คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ชีวิต Idol
[Yamamoto Part]
โอ๊ส! ตาฉันแล้ว หลังจากที่พวกเราผ่านการคัดเลือกแล้วเราก็หลงมาอยู่ในโลกแปลกประหลาดมากๆเลยล่ะ ฮะฮะฮะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามาเนีย(ของฉัน)ได้อยู่ปราสาทเจ๋งๆแบบนี้เนี่ย แต่ว่าทำไมเธอไม่เคยบอกฉันสักคำเลยว่าครอบครัวของเธอเสียแล้วล่ะ จริงสิเธอจำฉันไม่ได้นี่นา ฮะฮะฮะ เช้าขึ้นมาพวกเราก็ตื่นมาพร้อมกันเลยเหรอเนี่ย อ๊ะ!พวกผู้หญิงก็ตื่นแล้วนี่ กำลังดูทีวีกันอยู่เลยแฮะพวกเราก็เลยเดินเข้าไปหา
“เฮ้อ ให้ตายสิ”มาเนียถอนหายใจออกมาหลังจากที่พวกผมคุยกันเสียงดังจนพวกเธอดูทีวีกันไม่รู้เรื่องเลยซักกะติ๊ด
“อ้าว พวกเดซิโม่ตื่นแล้วเหรอ หลับสบายแบบสุดขีดมั้ย”คุณนัคเคิลถาม แล้วเค้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ไม่เห็นรู้เรื่องเลยแฮะ
“สบายมากเลยครับ”สึนะตอบ ใช่สบายมากเลย
"ไงมาเนีย ไม่เจอกันนานเลย”คุณอลาวดี้ถามเธอ
“ค่ะ เอ๊ะ! นี่อะไรเหรอคะ”มาเนียถามเมื่อคุณอลาวดี้ยื่นกล่องอะไรสักอย่างให้เธอ
“ของฝากตอนไปทำภารกิจ”เขาตอบ
“ขอบคุณค่ะ”มาเนียรับกล่องของฝากแล้วยิ้มอย่างดีใจ น่ารักจังแฮะ คุณอลาวดี้เห็นดังนั้นจึงลูบหัวเธอเบาๆแล้วยิ้มออกมานิดๆ (เฮือก! อลาวดี้ยิ้ม O_o//พวกผู้ชาย) (ฉันจะยิ้มมันผิดตรงไหน -_-//อลาวดี้)
“แล้วคุณแรมโพละคะ”มาเนียถาม
“เจ้านั่นนะเหรอ เห็นว่ากลับมาตอนตี 2 เลยยังนอนก้นโด่ ขี้มูกโป่งอยู่เลย”คุณจีตอบแทน
“คือว่าทุกคนคะ นี่เพื่อนๆของพวกหนูค่ะ”มาเนียพูดพลางผายมือไปทางพวกผู้หญิง
“ยินดีที่รู้จักค่ะ x4”ทั้ง 4 คนพูดแล้วโค้งให้พวกพรีโม่ แล้วพวกพรีโม่ก็ผงกหัวเป็นเชิงตอบว่า เช่นกัน “งั้นหนูไปทำงานพิเศษก่อนนะ”มาเนียวิ่งไปหยิบเสื้อโค้ดและรองเท้าสเก็ตแล้วเตรียมตัวออกไปข้างนอก เธอทำงานพิเศษด้วยเหรอเนี่ย
“แล้วข้าวเช้าละ”พรีโม่ถาม
“ที่ทำงานมีเลี้ยงค่ะ”มาเนียตอบและออกไปทันที พวกซาซางาวะมองเธอ พรีโม่เห็นจึงบอกว่า
“ร้านนั้นนะ เปิดตอน 9:30 น. ถ้าพวกเธออยากตามไปดูก็มากินข้าวเช้าให้เสร็จก่อนเถอะ นี่ก็เพิ่ง 8:45 น.เอง”เอ จะว่าไปงานของมาเนียเป็นยังไงนะ ฉันชักอยากรู้แล้วสิ
[Yamamoto End]
ตอนนี้พวกฮารุที่ตามมาเนียมาทำงานโดยมีพวกสึนะตามมาด้วยกำลังดูการทำงานของเธออย่างใจจดใจจ่อ ตอนนี้เธอมาทำงานร้าน XXX เป็นพนักงานเสิร์ฟ เนื่องด้วยมาเนียนั้นเป็น Idol (และนักฆ่า) แฟนๆที่รู้จักเธอจึงอยากมาเห็นตัวเป็นๆตอนใส่ชุดเมดของเธอดูสักครั้ง เธอต้อนรับลูกค้าอย่างเป็นมิตรด้วยรอยยิ้มที่สดใสนั้น ถึงกับทำให้ลูกค้าบางคนที่เป็นผู้ชายลืมสั่งออร์เดอร์แล้วมองเธออย่างน้ำลายย้อยกันเลยทีเดียว งานของเธอเสร็จตอน 12:30 น.
“ขอบใจมากนะจ๊ะ”เจ้าของร้านพูด
“ด้วยความยินดีค่ะ”มาเนียตอบ ตอนนี้เธอเลิกงานจากร้านนี้แล้วไปแวะทานข้าวที่ร้านอาหารเล็กๆตามทาง โดยที่พวกฮารุยังตามอยู่
“หนูมาเนียจะรับเหมือนเดิมรึเปล่าจ๊ะ”เจ้าของร้านถาม
“เหมือนเดิมเลยค่ะ”เธอตอบ อาหารที่เธอสั่งก็คือ parmigiana dipolloเป็น อาหารจานคลาสสิก ที่มีไก่ ชุบแป้งให้มีรูปร่างเหมือนเหมือนแซนวิส แล้วทอดละลายกับชีส กลิ่นหอมหวนน่ากินจนพวกสึนะและฮารุน้ำลายหกไปตามๆกัน (ของไรต์นี่นองเต็มพื้นแล้ว//ไรต์) ทุกคนจึงขอสั่งแบบเดียวกับเธอ
เมื่อทานเสร็จแล้วเธอก็คุยกับเจ้าของร้านนิดหน่อย
“หนูมาเนียจะไปไหนต่อเหรอจ๊ะ”ป้าเจ้าของร้านถาม
“กะว่าจะไปเดินเล่นนิดหน่อยอะค่ะ สักพักก็กลับ”เธอตอบกลับไป ทำให้พวกเคียวโกะถึงกับซึมว่างานพิเศษมีแค่นี้เองเหรอ
“อ้าวแล้วงานอีก 2-3 ร้านอื่นละจ๊ะ”พวกเคียวโกะเริ่มมีหวัง
“คือหนูขอเลื่อนไปวันอื่นนะค่ะ”เธอว่า
Yes!!! สำเร็จแล้วโว้ย!!! เคียวโกะกับฮารุดีใจ (อ้าว! นางเอกตู//ไรต์)
“แงแงแงๆๆๆ ToT”จู่ก็มีเสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้น มาเนียและเจ้าของร้านจึงหันไปมอง (พอดีลูกค้าคนอื่นกลับหมดแล้ว)
“หนูจ๊ะแล้วพ่อกับแม่ล่ะ”เจ้าของร้านถาม
“ฮึก..หนูก็ไม่รู้ ฮึก.. เหมือนกัน ค่ะ แงแงแงๆๆ!!!”เด็กคนนั้นตอบแล้วร้องไห้หนักกว่าเก่า
“งั้นให้พี่สาวช่วยตามหามั้ยจ๊ะ”มาเนียบอก
“จริงเหรอคะ”เด็กคนนั้นถาม
“จริงสิ เพราะงั้นไม่ต้องร้องนะ”เธอตอบพลางลูบหัวเด็กคนนั้น เด็กน้อยจึงรีบปาดน้ำตาทันที
“ไปกันเถอะจ้ะ”เด็กคนนั้นพยักหน้า แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากร้านไป ถามเด็กคนนั้นหลายอย่าง ว่าชื่ออะไร พ่อแม่ชื่ออะไร หลงกันที่ไหน เด็กคนนั้นตอบคำถามเธอจนเธอหาตัวพ่อแม่ของเด็กคนนี้เจอ โดยที่พวกสึนะก็ตามมาด้วย
“ขอบคุณมากนะคะ/ครับ”พ่อกับแม่ของเด็กคนนั้นกล่าวขอบคุณมาเนียแล้วกอดลูกของพวกตน
“ขอบคุณนะคะ พี่สาว”แล้วเด็กคนนั้นก็เข้ามาจุ๊บแก้มของเธอทีนึง
“ไม่เป็นไรจ้ะ”เธอกล่าวพลางลูบแก้มที่โดนจุ๊บเมื่อกี้นี้
“บายบาย”เด็กคนนั้นโบกมือลา
“จ้า”เธอโบกมือลาเช่นกัน จากนั้นก็ไปนั่งสั่งน้ำปั่นที่ร้านค้าแถวนั้น
“นี่หรือคือชีวิต Idol x2”เคียวโกะกับฮารุพูดพร้อมกัน แต่โคลมกับไม่พูดอะไรได้แต่ยิ้ม
“งะ..งั้นมั้ง”ทำไมตูต้องมาใส่แว่นตาแบบนี้เนี่ย ยูกิคิด ตอนนี้พวกเธอกำลังใส่แว่นตาแบบนี้อยู่
“-_-;;;…”พวกสึนะที่เห็นพวกเคียวโกะใส่แว่นตาแบบนี้อยู่ ถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“มาโดกะจัง/ฮาฮิ วิวดีสุดๆค่ะ”ทั้งคู่มองมาเนียที่กำลังนั่งเอามือเท้าคาง ฟังเพลง สายตาไม่จดจ่ออยู่กับที่ใด เป็นสายตาที่กำลังเหม่อลอยนิดๆ และรอยยิ้มที่ดูเป็นธรรมชาติ นั่นทำให้ยามาโมโตะที่เห็นภาพนั้นถึงกับหน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“โคลมจัง ถ่ายเลยๆ”ฮารุรีบให้โคลมที่พกกล้องมาด้วยถ่ายช็อตเด็ดไว้
“!!!!”จู่ๆมาโดกะที่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างจ้องมองก็สะดุ้งขึ้นมา มันไม่ใช่ความรู้สึกที่โดนพวกเคียวโกะจ้อง แต่มันเหมือนกับมีพลังงานอะไรบางอย่างที่มาจ้องมองเธอ (ไม่ใช่ผีนะ//ไรต์)
อะไรกันพลังแบบนี้ มาเนียเริ่มเอะใจแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก
_____________________________________________________________________________________
มาอัพแล้วนะ เมื่อวานสมองตีบตันไปนิดส์(ไม่นิดละ) วันนี้ก็อัพแล้วค่ะ
ความคิดเห็น