นิยาย Fic Reborn ข้ามมิติเวลากับยัยนักฆ่าตัวป่วน

ลำดับตอนที่ #22 : การคัดเลือก Kingdom&The Queen 100%

          และวันนี้ก็มาถึงอีกครั้ง เป็นวันที่จะมาตัดสินกันว่า ใครจะได้เป็น 'Kingdom' และใครจะได้เป็น 'The Queen' ตัวจริง ตอนนี้พวกผู้ชายได้ทำการคัดเลือกเสร็จเรียบร้อยแล้ว
          "ผลเป็นไงบ้าง รีบอร์น"มาเนียถามรีบอร์น
          "เจ้าห่วยได้ที่ 1 ฮิบาริได้ที่ 2 มุคุโร่ได้ที่ 3 ส่วนโกคุเดระกับยามาโมโตะได้ที่ 4 เพราะเสมอกัน แล้วทางนั้นล่ะ"รีบอร์นว่า
          "ฉันกับเคียวโกะจังได้ที่ 3 โคลมจังได้ที่ 4 ส่วนฮารุจังได้ที่ 5 เหลือรอบตัดสินของมาโดกะกับยัยลิซซาเบธอะ"เป็นยูกิที่ตอบแทนด้วยความเซ็งเล็กน้อยเพราะเธอดันแพ้ลิซซาเบธ
          "เอาละค่ะ ตอนนี้ขอให้ผู้คัดเลือก 'The Queen' ลงสนามแข่งด้วยค่ะ"  เสียงของผู้ประกาศดังขึ้น และตอนนี้มาเนียและลิซซาเบธได้ลงสนามที่มีการจัดเตรียมให้แล้ว
          "ไม่คิดเลยนะคะ ว่าดิฉันจะได้มาสู้กับยัยเด็กกะโปโลอย่างคุณเนี่ย"ลิซซาเบธว่า
          "ฉันก็ไม่คิดว่าจะได้มาสู้กับยัยบ้าผู้ชายอย่างเธอเหมือนกันแหละยะ"มาเนียก็ไม่น้อยหน้าสวนกลับไป
          "Ready Start!" เสียงสัญญาณดังขึ้น ทั้งคู่วิ่งเข้าหากัน จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มแลกหมัดกันอย่างดุเดือด ฝ่ายหนึ่งชก ฝ่ายหนึ่งหลบ ฝ่ายหนึ่งเตะ ฝ่ายหนึ่งป้องกัน ไม่มีใครยอมใคร แรงปะทะในสนามสะเทือนมาถึงข้างนอกจนพวกสึนะต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นไม่หาย
          "สะ..สุดยอด"สึนะว่า
          "ฮะฮะฮะ เจ๋งไปเลย"ยามาโมโตะยังหัวเราะตามสไตล์
          "ชิ สมกับเป็นคนที่คุณรีบอร์นยกย่อง ไม่เลว"โกคุเดระว่า
          "คึหึหึ ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวจริงๆนะครับ"มุคุโร่ก็หัวเราะตามสไตล์เช่นกัน
          "...."ฮิบาริที่แอบมองตรงต้นไม้ไม่ได้พูดอะไร แต่เจ้าตัวไม่ละสายตาไปจากการต่อสู้นี้เลย
          "มาโดกะ ฆ่ายัยนั่นให้เดี้ยงไปเล้ย!!!"ยูกิตะโกน
          "ฮาฮิ! ยอดเลยคะ"ฮารุว่า
          "อื้อๆ สมกับเป็นมาโดกะจัง"เคียวโกะชม
          "มาโดกะจังเก่งสุดๆเลย"โคลมชม
ตึง!!!!
เป็นอีกครั้งที่แรงสั่นสะเทือนจากลูกเตะของทั้งคู่ดังสนั่นสนาม ทั้งคู่กระโดดตีลังกาแยกออกจากกัน
          "เตรียมตัวให้ดี!!!"ลิซซาเบธวิ่งเข้าหามาเนียอีกครั้ง
          "ฉันรู้ว่าเธอต้องมา...อะ..อะไร"มาโดกะก็กำลังวิ่งเข้าหาลิซซาเบธแต่กลับพลาดท่า
          เสร็จล่ะ เพราะมาเนียต้องหลงกลติดกับแผนของลิซซาเบธที่ทำท่าเหมือนจะเข้ามาโจมตีแต่กลับหมุนตัวเตะ แล้วขว้างระเบิดแสงใส่ตอนที่มาเนียไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้ทั้งหูและตาของมาเนียใช้การไม่ได้ชั่วคราว
          "โฮะโฮะโฮะ ของจริงมันอันนี้ต่างหากละคะ!!!"ลิซซาเบธยกขาขึ้นแล้วกระแทกพื้นอย่างจัง ทันใดนั้นเองพื้นสนามก็เริ่มพังและถูกยกขึ้นมาด้วยไฟธาตุอัสนี แล้วยังขว้างมิสไซต์แบบติดตามที่ผสมไฟดับเครื่องชนธาตุอัสนีเข้าไปอีก
          สามารถส่งผ่านไฟดับเครื่องชนโดยไม่ผ่านแหวนได้ แถมยังทำให้พื้นยกได้ขนาดนั้น ไม่ธรรมดาเลยแฮะ รีบอร์นเริ่มสนใจ
          "ไงละเห็นรึย..หายไปไหนแล้ว"ยังไม่ทันที่จะได้อิ่มเอมต่อผลงานมากเท่าไร แต่ก็ต้องฉงนอีกครั้งที่ร่างของมาเนียหายไปอย่างไร้ร่องรอย
          ถึงจะใช้ไฟดับเครื่องชนไปเยอะ แต่ก็ไม่น่าจะหายไปหมดนี่นา อึก! ระหว่างที่ลิซซาเบธกำลังครุ่นคิด ก็ถูกรัดคอจากด้านหลังแล้ว
          "ก็จริงอยู่ว่าไฟธาตุอัสนีที่เธอมีเป็นธาตุที่มีทั้งพลังโจมตีและการป้องกันสูงมากแต่ฉันก็มีไฟธาตุอัสนีที่สามารถรับรู้สภาพแวดล้อมได้เหมือนกัน"มาเนียว่าแล้วก็เริ่มรัดคอลิซซาเบธแน่นขึ้นเรื่อยๆ
          "มาเนียเนี่ยเก่งจริงเลยน้า~"เป็นเสียงของวองโกเล่พรีโม่ที่เพิ่งจะเดินมาดู
          "นั่นสิ เมื่อก่อนออกจะซุ่มซ่ามแท้ๆ"เสียงของผู้พิทักษ์วายุรุ่นแรก
          "โอ๊ย ปล่อยนะ!!!"ลิซซาเบธเริ่มหายใจไม่ออกจึงสลัดมาเนียออกจนหลุดแต่พัดกับถุงระเบิดมิสไซต์ตกลงกับพื้น เธอจึงก้มลงเก็บแต่ด้วยความไม่ระวังจึงทำให้มือไปโดนมิสไซต์ที่มีไฟดับเครื่องชนธาตุอัสนีอยู่จึง...
ตู้มมมมมมมม!!!!!!
          "กรี๊ดดดด!!!!!!"แล้วร่างลิซซาเบธก็กระเด็นไปไกลเเสนไกล
          "อุ๊บ..มะ..ไม่ไหวแล้ว..คิก"โกคุเดระเเทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว
          "คึ..หึ..หึ~"มุคุโร่หัวเราะแบบสยดสยองอย่างไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน
          "^__^;;;"สึนะและยามาโมโตะได้แต่ยิ้ม
          "....."ส่วนฮิบาริก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรเลย
          "ฮ่าๆๆๆๆ สมน้ำหน้าจริงๆเล้ย!!!!"ส่วนยูกิหัวเาะออกมาอย่างสะใจโดยไม่อายใคร ส่วนพวกเคียวโกะก็ได้แต่ยิ้มเหมือนกัน
          "อย่ามาหัวเราะเยาะนะยะ!!!"เนื่องจากเริ่มมีคนหัวเราะมากมายรวมทั้งมาเนีย จึงทำให้ลิซซาเบธเริ่มอาย
          "ข..ขำอะไรยะ>///<"ลิซซาเบธเห็นมาเนียหัวเราะ
          "ก็ขำคนบ้าผู้ชายจอมซุ่มซ่ามที่ลืมหยุดการไหลของไฟดับเครื่องชน จนตีลังกาเหมือนมีคนมาจุดไฟระเบิดที่คณะละครลิงไง"มาเนียตอบอย่างสะใจ
          "หนอยแน่! ปากดีนักนะ กินนี่หน่อยเป็นไง!!!"เพื่อที่จะไม่ให้ขายหน้าไปมากกว่านี้ลิซซาเบธจึงโถมเข้าใส่มาเนีย หวังจะโจมตีด้วยมิสไซต์ แต่มาเนียก็หลบได้อย่างไม่ยากเย็น แต่ทว่า...
          อึก อะไรเนี่ยความรู้สึกแบบนี้ อีกแล้ว กระต่ายนั่นมาได้ยังไง เธอต้องตกใจที่จู่ๆมีกระต่ายที่ไหนไม่รู้เข้ามาในสนาม
ตู้มมมมมมม!!!!!
สภาพในสนามตอนนี้มีแต่รอยไหม้ของระเบิด และกระต่ายตัวนั้นก็หายไปกับควันระเบิดด้วยเช่นกัน
          "ฮาฮิ กระต่ายนั่นหายไปแล้วค่ะ"ฮารุอุทานเมื่อไม่เห็นกระต่าย
          "ยัยลิซซาเบธคงระเบิดไปพร้อมๆกับมิสไซต์แล้วละ"ยูกิเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มแย้มแล้วพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยแทน
          "ลิซซาเบธ เธอทำอะไรรู้ตัวบ้างรึเปล่า!"มาเนียเริ่มโวยวาย
          "อ้าว ดิฉันก็ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อยมันเซ่อซ่าเข้ามาเองนะคะ"ลิซซาเบธทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
          "แต่กระต่ายมันไม่รู้เรื่องนะ!"มาเนียเริ่มโมโห
          "คุณเองก็น่ารู้ดีที่สุดนี่คะ ว่าในสนามรบมันไม่มีการปราณีกันไม่ว่าจะมิตรหรือศัตรู แล้วอีกอย่างเจ้ากระต่ายนั่นก็ต้องตายอยู่แล้วดิฉันก็แค่ทำให้มันตายเร็วขึ้นเท่านั้นเอง สรุปแล้วมันก็แค่เกิดมาเพื่อถูกฆ่ายังไงละคะ"ด้วยคำพูดนั้นมันทำให้มาเนียนึกถึงคนที่เธอรักมากที่สุด ห่วงใยมากที่สุด แต่กลับ...ปกป้องไว้ไม่ได้เลย
          "เอาล่ะ ที่นี้ผู้ที่จะได้เป็น'The Queen'คือดิฉันแต่เพียงผู้เดียว!!!!"ลิซซาเบธก็กระแทกปลายรองเท้าไปกับพื้นแล้วเหล็กแท่งแหลมๆก็เด้งออกมาจากส้น
ตึง!!!!
เป็นอีกครั้งที่เสียงดังสนั่นสนาม แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บเพราะมาเนียกันการโจมตีไว้ได้
          "เกิดมาเพื่อรอการถูกฆ่างั้นเหรอ ไม่หนี ไม่ต่อต้าน ไม่ขอความช่วยเหลือ ยอมรับและอยู่ไปวันๆเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ไอ้ชีวิตที่แสนจะน่ารันทดบัดซบแบบนั้น มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นหรือน่าขำเลยนะจะบอกให้!!!!"เนื่องจากความโมโหจัด มาเนียจึงต่อยรองเท้าลิซซาเบธกระเด็นจนเธอเกือบเสียหลัก แต่มาเนียก็เข้ามาถีบซ้ำจนเธอกระเด็นไปชนกับกำแพงอย่างจัง
          "โอ๊ย!!! มันเจ็บนะยะ!!"ลิซซาเบธตะโกนว่ามาเนีย แต่เธอไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยแถมยังเดินไปใกล้ๆอย่างช้าๆหวังจะเข้าไปซ้ำ
ฉับ!!!ตู้มมมมม!!!!
ลิซซาเบธขว้างมิสไซต์ใส่มาเนียแต่มันกลับขาดเป็นสองส่วนด้วยการฟันดาบของมาเนียเพียงครั้งเดียว เป็นครั้งแรกในการต่อสู้ที่เธอหยิบดาบออกมา และเป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้ชักดาบออกจากฝัก
ฉับ!!!ตู้มมมมม!!!!
ฉับ!!!ตู้มมมมม!!!!
ฉับ!!!ตู้มมมมม!!!!
เหตุการณ์เกิดซ้ำไปซ้ำมาจนควันเต็มสนามแข่ง และตอนนี้มิสไซต์ของลิซซาเบธก็หมดเเล้ว แต่มาเนียก็เดินลากดาบลงกับพื้นเข้าไปใกล้ลิซซาเบธเรื่อยๆ สายตาที่มาเนียมองเธอมันเหมือนกันมังกรที่กำลังจ้องจะฆ่าเหยื่อได้ตลอดเวลา
           "อย่..อย่าเข้ามานะ!!"ลิซซาเบธกลัวจนวิ่งหนี แต่มาเนียก็เดินตาม มาเนียจุดไฟธาตุอัสนีแล้วปล่อยไปที่พื้นทำให้มันยกตัวขึ้น ลิซซาเบธเสียหลักจนล้มลงไป
ฉับ!!!!
เป็นเสียงการฟาดฟันดาบครั้งสุดท้ายและการโจมตีครั้งสุดท้ายของการต่อสู้ในครั้งนี้ และแล้วลิซซาเบธก็ล้มลงไปกับพื้น และทำให้ผู้คนในสนามหลายคนถึงกับตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
          "Mania Win!!!"เสียงจากกรรมการดังขึ้น ผลตัดสินได้ออกมาแล้ว มาเนียเก็บดาบคาดเอวไว้เหมือนเดิมแล้วเดินออกมาจากสนาม
          "ไง เกือบจะ 'พิโรธ' เต็มตัวแล้วนะ"รีบอร์นพูดคนแรกหลังจากมาเนียเดินออกมา
          "หนวกหูน่า เงียบไปเลย"มาเนียเดินมานั่งที่เก้าอี้แล้วหยิบผ้ามาเช็ดรอยเลือดที่ดาบ
          "นี่!เธอทำแบบนั้นมันไม่มากไปเหรอ"โกคุเดระกล่าวตำหนิที่เห็นมาเนียเอาดาบฟันลิซซาเบธอย่างเลือดเย็น
          "ก็ฉันเป็นนักฆ่านี่นา แต่ถ้านายกลัวยัยนั่นตายก็ไปเฝ้าก็ได้นะ ยัยนั่นจะได้ดีใจที่มีผู้ชายมาเฝ้าถึงห้อง"มาเนียก็ยังเช็ดรอยเปื้อนต่อโดยไม่ได้สนใจอะไร
          "เฮอะ! ทำเป็นพูดดีไปเถอะถ้าเป็นรุ่นที่ 10 แปบเดียวก็เรียบร้อย มือขวาอย่างฉันรับประกันได้เลย"โกคุเดระยืดอกรับ
          "โกคุเดระคุง ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า"สึนะว่า
          "คำก็มือขวา สองคำก็มือขวา นายคิดว่านายสำคัญขนาดนั้นเลยรึไง"มาเนียเริ่มพูดจี้จุด
          "ก็จริงอยู่ว่าที่พวกนายได้ไปโลกอนาคต และเจอศึกกับชิม่อนหรือตอนถอนคำสาปอัลโกบาเลโน่จนแข็งแกร่งขึ้นมาก แต่ว่าก็สะบักสะบอมเจียนตายทุกครั้งเลยไม่ใช่รึไง แล้วไอ้คำว่ามือขวาน่ะ ไม่ใช่ใครอยากจะเป็นก็เป็นได้ มันต้องมีคุณสมบัติที่สามารถดูแลบอสและเป็นหูเป็นตาให้แฟมิลี่ ต้องคอยเป็นกำลังสำคัญเวลาบอสหรือแฟมิลี่เดือดร้อนนายมีคุณสมบัติพอรึเปล่าล่ะ"มาเนียพูดจี้จุดจนโกคุเดระพูดไม่ออกเพราะเขาก็ไม่มั่นใจขนาดนั้น
          "แล้วนายลองถามเดซิโม่ดูซิว่าเขาอยากให้นายเป็นมือขวารึเปล่า หัดเจียมเนื้อเจียมตัวให้ดีๆหน่อยนะ โกคุเดระ  ฮายาโตะ"ตอนนี้มีแต่ความเงียบครอบงำ
          "ไม่ใช่หรอกครับ จริงอยู่ที่ผมไม่ได้อยากเป็นมาเฟียอะไรนั่นเลย แต่ว่าผมก็อยากให้โกคุเดระคุงอยู่เคียงข้างเราทุกคนนะครับ ไม่ใช่ในฐานะ 'มือขวา' แต่เป็น 'พวกพ้อง' ที่จะอยู่เคียงข้างกันไปครับ"สึนะพูดจากส่วนลึกของใจ จนมาเนียถึงกับฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อย
          "เอาเถอะ ยังไงการตัดสินใจมันก็อยู่ที่นายอยู่แล้ว ฉันก็จะไม่ขัดศรัทธาละกัน"มาเนียลุกขึ้นแล้วกวักมือเรียกให้ทุกคนตามมา
          "คุณฮิบาริก็มาด้วยนะคะ"มาเนียบอกฮิบาริที่ยืนอยู่หลังต้นไม้ แต่ไม่มีใครสังเกต แล้วทุกคนก็เดินออกจากโรงเรียนไป
___________________________________________________________________________________________________________
มาแล้ว หลังจากที่หายไปนานเนื่องจากสอบกลางภาคนะคะ ตอนนี้ก็จบไปแล้ว ตอนต่อๆไปก็จะเริ่มมีความรักมาแทรกแล้ว ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะคะ