คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : NEXT STATION ▶ 눈,코,입 | NAMSONG
EYES NOSE LIPS
โลกพัฒนาไปเรื่อยๆคนเราติดต่อกันง่ายขึ้น เทคโนโลยีช่วยทำให้คนใกล้กันมากขึ้นอย่างปฏิเสธไม่ได้ แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรที่ไร้ข้อเสีย มันทำให้คนติดต่อกันยากขึ้นและไกลกันมากขึ้นเช่นกัน หลายๆคนคงลืมไปแล้วว่าจดหมายที่เขียนด้วยลายมือตัวเองมันรู้สึกดีแค่ไหนเมื่ออีกคนได้อ่าน บางคนลืมไปแล้วว่าการรอคอยมีค่าเพียงใด ไม่ว่าจะการสื่อสารด้วยรูปแบบใดมันก็ไม่มีอะไรจะดีเท่ากับการเจอหน้าแล้วพูดกัน
แต่นัมแทฮยอนทำแบบนั้นไม่ได้
เขาพูดไม่ได้...
แทฮยอนไม่ได้เป็นใบ้ตั้งแต่เกิดตอนเกิดจนถึงอายุสิบสามขวบเขาเป็นคนปกติดีทุกอย่าง พูดกับคนได้และใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ เพียงแต่หลังจากนั้นแทฮยอนประสบอุบัติเหตุกะทันหันและแทฮยอนก็ไม่สามารถพูดหรือเปล่งเสียงใดๆออกมาได้อีกเลย หมอบอกว่าระบบประสาทการรับรู้ของเขาผิดปกติเหมือนมันได้รับความกระทบกระเทือนจากเหตุการณ์ในวันนั้นจนช็อคสมองจึงสั่งให้เขาไม่ยอมพูดอะไรออกมามากกว่าจะพูดไม่ได้
ช่วงแรกแทฮยอนทำตัวมีปัญหาทั้งติดยา ชกต่อยและสุดท้ายก็โดนไล่ออกจากโรงเรียน แทฮยอนรู้ตัวว่าทำให้แม่ผิดหวังทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของแม่เขามักจะโทษตัวเองอยู่บ่อยครั้ง แม้จะพยายามพูดออกมาแค่ไหนแต่สุดท้ายเขาก็ทำมันไม่ได้ แทฮยอนออกจากโรงเรียนและไม่ได้เรียนต่อเพราะคิดว่าตัวเองคงไม่เหมาะเท่าไหร่ เขาหางานทำหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้งานทำเป็นบาริสต้าของร้านกาแฟเปิดใหม่ในย่านดัง
เจ้าของร้านเป็นผู้ชายตัวสูง ผิวเข้มและมีใบหน้าหล่อเหลา แถมยังใจดีอีกต่างหาก แทฮยอนยังจำได้ดีว่ามินโฮดีกับเขาแค่ไหน ไม่เคยรังเกียจที่เขาพูดไม่ได้และไม่เคยรำคาญที่เขาเป็นแบบนี้มีแต่พูดให้กำลังใจมากกว่า และเขาก็ตกหลุมรักมินโฮขึ้นมาเฉยๆ แต่ใครจะเชื่อว่าเขากับมินโฮจะใจตรงกัน หลังจากแทฮยอนทำงานที่นั่นได้ครึ่งปีก็ได้คบกับมินโฮ
น่าอิจฉาใช่ไหมละ...
แต่มันเหมือนในเทพนิยายหลอกเด็กแบบที่คุณคิด
สวยงาม รักกันตลอดไป ซื่อสัตย์ จริงใจ
ก็แค่เรื่องโกหก
“แทฮยอนวันนี้พี่ไปส่งเราไม่ได้นะ นัดกับไอ้ฮุนไว้” มินโฮบอกด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
*ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองก็ได้พี่ก็เดินทางปลอดภัยนะ* ภาษามือ
แทฮยอนสื่อสารกลับด้วยภาษามือ มินโฮรู้เรื่องเพราะตั้งแต่เริ่มรู้จักกันชายหนุ่มก็ไปเรียนภาษามือเพิ่มเติมเพื่อที่จะได้สื่อสารกับแทฮยอนง่ายๆ แม้จะพิมพ์ข้อความผ่านแอพไลน์บ่อยๆแต่อยู่ต่อกันมินโฮอยากจะให้แทฮยอนรู้สึกแปลกแยก
“พี่แทฮยอนครับเหมือนพี่มินโฮจะลืมของไว้อ่ะ พี่รู้จักคอนโดพี่เอาไปให้พี่เขาได้ไหมครับ” เด็กเสิร์ฟในร้านชูกระเป๋าสตางค์ในมือไปมา แทฮยอนยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ
เพราะมินโฮกลับก่อนแทฮยอนจึงอาสาปิดร้านแทน ทุกๆครั้งถ้ามินโฮกลับก่อนแทฮยอนก็จะอยู่จนดึกทุกครั้งแต่มันก็ไม่บ่อยนักเพราะเขากับมินโฮมักจะกลับพร้อมกัน มีแค่ช่วงนี้ที่มินโฮดูเหมือนจะยุ่งๆ แทฮยอนไม่อยากก้าวก่ายว่ามินโฮงานหนักแค่ไหน เขาได้แค่ส่งข้อความไปให้กำลังเจ้าตัวได้ก็แค่นั้น
เวลาบอกว่าตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแทฮยอนอยู่หน้าคอนโดของมินโฮ เขาคิดเอาไว้ว่ามินโฮอาจจะหลับไปแล้วหรือไม่ก็ยังยุ่งอยู่เพราะนอกจากมันจะดึกแล้วยังไม่มีข้อความตอบกลับมา แทฮยอนทักทายยามที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเพราะเขามาที่นี่บ่อยๆ ร่างบางเดินเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะกดชั้นที่ต้องการ ลิฟต์ค่อยๆขึ้นไปเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดที่ชั้น18 แทฮยอนก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยใบหน้ามีความสุข
มือบางล้วงกระเป๋าหยิบคีย์การ์ดที่มินโฮเคยให้เอาไว้มาแสกน รหัสที่เขาช่วยคิดตอนมินโฮย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ทุกอย่างในห้องแทฮยอนก็เป็นคนช่วยเลือก
“อ๊ะ...อื้มม มินโฮอ่า เบาๆหน่อยสิไปอดอยาก อื้อ...มาจากไหน”
แทฮยอนชะงักอยู่หน้าประตูห้องนอน จริงๆเขาสงสัยตั้งแต่รองเท้าอีกคู่ที่วางอยู่หน้าประตูห้องแล้วแต่คิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนของมินโฮ แทฮยอนค่อยๆเอื้อมมือไปบิดลูกบิดให้เปิดออกช้าๆ ภาพตรงหน้าทำให้เขาแทบจะล้มทั้งยืน
มินโฮกำลังกอดจูบกับผู้ชายคนอื่น
และปากที่เคยบอกรักเขานักหนากำลังพร่ำเรียกชื่อคนอื่นไม่ขาดปาก
ร่างกายของมินโฮที่เคยแนบชิดกับเขา
แขนแกร่งงที่เคยโอบกอดเขา
และเสียงกระซิบบอกรักข้างหูลมหายใจหอมหวานที่แทฮยอนเคยได้รับ
มันกำลังเป็นของคนอื่น
“แทฮยอน!” มินโฮตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะผละออกจากคนรักใหม่ที่ตกใจไม่แพ้กัน
*พี่ทำแบบนี้ได้ไง*
“ฟังก่อนนะแทฮยอนมันไม่ใช่แบบนั้นนะ” มินโฮพยายามอธิบาย
*พี่โกหกผมมาตลอด ที่ไม่ว่างเพราะมันหรอ ที่ไปส่งผมที่บ้านไม่ได้เพราะมันหรอ หรือที่พี่เปลี่ยนไปทุกๆอย่างเพราะมันหรอ พี่มันเลว!* แทฮยอนใช้ภาษามือตอบกลับมีแค่เสียงร้องไห้ที่ดูโหยหวนออกมาจากปากแทฮยอน มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม นายไม่คิดว่านายน่าเบื่อบ้างหรอนัมแทฮยอน นายเป็นใบ้แต่ฉันเป็นคนปกตินายไม่คิดหรอว่าที่ฉันใจดีกับนายขนาดนี้มันก็มากเกินไปแล้ว ฉันต้องการคนดีๆสักคนโอเคนายดีมากแต่ฉันไม่ต้องการอยู่กับคนพูดไม่ได้ไปทั้งชีวิตหรอกนะ!” มินโฮพูดตะคอกเสียงดังก่อนจะเดินไปใกล้ๆแล้วใช้สองมือผลักแทฮยอนอย่างแรง
แทฮยอนซบหน้าตัวเองกับเข่า เขาร้องไห้ออกมาได้แต่ไม่สามารถจะอธิบายทุกอย่างที่อยู่ตอนนี้ให้มินโฮฟังได้ แทฮยอนรู้ว่าช่วงนี้มินโฮแปลกไปและมันก็แปลกไปมากแต่เพราะเขาคิดว่ามินโฮอาจจะเหนื่อยกับเรื่องที่ร้านแต่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นเรื่องของเขา ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะน่ารำคาญแม้กับมินโฮคนที่เคยสัญญาไว้ว่าจะดูแลเขาไปตลอดชีวิต คนที่เคยพูดว่าเขาคือสิ่งที่มีค่าที่สุด
มินโฮไม่ได้โกหกเพียงแต่เวลามันคงจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยน
“ถ้านายรู้แล้วก็กลับไปได้แล้ว นายยังทำงานที่ร้านได้นะแต่ไม่ต้องมาที่นี่แล้ว” มินโฮพูดเสียงแข็ง
*ผมก็ไม่คิดจะมาอยู่แล้ว ที่ที่ไม่มีพี่ที่ไหนมันก็ไม่น่าอยู่หรอกรู้ไหมครับ* แทฮยอนทำภาษามือออกมาทั้งรอยยิ้มทั้งๆที่ใบหน้าหวานอาบน้ำตาอยู่
*ผมขอกอดพี่ครั้งสุดท้ายได้ไหม*
มินโฮพยักหน้าช้าๆ เป็นสัญญาณว่าตกลง แทฮยอนค่อยๆเดินเข้าไปกอดมินโฮแน่น เขาร้องไห้ออกมาอย่างหนักน้ำตามากมายไหลเปื้อนแผ่นอกแกร่งมินโฮกระซิบอะไรบางอย่างกับแทฮยอนด้วยน้ำเสียงเบาหวิว
“ขอให้นายมีความสุขนะแทฮยอน”
ฉึก!
มีดพกในกระเป๋าถูกปักลงบนร่างกายของมินโฮตรงกับตำแหน่งหัวใจพอดิบพอดี จินอูกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่แทฮยอนกำลังยิ้ม ยิ้มแบบที่มินโฮเคยบอกว่าชอบมันหนักหนา
ฉึก!
มีดถูกแทงลงบนตัวมินโฮครั้งแล้วครั้งเล่าจนเลือดสีแดงเข้มไหลพุ่งออกมาเปื้อนมือและตัวแทฮยอนเต็มไปหมด สีหน้าของมินโฮดูทรมานแต่สำหรับแทฮยอนเขาคิดว่าตอนนี้มินโฮน่ะดูดีที่สุด ก่อนจะแทงลงไปซ้ำเป็นครั้งสุดท้ายที่ดวงตาข้างซ้าย
แทฮยอนพูดกับมินโฮเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายพร้อมรอยยิ้ม
“ผมขอให้พี่ลงนรกไปซะ”
THE END
ไม่กล้าแต่งเป็น Double b เลยเรื่องนี้กลัวดราม่าคนหาว่ารังแกอีก
แต่เรื่องต่อไปของดบบ เป็นฟิต่อจาก don't flirt เป็นฝั่งฮันบินบ้าง อิอิ
จริงๆคิดได้แต่อะไรดราม่าแต่ชอบอ่านอะไรฟรุ้งฟริ้งนะคะ ;w;
สาบานว่าเมนคุณซ้งแล้วนี่เราทำอะไรกับนางงง I'm sorry
มาพูดถึงเพลงบ้างดีกว่า เพลงดีอีกแล้ววว T_T 5555 เพลงเฮียทาโบลก็ดีหมด
ทั้งเพลงวงเพลงเดี่ยว เป็นเวอร์ชั่นที่สะใจและเจ็บปวดมากๆ ซึ่งฟังแล้วชอบมาก ...
ชอบ .
ความคิดเห็น