คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter : 7 [100 %]
Chapter : 7
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา แสงแดดยามเช้าส่องเข้าในดวงตาผมจนต้องหลุบต่ำลง
ผมมองไปรอบๆก่อนจะยิ้มบาง
ซาก? เพื่อนทั้งหลายของผมนอนเกลื่อนไปหมด
มีไอเก้านอนบนเตียงเดียวกับผม ไอทอย ไอทิก ไอธัน แม้แต่น้องนัท ที่เพิ่งจะสนิทกับผมยังมานอน 55+
ไอเก้านี้แสบจริงๆ มันคงเรียกให้พวกนี้มาตอนผมหลับไปแล้ว
ผมสบัดหัวเบาๆขจัดความง่วงก่อนจะลุกขึ้น
แต่....
หมับ...
“ ไอตองง~~ เมิงงงเปนอารายยยย”
ไอทอยที่หลับตาแล้วเผลอละเมอออกมา นั่นทำให้ผมหัวเราะเบา
ก่อนจะ...
ตุบ
“อุก!!”
ผมเหยียบมันเต็มเท้าลงบนท้องมัน
แค่นั่นล่ะ มันสดุ้งขึ้นมากุมท้องมันใหญ่ 555+
“ สัส ...ละ..เล่นห่าอะไร เจ็บน่ะเว้ยยยย”
ผมยักคิ้วใส่แม่งไป 2 ที แม่งเลยขมวดคิ้วมองผมหน้างี้ไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง
ถ้าคนธรรมดาคงดูว่ามันโกรธมากแต่คงไม่ใช่กับพวกผมเพราะว่า มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ....
“ ปลุกไอเชี่ยตองด้วย”
ผมว่าพลางชี้ไปทางไอตองที่นอนน้ำลายไหล อยู่บนเตียง...สกปรกจริงๆ -..-
วางเท้าอันสะอาดเขี่ยไอธัน...กับน้องนัท
แต่ล่ะคนสภาพแบบเพิ่งหลับเพิ่งตื่นมา ตาไอน้องนัทนี้ยังไม่เปิดเลยด้วยซ้ำ-*-
“ ตื่นกันแล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว” ผมว่าพลางทำมือเป็นเชิงไล่
“อะไรว่ะตองคนเค้าอุตส่าเป็นห่วงน่ะเว้น !!” ไอธันเถียงผมกลับ
“ เป็นห่วงห่า อะไร กูไม่ได้เป็นไร?” ผมตอบกลับหน้านิ่งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
จนพวกมันถึงกลับเงียบ...บรรยากาสเริ่มไม่ค่อยดีจนไอเก้าต้องพูดแทรก
“ โห ...ไอตอง อย่าซีเรียส เย็นนี้แดกเหล้ากันป่ะ กูเลี้ยง”
“ ไม่ว่ะเก้ากูรู้สึกไม่ค่อยอยากแดกอะไร พวกมึงก็รีบๆกลับไปเหอะ กูอยากนอนต่อ”
ผมว่าหน้านิ่งเหมือนเดิม ไอทอยลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมคำทิ้งท้าย
“ ตอง มึงยังเป็นเพื่อนกูอยู่รึเปล่า”
.
.
.
.
.
[วันจันทร์]
ผมมาโรงเรียนด้วยสภาพที่โทรมมากมาย ไม่ได้ร้องไห้แต่อย่างใด
แต่นอนไม่หลับทั้งคืนเท่านั่นหล่ะ...
ผมเข้าห้องมา วางจาคอปอันไร้ซึ่งหนังสือ ก่อนจะหายใจเบาๆ
“ ไอตองงงงงง!!!! มึงทำรายงานเสร็จยัง????”
ไอดินเพื่อนผมตะโกนใส่หู จนผมแทบสะดุ้ง ก่อนจะเงยหน้ามองมัน
..แค่นั่นหล่ะ..
มันทำหน้านิ่ง ก่อนจะ...
“ ขอโทษครับ..ขอโทษครับขอโทษ”
มันก้มหัวขอโทษผมใหญ่ อะไรของมันว่ะ
“ พอจะรู้ไมครับว่า คนชื่อ ตอง ไปไหน”
“ กูเองหล่ะ...”
“ อะไรน่ะครับ”
“ กูนี้หล่ะ ตอง!!!”
ผมตะคอกใส่หน้ามัน มันเหวอ คนทั้งห้องมองผมด้วยสีหน้าตกใจ เพราะผมไม่เคยที่ตะคอกใส่ใครมาก่อน
ไอเก้าเดินเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะหันไปพูดกับ ไอดิน
“ โทษทีมึง.. ช่วงนี้แม่งอารมณ์ไม่ดี”
ไอดินได้แต่พยักหน้า ผมหยิบรายของมาจากใต้โต็ะแล้วค่อยจึงส่งให้มัน
ด้วยสีหน้านิ่ง....
“ เฮ้อ...”
ไอเก้านั่งลงข้างผมก่อนจะถอนหายใจ
“ กูจะทำยังไงกับมึงดีว่ะ “
“......”
ไอเก้าพูดแต่ผมไม่ได้สนใจ ผมเหมอมองออกไปนอกหน้าต่าง
ลมเย็นๆพัดปะทะโดนใบหน้าผมเบาๆ
ผมฟลุบหน้าลงกับโต็ะ พร้อมกับมือไอเก้ายื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆเป็นเชิงปลอบใจ
...
อ็อดดดดด!!!
เสียงอ็อดดังเป็นสัญญาณหลังเลิกเรียน
ผมค่อยๆเงยหน้าหลังจากฟลุบ ไปเป็นเวลา 1 ชั่วโมงเต็ม ณ สถานที่ หลังห้อง
“ ไปเตะบอลกันมึมง” ไอธันเดินเข้ามาถามผม
“ มึงไปเถอะ”
ผมบอกปัด ไอธันเดินเข้ามาก่อนจะดึงมือผม
“ กูไม่ได้ให้มึงปฎิเสธ ^^”
...
สุดท้าย อันก็ลากผมมาสนามบอลจนได้
แต่มีคนเล่นอยุ่ที่สนาม แต่คนนั่นน่ะ คุ้นๆน่ะ...
“ เฮ้ยๆ พวกมึงอ่ะเล่นด้วยได้ป่ะ”
ไอธันตะโกนเข้าไปในสนาม คนที่เล่นถึงกลับหยุดก่อนจะหันมามองมันและผม
และคนที่ผมไม่คาดว่าจะได้เจอ...
ไอเบส มันกำลังมองมาที่ผม
มันยิ้มก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามา
ผมเริ่มดิ้นๆให้หลุดจากมือของไอธัน ที่จับผมอยู่
“ ไอเชี่ย! ปล่อยกู!”
ผมตะโกนใส่ไอธัน
“ เฮ้ย! มึงจะดิ้นทำไม?? “
ไอธันมันมาทำหน้าหรอหราใส่ผม อย่างไม่เข้าใจ
ผมหันไปมองไอเบสที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยความตกใจ
ไม่อยากเห็นหน้า
ไม่อยากที่จะเจอ
ไม่อยากเห็นรอยยิ้มนั่น!!!
“ ปล่อยกู!!” ผมสบัดจนสุดแรง สุดท้ายก็หลุด
เท้าผมไม่รอช้า เร่งฝีเท้าวิ่งออกมาท่ามกลางความงุงงงของคนทั้งสนาม
กระชับ จาคอปของตัวเอง ก่อนจะวิ่งออกจากโรงเรียน
โบกแท็กซี่ อย่างไว
“ พี่ ๆไปXXX”
..
.
.
..
.
.
ผมจ่ายค่าแท็กซี่ เรียบร้อย
ก่อนจะตรงเข้าไปกดอ็อดบ้าน..”เฮียติน”
ไม่นานเฮียตินก็ออกมาเปิดประตู
“ อ้าว! ตองหรอ มานี้มีไรป่าว”
“ เฮีย...คืนนี้นอนนี้ได้ป่ะ” ผมตอบหน้าเฉยๆ
“ โอ้โห เห็นบ้านเฮียเป็นสถานที่รับคนหลงทางหรอ ฮืมมม”
“ งั้นผมกลับ”
พอเฮียตินได้ยินผมพูดแบบนี้ ก็ได้แต่นิ่งไปนิดๆ
“ ไอตอง เฮียอยากรู้จริงๆ ว่าแกไปเฮิร์ทอะไรมา”
ผมเงียบก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเฮียติน โดนที่เจ้าของบ้านไม่ได้ชวนเลยสักนิด
.
.
.
.
.
.[23.28 น @ บ้านเฮียติน]
“ เฮ้ยติน!! มันเป็นไงบ้างว่ะ” เสียงใสของเต้ พี่ชายคนที่สองของ ตอง ดังเล็ดลอดผ่านประตูเข้ามา
“ ใจเย็นๆ เดียวตินเปิดประตูให้” ตินค่อยๆปลดกลอนประตู บ้านของตัวเอง อย่างช้าๆ
หลังจากที่ เฮียตินนั่นโทรหาพี่เต้ว่าผม เมาเป็นหมา หลับสนิทตรงโซฟาบ้านเฮียติน
ไอพี่เต้ก็รีบบึ้งรถมาหาผมด่วน
เพื่อดูว่าผมตายหรือยัง??? โอเคๆ มันเป็นห่วงผมก็ได้
พอวันอังคาร ผมก็ไม่ไปเรียนเนื่องจาก เมาค้างอย่างหนัก
นอนจนถึงบ่าย 2 เพิ่งตื่น นั่นยังมึนๆหัวอยู่ด้วย
ถามถึงวันพุธ อ่า..ผมก็ไปเรียนปกติ ถึงแม้ทั้งคาบ เช้าและบ่าย ผมจะเอาแต่หลับก็ตาม
อย่าถามว่า ทำไมม.6 แล้วแกไม่ตั้งใจเรียนห่ะ??มีที่เรียนแล้วหรอ??? อ่าห่ะ..ผมมีแล้วหล่ะ
ถามถึงวันพฤหัสบดี ผมมาเรียนตามปกติ ถึงแม้ว่า จะไม่ได้เรียน ก็ตาม
เพราะว่า ผมเอาแต่นั่งซึมเศร้าทั้งวันเหมือนทุกวันตั่งแต่ ศุกร์ที่แล้ว...
วันศุกร์ !!!
วันอำลา .... อ่า ร้องหมร้องไห้กันเต็ม
มีสาวๆทั้งหลายขอผมถ่ายรุป
ถึงแม้ทุกรูปผมแทบจะไม่ยิ้มเลยก็ตามเถอะ
พอตกกลางคืนนิด ห้อง 6/4 ของผมก็น่ะ เมาแหลก
จัดปาร์ตี้เล็กๆ ที่บ้านใครไม่รู้ ครั้งสุดที่เรียนแล้ว ผมคงต้องอำลา ม.6 จริงๆแล้วสิน่ะ
ถึงผมจะเฮฮา ในงาน แต่ใช่ว่าจริงๆแล้วผมสนุก ผมยิ้มให้สาวในห้อง ดื่มหนักพอควร
แล้วทั้งอาทิตย์ก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับ คนๆนั่น ไอเบส ตั่งแต่วันที่ผมหนีมันผมก็ไม่ได้เจอมันอีกเลย
อาจเป็นเพรา ...ผมหลบหน้ามัน
เสาร์ อาทิตย์ผมทำตัวเป็นเด็กเรียน นั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบ
ผมไม่ค่อยหวั่นเรื่องสอบอยุ่แล้ว เพราะคะแนนเก็บผมก็เยอะพอสมควรเนื่องจากม.5 ผมเข็ดที่ต้องมาซ่อม
แล้วซ่อมแต่ล่ะวิชา เล่นเอาตายเลยที่เดียว.....
พอมาวันจันทร์ ก็สอบ อย่างบ้าระห่ำ สอบมัน 4 วัน
และก็มาถึงวันสุดท้ายแบบของจริง ....
“ ไอตองวันสุดท้ายแล้ว อย่าเศร้ามากน่ะเว้ย!!” ไอเก้าเดินเข้ามาคองคอผม
ผมหันไปมองมันก่อนจะยักคิ้วให้อย่างกวนตีน
มันเลยประเคนนิ้วกลางให้ผม -..-
ไอธันเดินเข้ามานั่งข้างผมก่อนจะว่างมือที่ไหล่
“ มึงไม่คิดจะไปคุยกับมันหรอว่ะ?” ผมหันไปมองหน้ามัน
“ คุยกับใคร?”
“ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร” ผมรู้ว่ามัน...พูดถึงใคร
“ ทำไมกูต้องไปคุยกับมัน”
“ มึงงอลมันไม่ใช่หรอ?”
“ ใครบอกว่ากูงอลมัน” ผมเถียงกลับ
“ ดูก็รู้.....กุเป็นเพื่อนมึงมา 3 ปี กุบอกเลยน่ะ ไม่ว่ามึงกับมันทะเลาะอะไรกัน มึงควรปรับความเข้าใจกันซะดีกว่า”
“ หึ...ทำไม่กูต้องทำ”
“......”
“ ในเมื่อมันกับกูเป็นแค่คนรุ้จัก” ผมตอบกลับ จนไอธันเงียบไป
“ เฮ้อ! งั้นก็ขึ้นอยุ่กับมึงแล้วว่ะ”
ไอธันลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไป ผมนั่งมองคอนเสรืตอำลาข้างหน้าเวที
ก่อนจะลุกขึ้นยื่นแล้วคิดอะไรออก....
ถ้าอยากให้กุคุยกับมันนักล่ะก็....ได้!!!
.
..
..
..
..
..
..
หลังวงโรงเรียนจบ
ผมเดินขึ้นไปบนเวทีก่อนจะหยิบไมค์
“ โหว.. 1...2....3 เทส”
เพื่อนที่เคยเล่นวงดนตรีกับผมเข้าประจำที่ ผมไปขอให้พวกมันเล่นกันล่ะ
ผมเคยเป็นนักร้องตอนม.5 แต่ก็น่ะ ตอนนั่น ร้องชั่วคราว เนื่องจากนักร้องวงแม่ง ป่วยหนักกระทันหัน
แล้วอีก 2 วัน แม่งต้องเล่นขึ้นโชว์ที่ โรงเรียน
พวกแม่งเลยขอให้ผมไปร้องแทน เพราะไม่ได้หวังเสียง หวังหน้าผมล่ะ
แต่พอลองซ้อมกันจริงผมกลับทำได้ดีกว่านั่นเยอะ คนมันเก่งอ่าครับ ....
“ อ่า....สวัสดีครับ! วงผมนี้วันนี้มาเฉพาะกิจ ไหงๆวันสุดท้ายก็ขอร้องกันหน่อย”
คนที่กำลังคุย พอได้ยินเสียงผมก็หันมามองอย่างให้ความสนใจ
“ แต่เพลงนี้ผมไม่ได้มาร้องให้ทุกคนหรอกน่ะครับ อย่าโกรธกันล่ะ ผมแค่ขอร้องให้คนๆหนึ่ง “
มีเสียงกรี้ด เสียงวี้ด ดังขึ้นมาหลังผมพูด แอบมีโห่เล็กน้อย เพื่อนๆผมทั้งนั่นล่ะ 5555+
“ เพลงนี้คือ ... ไม่มายค์ “
เสียงดนตรีค่อยๆเริ่มขึ้น ผมจับไมค์ พร้อมมองไปยังคนที่ผมจะร้องให้
......ไอเบสนั่นเอง…..
ถ้าถามว่าทำไมผมถึง..ไม่มีเหตุผล
แล้วทำไมผมต้องมีมัน
ผมไม่ได้เป็นอะไรกับมัน ก็แค่คนที่เพิ่งรุ้จัก ได้ไม่ถึงปี
คนที่เข้ามาแล้วผ่านไป
คิดว่าความรักแบบนี้จะหยั่งยืนหรอ...ฝันไปเถอะ
ผมไม่จำเป็นต้องสนใจมันก้ได้.....เรื่องของผม
ผมไม่จำเป็นต้องร้องไห้เพื่อมันก้ได้.....เรื่องของผม
ผมไม่จำเป็นต้องแคร์มันก้ได้....ในเมื่อมันไม่ได้เป็นอะไรกับผม
ผมมันก็แค่รุ้สึกไปเอง....ก็แค่หวั่นไหว หลังจากวันนี้มันจะไม่มีอีก
มันไม่ได้เป็นแฟนผม....แล้วผมจะหึงมันทำไม !!!!!
ไม่ต้องมาย้ำ ว่าเธอจะไป
ไม่อยากจะรู้ และก็ไม่เคยสนใจ
เพราะมีเธออยู่วันนี้ .... ก็ดูเหมือนไม่มีใคร
ไม่มีเธอ ก็คงไม่เป็นไร
ไม่ต้องมาสน กังวลอะไร ถ้าเธอไม่ถาม ว่าเธอเลือกเขาหรือใคร
ขอให้เราจบตรงนี้ ดีกว่าต้องเสียใจ และให้เธอโปรดจงจำเอาไว้ โห้ววววว
* ฉันไม่ mind ตามสบาย เธอจะไป อยู่ที่ไหนกับใครเมื่อไหร่
ฉันไม่ mind ตามบาย
ฉันไม่แคร์ จบกันแล้ว ก็ให้รู้ จากวันนี้ฉันไม่ร้องไห้ ไม่ต้องบอกลาฉันหรอก
เบื่อเธอแล้ว เข้าใจบ้างไหม และอย่ามาถาม ว่าฉันทำใจได้ไง
รู้ไว้เลยจากวันนี้ฉันจะเริ่มต้นใหม่ และก็คงไม่มีวันกลับไป อีกแล้ว....
ฉันไม่ mind ตามสบาย เธอจะไป อยู่ที่ไหนกับใครเมื่อไหร่
ฉันไม่ mind ตามบาย
ฉันไม่แคร์ เบื่อเธอแล้ว ก็ให้รู้ จากวันนี้ฉันไม่ร้องไห้ ไม่ต้องบอกลาฉันหรอก
ฉันไม่มายด์ .. ฉันไม่แคร์.... ฉันไม่มายด์ ...ฉันไม่แคร์
ผมร้องจบพร้อมกับเสียงตบมือดังไปทั่วหอประชุม ผมก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะส่งไมค์ให้นักร้องนำ ตัวจริงของวง
พร้อมกับเดินออกจากหอประชุม...ตรงไปห้องน้ำ
.
.
.
.
.
อ่าน่ะ ยืนล้างมืออยู่ในห้องน้ำคนเดียว น่ากลัว อิบอาย !!
“โกรธกันหรอ??”
ผมสะดุ้งตกใจ เมื่อได้ยินเสียงคน
พอหันไปมอง ..เท่านั่น
ผมรู้สึกว่าตัวเองอยากจะตกลงไปในหลุมดำ มากๆๆๆๆ ปิ้ป คลุมหัวก็ได้น่ะ -..-
“ โกรธอะไร” ผมพูดนิ่ง ก่อนจะเดินออกไป แต่มันก็ใช้ตัวบังไม่ยอมให้ผมไป
“ มึงหลบหน้ากู” ไอเบสพูด
“ กุไม่ได้ทำอะไรผิด กูจะหลบทำไม”
“ หึ..ดีงั้นก็มาคุยกันหน่อย”
มันลากผมออกมาจากห้องน้ำ มาจนถึงหลังโรงเรียน ผมพยายามจะขืนแต่แม่งไปเอาแรงพลังช้างสารมาจากไหนไม่รุ้
อยู่ดีๆมันก็หยุดเดินก่อนจะผลักผมเข้าไปในห้องเก็บอุปกรณ์ แล้วมันจึงเดินเข้ามา ลงกลอนล็อด
สาส!!! มึงจะข่มขืนกูหรอ -*-
“ พากูมาไม ??”
“ หึ มึงกำลังโกรธกู ตลอดอาทิตย์มา มึงพยายามหนีกู”
มันจับแขนผมไว้แน่น จนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
ผมเงยหน้ามองมันเพื่อจะบอกให้มันปล่อยแขน
แต่พอเห็นหน้ามันนั่นทำให้ผมกลับกลืนคำพูดนั่นลงคอในทันที
หน้ามันนิ่ง ริมฝีปากที่เคยยิ้มให้ผมมาตลอดนั่น ตอนนี้ บึ้งจนกลายเป็นเส้นตรง
ดองตาที่เคยหยีๆเป้นรูปโค้งเวลานี้ ไม่เหลือแม้แต่นิด
ผมก้มหน้าเม้มปาก...แน่น
“ หนีกูมาทั้งอาทิตย์”
“.....”
“ รุ้ไมว่ากู นั่งคิดทุกวันว่ากูทำอะไรให้มึงเป็นแบบนี้..แต่คิดเท่าไหร่กุก็ไม่รุ้!!”
“......”
“ ช่วยบอกกุได้ไม!!!”
มันตะคอกใส่ผมจนผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยุ่
ผมยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่รุ้ตัว
ผมตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด....จนไอเบสเริ่มรุ้ว่าผมร้องไห้
“ มึง..ร้องไห้” เสียงมันอ่อยลง มันคลายมือที่จับแขนผมออก
“ เงยหน้าสิ” มันบอกผม เบาๆ
“ เงยหน้าน่ะ...” มันบอกอีกที
ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้า....จนมองเห็นหน้ามัน ถึงแม้ไม่ค่อยชัดเพราะน้ำตาผมไหลพรากเลยก็เถอะ
มันยกแขนมันขึ้นมาก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาผมออก
“ ไม่เอาไม่ร้องไห้น่ะ” มันพูดกับผม
ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดแน่น
“ ไม่ถามแล้ว ...ไม่ถาม เงียบเถอะน่ะ”
“ ฮึก...”
“ อย่าร้องน่ะ...” มันว่าพลางลุบหัวผมเบาๆ
“ ฮึก..ขอร้องอย่าทำแบบนี้” ผมพูดๆทั้งๆที่น้ำตานั่นยังไหลอยุ่
“ ทำไม ทำไมล่ะ??”
ผมค่อยๆคลายกอดของมันก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง
“ มันไม่ทันแล้ว” ผมพูด
“ ....”
“ มึงเก่งน่ะ...ที่ทำให้กุชอบมึงได้”
มันมองหน้าผม ...
“ เวลาแค่นี้ไม่กี่เดือน... มึงทำให้กุกลับมาร้องไห้อีกครั้ง เพราะมึงคนเดียว”
“...........”
“ กูไม่รุ้หรอกน่ะ...ว่ามึงในตอนนี้จะรังเกียจกูหรือป่าว ที่กูแอบชอบมึง“
“....”
“ กูขอโทษน่ะ ขอโทษจริงๆ”
“....”
“ ที่ต้องให้มึงมาฟังกูพล่ามอะไรไม่รุ้... แต่กูจะตัดใจจากมึง หลังจากนี้ ขอให้มึงกับเค้ารักกันนานๆ
ดูแลเค้าให้มากๆ รักเค้าให้ดีๆ อย่าทำให้เค้าร้องไห้เมือนกูวันนี้ ขอให้มึงโชคดี และอย่าให้มึงเจอคนน่าสมเพช อย่างกูอีกเลย”
ผมตบไหล่มันเบาๆ
ก่อนจะเดินออกไป ช้าๆ
....อย่าเจอกันอีกเลย...
...ขอร้องล่ะ อย่าให้มึงกลับมาทำให้กูหวั่นไหว เพราะคนที่เสียใจที่สุด เป็นกู........
.
__________________________________________________________
ต่อจบแล้วตอนนี้ ใช้เวลานานมากกกกกก
คห.710 ใจเย็น่ะค่ะ
อธิบายเพื่อบ้างคน งง
ที่จริงแล้วไม่มีใครรุ้ว่าไอตองมันเป็นอะไร
เบื้องหลัง ที่ไม่ได้เขียน
แต่ที่ น้องธันมาพูดเพราะว่า ตอนที่เบสเดินมาอีตองมันดิ้น
แล้ว พอตกดึก พี่เต้ก็มารับมันเพราะมันเมามาก ทั้งเฮียติน และพี่เต้ก้ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร
อีพี่เต้ก็เลยโทรถาม เก้าแต่เก้ามันไม่รู้เลยโทรหาธัน เพราะเก้าบอกให้โทร (เนื่องจากตอนเย็นมันไปด้วยกัน)
ไอธันตอนแรกมันก็ไม่รุ้ แต่พอมันลองมาคิดดู มันเลยรุ้ว่า อีตองดิ้นและทำไมช่วงนี้มันซึบๆ
น้องธันมันคิดว่า ตองมันทะเลาะกับเบส แต่ไม่รุ้เรื่องอะไร
แต่จริงๆ อีตองมันไปงอลเค้าแค่นั่นล่ะค่ะ
ธันมันก็ยังไม่ได้บอกใคร ก็คือมันรุ้แค่คนเดียว ว่า ตองกับเบสทะเลาะกัน เรื่องอะไรไม่รู้ (ซึ่ง คิดผิดไปนิดนึงน่ะ 555+)
กระจ่างน่ะค่ะ 555+
ฮือๆๆ อย่าต่อย น้องธัน ของไรเตอร์น่ะ T..T
ความคิดเห็น