การรอคอย

ข้อมูลเบื้องต้น

เขียนเท่าที่นึกออก

เนื้อเรื่อง

เขารออยู่ตรงนั้นและยังคงคอยอยู่ที่เดิม แม้จะมีบางสิ่งมารบกวน เขาก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างไร เพียงสายตาจับจ้องที่ประตูลูกกรงตรงเบื้องหน้า แสงแดดยามบ่ายลอดผ่านเล็กน้อยทำให้เกิดเงาจางๆบนพื้นกระเบื้องหินอ่อน สายลมจากข้างนอกพัดพรุ่ฝุ่นละอองเข้ามาในบ้าน ตอนนั้นเองเขาคิดแค่ว่าเมื่อไหร่หนอจะกลับมา เหมือนกับทุกวันที่เฝ้าคอยเป็นแบบนี้ซ้ำซากอยู่เรื่อยไป ก็แหมความคิดถึงมันห้ามกันได้ที่ไหน ถึงไม่คิดก็ฉุดคิดทุกเมื่อยาม บางครั้งเขาเผลอหลับประเดี๋ยวเดียว พอตื่นขึ้นมาก็ไม่พบใครสักคน ความวิตกในใจจึงเพิ่มพูนไม่รู้ตัว ถ้าอย่างนี้คงต้องรอกันต่อไป
                    เสียงใบไม้กระทบพื้นเป็นจังหวะเหมือนฝีเท้า เขาวิ่งตรงดิ่งเอาหน้าแนบชิดลวดประตูกรงควานมองหาร่องลอยการกลับมาแต่ไม่มี วี่แววของใครเลย เสียงเปิดปิดประตูบ้านตรงข้ามก็นึกว่าเขาคนนั้นกลับมาแล้ว เขามักสะดุ้งตื่นเต้นอยู่หลายคราว ทั้งจิ้กจก ตุ๊กแกเหมือนหลอกแกล้งให้ได้ใจ

                    ทันใดนั้นเสียงประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น เขายกหัวด้วยท่าทางที่ตื่นเต้นหางแกว่งไปมาราวกับที่ปัดน้ำฝนและวิ่งกระโจน ไปหา กระโดดเกาะขาอย่างดีใจ แล้วคนคนนั้นจึงพูดพร้อมกับเอามือลูบหัวสุนัขว่า
"ว่าไง...รอนานมั้ย"

                    ไม่ใช่แค่คนเท่านั้นที่ชอบคิดกังวล แม้สัตว์เลี้ยงเช่นสุนัขก็เป็นได้ แต่เหตุผลนั้นต่างจากของเรา มนุษย์กังวลเพราะเป็นห่วงแต่ตัวเอง เช่นเรื่องความรัก " 'ไม่มีเธอฉันจะอยู่ยังไง' 'ฉันขาดเขาไม่ได้' 'ได้โปรดรักฉันเถอะ' " เป็นต้น สิ่งเหล่านี้ล้วนแสดงให้เห็นความต้องการของตัวเองทั้งสิ้น เรารักคนอื่นเพื่อที่จะให้คนอื่นแสดงความรักแก่เรา ไม่ต่างจากเด็กทารกที่บางทีนอนร้องไห้งอแงอย่างไม่มีเหตุผล แต่พอพ่อ แม่ มาอุ้มก็หยุดร้องไห้ทันทีประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สุนัขคิดพะวงเพราะเป็นห่วงเจ้าของและผู้มีพระคุณต่อเขา เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นเช่นไร การได้อยู่กับเจ้าของถือเป็นความสุขที่สุดของสุนัขและนั้นเองที่เรียกกันว่า ความซื่อสัตย์.