คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ᕽ ROOM 05 : BEENZINO
ROOM 5
เสียงเพลงอึกทึกครึกโครมจนคนอยู่กับความสงบมานานยังไม่ชินกับมันเท่าไหร่ ชียองขวดโซจูขึ้นมากระดกเพราะเสียงเพลงดังๆทำให้เขารู้สึกคอแห้งผาก ทุกคนกำลังอยู่บนเวทีและนี่คือผับใต้ดินจะบอกว่ามันไม่เหมือนกับที่สถานที่จัดคอนเสิร์ตแต่มันคือผับที่พวกอบายมุขและผู้คนที่ปะปนกันกำลังสนุกกับเพลงใหม่ของวาสโค่ ถ้าจำไม่ผิดคนที่เพิ่งขึ้นมากระโดดบนเวทีแล้วตะโกนใส่ไมค์จนแก้วหูเขาเกือบแตกนั่นมันคุ้นหน้าสุดๆ
‘บีนซิโน่’
ชียองเพ่งมองไปที่เวทีอีกครั้งแต่ก็ไม่เจอแล้ว เห็นแต่พวกคนในค่ายที่กำลังแหกปากร้องเพลงกันเหมือนว่าบางคนจะเริ่มเมาแล้วมีแค่โนชางล่ะมั้งที่โบกไม้โบกมือมาทางเขา
ค่ำคืนการเปิดตัวอัลบั้มใหม่ของวาสโค่ดูจะเป็นคืนที่สุดเหวี่ยงในรอบหลายเดือนทุกคนเลยเต็มที่กับมันโดยเฉพาะเจ้าของงาน สุดท้ายคนที่ถูกหิ้วมาด้วยก็ได้แต่นั่งเงียบในมุมที่มองเห็นเวทีชัดเจนและนั่นมันน่าเบื่อที่สุดเหมือนวันที่ไปออกรายการวิทยุไม่มีผิด โซจูหมดไปจวนจะครบเจ็ดขวดแต่ทุกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง คนที่นั่งเงียบๆหน้าแดงเถือกเพราะตอนนี้แอลกอฮอล์กำลังซึมเข้าไปในเส้นเลือด ชียองรู้สึกภาพที่มองเริ่มเอนเอียง
“อ่าวพี่มาหลบอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงคุ้นเคยทำให้คนเมาที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เงยหน้ามอง
“ทำไมมาดึกเลย” ชียองถาม คนถูกถามนั่งลงข้างๆหยิบขวดโซจูของชียองขึ้นมากระดก
“พอดีเพิ่งเสร็จงาน พี่ดูเมาแล้วนะกลับห้องไหม” มือหนาเอื้อมไปแตะหน้าผากอีกฝ่ายแต่ชียองส่ายหน้าไปมาก่อนจะยิ้มกว้างทำเอาคนมองชะงักมือ
“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเดี๋ยวมา”
ชียองเดินเซไปเซมาแม้ตอนบอกว่าจะมาเข้าห้องน้ำไอออนอาสาจะพามาแต่เขาปฏิเสธเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเมาได้ขนาดนี้ ปกติชียองก็เป็นพวกดื่มแต่ไม่เยอะไม่ก็ดื่มเมาเฉพาะที่ห้องจะได้ไม่เป็นภาระของคนอื่นแต่ครั้งนี้เขาคงดื่มมากเกินไปแต่ก็พาตัวเองมาถึงห้องน้ำและทำธุระจนเสร็จ มือเรียววักน้ำขึ้นมาล้างหน้าแต่เหมือนมันจะไม่ดีขึ้น
“เฮ้...”
อ้วกกก!
แอลกอฮอล์เล่นงานชียองแล้วและแน่นอนมันเผื่อแผ่ต่อผู้โชคร้ายที่ยืนมองคนที่อ้วกใส่เสื้อตัวแพงของตัวเองพร้อมทั้งส่ายหัว
“เจอกันครั้งแรกก็น่าประทับใจเลยนะ ให้ตายเถอะ”
‘ซองบิน’ ส่ายหน้าแล้วหิ้วปีกของชียองออกไป เขาไม่ได้กลับไปที่โต๊ะเพราะไม่รู้ว่าอีกคนนั่งอยู่โต๊ะไหนแถมดูจากสภาพและกลิ่นไม่พึงประสงค์เขาเลยจัดการพาคนเมาขึ้นไปอีกชั้นของผับซึ่งมันเป็นห้องพักสำหรับคนที่เมามากกลับไม่ไหวและสำหรับพวกคนดังหรือคนมีเงินที่ต้องการจะมีเรื่องอย่างว่ากันแบบแอบๆ ที่นี่ทั้งโปรดภัยถ้าเงินหน้าล่ะก็ความลับก็จะเป็นความลับ
“น้องเปิดให้ห้องนึงเดี๋ยวนี้เลย” ซองบินสั่งพนักงานที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาพอดี เหมือนพนักงานชายคนนี้จะแปลกใจไม่น้อยที่คนดังมีอ้วกเปื้อนเสื้อแถมที่หิ้วปีกอยู่ข้างๆเป็นหนุ่มแว่นเนิร์ดสภาพดูไม่ได้สุดๆ
ร่างของชียองถูกหิ้วปีกทุลักทุเลเพราะตอนนี้ซองบินเริ่มหนัก เขาวางคนเมาลงบนโซฟาแล้วพาตัวแล้วพาตัวเองเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทำความสะอาดตัวเอง ไม่นานนักเขาก็ออกมาพร้อมกับชุดคลุมอาบน้ำเพราะกำลังรอเสื้อผ้าที่สั่งให้พนักงานไปหาซื้อมาให้เขาใหม่ก็แค่เสื้อสักตัวเพราะกางเกงไม่ได้เปื้อนอะไร และชุดสำหรับคนเมาที่กำลังนอนละเมออะไรสักอย่าง
“แล้วฉันต้องทำยังไงกับนาย” เขาบ่นกับตัวเอง เอื้อมมือไปถอดแว่นที่ปดบังใบหน้าไปเกือบครึ่งออก เพ่งพินิจมองดีๆก่อนจะยกยิ้มออกมา
“ไม่แปลกใจเลยที่ซีแจมมันบอกว่าตอนนี้มีแต่คนสนใจ น่ารักใช้ได้” พูดจบก็เอื้อมมือไปจิ้มข้างแก้ม “ไปทำความสะอาดก่อนแล้วกัน”
คนเมาถูกวางลงในอ่างน้ำที่ยังไม่มีน้ำสักหยด ซองบินถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะจับชียองถอดเสื้อที่เลอะเทอะรวมไปถึงกางเกงด้วย ตัวของชียองขาวแต่ตอนนี้มันแดงเพราะแอลกอฮอล์แต่นั่นก็ทำให้คนมองละสายตาจากร่างผอมตรงหน้าไม่ได้
“ผอมชะมัด ฉันจะทำเบาๆแล้วกันนะ”
ซองบินไม่กล้าที่จะอาบน้ำให้ชียองแน่นอนมันอาจจะแปลกสำหรับเขา ถึงหมอนี่จะน่ารักแต่ก็ไม่ใช่ว่าร่างกายของผู้ชายมันจะน่าพิศสมัยอย่างผู้หญิงหรอกนะ
กว่าจะเช็ดตัวและทำความสะอาดให้ชียองเสร็จเล่นเอาซองบินเกือบตายมันเหนื่อยกว่าที่ชายหนุ่มคาดเดาเอาไว้แต่มันก็พอดีกับที่พนักงานหาชุดใหม่มาให้เขาได้ ซองบินจัดการตัวเองจนเรียบร้อยก่อนจะไปจัดการคนที่นอนอยู่บนเตียง กางเกงสบายๆกับเสื้อยืดราคาถูกที่พอจะหาได้ตามร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมง
“ฮื้ออ โนชางอ่า...นายทำแบบนั้นทำไม...” เสียงละเมอทำให้ซองบินต้องผละจากโทรทัศน์ที่กำลังเปิดดูหันไปสนใจคนที่นอนอยู่ข้างๆ
“อึก...จูบฉันทำไม....โนชาง..”
ซองบินหัวเราะเบาๆ
“คนเมานี่พูดความจริงทุกคนเลยสินะ” ซองบินพึมพำเขาเลิกสนใจหนังเรื่องดังที่กำลังฉาย เอียงตัวไปทางชียองใช้แขนเท้าไว้กับที่นอนมองหน้าคนหลับที่หันมาพอดี
“เดี๋ยวรอให้นายดีขึ้น ฉันจะโทรเรียกโนชางมันมารับไปแล้วกันเด็กน้อย”
ROOM
“โบอีไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามไอออนที่นั่งโยกหัวไปถามเพลง คนถูกถามเลิกคิ้ว
“บอกว่าไปห้องน้ำเกือบยี่สิบนาทีแล้วดูเมาๆ” ไอออนพูดจบโนชางเพียงแค่ถอนหายใจก่อนจะสาวเท้าไปทางห้องน้ำโดยที่มีไอออนเดินตามไปติดๆ
โนชางและไอออนหาทั่วห้องน้ำก็ไม่เจอ ถามคนแถวนั้นก็มีแต่พวกเมาจนเรียกว่าหมาก็ได้ไม่รู้เรื่องสักคนนั่นยิ่งทำให้โนชางอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่
“ทำไมเมื่อกี้มึงไม่ตามมาวะถ้ารู้ว่ามันเมา” เขาตะคอกใส่ไอออนที่ตอนนี้ก็เริ่มหงุดหงิดแล้วเหมือนกัน
“พี่เขาไม่ใช่เด็กแล้วจะอะไรนักหนาวะ” ไอออนเถียงกลับ
“เออกูรู้มันไม่เด็กแต่มึงเห็นไหมว่ามันหายไป มึงก็รู้ดีฮอนชอลว่าชียองมันน่าสนใจ แล้วมึงยังจะปล่อยมันไปคนเดียวทั้งที่เมา ถ้ามึงจะเล่นๆกับมันมึงก็หลบไป”
“เลิกกัดกันเป็นหมาได้แล้ว โบอีมันอยู่ห้องข้างบน” สวิงส์เข้ามาห้ามศึกก่อนจะเกิดการนองเลือด เอาจริงๆต่อให้เป็นเพื่อนพี่น้องแต่แรปเปอร์เป็นพวกเลือดร้อนกว่าที่คิด “ลืมบอก โบอีมันอยู่กับซิโน่นะ”
ซองบินหลุดหัวเราะทันทีที่เห็นสีหน้าไม่สบอารมณ์ของคนที่มาตามหาคนเมา เขาทักทุกคนเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เสื้อผ้าของเขาที่กองอยู่ทำให้โนชางเกือบจะพุ่งเข้ามา
“พี่ทำไรชียองวะ!” โนชางใจเย็นลง เขาสนิทกับซองบินในระดับนึงเลยแต่ก็ไม่คิดว่าชียองจะมานอนอยู่กับพี่ชายคนสนิท
“นี่นายเห็นฉันเป็นคนยังไง หมอนี่เมาอ้วกใส่ฉันเลยพามานี่แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นิดหน่อย รอให้หมอนี่พักก็เลยโทรหานายไม่รับเลยโทรหาบอสนายแทนไง อย่าทำหน้าเครียดดิ่วะ” ซองบินตบไหล่โนชางกับไอออนเบาๆ
ชียองถูกหิ้วปีกขึ้นรถโดยที่มีโนชางและวาสโค่นั่งขนาบข้าง ไอออนขอติดรถมาด้วยเพราะฉะนั้นเขาต้องนั่งเบาะกลางและมองมาที่ชียองเป็นระยะๆ บนรถไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะตอนนี้บรรยากาศอึมครึมเกินกว่าจะพูดเล่นอะไรตอนนี้
“อื้อออ...” เสียงที่ดังมาจากชียองเรียกความสนใจคนทั้งรถ
“ตื่นได้แล้วไอ้หนู” วาสโค่สะกิด “รู้ว่าดื่มเยอะแล้วจะเมาก็ยังจะดื่มนะเอ็งไอ้ลูกหมา”
“อื้อ มันเบื่อๆ ผมเลยดื่มเพลิน” คนเมาส่งเสียงตอบกลับ
รถจอดสนิทเพราะสวิงส์เป็นคนสั่งให้มาส่งทุกคนก่อน เขาล่ำลาลูกน้องในค่ายเพราะต้องกลับไปที่บริษัทกับวาสโค่และแดอุงเพราะยังมีงานค้างไว้และมันเป็นงานด่วน อย่างน้อยพวกเขาก็นอนกันที่บริษัทจนชิน
“อย่าโมโหมันมากล่ะ ไอ้ลูกหมานี่มันไม่รู้เรื่องพวกนายสองคนก็อย่าใช้อารมณ์” วาสโค่เตือนด้วยความหวังดี
หลังจากถูกลากขึ้นห้องโนชางกับไอออนก็โยนร่างคนเมาทิ้งบนเตียงจนชียองบ่นอู้อี้ในลำคอด้วยความเจ็บ เป็นโนชางที่ผลักร่างคนเมาให้นอนลงบนเตียงดีๆ
“รู้ไหมว่าเมาขนาดไหน”
“อย่าดุดิ่วะ ก็ไม่รู้หนิว่าจะเมาขนาดนั้น” ชียองเถียงกลับ ไม่กล้าสบตาผู้ชายทั้งสองคนที่มองมา
“ถ้าไม่ใช่พี่ซิโน่คิดไหมว่าตัวเองจะเป็นยังไง” คราวนี้เป็นไอออนที่พูดขึ้นมาบ้าง
ชียองส่ายหัว
“ก็ไม่รู้จริงๆนะไม่เข้าใจรึไงกันวะ ออกไปให้หมดเลยไป!” เสียงอู้อี้ไล่ทั้งคู่ให้ออกไปแต่มันยิ่งเพิ่มเชื้อไฟให้กับโนชาง
หมับ!
ข้อมือข้างซ้ายและขวาถูกจับไว้คนละข้าง ไอออนมองหน้าโนชางแล้วพยักหน้านิดๆ
“ดื้อแบบนี้ต้องโดนโทษ”
“โอ้ย ไม่เอานะไอ้บ้าโนชาง ไอ้เวรไม่เอา ไอออนปล่อยนะเว้ย ปล่อยกู!”ชียองโวยวาย
“ไม่ปล่อย! อยากซ่านักต้องเจอ”
“อย่าจี้เอวแบบนั้นไอ้บ้าโนชาง ฮ่าๆ ฮื่อ...ไม่เอาแล้วพอแล้วมันขนลุกอย่าทำฮ่าๆ โอ้ย” มือข้างที่ว่างจี้ไปที่เอวและสีข้าง ชียองหัวเราะจนน้ำตาไหล เขาสร่างเมาโดยไม่ต้องใช้ตัวช่วยแต่กำลังจะตายเพราะหัวเราะจนตายนี่แหละ
“ปล่อยพี่โบอีเห่อะ จะตายอยู่แล้วมั้ง” ไอออนหยุดมือแล้วหัวเราะเมื่อมองสภาพดูไม่ได้ของคนที่นอนหัวเราะอยู่บนเตียง
“ไอ้พวกลูกหมา! ออกไปจากห้องฉันเลยนะ ฮึ้ย!”
xxx
talk
เปิดตัวปลัดบีนค่ะะ 55555
ในเรื่องเราอาจบรรยายโดยใช้ชื่อจริง พี่ซองบิน
แต่ในบทสนทนาจะเรียกว่าซิโน่เพราะบีนซิโน่มันยาว
บางคนอาจจะเปลี่ยนมาใช้ชื่อจริง ถ้ามันไม่ขำไปหน่อย 555 อูซองรอเดี๋ยว
มีตอนของพี่วาสโค่ด้วยนะคะ ทีละคน แล้วก็มานับเลยว่ากี่P 555
เนื้อเรื่องสั้นและเรื่อยๆเหมือนเดิม เชียร์ทีมไหนบอกได้นะ ติดแท็ก #โบอีของทุกคน
ไม่ติดไม่เม้นท์ไม่ทำไรก็ได้ ไม่ซี ... แต่งเพราะว๊อนแรง บะบาย
’ cactus
ความคิดเห็น