คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ประชันบาส ( 8009) /เป็นห่วง (2795) 100%
ไม่ได้อัพซะนานต้องขอโทษด้วยนะคะ คือการบ้านมันเยอะไม่ค่อยมีเวลา ยังไงก็มาแว้ววววว
*รหัสของมาเนียเป็น 09
ส่วนของ ยูกิเป็น 93 นะคะ
วันนี้เป็นอีกวันที่ไม่มีอะไรของพวกสึนะ ตอนนี้พวกเขากำลังเรียนวิชาพละกันอยู่ที่สนามบาส รีดเดอร์คงรู้นะว่าเรียนอะไร (ขัดส้วมมั้ง//ทุกคน)
“เอาล่ะครูจะไปประชุม นักเรียนก็ไปฝึกซ้อมกันตามสบาย แล้วอย่าส่งเสียงดังนะจ๊ะ”คุณครูคนสวย(รึเปล่า)บอกนักเรียน
“ครับ/ค่ะ”นักเรียนขานรับ จากนั้นทุกคนๆกฌต่างคนต่างเล่นกันไป
“นี่ๆ มาเนียมาดวลกับฉันหน่อยสิ”ยามาโมโตะเดินเข้าไปหามาเนีย
“อื้ม ได้สิ”มาเนียตอบตกลง
“นี่ ยามาโมโตะคุงมาเล่นกับฉันดีกว่านะ รับรองว่าฉันจะทำให้เธอสนุกไม่ใช่น้อยเลยนะ”จู่ๆลิซซาเบธก็เข้ามาขัดจังหวะ
“ฮะฮะฮะ โทษ’ทีนะ พอดีฉันจะเล่นกับมาเนียน่ะ”ยามาโมโตะปฏิเสธ
เพล้งๆๆๆ
เสียงเหมือนอะไรแตก มันก็คือ หน้าแตกนั่นเอง มันทำให้มาเนียถึงกับอมยิ้มเล็กน้อย
"นี่ ยูกิเป็นกรรมการให้หน่อยสิ"ได้ยินดังนั้นยูกิจึงพยักหน้าตกลง
ทั้งคู่ลงไปอยู่ในสนาม จึงทำให้ทุกคนหันมาสนใจ
"ปี๊ด!!!!!"เสียงนกหวีดดังขึ้น สัญญาณเริ่มเกม ทั้งคู่ประชันบาสกันอย่างสูสี ไม่มีใครยอมใคร คะแนนไล่เลี่ยกันมาก ต่างฝ่ายต่างรุกรับสลับกันไป
"เฮๆๆๆ!!!/สู้ๆ!!!/ยอดเลย!!!"เสียงเชียร์จากเพื่อนๆในห้องดังกระหึ่ม เป็นการแข่งที่สนุกไม่ใช่น้อย
10 นาทีต่อมา
"แฮก...แฮก..ยอดเลยยามาโมโตะคุง เก่งไม่เบา"มาเนียกล่าวชมพร้อมหอบหายใจ
"ฮะฮะฮะ thank you นะ แฮก...แฮก"ยามาโมโตะก็เหนื่อยไม่ใช่น้อย
จากนั้นมาเนียก็เริ่มรุกเข้าใส่ ยามาโมโตะกำลังเข้าไปสกัด แต่มาเนียสไลด์เท้าแล้วหมุนตัวหลบได้อย่างสวยงาม เธอกระโดดตัวเตรียมชู้ด
อะไรเนี่ย พลังแบบนี้อีกแล้ว จู่ๆมาเนียก็รู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างไหลเวียนอย่างรุนแรงจนเธอพลาดโอกาส ชู้ดลูก ตอนนี้เธอกำลังลอยอยู่กลางอากาศอย่างไม่ระวังตัวแล้วตอนนี้เธอก็...ร่วง
"ระวัง!!/ว้าย!!!"เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก จนมาเนียไม่รู้ว่าเธอจะตายมั้ย แต่เธอรู้อย่างเดียวว่ามีคนมารับร่างเธอไว้ทัน
"ขอบคุณนะที่ช่ว...O///O"มาเนียกำลังกล่าวขอบคุณแล้วเงยหน้าขึ้นมา แต่ต้องชะงักเพราะตอนนี้หน้าของเธอและหน้าของยามาโมโตะห่างกันไม่เกิน 5 เซนติเมตร ทั้งคู่ถึงกับหน้าแดง
"มาเดิมพันอะไรสนุกๆกันหน่อยมั้ย"ยามาโมโตะว่า แต่ก็ยังเนียนกอดมาเนียไม่ปล่อย
"เดิมพันเหรอ"มาเนียยังงงๆ
"ใครชนะเป็นพระราชาไง"ยังกอดอยู่
"เอาสิ"เธอคนนี้ก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด
"อ้าว! เจ้าบ้าเบสบอลแข่งต่อซิเฟ้ย อย่ามัวแต่หวาน"โกคุเดระโพล่งขึ้นมา ทั้งคู่จึงกลับมาแข่งต่อ(แบบเขินๆ)
"นี่! 30 วินาทีสุดท้าย"ยูกิบอกเวลา
ยามาโมโตะแย่งบอลจากมาเนีย(ที่เขินไม่เลิก)ได้ มาเนียกำลังเข้าไปแย่งแต่...เธอกลับสะดุดล้มขาตัวเอง (ซุ่มซ่ามซะ-_-;;//ไรต์)
"ปี๊ด!!!"นกหวีดหมดเวลา ทำให้ยามาโมโตะชนะมาเนียไป 50:49 (เฉียดฉิววุ้ย//ไรต์)
"ชนะแล้ว"ยามาโมโตะยิ้มแฉ่งตามสไตล์ ทำให้ผู้หญิงหลายๆคนในห้องถึงกลับใจละลายกันเลยทีเดียวเชียว
"สนุกมากเลย(ถึงจะแพ้แค่แต้มเดียวก็เหอะ)"มาเนียว่า เธอกำลังลุกขึ้น ยามาโมโตะจึงยื่นมือมาช่วยตามประสาน้ำใจนักกีฬา มาเนียยื่นมือไปจับแต่พอจะลุกขึ้น ยามาโมโตะก็ดึงแขนเธอจนกระทั่ง...
จุ๊บ!!!
ยามาโมโตะก็เนียน(อีกแล้ว)ไปหอมแก้มมาเนีย ด้วยความที่ยังงงกับสถานการณ์เธอจึงเพิ่งรู้สึกตัวตอนที่โดนหอมไปได้ 5 วินาทีต่อมา ถึงกับหน้าแดงกว่าลูกตำลึง10ลูกซะอีก
"ทะ..ทำ..ทำอะไรเนี่ย!!!"มาเนียเริ่มลน
"ก็บทลงโทษของพระราชาไง ฮะฮะฮะ"ยามาโมโตะบอกสิ่งที่เรียกว่า(ไร้)เหตุผล
"เหตุผลบ้าอะไรอะ!!! บ้าๆๆๆ!! ทำอะไรเนี่ย!"ตอนนี้ไม่มีใครเอ่ยปากออกมาซักคำเพราะยังคงอึ้งกับการกระทำของยามาโมโตะอยู่นั่นเอง
ณ ทาเคซูชิ
วันนี้พวกสึนะก็เรียนเสร็จแล้ว ยามาโมโตะจึงเสนอให้มากินซูชิที่บ้านตน และตนก็ต้องคอยง้อมาเนียด้วยที่ไปหอมแก้มเธอโดยพละการ โดยที่มีพวกสึนะแอบหัวเราะเป็นระยะๆ
"ฮะฮะฮะ ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ"ยามาโมโตะนำซูชิมาเสริฟให้มาเนีย
"ก็แน่สิยะ"มาเนียนำซูชิเข้าปากด้วยความเร็วสูง
"ถ้างั้นฉันขอให้เธอหายโกรธด้วยคำสั่งของพระราชา"ยามาโมโตะเริ่มเจ้าเล่ห์
"งั้นดิฉันขอปฏิเสธด้วยความเต็มใจนะคะ"ยามาโมโตะจึงเลื่อนใบหน้าของตนเข้าหาใบหน้าของมาเนียเรื่อยๆ
"จะบ้าเหรอ"มาเนียผลักยามาโมโตะออกไป แต่ยามาโมโตะก็ยังเดินตาม
"ลุงคะ ขอโอโทโร่"สึโยชิจึงส่งโอโทโร่ให้มาเนียทันที
"เอ้า พระราชาขา อั้ม!"มาเนียจึงป้อน(แรงๆ)โอโทโร่ใส่ปากยามาโมโตะทันที
"คิดจะเอาของกินมาล่อกันแบบนี้ ฉันไม่หลงกลหรอกน่า"จากนั้นทั้งคู่จึงไล่จับกันอย่างมีความสุขตลอดไป #ผิด
"คู่นี้สนุกกันจังเลยน้า"สึนะเริ่มบ่นอย่่างเบื่อหน่าย
"นี่มันของฮารุนะคะ!!!/ของฉันเฟ้ย!!!"โกคุเดระกับฮารุกำลังแยกซูชิกันอยู่
"กัดกันเข้าไป"สึนะบ่นอีกครั้ง
"ท่านมุคุโร่นี่คะ"โคลมกำลังป้อนซูชิให้มุคุโร่
"คึหึหึ ขอบคุณนะครับโคลมที่น่ารักของผม"มุคุโร่ก็อ้าปากรอ
"หวานไปอีก"สึนะก็บ่นอีกครั้ง
"ทำไมเคียวโกะจังมัวแต่คุยกับคุณคุโรมิ ไม่สนใจเราเลย"และบ่นอีกครั้ง (ป.ล.ฮิบาริกับรีบอร์นไม่ได้มา)
"หงุดหงิดจังแฮะ"สึนะกำลังลุกปเข้าห้องน้ำ
เพล้ง!!!
แต่ทว่าเขาดันโต๊ะแรงไปจึงทำให้แก้วร่วง และแตกลงกับพื้น ทุกคนจึงหันมาดูกัน
"ขอโทษครับ เดี๋ยวผมเก็บเอง อ๊ะ"สึนะกำลังเก็บเศษแก้วแต่กลับโดนบาด เขาจึงเอาเศษแก้วไปทิ้งแล้วไปล้างแผลในห้องน้ำ
เฮ้อ เคียวโกะจังไม่ได้แลเราเลย เราจะตัดใจดีมั้ยนะ สึนะกำลังครุ่นคิด
"สึนะคุง"เมื่อได้ยินเสียงเคียวโกะสึนะจึงออกจากห้วงความคิดทันที " สึนะคุงเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ เห็นนั่งเหม่อตั้งนานแน่ะ"เคียวโกะถามด้วยความเป็นห่วง และตอนนี้กำลังทำแผลให้สึนะอยู่ ถึงกับทำให้สึนะหน้าแดงเลยทีเดียว
เคียวโกะจังเป็นห่วงเราเหรอเนี่ย พระเจ้าช่วยกล้วยทอดมอดไหม้ไฟลามทุ่ง สึนะเริ่มมีหวัง
“อื้ม ไม่เป็นไรขอบคุณนะที่เป็นห่วง”สึนะจับมือของเคียวโกะขึ้นมากุมไว้อย่างดีใจ แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยิ้มให้สึนะอีกต่างหาก
จากนั้นไม่นานทุกคนก็พากันแยกย้ายกลับบ้านของตน แต่เรื่องราวมันยังไม่จบ...
มันยัง...
มีต่อ...
อีกนิดส์...
"ทาเคชิ นั่นมันแม่หนูเมื่อตอนนั้นใช่รึเปล่า"สึโยชิถาม
"ครับพ่อ"ยามาโมโตะตอบ
"อ้าว แล้วทำไมแม่หนูนั่นทำเหมือนไม่เคยรู้จักเราเลยละ"สึโยชิสงสัย
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถึงยังไงผมก็จะทำให้เธอจำผมให้ได้"ยามาโมโตะมั่นใจ
จบบทสนทนาของสองพ่อลูกไว้แต่เพียงเท่านี้
ความคิดเห็น