คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter : 9 [100 %]
ความรู้สึกจุกเหมือนพูดไม่ออก.....
คนตรงหน้ายิ้มให้ผมเล็กน้อย ก่อนจะถามคำถามเดิมอีกครั้ง
“ เอ่อ...คุณมาจากบริษัท...หรือเปล่าครับ”
“ ชะ...ใช่ครับ”
ผมตอบกลับไปเสียงเบา แต่ดูเหมือนว่าคนตรงจะได้ยิน
มันนั่งลงตรงข้ามผม....
” สวัสดีครับ ผมธิปก ครับ” มันแนะนำตัวเอง อ่า...มันเปลี่ยนชื่อด้วยงั้นหรอ
ผมสูดหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนจะปรับสภาพจิตใจในปกติที่สุด
ไอตองเอ๋ย...ท่องไว้ งาน งาน เว้ย!!
“ ผม กิตติภพ ครับ”
หลังจากนั่น พวกผมก็คุยเรื่องงานกันยาว
ว่าเอายังไง...แบบไหน
แต่ผมแอบเจ็บใจเล็ก ๆ ดูเหมือนว่ามันจะจำผมไม่ได้เลยสักนิด
ปึก!
ผมปิดสมุดบันทึกส่วนตัวหลังจากจดรายละเอียดต่างๆเสร็จ
ผมมองนาฬิกา ที่บอกเวลา 3 ทุ่มนิด
“อ่า...ผมสายแล้ว ขอตัวนะครับ” ผมก้มหัวให้มันเล็กน้อย ในฐานะผู้ว่าจ้าง
ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์แล้วเดินออกจากร้าน
ขายาวของผมพาตัวผมเดินออกมาจนถึงลานจอดรถที่อยู่ฝั่งตรงข้าม...
ผมทอดหายใจเฮือกใหญ่
ก่อนจะก้าวลงถนนเพื่อจะไปฝั่งตรงข้ามที่ผมจอดลูกรักเอาไว้
สมองประมวลเรื่องราวของคนที่เพิ่งเจอมาไม่หยุด
ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ได้เจอ กันอีก.....
แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
6 ปีมานี้ ความอดทนที่มีมาแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย...
ผมจะทำยังไงดี....ผมเลิกคิดถึงมันไม่ได้...
ปิ้ป!!!!!!!!
เสียงแตรทำให้ผมหลุดออกจากผวัง
ไฟจากหน้ารถใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว
หลบไม่ทันแน่!!
เอียดดดด!!!
แต่เบรกทันอ่ะ ....
ผมแทบทรุดลงนั่งกับพื้นถนน
....เกือบตายแล้วไงกู.....
" คุณเป็นอะไรหรือป่าวครับ" เสียงผู้ชายดังขึ้นตรงหน้าผม
ใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้ามองอย่างเป็นห่วง
ผมส่ายหน้าตอบเป็นเชิงว่า ไม่เป็นอะไร...
" เฮ้อ ! ดีนะที่เบรกทัน คุณแน่ใจว่าไม่เป็นอะไร"
" ครับ ผมผิดเองหล่ะที่เดินตัดหน้ารถคุณ"
ผมยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า ก่อนจะเดินออกมา
แต่พอก้าวขาออกมาได้ก้าวเดียว..เท่านั่นหล่ะ
ทรุด !!!
ขาอ่อนเลยผม T__T
" ไหนบอกสบายดีไงหล่ะครับ" ผู้ชายคนนั่นหันมาพยุงผมให้ยืนขึ้น
" เฮะๆ" หัวเราะแก้เขินไปงั้น -..-
" ไหนผมขอดูขาคุณหน่อย" เค้าพยุงผมไปนั่งบนเบาะรถก่อนจะเลิกกางเกงถึงเข่า
พลิกนู่น ดูนี้ ท่าทางจะชำนาญน่าดู....
" คุณเป็นหมอหรอครับ" ผมถาม
" อ่าใช่ครับ ผมเป็นหมอกระดูก น่ะครับ"
...มิน่าหล่ะ...
ผมคิดในใจ
" อ่าไม่เป็นอะไรมากน่ะครับ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะตกใจจนขาอ่อนน่ะครับ"
อย่าย้ำได้ไม -..-
" ขอบคุณครับ" ผมว่าก่อนจะลุกขึ้น
" อ่ะนี้ นามบัตรผมท่ามีอาการอะไร หรือเรื่องปรึกษา บอกผมได้นะครับ"
ผมรับมาก่อนจะก้มหัวนิดแล้วเดินออกมา
ดร. สราวุต วุฒธิการันต์ (นามสกุลแต่งขึ้นน่ะจ่ะ 555+)
ผมยัดนามบัตรลงกระเป๋า .... โดนไม่ค่อยสนใจ
ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่า
ผู้ชายคนนี้จะมาทำให้
...ชีวิตผมเปลี่ยนไป โดนสิ้นเชิง....
.
.
.
.
.
(หลังจากนั่นไม่นานประมาณ 1 อาทิตย์กว่าๆ)
" ไอป็าด กูว่าเปลี่ยนสีตรงนี้เป็นสีโอ็ก ดีกว่าไม"
" หืม....มึงว่าอย่างงั้นหรอ"
" เออ....แล้ว บันไดอ่ะ กูว่าเปลี่ยนเป็น หินอ่อนสีครีม เหมาะกว่าน่ะ"
" คราบบๆ" มันตอบผมก่อนจะคลิกนู่นนี้บนหน้าจอคอม
" ประมาณนี้ ดีไม??" มันหันมาถามผม
" โอเค เดียวมึงส่งให้พี่หวานช่วยดูด้วย"
" เออๆ"
แอ้ด...ปึง!!
" กูขนของทำโมเดลมาให้แล้ว "
" เออ ขอบใจหิน"ผมหันไปบอกมัน
"อืม กูหิวข้าวแล้วว่ะ ทำมาถึงเช้า ทำกับข้าวให้กูหน่อยเซ่"
ป็าดที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพอทำงานเสร็จก็น่ะ
บ่นเลยในทันที ...
" ก็ทำเองดิ" ผมหันไปบอกมัน ในขนาดที่มือกำลังหยิบไข่ออกมาจากตู้เย็น
คือ ..ผมทำกินเอง 555+
" อะไรมึงก็จะทำแล้ว เพื่อกูหน่อยสิ"
" ไม่!! หัดทำกินเองบ้างดิ"
" ตองอ่า TT"
" ไม่!!"
" ตอง..."
ผมหันไปมองหินที่กำลังยืนมองผมกับไอป็าดก่อนมันจะพูดว่า...
" กูอยากกินไข่ดาว"
หึ...ผมก็สวนเลยน่ะสิ
" เดียวกูทำให้"
อ่านไม่ผิดหรอกครับ
" ตอง อ่า!!! ทำไมทำให้ไอหินแล้วไม่ทำให้ป็าดอ่า"
" เพราะมึงชอบมาแดกข้าวบ้านกู แล้วยังแดกฟรี เพราะงั้น วันนี้ถ้าไม่ทำเองก็ไปแดกขี้ซะ!!!"
" ตองอ่า~~ T______________T"
อย่าหาว่าผมโหดเลยครับ....
ไอป็าดมันชอบมาสิงคอนโดผม แบบอ่าน่ะ...
คอนโดผมมันหรุ กว้างมากสำหรับคนที่อยู่ คนเดียว คอนโดนี้ก็น่ะ ผมเคยบอกไปแล้วนี้
พอดีมันใกล้ที่ทำงาน ผมเลยให้อยู่ไปเลย
ถ้าถามถึงตัวห้อง ไม่ต้องพูด ป้าผมเป็น นักออกแบบอยู่แล้ว ฉะนั่น...
ผมเลยได้กุศลผลบุญ ต้องอยู่ห้องแบบนี้คนเดียว น่าหนักใจจริงๆ
ติ้ด~~
โทรศัพท์ผมเองครับ
ผมหยิบขึ้นมาก่อนจะมองหน้าจอ
....ลาเต้....
" สวัสดีครับ"
(มาแปลก แดกยาผิดป่ะ)
" ไง ไอเต้"
(โห ขอแบบเดิมเหอะ)
"โทรมามีอะไร"
(อะไร! พี่ชายโทรหาน้องชายผิดหรอไง)
"กูรู้ว่าถ้ามึงไม่มีอะไร มึงไม่โทรมาหากูแน่นอน"
(สมเเล้วที่เป็นน้องกู)
"เลิกพล่าม ว่ามา"
( คือ กูจะขอย้ายไปอยู่คอนโดนมึงสักพักได้ไม??)
อืม...ผมรู้ สาเหตุ ในทันที....
" เฮ้อ~ ทะเลาะกับเฮียตินอีกแล้วหรอ"
(อ้าว!! ทำไมมึงรู้อ่ะ)
" เอาเถอะ...จะมาก็มา"
(จริงอ่ะ!!)
" งั้นไม่ต้อง"
(เฮ้ยๆ ใจเย็นพ่อคุณ แค่นี้หล่ะ เดียวไปหาหล่ะ)
"อืม"
ผมตอบกลับไปก่อนจะกดว่างสาย
แล้วเดินไปหยิบผ้าห่มมาจากตู้เพิ่ม อีกสามผืน สำลีอุดหู แล้วก็อะไรน่ะ อ่อ..หูฟัง
คือ...ผมไม่อยากได้ยินเสียงตอนพี่ง้อกันหรอกน่ะ
แบบ....มันติด เรท แล้วทำให้ผมนอนไม่หลับ -..-
หลังจากที่ผมจัดการเตรียมอุดหูเต็มที่ในคืนนี้
พอออกมา...
ไอป็าดก็สลบเมือดนอนสบไอหินที่หลับ อุตุหัวชนกันอยู่บนโซฟา ไปเรียบร้อย
ผมมองนาฬิกาที่บอกเวลา 9 โมงเช้า นิดๆ
แล้วสกิด หินเบาๆ
" มึงๆ"
"ห่ะ...กู...เผลอหลับไปหรอ"
มันขยี้ตาตอบผมด้วยเสียงงัวเงีย ก็เมื่อคืน นั่งทำงานจนไม่ได้นอนกันทั้งคู่เลยนิ
ส่วนผม...เผลอหลับไปตอนไหนไม่รุ้ -..-
" เออ มึงเข้าไปนอนในห้องนั่นไป" ผมชี้ไปห้องนอนอีกห้อง
มันพยักหน้าก่อนจะมองไอป็าดที่ยังหลับอยุ่เช่นกัน
" เอามันไปด้วยแล้วกัน" ผมบอก
ไอหินลุกขึ้นก่อนจะอุ้ม...ไอป็าดในท่าเจ้าหญิงเดินเข้าห้องไปเรียบร้อย
ผมถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลง...
หยิบหนังสือที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาพลิกเล่น
แต่กลับสะดุดกับข้อความที่ ถูก เน้นตัวสีดำ ...
...บ้างอย่างที่ไม่อยากให้หวนคืนมาอีก แต่ในใจจริงแล้วกับโหยหามันมากเหลือล้น...
มันจะเหมือนกับผม...ในตอนนี้หรือเปล่า....
Me // รักเบสจังเลยงิ >3<
คุณหมอ .... เค้าคือใคร รออ่านไปน่ะค่ะ 5555+
อยากให้อ่านตรงนี้
้ไรเตอร์รู้สึกว่า ทำไมตัวเองมันขี้เกียจขนาดนี้ว่ะ
แล้วแต่ละตอนทำไมมันยิ่งสั้นลงเรื่อยๆฟ่ะ
รู้สึกว่า ตัวเองมันเริ่มตัน ไรเตอร์คงไม่รอดเท่าไหร่กับการแต่งนิยาย
เรียกว่าไม่มีพรสวรรค์ก้ได้
เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบอ่านนิยายแล้วอยากแต่งขึ้นบ้าง
เพราะงั้น ไรเตอร์ขอขอบคุณที่ใครบ้างคนยังติดตามมาถึงตอนนี้
ขอบคุณ จริงๆค่ะ
ที่เสียเวลามานั่งอ่านนิยายของไรเตอร์
หลังจากตอนนี้คาดว่ายังขี้เกียจเหมือนเดิม แต่ตอนคงยาวขึ้น
มาอัพแต่ล่ะครั้งจะพยายาม 100 เต็มน่ะค่ะ
ความคิดเห็น