คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความลับของทั้ง2
[Haru Part]
ฮาฮิ! ถึงตาของฮารุแล้วเหรอเนี่ย ตอนนี้พวกเราได้มาถึงชายฝั่งของอิตาลีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คุณฮิบาริก็ขอแยกตัวไปเพราะไม่อยากสุมหัว ฮาฮิ! ลืมบอกไปโลกนี้นะอิตาลีกับญี่ปุ่นอยู่ติดกันเลยนะคะ มิน่าคุณฮิบาริถึงบอกว่าจะไปนามิโมริ สักพักก็มีรถลีมูซีนสุดหรูมาจอดแถวนี้ ฮาฮิ! หรือว่ามารับพวกเราคะเนี่ย คนที่ลงมาจากรถนั้นเป็นคนลุงอายุประมาณ 50 ปีได้ แต่งตัวเหมือนพ่อบ้านแล้วจู่ๆคุณลุงคนนั้นก็วิ่งมาทางมาโดกะจังทันที
“คุณหนูครับ ปลอดภัยดีนะครับ โฮๆๆๆๆ!!!! ToT”คุณลุงพูดแล้วก็ร้องไห้ คุณหนู ฮาฮิ! มาโดกะจังเป็นลูกคุณหนูเหรอเนี่ย
“หนูไม่เป็นไรค่ะ”มาโดกะจังพูดกับคุณลุงคนนั้น แล้วจากนั้นเราก็ได้ขึ้นรถลีมูซีนสุดหรู เป็นความใฝ่ฝันของฮารุเลยนะคะเนี่ย โอยจะเป็นลม แต่ยังเป็นไม่ได้คะ ต้องเล่นให้คุ้มค่าตัวหน่อยค่ะ (เอ็งเห็นแก่ค่าตัวเหรอเนี่ย-_-;;;//ไรต์) สักพักเราก็มาถึงที่หมาย นั่นก็คือ ปราสาทสุดหรู!!! พอเดินเข้ามาข้างในก็มีพวกคุณป้าแม่บ้านมารุมทึ้งมาโดกะจังกันเต็มเลย
“คุณหนูคะ/ปลอดภัยดีสินะคะ/ค่อยยังชั่ว/โฮๆๆๆ!!!”พวกคุณป้าแม่บ้านพูดแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย ที่ร้องไห้เนี่ยเพราะว่ามาโดกะจังหายตัวไปงั้นเหรอคะ
“หนูไม่เป็นไรค่ะทุกคน”มาโดกะจังพูดปลอบทุกคน จากนั้นเราก็เดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นสุดหรู!!! โอยหรูไปซะหมดเลย
“มาโดกะจังเนี่ย เป็นที่รักของทุกคนจริงๆนะ”เคียวโกะจังว่า ฮารุก็เห็นด้วยค่ะ
“ที่นี่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”มาโดกะจังพูดแล้วมองไปรอบๆ น่าอิจฉาจังได้มาอยู่เป็นคุณหนูในปราสาทสุดหรูแบบนี้
“นี่รีบอร์น ทั้งๆที่คุณมาเนียเค้าเป็นหลานของรุ่นที่ 1 แต่ทำไมไม่เคยมีชื่อของเธออยู่ในประวัติศาสตร์เลยล่ะ”คุณสึนะพูดซะฮารุได้ยินเลยนะคะ
“จริงๆแล้วฉันเป็นแค่หลานบุญธรรมที่คุณปู่เก็บมาเลี้ยงน่ะ”มาโดกะจังตอบแทน แหมหูดีจังเลยนะคะ
“คือว่า ฉันมีเรื่องสงสัยน่ะ”คุณยามาโมโตะพูดขึ้นมา
“มีอะไรเหรอ”มาโดกะจังถาม
“ถ้าเธอเป็นหลานบุญธรรมของวองโกเล่พรีโม่แล้ว ตอนนั้นอายุของทั้ง 2 ฝ่ายก็น่าจะประมาณอากับหลานนี่นา ทำไมถึงเรียกว่าปู่ล่ะ”จริงด้วยค่ะฮารุก็สงสัย
“แหะแหะ มันชินนี่นา แถมเรียกคุณอามันก็ไม่เข้ากันเท่าไรด้วยอะ”มาโดกะจังทำท่าเหมือนโคนันที่กำลังใช้ความคิดพลางพูดออกมาแก้เขิน
“คุณปู่สินะ คุณปู่จิอ็อตโต้”คนที่ชื่อจีฉีกยิ้มแล้วมองไปทางคุณจิอ็อตโต้
“แหมจี ถ้าฉันเป็นคุณปู่ นายก็เป็นคุณปู่เหมือนกันแหละน่า ไม่ต้องมาหัวเราะหรอก”คุณจิอ็อตโตเถียงกลับอย่างมีเหตุผล (เออจริงด้วย ทำไมตูไม่ทันคิดฟะ//จี)
“แล้วคนอื่นละคะ”โคลมจังถาม
“อ้อ อลาวดี้,นัคเคิล,อุเก็ทสึ ไปทำภารกิจ แรมโพไปเยี่ยมญาติที่ต่างประเทศเย็นนี้ก็คงกลับ ส่วนเดม่อน พวกเธอก็น่าจะรู้นะว่าพวกเราแยกทางกันแล้วน่ะ”คุณจีตอบ พวกเราทุกคนพยักหน้า
“อ้อ! จริงสิ มีที่ๆหนึ่งที่อยากไป”ที่ไหนกันนะ
[Haru End]
“ลมเย็นจังเลย/จริงด้วย”ยูกิและเคียวโกะยืนรับลมอันเย็นสบาย
“good smell จังเลยค่ะ/อื้ม”ส่วนฮารุและโคลมก็สูดดมกลิ่นดอกไม้อันหอมหวน ที่ๆพวกเธอมาก็คือ ทุ่งดอกทิวลิป
“โคลม/เคียวโกะจัง/ยัยฮารุ น่ารักจัง”มุคุโร่,สึนะและโกคุเดระหลงใหลในตัวของหญิงสาวที่กำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศในทุ่งดอกไม้จนพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว (ไม่เห็นมีใครชมฉันเลยอะ>3<//ยูกิ) (ก็ท่านฮิไม่อยู่อะ//ไรต์) (แล้วเกี่ยวอะไรกับเค้าละ//ยูกิ) (เดี๋ยวก็รู้เองแหละจ้ะ//ไรต์)
“ไม่ได้มาซะนานเลยนะ”จิอ็อตโต้พูดพลางกางแขนรับลม
“นั่นสิ”จีว่า
“มาโดกะ จะไปไหนน่ะ!!!”ยูกิตะโกนถามมาเนีย เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอถือดอกไม้แล้ววิ่งไปอีกทาง
“เดี๋ยวฉันมานะ!!!”มาเนียตะโกนตอบแล้ววิ่งไป
“ตามไปเถอะ”ยามาโมโตะว่า ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยแล้วรีบวิ่งตามเธอไป
“เอาดอกไม้มาให้แล้วนะ”หญิงสาววางดอกไม้หน้าหลุมศพที่เธอเก็บมาจากทุ่งดอกไม้เมื่อกี้
“หลุมศพนี่ครับ”มุคุโร่ว่าพลางมองไปที่หลุมศพทั้ง 3 ที่มีดอกไม้ที่มาเนียเก็บมาวางไว้ข้างๆ
“ของใครกันนะ”สึนะพูดด้วยความสงสัย ได้ยินดังนั้นมาเนียจึงถอนหายใจอย่างแรงแล้วตอบกลับไป
“ของ…ครอบครัวฉันเองแหละ”ทุกคนยืนตะลึง
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”สึนะรีบกล่าวขอโทษเพราะรู้ว่าตนถามสิ่งที่ไม่ควรลงไป
“ไม่เป็นไรหรอก ช่วง 3 เดือนที่ผ่านมาไม่ได้มา เลยเอาดอกไม้มาให้ด้วย”มาเนียพูดพลางเอามือลูบไม้ที่ปักตรงหลุมศพอย่างแผ่วเบา แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกอยู่ดี
“เอาล่ะ! กลับกันเถอะ”มาเนียพูดแล้วเดินนำหน้าไปที่ทางกลับ ทุกคนจึงเดินตามกันไป
ณ ปราสาทวองโกเล่พรีโม่
“กลับมาแล้วเหรอขอรับ”คนที่มารอรับหน้าประตู คือนักดาบแห่งศตวรรษ ผู้พิทักษ์พิรุณรุ่นแรก อาการิ อุเก็ทสึ นั่นเอง
“อาจารย์”มาเนียจึงเดินเข้าไปหาอาจารย์ของเธอ จากนั้นทุกคนก็ทานอาหารเย็น และต่างคนก็ต่างไปอาบน้ำนอนกัน แต่มาเนียขอออกมาดูดาวก่อน เธอล้มตัวลงนอนบนพื้นหน้ากับกรอก้อน ทั้งคู่มองดวงดาวที่สว่างไสวบนท้องฟ้า
“นี่กรอก้อน วันนั้น…ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ นายจะ…”มาเนียหันไปพูดกับกรอก้อน แต่มันส่ายหัวก่อนจะพูดว่า
“ข้าไม่มีทางเสียใจหรอก เพราะการที่ข้าได้อยู่กับเจ้าข้ามีความสุขที่สุดแล้ว”กรอก้อนตอบเธอทำให้เธอยิ้มออกมา วันที่พวกเขากำลังพูดอยู่นั้น ไม่มีใครรู้ว่าคืออะไร ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เป็นเพียงความลับของทั้ง 2 คนเท่านั้น แม้แต่ดวงดาวบนฟากฟ้าที่กำลังมองทั้งคู่ก็มิอาจล่วงรู้ได้
ความคิดเห็น