คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : NEXT STATION ▶ BANG | Double B
BANG
ปลายกระบอกปืนเบเร็ตต้า92 ชี้ไปยังชายหนุ่มมีอายุรูปร่างสันทัด ฮันบินยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนนิ้วเข้าโกร่งไกปืน ท่าทางขึงขังขัดกับใบหน้าหวานราวอิสตรี ดวงตาสีเข้มกระพริบถี่ก่อนจะเหนี่ยวไกเพื่อหมายปลิดชีพ
ปัง!
เสียงปืนดังลั่นชายชุดดำต่างตกใจและกรูกันเข้ามาคุ้มกันผู้เป็นเจ้านาย หลายคนพยายามมองหาคนกระทำแต่ด้วยสัญชาติญาณนักฆ่าฮันบินหนีตั้งแต่รู้ว่าทำตามแผนการที่วางไว้ไม่สำเร็จ กฎของนักฆ่าก็มีอยู่ไม่กี่อย่างหนึ่งในนั้นก็คือการเอาตัวรอดในสถานการณ์คับขัน เขาวิ่งออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน สถบด่าตัวเองด้วยคำหยาบมากมายที่ไม่สามารถทำภารกิจที่ที่ถูกจ้างวานมาให้สำเร็จ เพราะนั่นมันหมายความว่าถ้าภารกิจล้มเหลวเขาก็ไม่ได้เงิน
สายตาคมกริบจ้องตามร่างผอมบางออกมาตั้งแต่ตรอกเล็กๆในตึก เขาเดินตามมาเงียบๆเพราะถ้าไม่เงียบเป็นไปได้ว่าคนข้างหน้าอาจจะส่องเจ้าปืนสีดำมาที่เขาเป็นแน่แท้
บ๊อบบี้ไม่ได้ตามผู้ชายคนนี้เป็นครั้งแรกแต่เขาตามฮันบินมาราวๆสองเดือน ตั้งแต่ได้รับหน้าที่ให้ติดตามเฝ้าดูประวัติของชายหนุ่มคนนี้คนที่ทางการคิดว่าอาจจะเป็นคนฆ่าตำรวจท้องที่ในรัฐแคลิฟอร์เนียที่เขาสังกัดอยู่แล้วหลบหนีเข้านิวยอร์กเพื่อกบดาน แต่บ๊อบบี้ไม่ยักจะเห็นว่าคนๆนี้จะทำตัวแอบตรงไหน อย่างมากก็แค่ฆ่าพวกสวะสังคมอาทิตย์ละคนสองคนเพื่อแลกกับเงินจำนวนไม่มาก เพราะถ้ามากเขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเสี่ยงชีวิตบ่อยๆกับการทำอาชีพแบบนี้
วันนี้ผิดแปลกไปจากทุกครั้ง แม้ภารกิจที่ได้รับมาจะแสนง่ายแต่บ๊อบบี้ก็รู้สึกแปลกใจที่อีกฝ่ายทำผิดพลาด หน้าตาหงุดหงิดกับท่าทางเคร่งเครียดทำให้เขานึกขบขันอยู่ในใจลึกๆ
“ตามฉันมาทำไม”
เสียงทุ้มเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ที่หัวบ๊อบบี้ แต่เขาเพียงแค่หัวเราะออกมาเบาๆ จับมืออีกคนให้เหนี่ยวโกร่งไกใส่หัวเขาแบบไม่เกรงกลัว
“ยิงสิ ถ้าไม่ตายฉันเอาคืนนะ”
คำพูดส่องแง่สองง่ามกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้ฮันบินจิ๊ปาก เขาลดปืนลงเก็บมันเข้าที่กระเป๋าเสื้อด้านในตามเดิมแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายที่ดูก็รู้ว่าเป็นชาวเอเชียเหมือนกัน เส้นผมสีดำ นัยต์ตาสีเข้มหรือแม้กระทั่งโครงหน้า
“ขอตัวนะ ฉันไม่มีธุระกับนาย”
มือใหญ่จับข้อมือที่เล็กกว่าเขามากโขออกแรงดึงให้อีกคนเซมาที่เขา บ๊อบบี้ยักคิ้วกวนๆเหมือนตั้งใจจะกวนอารมณ์อีกฝ่ายให้ขุ่นกว่าเดิมและมันก็ได้ผล ฮันบินปล่อยกำปั้นหนักๆเข้าที่ข้างแก้มตามสัญชาติญาณ บ๊อบบี้หัวเราะแล้วถ่มถุยน้ำลายปนเลือดลงบนพื้น
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะฮันบิน นายมาทำฉันเจ็บเพราะฉะนั้นมากับฉันซะดีๆ”
ฮันบินขมวดคิ้วจนใบหน้ายุ่งเหยิง “ไม่! ฉันไม่ไปฉันจะกลับบ้าน”
“ถ้านายไม่ไปฉันจะจับนายส่งตำรวจเดี๋ยวนี้ ฉันรู้นะว่านายฆ่าคนมากี่คนแล้วฮันบินและก็นายคงไม่รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ทางการกำลังสงสัยว่านายอาจจะเป็นคนฆ่าตำรวจท้องที่”
ฮันบินหัวขวับ “ฉันไม่ได้ฆ่า”
“ฉันคงไม่เชื่อคนที่ฆ่าใครต่อใครง่ายๆแล้วมาพูดว่าไม่ได้ฆ่า ถ้านายอยากพิสูจน์ว่านายไม่ได้ทำนายต้องมาอยู่กับฉันจนกว่าทางการจะส่งเรื่องมาบอกว่าจับตัวคนร้ายหรือมีหลักฐานว่านายไม่ได้ทำ” บ๊อบบี้อธิบาย
สุดท้ายร่างผอมบางก็มานั่งหน้าหงิกอยู่บนโซฟาในอพาร์ตเมนต์หรูและใหญ่กว่าห้องเช่ารูหนูของตัวเอง บ๊อบบี้หัวเราะหึในลำคอต่ำๆ ที่สุดท้ายก็เกลี่ยกล่อมเป้าหมายได้สำเร็จและง่ายกว่าที่คิดเอาไว้
“ฉันต้องอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ฉันต้องทำงาน” ฮันบินถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“ด้วยการฆ่าคน” บ๊อบบี้เลิกคิ้ว
ฮันบินไม่ตอบแต่กลับเบนหน้าหนี บ๊อบบี้เลยถือวิสาสะนั่งลงข้างๆแล้วจับคางอีกคนให้หันกลับมาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วกดจูบที่ริมฝีปากเบาๆ
“เฮ้ย! นายทำอะไร” ฮันบินผลักอกแกร่งจนกระเด็นออกไป
“ก็นายไม่ตอบ ถ้าฉันถามแล้วนายไม่ตอบฉันจะทำแบบนี้แล้วมันจะมากกว่านี้ถ้านายยังดื้อกับฉัน”
ฮันบินใช้ชีวิตอยู่ในห้องของคนอื่นมาเกือบเดือน เขาเรียนรู้การใช้ชีวิตแบบคนปกติโดยการนอนเร็วและตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพราะต้องมาออกกำลังกายตามที่อีกคนสั่งไว้ และทุกเช้าเขาต้องออกมาวิ่งในสวนสาธารณะใกล้ๆ โดยใช้เวลาร่วมชั่วโมงในการนั่งมองผู้คนวิ่งสวนกันไปมาวนลูปอยู่แบบนั้น บางทีตัวเขาเองก็อยากมีชีวิตปกติแบบคนทั่วไปบ้าง
สายลมเอื่อยๆพัดผ่านร่างผอมบางไป เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อดูเวลาจากไอพอดของบ๊อบบี้ก่อนจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
ถ้าเขาหนีตอนนี้บ๊อบบี้คงตามจับไม่ได้อีก
สองเท้าวิ่งออกไปตามเส้นทางของสวนสาธารณะแต่ไม่ใช่เส้นทางเดิม เขาวิ่งเลี้ยวไปอีกทางห่างไปอีกหลายช่วงถนนก่อนจะเดินหายเข้าไปในตรอกแคบๆที่ข้างในเป็นห้องเช่าเล็กๆที่เขาเคยอาศัยอยู่
เสื้อผ้าไม่กี่ชุดที่มีถูกยัดลวกๆเข้ากระเป๋าสะพายสีดำ ฮันบินหยิบของที่จำเป็นใส่กระเป๋าเกือบหมดก่อนจะมองซ้ายมองขวาเพราะเขาเองก็กลัวว่าบ๊อบบี้อาจจะตามมา บ๊อบบี้น่ะฉลาดเป็นกรดฉลาดจนน่ากลัวนั่นคือสิ่งที่ฮันบินสัมผัสได้เมื่อได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
บ๊อบบี้พ่นควันสีขาวลอยฟุ้งไปตามลมก่อนจะทิ้งบุหรี่ที่ยังเหลือลงบนพื้นเหยียบขยี้จนไฟมอดดับ เขารู้สึกโมโหตัวเองที่คิดว่าฮันบินคงจะเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่ไม่ใช่เลยฮันบินขัดคำสั่งเขาแถมยังหายตัวไปได้สามวัน เหมือนว่าอีกฝ่ายจะจับทางเขาถูกเพราะเมื่อไปดูที่ห้องเช่าแคบๆนั่นไม่พบร่องรอยอะไรแม้แต่เสื้อผ้าสักตัวก็ไม่มีหลงเหลือ
ยิ่งมีสายรายงานมาว่ามีคนถูกยิงแถวๆไชน่าทาวน์นั่นยิ่งทำให้บ๊อบบี้หัวเสียเข้าไปใหญ่เมื่อคิดว่าอาจจะเป็นฮันบินที่เป็นคนทำมัน เขาสัญญากับตัวเองว่าถ้าเขาเจออีกคนเขาจะจัดการขั้นเด็ดขาดเสียที
เหมือนโชคชะตาจะเป็นใจเมื่อบ๊อบบี้ดันไปเจอกับคนที่ตามหามาหลายวันในบาร์แถวฟิฟท์อเวนิว ร่างผอมบางในชุดบาร์เทนเดอร์ สายตาคมกริบจ้องมองอยู่แบบนั้นในมุมมืดๆของร้าน บ๊อบบี้ได้ยินเสียงหัวเราะเหมือนมีความสุขของอีกฝ่ายก็อดรู้สึกโมโหไม่ได้ มือใหญ่กำเข้าหากันแน่นก่อนจะยกแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันกระดกเข้าปากจนหมด
เขาเป็นห่วงฮันบินจนแทบบ้าแต่กลายเป็นอีกฝ่ายกลับมีความสุขจนน่าโมโห
แผ่นหลังเล็กเดินหายไปทางห้องน้ำ ว่าแล้วบ๊อบบี้ก็รีบลุกขึ้นจ้ำอ้าวตามไปติดๆ และรออยู่หน้าห้องน้ำจนกระทั่งอีกคนเดินออกมา สีหน้าฮันบินดูตกใจตากลมเบิกกว้าง
“ใครใช้ให้นายหนีฉัน”
ฮันบินไม่ตอบเขาแสร้งทำเป็นไม่รู้จักและพยายามจะเดินหนีแต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อบ๊อบบี้กระชากข้อมือเข้ามาจนเซไปซบแผงอก มือใหญ่เปลี่ยนไปประคองใบหน้าหวานแล้วบดขยี้ริมฝีปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนโดนกระทำหายใจหอบ
“ฉันเคยบอกแล้วว่าถ้านายไม่ตอบฉันจะลงโทษนาย ความผิดนายยังมีอีกเยอะแล้วคืนนี้ฉันจะลงโทษนายให้สาสมเลยคิมฮันบิน”
คำขู่ของบ๊อบบี้ทำให้ฮันบินขนลุกซู่ก่อนจะโดนอีกคนอุ้มพาดบ่าจับใส่รถแบบไม่ทะนุถนอมเลยสักนิด บ๊อบบี้ทำให้เขาไม่กล้าปริปากบ่นเพราะอีกคนไม่เคยเงียบขนาดนี้ อย่างน้อยหมอนี่ก็จะมีมุกอะไรขำๆมาชวนให้เขาแขวะว่ามันไม่เห็นจะฮาได้ตลอด
บ๊อบบี้รีบลงจากรถเอ่ยปากสั่งให้ฮันบินลงมาด้วยกันเร็วๆก่อนจะลากเข้าไปข้างใน เสียงปิดประตูดังปังพร้อมกับหน้าตาบูดบึ้งทำให้ฮันบินต้องถอยกรูชิดโซฟาเมื่อบ๊อบบี้ทิ้งตัวลงข้างๆ
“นาย”
บ๊อบบี้เลิกคิว “มีอะไร”
“…เราจะนั่งกันแบบนี้อีกนานไหม ฉันง่วง”
เมื่อสิ้นสุดประโยคนั้นบ๊อบบี้ลุกขึ้นจัดการอุ้มอีกฝ่ายขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องนอนแล้วโยนลงบนเตียงขนาดห้าฟุตก่อนจะตามไปคร่อมทับ คนใต้ร่างดิ้นขลุกขลักสถบคำด่าสารพัดที่ทำให้บ๊อบบี้หัวเราะ
“รู้ไหมว่าฉันตามหานายจนแทบบ้า นายมันดื้อฮันบิน”
“…”
“กล้าหนีฉันไปมีความสุขได้ยังไงกัน ฉันต้องเอาคืนให้สาสม”
ว่าแล้วริมฝีปากหยักร้อนประทับลงไปที่ริมฝีปากซีดๆของอีกฝ่าย จูบเอาแต่ใจที่ทำให้ฮันบินเปลี่ยนจากดิ้นขลุกขลักเป็นเอามือคล้องคออีกคน เรียวลิ้นอุ่นดุนดันเข้าไปในโพรงปากเล็กรุกล้ำด้วยความชำนาญ ก่อนจะจัดการเริ่มบทลงโทษอีกคน
มันเหมือนจะอ่อนโยนแต่ทว่ามันร้อนแรงและแข็งกร้าว
ฮันบินหัวสมองขาวโพลนความเจ็บแล่นเข้ามาที่สะโพก ใบหน้าเหยเกทำให้บ๊อบบี้จ้องมองด้วยความเป็นห่วง
แต่ฮันบินไม่รู้ เขาไม่รู้จริงๆว่าความต้องการของบ๊อบบี้คืออะไรกันแน่หรือจริงๆบ๊อบบี้ต้องการแค่ เซ็กซ์เท่านั้น
บ๊อบบี้จ้องมองใบหน้าของคนที่หลับไปแล้ว เขาหันข้างเอาข้อศอกยันที่นอนนุ่มใช้มือซ้ายรองหัวของตัวเองไว้ ใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่เกลี่ยเส้นผมสีดำสนิทเบาๆ และถือวิสาสะลูบข้างแก้มสีชมพูระเรื่อด้วยความเอ็นดู
จริงๆแล้วตั้งแต่วันที่ฮันบินหนีไปเป็นวันที่ทางการโทรมาบอกว่าจับคนร้ายได้แล้ว นั่นหมายความว่าฮันบินไม่ได้ฆ่าและหลุดพ้นจากผู้ต้องสงสัย บ๊อบบี้ตั้งใจจะบอกอีกฝ่ายพร้อมทั้งสานสัมพันธ์ในทางทีดีขึ้นกว่านี้
ไม่ใช่ตำรวจกับนักฆ่า
แต่เป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่านั้นและมากกว่าคนรู้จัก
บ๊อบบี้หัวเราะขึ้นมาเบาๆเมื่อคิดว่าพรุ่งนี้ฮันบินคงจะอาละวาดแน่ๆถ้ารู้เรื่องนี้ หรือไม่ก็อาจจะเอาเจ้าปืนเบเร็ตต้าเป่าขมับเขากระจุยก็เป็นได้ คิดอะไรเพลินๆนัยน์ตาสีเข้มก็ปรือขึ้นมาดื้อๆทำให้บ๊อบบี้ตกใจ
“นอนสักที ไฟมันส่องตาฉันนอนไม่หลับ”
บ๊อบบี้พยักหน้าก่อนจะเอื้อมือไปปิดโคมไฟข้างหัวเตียงแล้วจัดการทิ้งตัวนอนลง เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจฮันบินขยับตัวเข้ามาใกล้วาดวงแขนมากอดเขาแน่น บ๊อบบี้เลยจัดการรั้งหัวอีกคนเข้ามาในอ้อมแขนแล้วจูบลงบนกลุ่มผมสีดำของอีกคน
“ฝันดีนะ”
และพรุ่งนี้บ๊อบบี้คิดว่าเขาคงต้องเริ่มต้นทำอะไรให้มันจริงจังเสียที
BANG BANG BANG
good night
ความคิดเห็น