Garfaiu

ลำดับตอนที่ #1 : พี่นะพี่

๑

 “ไม่ได้เด็ดขาด...เธอก็รู้”เสียงดังๆของพี่เอลิซ่าโมโหดุเดือดยังกับกาน้ำที่คนต้ม ต้มทิ้งไว้เกือบปีจนการะเบิดเป็นเสี่ยงๆ ต่อหน้าฉันว้า! วันนี้ซวยจริงๆที่ขอผ้าเช็ดหน้าลายดอกดูพลิ้วและแสนจะสวยขอบเป็นด้ายสีไวโอเลตนะสิ เฮ้อทำพลาดอีกแล้วเรา “ผ้าแสนสวยผืนนี้ต้องกลายเป็นของเก่าๆแล้วก็ตกทอด...ตกทอดและตกทอดสู่เธออยู่ดีน่ะแหละ”พี่เอลิซ่าทำหน้ากระด้างไร้จิตส่งมาที่ฉัน พลางพับผ้าผืนนี้ลงกระเป๋าอย่างสุดจะถนอมเลย ฉันอยากจะทำหน้าแบบนี้จัง...แต่พี่เอลิซเท่านั้นที่ทำได้ ฉันเดินออกไปปิดประตูดัง ปัง! ก่อนที่จะก้าวท้าวอันยาวของฉันไป พี่เอลิซคงรู้ว่าฉันลงแรงผลักประตูนี้ขนาดไหน พี่เอลิซอายุ สิบสี่ยังเด็กๆอยู่ ชอบทำเป็นแม่พระอยู่ได้ ฉัน โบลเดลซ่าอายุ สิบเอ็ด เรียนโรงเรียน ฮาร์ทโวลิวสัน ของลอนดอน

           “โบลเด...ทานข้าวเร็วลูกเรียกพี่เค้าด้วยนะ”แม่เรียกฉันกับพี่สุดเสียงเอาแต่เรียก พี่ๆอยู่ได้ฉันช่างตกถังจริง ฉันเดินไปบอกพี่เอลิซเบาๆแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ สีขาวครีมดูสบายตา ชวนกินอาหารที่ตั้งอยู่แล้วหน้าโต๊ะ วันนี้ต้องเป็นหัวหอมกับขนมปังดำรองท้อง สเต็กและไก่อบสมุนไพรอาหาร ซุปเห็ดด้วยเป็นจานหลัก น่ากินมากๆ แต่การรู้รายการอาหารของโบลเดลซ่ากลับไร้ประโยชน์เลยสักนิด กลับทำให้เธอเบื่อรายการอาหารมากกว่า“ดูซิว่า...เราเจอใคร-น้า”เสียงแหบๆร้องเพลงที่บ้าบออย่างสุดจะทนต่อหน้าฉัน“พี่ราเวสน่าห์”พี่คนโตสุดอายุสิบหก ที่แสนกวนมักมาก- น่าเบื่อสุดจะทน“กินข้าวเถอะ”แม่ห้ามศึกของฉันกับพี่ราเวสอย่างทันควันก่อนที่ฉันจะหยิบส้อมกินหัวหอมอย่างเหม่อลอยกับขนมปังดำขอบไหม้ถูกกรีดกากบาทด้านหน้า

              “แหวะ...อาหารแคลอรีสูง อูแหวะ”เสียงพี่เอลิซส่งเสียงแหลมล่อเข้าหูทุกคนในโต๊ะพร้อมท่าจะควักไส้ตัวเอง แม่ทำหน้าอึ้งชั่วขณะ...

แล้วถอนหายใจอย่างเวทนาจึงค่อยดึงจานขนมปังดำกับหัวหอม กับ จานสเต็กและไก่อบสมุนไพรอย่างรวดเร็ว แล้ววางแตงกวาย่างไหม้ๆพร้อมน้ำสลัดใสแจ๋วให้กับขนมปังฝรั่งเศสแข็งโป๊ก น้ำผักโขมคั้นและชาดอกส้มอุ่นๆน่าดมแต่จืดน่าดู“นี่มันอะไรกัน...หนูไม่ใช่แมวใช่หมานะทำไมถึง....”พี่เอลิซปรอทแตกเมื่อของกินของตัวเองต่ำต้อยขนาดนี้

“กินไปซะ เร็ว”แม่เริ่มพูดตะคอก พี่เอลิซก็กินลงเอาอย่างดื้อดื้ออย่างขยะแขยง ชาดอกส้ม แม่ต้มข้นข้นมากเสนียดรส จืด-เหนียว ชาของแม่ก็ทำให้พี่เอลิซ เกือบกลั้วคอ ฉันปลีกตัวเข้าห้องไปก่อน น่าสงสารก็จริงแต่อาหารวันนี้ก็อร่อยมากอยู่ดี

           พี่เอลิซเริ่มเข้าห้องนอนเธอซุกตัวลงไปบนเตียงลายดอกของเธอ แต่ต่อไปคงไม่รู้แล้วแหละเพราะถ้าพี่ราเวสเห็นคงจะฟ้องแม่กับพ่อแน่ๆ ฉันเหลือบมองอีกทีเห็น แม่เดินเข้าห้องพี่เอลิซตามไปคงจะถือถาดขนมอบ เนยถั่วและไส้กรอก ไห้อย่างเคยและน้ำส้มคงจะแทนอาหารลดแคลอรีเมื่อกี้มั้ง แม่วางไว้หน้าเตียงก่อนที่จะออกไป พี่เอลิซคงจะกินแบบไม่เกรงใจใครแน่เพราะเป็นการกินแทนค่าอ้วกเมื่อตะกี้กระมัง แล้วพี่ราเวสน่าห์ก็เข้าไปให้นมเปรี้ยวกับชีสรสแฮมอีกช่างอ้อมช่างโอ๋กันจริงฉันคิดในใจก่อนที่นำน้ำองุ่นกับแครกเกอร์สเปรชทูน่าเข้าไปในห้องของเธอช่างสวยงามผนังสีม่วงเข้ากับเตียงลายดอกอย่างงดงาม “พี่...หนูเข้าไปนะมีน้ำองุ่นกับแครกเกอร์สเปรชทูน่าของโปรดพี่ไง”ฉันพูดสู้ยิ้มพี่เอลิซ่าคงเข้าใจอยู่นะ“แหม...ขอบคุณมากๆนะเข้ามาสิ”พี่ลิซพูดแบบพระแม่มาเรียจุติลงมาเกิด ฉันวางน้ำ อาหารว่างลงบนโต๊ะสีเทาลายทางแล้วหันหลังไปก่อนที่จะออก“กินด้วยกันไม้”พี่ลิซพูดยั้งทำให้ฉันเปิดประตูค้างไว้“ไม่!”ฉันพูดด้วยเสียงไร้ความสงสารกับพี่เลยสักนิด 
ฉันเดินเอาผ้าชุบน้ำอุ่นม้วนไปวางหน้าโต๊ะรับแขกที่แม่นั่งอยู่ แล้วยื่นส้มซันควิกให้“เหนื่อยไม้ลูก”แม่ถามฉันด้วยความห่วงใย
 “ไม่ไม่หรอกค่ะ...หนูไม่”ฉันไม่รู้จริงๆว่าว่าจะตอบอย่างไรตอบว่าเหนื่อยเส้นเอ็นแทบขาด (ตามความจริง) หรือตอบว่าไม่เหนื่อยเลยทำต่อได้อีกซักร้อยแปดงานก็เกินไปแต่ฉันกลับปล่อยโฮมาเต็มยศแบบเด็กสิบขวบ “ไม่เหนื่อยจริงๆ หนูไม่เหนื่อย ฮึก...ฮึก”แม่มองมาทางฉันแล้วโอบ “ไม่มีคนไหนไม่เหนื่อยหรอกนะ”แม่โอ๋ฉันไม่น่าเชื่อแต่ใครจะพ่อจะแอบดูหลังผนัง “เอาละ...ไปนอนกัน” “ค่ะ” ฉันเดินจับมือแม่ไป “นอนด้วยกันไม้” “ค่ะ”ฉันตอบด้วยความมั่นใจ