คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter : 13 [ 100%]
Chapter 13
ตุบ!!
“ เฮ้ย!” ผมล้มลงบนโซฟาตัวเดิม เพียงเพราะพยายามก้าวไปข้างหลังเพิ่อหนีแต่ไมสำเร็จ
ไอเบสมองตามผมก่อนจะส่งยิ้มสยองมาให้ ผมขยับตัวจะลุกขึ้นแต่..
พลัก..ตุ้บ!
ก็กลับมาอยู่ในสภาพตกบนโซฟาอยู่ดี มือหนาของเบสยังคงค้างท่าเดียวกับที่ผลักผมเมื่อครู่
มันทิ้งตัวลงบนโซฟาคร่อมผมเอาไว้
ท่ามันช่าง...ล่อแหลมยิ่งนัก...
ผมกลืนน้ำลาย ก่อนจะใช้มือขวาดันตัวมันออก
“ ช่วยลุกออกไปทีครับ”
ผมพูดเสียงเบา
“ นายมีหน้าที่สั่งผมหรอ?”
“ ....”
“ หึ...อะไรกัน ดูนายก็ไม่ขัดขื่นเท่าไรนี้? “
...ฉาดด...
ใครตีฉาบวะ (ที่จริงไม่มีหรอก -..-)
ราวกลับถูกดูถูกมากมายผมกัดฟันก่อนจะผลักมันออกไปในแรงเพียงครั้งเดียว
มันเหวอไปนิดๆก่อนจะตั้งหลักยืนได้ในไม่กี่วิ ผมลุกขึ้นมองมัน
“ หึ..” มันหัวเราะในลำคอ
ผมยืนเงียบ ก่อนจะก้าวขาอย่างไวตรงไปประตู
หมับ!
“ หมดเวลาหนี..ตั้งแต่นายเข้ามาในห้องนี้แล้ว”
มันออกแรงดึงผมอย่างแรง ถึงพยายามขืนแค่ไหนดูเหมือนว่าผมจะสู้แรงมันไม่ได้
ข้อมือของผมขึ้นสีแดงนิดๆเพราะแรงบีบที่บ่งบอกว่า..กูจะไม่ปล่อยมึงแน่ๆ..
“ ปล่อย!!”
“บอกแล้ว..หมดเวลาหนีไปนานแล้ว!!”
ปัง!!
ประตูห้องใกล้ๆห้องรับแขกถูกเปิดออกแล้วปิดอย่างแรงในเวลาใกล้เคียงกัน
ห้องสีขาวที่ดูรกเอามากๆกับเตียงนอนขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้อง
โหย...ต่อให้รกแค่ไหนมีเตียงใหญ่ขนาดนั่นกลางห้องไม่ต้องบอกกูก็รู้
....ห้องนอน...
ไอผมก็ดิ้นสิครับ!!
“ ปล่อยเซ่..กูบอกให้ปล่อยยยย!!”
พรึ่บ!!
มันเหวี่ยงผมลงเตียงอย่างแรง...
โป๊ก!!
“โอ้ย!!” ผมกุมหัวตัวเองในทันที อากกก หัวกูโดนหัวเตียงมึงอ่ะ!!
“ โง่”
“ ก็มึงเหวี่ยงกูทำไมละ”
“...” มันเงียบ แต่ไม่เงียบเปล่า
ฟุบ..
มันทิ้งตัวลงคร่อมผมอีกรอบก่อนจะรวบมือผมอย่างรวดเร็ว แล้วกดไว้กับเตียงสีขาวของมัน
ก่อนจะแซรกตัวของมันเข้าระหว่างขาแล้วใช้เข่ามันกดขาผมไว้ไม่ให้ดิ้น
“ อึก!”
ผมส่งเสียงออกมา เจ็บ...เข่ามันกดขาผมซะเต็มที่เลย
“ ปล่อย...กู” เสียงผมอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด มันเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะยิ้ม
.
.
.
“ พูดเพาะๆสิ”
บัดซบ!!
“ ปล่อยผมเถอะครับ” แต่ผมก็พูด (อ้าว -..-)
มันหัวเราะก่อนจะก้มหน้าลงมาจนจมูกของเราชนกัน มือมันลงผมจนจะจมลงกับเตียงไปโผล่มิติอื่นได้อยู่แล้ว
“ ไหนบอกจะปล่อย” ผมเถียงกลับ
“ ผมเปล่าพูด แค่บอกให้คุณพูดเพาะๆกับผม ^^”
“ เจ้าเล่ห์นักนะ” ผมกัดฟันพูด
“ ไม่เจ้าเล่ห์..แล้วจะได้กินหรอครับ ^_^”
“ อะ!!”
ผมสะดุ้งในทันที..มือหนาของมันบีบโค่นขาผมอย่างแรง โค่นขา..จุดอ่อนผมเลยนะนั่น!!
มันแลบลิ้นเลียปากเล็กน้อยราวกับเจอเหยื่อ
ลิ้นชื้นแตะลงบนลำคอผมเบาๆ สัมผัสสากๆไล้ขึ้นมาจนมาหยุดที่ริมฝีปาก
“ อื้อ!”
ราวกับโดดดูดวิญญาณ แรงที่ขัดขื่นในตอนแรกถูกสูบออกไปไม่เหลือ
ริมฝีปากถูกยึดครองกะทันหัน จนตั้งหลักไม่ถูก ลิ้นเล็กถูกเกี่ยวออกมาชิมบทจูบอันแสนร้อนแรงที่เต็มไปด้วยความต้องการ
รสจางๆของเบส รสขมฝาดๆของเหล้ายังคงตลบอบอวลอยู่ภายในโพลงปาก
..ควบคุมตัวเองไม่ได้...
..ถูกชักจูง..
..สู่ความลุ่มหลง..
“ อืม..”
..ตอบกลับด้วยความปรารถนา..
มันยิ่งลงลิ้นกับผมมากเท่าไหร่ผมก็ตอบกลับไปมากเท่านั่น..
สมองขาวโพลนคิดอยู่เรื่องเดียวคือคนตรงหน้า..ที่กำลังมอบจูบบทนี้ให้
เบสถอนจูบออกอย่างอ้อยอิง จมูกโด่งคลอเคลียอยุ่กับจมูกของผมเช่นกัน
มันมองผม..หน้านิ่งก่อนจะแสยะยิ้ม แต่การแสยะยิ้มครั้งนี้
ราวกับ..
...เจอบางอย่างที่หน้าพอใจ...
ผมปรือตามองมัน
“ ใช้ได้นี้..”
แก้มที่ร้อนอยู่แล้วกับหนักเข้าไปใหญ่เมื่อรู้สึกตัวอีกทีว่าเอาเผลอตอบรับจูบนั่นอย่างเต็มที่
แถมมันยังทำท่าทางแบบนั่นอีก.. -///-
“ พอแล้ว” ผ มว่าเสียงหวิว
“หึ...”
มันก้มลงมาปากหนาประชิดอยู่กับหูของผม
“ ครั้งนี้จะยอมปล่อยไปแล้วกัน”
“....”
“ในฐานะที่นาย...ทำตัวน่ารัก ^^”
อ๊ากกกก!!...กูเขินนะเว้ยยยยยยยยย!!
มันดึงผ้าขึ้นมาห่มตัวผม มือขวาลูบผม ผมเบาๆ
รืมฝีปากยังคงคลอเคียอยู่ข้างใบหู
มือหนา ที่ยังลูบหัวเบาๆ ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
...อบอุ่น...
ไม่เปลี่ยนแปลง
...เบส...เป็นเค้าแน่ๆ
พอคิดว่าแน่ใน..ดวงตากลับปริ่มน้ำใสๆ ผลเนื่องจากความดีใจ
มันเอื่อมมือมาเกลี่ยน้ำตาออกเบาๆ
"..อย่าร้องสิ"
"...ฮึก.."
" ทำไมนะ...เวลาเจอมึงกูถึงห้ามใจไม่ได้สักที"
เสียงทุ้มลึกอันเป็นเอกลักษณ์ เอ่อยออกมาอีกครั้ง
" ทั้งที่พยายามแทบตาย พยายามไม่มอง พยายามไม่คิดถึง ทั้งๆที่เกือบจะลืมได้"
"......"
"..ทั้งที่..ทำเป็นไม่สน ทำเป็นจำไม่ได้ พอเห็นหน้า..อยากจะเค้าไปกอดให้หายคิดถึง"
"....."
"อะไรจะบังเอิญขนาดนั่น บริษัทที่ให้งานไป กับส่งนายมาคุยเรื่องงานซะงั้น ฮ่า ฮ่า"
"....."
"..พอเห็นตองอยุ่กับคนอื่น..อยุ่ดีๆก็โมโห ชิส ต้องไปต่อยไอเงินสัก 2 หมัด!!"
มันทำหน้าโหดเมื่อพูดถึงเงินทำให้ผมอดที่จะหัวเราะไม่ได้
" หัวเราะอะไรนะเรา..."
มันเอาจมูกชนกับแก้มผมค้างไว้อย่างนั่น
ก่อนจะพึมพำเบาๆแต่ได้ยินชัดทั้งสองคน
" จะไม่ปล่อยให้..ไปไหนอีกแล้ว"
มันกอดผมแน่น ราวกับจะไม่ยอมให้ไปไหนได้อีก
ตาผมปรือลงเล็กน้อย ความรุ้สึกดีใจ กับ สบายใจ ปะปนอยุ่ในอก
มันปัดปรอยผม ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
" หลับเถอะ...วันนี้เหนื่อยมามากแล้ว"
รอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนตอนนั่นทำให้ผมสบายใจ
สติเริ่มไม่รับรู้ถึงสิ่งตรงหน้า...
ก่อนจะเข้าสู่ ความฝันที่กลายเป็นจริง
..
..
..
(ผ่านไปหลายวัน -..-)
ิ"ไอป็าด งานมึงอ่ะ กูดูให้แล้ว ปรับไปนิดนึง อย่าลืมคุกกี้แอนครีมกูนะ"
"เออๆ ใจว่ะ "
ไอป็าดรับเอกสารจากผมไปก่อนจะนั่งเคลียงานต่อ ผมหยิบกองเอกสารสีขาวที่สูงแทบท่วมหัวมาเปิดดู
ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
21.33 น.
สามทุ่มกว่า ...อ่า
"เฮ้อ~"
ผมถอนหายใจเบาๆหยิบปากการาคา12บาท ขึ้นขีดๆเขียนบนกระดาษ
ไม่ต้องเดาคงดูรู้ว่าผมเคลียงาน T^T
แต่มันไมใช่งานผม แต่เป็นของไอป็าดมันนะสิครับ ตอนนี้ที่ทำงานไม่มีคนอยู่
ยกเว้น ผม ไอป็าด และ คุณหิน ผู้ถูกบังคับ แต่ผมยอมมาช่วยแลกกับไอติมคุกกี้แอนครีม 3 กล่อง เเฮะๆ
ที่จริงผมไม่ได้ชอบกินหรอกนะครับ แต่ดันเผลอไปแอบกินที่ตู้เย็นเบสมา
อย่าคิดนะว่าเบสมันชอบไอติม เปล่าเลย...
ตู้เย็นมันเต็มไปด้วย
เบียร์ เบียร์ เบียร์ อ๋อ มีไข่อยู่ 1 ฟอง กับไอติม 1 กล่อง
ไอความที่ผมหิวมาก ดันซัดไอติม พอรู้อีกทีก็ หมดกล่องซะแล้ว - -''
พอมารู้ที่หลัง ก็โดนไอเชดโล ร้องไห้ใส่(?) ก็ของมันนั่นล่ะครับ ไอติมนอกซะด้วย 555+
ครืน~ครืน~
ผมล่วงมือถือขึ้นมาก่อนจะกดรับทันที
"สวัสดีครับ"
" ขอโทษครับ นี้เบอร์คนที่ชื่อ ตอง ใช่ไหม"
" ครับ ผมตอง"
" เชี่ยตอง มึงเลิกพูดสุภาพเถอะ ผีเข้าหรอ"
" อืม"
" ขอโทษครับ ผมคงโทรผิด"
" มึงมีอะไรเนี่ย สัส"
" เออ....ชวนไปสนามแข่ง ไปป่าวว"
" กิจกรรมเยอะเนอะ กุไม่ว่าง"
" ไม่รู้อ่ะ มึงต้องมา"
" กุอยู่เคลียงานเพื่อน ไปไม่ได้ว่ะ"
" โห กุเสียใจนะ 4 ทุ่มเริ่ม ไอเหลืองมึงเป็นอะไรกุไม่รู้นะ"
" เฮ้ยๆ เดียวๆ...ตู้ดดดดดดด...."
มันว่างไปแล้วววววววววววววววว!!!!!!!!!
ไอเหลืองของโผมมมมมม T..T
มันคืออะไรนะหรือ.. มันคือ รถสีเหลือง (-*-) มันเป็นรถในคอลเล็กชั่นผมเลยนะนั่นนน
มันเคยเกิดเรื่องแบบนี้มาแล้วครับ....ไอหมาเก้ามันต้องเอารถผมไปพนันแน่เลย -.-
ตอนแรกก็เกือบจะเสีย รถของผมไปแล้ว ดีนะที่ไอทอยลงแก้มือให้ไม่งั้นผมคงเสียหายหลายแสนTT
หลังจากนั่น ผมก็เลยเก็บไอเหลืองไว้ในโรงรถที่บ้านพี่เต้
ประเด็นคือ...มันมาเอาไปได้เยี่ยงไร???
ปัง!!
"มึง !! กุต้องไปเพื่อเอกราชของเหลือง เพราะงั้น เชิญมึง2 คนทำงานอย่างสนุกสนานนะ!!"
"......"
ไร้ซึ่งคนฟัง
ผมไม่สนแล้วววว เพื่อไอเหลือง ผมยอมทิ้งงาน(เพื่อน)
เจอกัน..ไอเชี่ยเก้า +..+
(22.29น.)
ผมบรื้นไอที่รัก มอไซราคาเหยียบล้านเข้าสนามแข่งที่เต็มไปด้วยรถนำเข้าราคาแพงไม่ก็แต่งเครื่องกันให้เห็นกันเกลื่อนสนามแข่ง ก่อนจะกวาดสายตาเห็นไปตัวแสบเก้านั่งยิ้มหวานให้ผมอยู่บนแสตน
" มาก่อนตั้ง 1 นาทีเนะ" มันว่าพลางลุกขึ้น
"รถกุอยู่ไหน"
"เอ่อ นั่นไง ^^"
มันชี้ไปที่ไอเหลืองของผมที่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะอยู่ในซุ่มของรางวัล(พนัน)ไปเรียบร้อยแล้ว
" ไปเอามันคืนมา"
" ไม่ได้ว่ะ แบบว่า พวกกุลงทะเบียนรถมึงไปแล้ว เฮ้ยแต่ถ้าชนะอ่ะ " มันชี้ไปอีกทาง ใกล้ๆไอเหลืองของผม
เบนซ์สีดำคันงาม จอดรอ อย่างเด่นเป็นสง่า อยู่ข้างๆเฟอร์รารี่สีเหลือง หรือไอเหลืองของผมนั่นเอง
....แบบนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย...
(อีพวกบ้ารถ/ โดนตองต่อย)
" ใครแข่ง ?"
"มึงไง ^___^"
"ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ "
"แต่ถ้ามึงไม่แข่ง เบนซ์คันนั่น มึงอด หิ้วกลับบ้านนะ ^________________^"
" อะไรว่ะ! งั้นกุเอาไอเหลืองกลับก็พอ ชนะอะไรกุไม่สน กุไม่แข่ง "
" อ่า แต่ถ้ามึงให้คนอื่นแข่ง แล้วมันแพ้ ไอเหลืองมึงก็ปลิวนะ"
"..............."
" แต่ถ้ามึงชนะ ไอเหลืองแล้วเบนซ์คันนั่น มึงเอากลับบ้านไปเลย เอาไง? "
".................."
" ไม่มีเวลาคิดนะกุต้องส่งชื่อ ทีมกุ"
".................."
" เอาไงดี ของฟรีนะนั่น รถนำเข้า เครื่องก็ยอด ตัวรถก็สวย "
" เออ....กุแข่งให้มึงก็ได้แต่.."
" แต่??"
"จบนี้ไปซื้อไอติมให้กุด้วย ^^"
ผมพูดยิ้มๆก่อนจะเดินไปคร่อมไอที่รัก มอไซคู่ใจก่อนจะดิ้งเข้าไปในโรงเก็บรถทีมไอเก้า
โดนไม่ได้หันมาสนใจไอเก้าที่ยืนอยู่กับผู้มาใหม่ เลยสักนิด
" หึ....ว่าไงเก้า"
"ก็นะ....ดูเหมือนเจ้าที่เดิม จะยอมลงสนามแล้วละ"
" งั้น....พนันรอบนี้คงสนุกน่าดู อยากจะรู้ไอมือใหม่ที่ชนะทุกรอบ กับ เจ้าที่เดิมใครจะเก๋ากว่ากัน"
" นั่นสินะ"
.
.
.
.
.
" เฮ้ย!! ป๋าตองมา "
ผมจอดมอไซคู่ใจ ก่อนจะยิ้มให้กลับ เด็กๆ รุ่นน้องไอเก้า ที่ผมก็รู้จักกันดี
ก็นะ....ตอนอยู่มหาลัยผมนะเที่ยวจะตายไม่รู้จบมาได้ไง 555+
"บอกให้เลิกเรียกป๋าไง เด็กๆ ฮ่า ฮ่า"
"มาไม่บอกกันนะครับ"
" หายไปตั้งนาน ผมคิดถึงพี่ชิบ"
"โห พี่ตอง ฮายาบุสะ ของพี่สวยโครตอ่ะ"
และเสียงอีกหลายคนที่ลุกขึ้นมาทักผม....ทำไมกุรู้จักคนเยอะอย่างงี้ว่ะ - -a
"เฮ้ย! พวกแกอ่ะ แยกย้าย ปล่อยนักแข่งเราได้พักก่อนแข่งมั้งสิ"
เสียงนุ่มของผู้มาใหม่ทักขึ้นอย่างขี้เล่น ....แต่ผมจำได้ดีเขียวหล่ะ
"ไอธัน"
"ว่าไงไอตัวแสบ"
ผมจำมันได้!!
ผมหันหลังกลับทันทีก่อนจะกระโดดกอดมันแน่น....
"โอะ หนักขึ้นป่ะเนี่ย แต่ตัวยังเล็กเหมือนเดิมนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"คิดถึงมึงว่ะ หายหัวไปตั้งหลายปี"
" อ่า..ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อมาเลย แบบ ต่างประเทศชีวิตมันเลยยุ่งยากนิดหน่อย"
.
.
.
"โอโห...กอดแต่พี่ธันแล้วผมละคราบบบบ"
ผมค่อยๆชะโงกหน้าไปด้านข้างก่อนจะเห็น...ไอตัวดี รุ่นน้องผมสมัยยังเรียนม.ปลาย กำลังทำหน้าบึ้งใส่ผม
"ไอตัวดีเอ๋ย..มึงเหมือนกันหายหัวไปเลย"
ผมคลายกอดไอธันก่อนจะเดินมาก่อน...ไอนัท รุ่นน้อง ตัวดี ที่ผมละ โคร ตเอ็นดูมัน
มันทำท่าตกใจนิดหน่อยก่อนจะกอดตอบผม
"พี่ตองยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะครับ"
ผมตบหลังมันเบาๆก่อนจะถอยออกมา
"อะไรกัน...ที่กุมึงไม่เห็นจะกอดกุบ้าง"
ไอเก้าเดินเข้ามาทำหน้าเบ้ใส่ผม
"กุเบื่อหน้ามึงแล้ว"
"โห อะไรว่ะเเม่ ง อ่ะ..ไอติมมึง ช่วงนี้แอวเเบ๋วห่ าอะไรขึ้นมาอยู่ๆดีอยากกินไอติม"
"เรื่องของกุ" ผมแลบลิ้นใส่มัน
"แลบลิ้นใส่กุหรอ..."
โป็ก!!
"โอ้ย กุเจ็บนะ" ไม่ใช่เสียงผม..แต่กลับเป็นไอเก้าที่พูดเจ็บขึ้นมา ผมมองดูก่อนจะยิ้มให้กับ...
"ทอย มึงแม่ ง ...กุเจ็บนะ"
"ก็เลิกเล่นเเบบเด็กๆซะทีเถอะ"
เสียงยังเย็นชาไม่เปลี่ยน 555+
...จะว่าไปนะ....
ผมหันไปมองไอเก้าที่กำลังยืนเถียงกับไอทอยอย่างเอาเป็นเอาตาย
......มึงเป็นคนชวนพวกมันมาสินะ...
" หึ...เห็นกุ ซึมขนาดนั่นเชียวหรอ" ผมบ่นพึมพำคนเดียว
..............แต่..ก็ ขอบคุณนะ...............
เบสยามหลับ ...
_______________________________________________________
อ่า... เปลี่ยนจาก ดินเป็น ธัน น่ะค่ะ 555+
น้องธันของไรเตอร์ ไรเตอร์ ลืมเธอได้ยังไงงงงง
ความคิดเห็น