหม่ไปที่
กระป๋องไฮเนเก้นนั่นมากกว่า ว่าแล้ว....ไอผมก็กระดกดื่ม เป็นน้ำเปล่าเลยครับ..
“เฮ้! อย่าดื่มเยอะเดียวเมา”
“นิดหน่อยน่า ”
“ให้มันจริงเถอะ”
“ฮี่ ฮี่”
จบแค่นั่นล่ะ คืนนั่นผมกลายเป็นหมาเลยครับ คลานไม่รู้เรื่อง
พอตืนมาก็อ้วก อนาถชิบ เบสมันบอกว่าผมกินไป 10กระป๋อง พอคลาดสายตาไปนิดเดียวผทไปหยิบเหล้าขาวมาดื่มต่อซะงั้น
ก็สมควร...
ครืน~~
“ตอง มือถือดังอ่ะ”
“รับแทนที...อุก!!” แม่งมาอีกแล้ว โนวววววว ห้องน้ำ!!!
“สวัสดีครับ...” ผมได้ยินเสียงมันคุย..
(.................)
“ห้องน้ำครับ”
(....................)
“สภาพเค้าคงไม่พร้อมสักเท่าไหร่ ”
(.....................)
“เป็น ผัว ครับ”
....เฮ้ย!!.... เดียว พวกมึงคุยอะไรกัน!!
ผมวิ่งออกมาจากห้องน้ำทันที มันหันมามองหน้าผมยักคิ้วอย่างกวนตีน ก่อนจะส่งมือถือคืนให้ผม
...ฉัตร...
ผมดูชื่อในมือถือ แล้วกุมขมับทันที
นี้ น้องแกจะตามผมไม่เลิกเลยใช่มั้ยครับเนี่ย
หลงผิดจีบไปครั้งหนึ่ง.. ถึงตอนนี้จะเลิกไปนานแล้ว น้องแกก็ยังหนึบผมไม่เลิก
“ครับ นี้ตองครับ”
(ตอง! เมื่อกี้ใครอะ)
“เอ่อ....”
(ไม่ต้องอ้ำอึ้งเลยนะ ฉัตรโทรหาตั้งหลายครั้ง ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วไม่มีใครรับ หลบหน้าฉัตรใช่มั้ย)
เออสิ..กูหลบหน้า ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกของลูกค้าคนสำคัญของแม่ กูจะทิ้งแม่งปล่อยเกาะ (-0-)
“อ่า....”
(นี้ตอง! มารับฉัตรด้วยนะ)
“เอ่อ...ตองไม่ว่าง”
(ทำไม ถึงไม่ว่าง!) อย่าตะคอกกูสิ หัวใจจะวาย
“ก็ หลายอย่างนะ”
(ฉัตรไม่สนมารับ ฉัตร เดียวนี้)
ผมอ้ำอึ้ง หันไปมองไอเบส ด้วยแววตา ขอความช่วยเหลือ มันมองผมนิ่ง
ก่อนจะเดินมาดึงมือถือของผม ไปคุยแทน
“ขอโทษนะครับ ผมว่าคุณควรเลิกยุ่งกับ เมีย ของผมได้แล้วนะครับ แต่ถ้าคุณยังดึงดันไม่เลิกยุ่ง แล้วสร้างความลำบากใจให้ เมีย ผมอีกละก็ ผมคงไม่ไว้หน้าคุณแล้วเช่นกัน คุณหนู ฉัตรแก้ว”
เหมะ!! เน้นจริงๆเลยมึง ตรงคำว่า เมีย เนี่ยนิ ....
ติ้ด!
มันกดวางสายปิดเครื่องผมก่อนจะวางลงบนหัวเตียง
มันมามองผมด้วยสายตาโครตนิ่ง...กูกลัว ง่า TT
“ไปทำอีท่าไหน ถึงมีตัวโหดมาติดพลันได้ละ ตอง” มันหันมาถามผม
“ก็..หลงผิดไปจีบ ก็ตอนนั่นยังน่ารักอยู่นี้หว่า ”
“เฮ้อ...อย่าไปรับโทรศัพท์ เธออีกแล้วกัน ไม่งั้นมันจะไม่จบ”
“อืม ไม่อยากยุ่งอยู่แล้วด้วย แต่กลัวครอบครัวจะเสียรายได้นะสิ”
“คุณหญิง วินาภา ไม่ใช่คนไร้เหตุผล ไม่เลิกทำธุรกิจกับครอบครัวตองเพราะแค่เรื่องลูกสาวหรอก”
“รู้ดีจังนะ เข้าสังคมบ่อยหรอไง”
“หึ...โดนลาก หน้าที่ด้วย จำเป็นต้องศึกษาเอาไว้”
“ครับๆ รู้แล้วน่า”.
.
.
.
[ช่วงบ่าย]
หลังจาก ผมหมกตัวไม่ออกไปไหน อยู่ที่ห้องไปเบสถึงเที่ยง ก็กลับไปเอา ไอที่รักของผม ที่รังของไอเก้า มันเก็บไว้ให้
แล้วผมก็ ตรงดิ่งไปทำงานที่ออฟฟิศในช่วงบ่ายๆ กลายเป็นขาดครึ่งวัน พองานเสนอแบบของผมจบไปแล้ว
งานก็เพลาลงไป หลังจากที่ทำงานหนักกันมาเยอะ ออฟฟิศดูโล่งลงมานิดนึง
“ไอตอง มึงแม่ง หายตัวไป กูงงหมดเลย หันมาอีกทีไม่เจอมึง”
“กูบอกมึงแล้ว หินไม่ได้บอกว่ากูออกไปหรือไง”
“ชิส...ไอนั่นมัน...” ปาดเงียบไปสักพัก หน้าขาวๆของมันแดงเรื่อย ขึ้นมาก่อนจะทำท่าปัดๆ
“ช่างแม่งเถอะ ”
“อะไรของมึงวะ” ผมเกาหัว งง ก่อนจะไปนั่งโต๊ะเคลียงาน เล็กๆน้อย ที่สมองพอจะทำได้
จนถึงเย็น เหลือผมกับไอป็าด ที่ยังนั่งทำงานที่เหลืออยู่
“ไอปากส่งกระจกนั่นมาดิ”
“เออ”
ผมรับมาก่อนจะวางลงบนโมเดลอย่างพอดี
“เสร็จสักที เดียวพรุ่งนี้ค่อยส่งให้พี่หวานแล้วกัน”
“เออ ไปหาไรกินกันปะ กูหิว” ไอปาดชวนผมในขนาดที่มันก็เก็บของไปพร้อมกันด้วย
พวกผมเลือกกินข้าวต้นร้อนๆข้างทาง ผมขับมอไซ ส่วนไอปาดก็ขับรถของมัน เห็นแบบนี้ผมติดดินนะครับ
ที่สุดในครอบครัวนะครับ 555+
หลังจากที่พวกผมอิ่มท้อง ก็แยกย้ายตามปกติกลับบ้านกลับช่อง ไอผมก็กลับคอนโด ของผม
แอ็ด!!
O.O
ปัง!
ผมปิดประตูเหมือนเดิมทันที ก่อนจะมองเลขห้อง ถูกที่ ผิดเวลา
....ผิดเวลามากเลยกู...
ผมเคาะประตูเบาๆ ก่อนจะตะโกนพอที่คนในห้อง 2 คนจะได้ยิน
“เฮียติน เบาๆนะ เดียวพี่ผมเจ็บ”
“เออ!!” ขานด้วยเว้ย
“ผมยกห้องให้ คืนนี้เท่านั่น ผมจะไปนอนบ้านเพื่อน”
คงไม่ต้องบอกว่าผมเจออะไร...
จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ผมหาเหาใส่หัวมาก คืนนี้กูจะไปเสด็จอยู่ไหน
..เบส ไม่รับสาย ไอเก้า ก็แรดปิดโทรศัพท์ ไอป็าด ไปกินขี้ที่ไหนก็ไม่รู้ ....
แล้วกูจะทำไงดีวะ...
เจ้าตัวขยี้หัวก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดูอีกครั้ง..
แปะ!
"อะไรตกวะ??"
เจ้าตัวก้มลงไปมอง นามบัตรอย่างดีตกอยู่บนพื้นปูน พร้อมกับบ้างอย่างที่เกิดขึ้นบนหัวตอง
นามบัตร...พ่อตัวเอง
มือไม่ว่าเปล่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
(สวัสดีคะ บ้านวงศิลา คะ)
(คุณหนู! )
"อ่าครับ ที่บ้านมีใครอยู่เปล่า?"
(อ๋อ ไม่อยู่หรอกคะ คุณท่านทำงานยังไม่กลับ คุณหญิงก็ออกไปงาน คงอีกนาน)
"อ๋อ...ขอบคุณครับ"
ผมว่างสาย
...ไม่ได้กลับบ้านมากี่เดือนแล้วเนี่ย ....
.
.
.
.
(บ้าน วงศิลา)
ผมยืนมองบ้านหลังใหญ่ ที่จริงแล้ว วงศิลา ก็เป็นตระกูลที่มีเพิ่งจะมีชื่อเสียงในสังคม ได่ไม่นาน
ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดงานสังคม หรือ จำพวก คุณหนูที่ แม่ผม พยายามหาให้ -..-
แต่บ้างครั้งก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ พี่เต้ก็เรียนบริหารพร้อมที่จะรับช่วงต่อ
อาจจะสงสับว่าทำไมผมต้องเช็กว่ามีใครอยู่บ้าง...
ก็ไม่อยากมีปัญหา เจอพ่อ แม่ทีไรผมก็ทะเลาะกับท่านทุกที แบบ..เป็นตั้งแต่เข้ามหาลัย
เพราะช่วงนั่น ผมเกเรด้วยละ พ่อ แม่ เลย เลิกส่งผมเรียน (โหดแท้)
แต่ผมก็ทำงานหาเงินเรียนเอง ออกแบบให้คนอื่นบ้าง ก็ได้เงินเยอะพอสมควร
อาจจะมองว่าผมเป็นเด็กมีปัญหา ..ก็คงจะจริง 555+
ท่านชอบพูดว่า.."ทั้งที่เมื่อก่อน...ก็เป็นเด็กดี..."
นั่นสิ ผมยังหาคำตอบไม่ได้เลย ว่า ทำไม??
ประตูรั้วเปิดออกนิดหน่อยให้ผมเข้าไปด้วยความที่ รปภ.ก็สนิทกับผม ผมก็บอกเค้าว่าอย่าบอกใคร
"คุณหนู"
"สวัสดีครับ ป้าพิน"
"คิดถึงคุณหนูของป้าพินเสมอเลย ไม่ยอมกลับมาหาป้า"
"ฮะๆ งานผมเยอะด้วยละ "
"ทำเป็นพูด ป้าไม่เชื่อหรอกคะ"
"ฮะๆ ป้าครับ ผมเหนื่อยแล้วละ ผมไปพักผ่อนก่อนนะครับ"
ผมเข็นที่รักไปจอดไว้ข้างๆพุ่มไม้ก่อนจะเดินย่องๆไปในบ้าน
แกร็ก...
ผมเปิดห้องของตัวเอง ...เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
นิ้วบางปาดลงไปบนโต็ะสีขาว
"ไม่มีฝุ่น...หึ"
ร่างบางเสยะยิ้มก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอน...
............ฝันดีนะ...ไอตอง.......
.
.
.
.
.
(เช้าต่อมา)
"ฮ้าววววววว".
เจ้าตัวลุกขึ้นในยามเช้า อากาศวันนี้ดีชะมัด
ริมฝีปากบาง กระทบกันเบาจนเป็นเสียงเจี๊บๆดวงตาที่ยังเปิดไม่สนิทเมอมองไปข้างหน้า
ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา
7.37 น.
ร่างบางลุกขึ้นก่อนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ก็ยังพอมีเสื้อผ้า ทิ้งไว้ที่นี้.... ยังดีที่ใส่ได้ ใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จ
...ถึงเวลาต้องไปแล้วสินะ..
ร่างบางเดินลงบรรไดมาอย่างรวดเร็ว
"เอ้า..คุณตอง" สาวใช้ในบ้านอุทานออกมาเมื่อเห็นคุณชายของตระกูล
"อ่า.อรุณสวัสดิ์ครับ " คุณชายยิ้มทักทายก่อนจะจุ๊ปากบอกว่าห้ามบอกใครที่ผมกลับมา
"อ่าคะ..."
"ป้าพิน..อยู่ไหนหรอครับ?"
"หลังครัวคะ..ทำขนมอยู่"
ร่างบางเปลี่ยนทิศทางเดินไปยังหลังครัว หลังครัวของคนใช้อะนะ
จะเรียกว่า ตอง เป็นคนที่ถือตัวน้อยที่สุดในตระกูลนี้ก็ยังได้
"ป้าพิน ทำอะไรเอ๋ยยย....หอมมากเลยยยย"
"ช่อม่วง จ้ะ"
ป้าพินยิ้มก่อนจะเดินไปเปิดผาชีให้ตองดู
"ว้าววว....น่ากินอะ"
"เอาไปกินมั้ย?... ยังไงซะป้าก็รู้ว่าคุณหนูคงไม่ยอมรอกินที่นี้กับป้าใช่มั้ยละ"
"โอๆ ป้าพินอย่างอนผมสิ"
"....ชิส"
"ป้าคนดี....ผมมีงานต่อ งั้นใส่ให้ผม สองกล่องเลยจะเอาไปฝากเพื่อนๆ"
ป้าพินคลายยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าอ้อนของเจ้าตัวดี ก่อนจะรีบตักใส่กล่อง
"อะนี้จ้ะ..อย่าลืมกลับมาเยี่ยมป้าบ่อยๆนะ"
"ครับๆ"
ตองยกมือไหว้ก่อนจะเดินออกไป แต่...
"คุณตอง คุณหญิงให้ตามไปพบ ด่วนคะ!"
".........." ป้าพินหันมามองหน้าผมที่เงียบ
"ฝากบอกคุณแม่ด้วยนะครับ"
"ผมไม่ว่าง..." คุณชายเล็กของตระกูลพูดหน้านิ่ง
ก่อนจะก้าวฉับไปยังที่จอก มอไซที่รักของตัวเอง แล้ว ทะยานออกไปจากตัวบ้านหลังใหญ่หลังนี้ทันที
.โดยไม่หันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ
.....ก็แค่บ้านที่ใหญ่ขึ้น รวยขึ้น แต่ความอบอุ่นน้อยลง...
......บ้านแบบนี้ผมไม่แคร์หรอก...
ข้ามาต่อนิยายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่น่าเชื่อออออออออออออออ
ความคิดเห็น