คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : NEXT STATION ▶ AMISS | Double B
AMISS
“มึงเดินให้มันช้าๆหน่อยได้ไหมครับไอ้คุณจีวอน”
เสียงทุ้มเรียกเพื่อนที่เดินเร่งๆอยู่ข้างหน้าด้วยใบหน้ารำคาญเต็มแก่ ซงมินโฮ เจ้าหน้าที่วิจัยสัตว์ป่าในอุทยานเล็กๆบนเกาะ เขาทำงานวันละเกือบ15ชั่วโมง บางครั้งเผลอๆก็เกินเวลาไปถึงยี่สิบชั่วโมงต่อวันไม่ต่างจากผู้ชายที่กำลังเร่งฝีเท้าตามกระต่ายป่าตรงหน้าไป คิมจีวอน หัวหน้าวิจัยสัตว์ป่า จีวอนจบวิศวกรรมศาสตร์จากมหาลัยฮาร์วาร์ด แม้จะมีผลการเรียนที่ดีเกรดเฉลี่ยที่ค่อนข้างสูงแต่ใครจะไปรู้ว่าลูกชายคนเล็กของท่านทูตจะมาเป็นหัวนักวิจัยสัตว์ป่าในอุทยานเล็กๆแบบนี้
“กูบอกให้มึงตามมาด้วยไหมล่ะ” จีวอนตอบกลับเสียงเบาแต่ทว่าน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด
“เอ้า! กูผิดใช่ไหมเนี่ย” มินโฮหยุดฝีเท้าแล้วตะโกนถามคนที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินลั่นป่าจนกระต่ายป่าที่จีวอนหมายตาไว้หนีหายไปอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
“ไอ้เหี้ย!” จีวอนสถบดังลั่นแต่มินโฮกลับหัวเราะชอบใจ
กลายเป็นว่าวันนี้จีวอนที่คิดจะมาวิจัยกระต่ายป่าก็ต้องยกเลิกไปแต่เพราะเขาชอบหาและลองทำอะไรใหม่ๆเผื่อจะได้เจอสัตว์สายพันธุ์ใหม่ๆบ้างทำให้เจ้าตัวไม่ได้กลับไปที่พัก ขายาวก้าวเดินไปเรื่อยๆตามที่เขาเห็นกระต่ายป่าตัวนั้นกระโดดหนีไปเป็นครั้งสุดท้ายโดยที่มีมินโฮเดินสอยห้อยตามมาติดๆ
มินโฮไม่เคยเข้าใจอะไรเกี่ยวกับเพื่อนรักอย่างคิมจีวอน คนที่มีพร้อมทุกอย่างแต่เลือกที่จะอยู่ในที่ที่จะว่าน่าเบื่อมันก็น่าเบื่อแต่บางครั้งมันก็ตื่นเต้น แต่ถ้าเทียบกับชีวิตในเมืองล่ะก็ที่นี่น่ะคงไม่ต่างจากห้องใหญ่ๆที่ไม่ใครสักคนยกเว้นพวกที่ทำงานด้วยกัน การวิจัยสัตว์และช่วยเหลือสัตว์ในอุทยานนี้ตั้งขึ้นเมื่อห้าปีก่อนและอุทยานนี้ก็ห้ามคนเข้ามาเดินเพ่นพ่านและแน่นอนมันไม่ใช่อุทยานที่จะมาพักผ่อนหย่อนใจอะไรทำนองนั้นสักเท่าไหร่
กรอบ…
เสียงเหมือนมีตัวอะไรกำลังเหยียบใบไม้แห้งกรอบที่หล่นร่วงมาจากต้นไม้ใหญ่ จีวอนส่งสัญญาณมือให้มินโฮหยุดพูดก่อนจะชะโงกหน้าออกไปดู ดวงตาเรียวเบิกกว้างกว่าปกติ จีวอนกลืนน้ำลายหนืดๆลงคออย่างเลี่ยงไม่ได้ก่อนจะเป็นมินโฮที่ยื่นหน้าเข้ามาดูด้วยแล้วสถบดังลั่นจนตัวอะไรบางอย่างใต้ต้นไม้ใหญ่เปิดเปลือกตาขึ้นมามอง
คนที่เหมือนกับเสือจะพูดแบบนั้นก็ไม่ใช่ รูปร่างเหมือนคนแต่มีหางมีหูและสีหางและหูของมันบ่งบอกได้ว่าคนที่กำลังจ้องจีวอนและมินโฮเขม็งคือเสือแน่นอน
“เฮ้...นี่ไม่ใช่ที่จะมาแต่งคอสเพลย์นะ” จีวอนพูดก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆ
แขนเล็กผอมที่กอดเข่าขาเรียวเล็กของตัวเองไว้แน่น กลุ่มผมสีดำสนิทตัดด้วยใบหูสีส้มอ่อนๆ ดวงตากลมโตสีดำเหมือนเม็ดไข่มุก ปากอิ่มที่มีเลือดเกรอะกรังอยู่ข้างๆ จีวอนสำรวจไปเรื่อยๆจนเห็นอะไรบางอย่างที่ต่ำลงไปจากหลุมสะดือ
“เอานี่ไปปิดไว้ซะ” จีวอนถอดเสื้อคลุมก่อนจะยืนมันให้เอ่อ...สัตว์หรือคนที่นั่งกอดเข่า
“ไม่!” น้ำเสียงใสๆเอ่ยออกมาแล้วก้มหน้าชิดเข่า
ฟึบ!
ถึงจะปฏิเสธแต่ยังไงจีวอนก็ยังยัดเหยียดเสื้อคลุมให้อยู่ดี เขาไม่อยากบอกเลยว่าตัวเองเผลอจ้องอะไรบางอย่างนั่นเพราะมันสะดุดตาเขาจริงๆ ไม่ต่างจากไอ้เพื่อนข้างๆที่ตอนนี้เลิกคิ้วมองเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“นี่มันเป็นพวกสัตว์ทดลองนี่หว่า” จู่ๆมินโฮก็พูดขึ้นมาเฉยๆ
จีวอนเลิกคิ้ว
“มึงหมายถึงอะไรวะ ก็เห็นอยู่ว่าคน”
“แสดงว่ารายงานอาทิตย์ที่แล้วที่กูส่งไปมึงไม่ได้ใช่ไหม ตอนนี้พวกนักธุรกิจกับรัฐบาลกำลังลงทุนกับพวกการทดลองในสัตว์ดุร้าย ถ้าให้เดาเด็กคนนี้คงเป็นตัวอย่างผิดพลาดล่ะมั้ง กูหมายถึงสารบางอย่างที่ถูกทำขึ้นอาจจะฉีดในคนที่ยังอยู่ในช่วงกำลังเจริญเติบโตและอาจจะฉีดในสัตว์ที่เพิ่งเกิดอะไรประมาณนี้” มินโฮอธิบายยาวเหยียด
“การทดลองห่าอะไรวะ...สงสัยกูคงงานเยอะจนลืมอ่านอันนี้” จีวอนตอบไป
ทั้งคู่ยืนดูปฏิกิริยาของเด็กผู้ชายตรงหน้ามาเกือบชั่วโมง เนื้อตัวขาวเนียนมอมแมมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน เหมือนผมสีดำที่ฟูฟ่องเป็นหย่อมๆ
“ตกลงมึงจะเอาไง ถ้ามึงจะเลี้ยงก็ได้นะอยู่ที่นี่ไม่มีใครมาสนใจหรอก แต่ถ้ามึงจะส่งคืนให้หน่วยกลางแต่บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าถึงที่หน่วยเด็กคนนี้ต้องตาย พวกนั้นไม่ชอบอะไรดัดแปลงที่มันจะทำให้ระบบนิเวศน์เสียหรอกนะมึงก็น่าจะรู้”
“กูไม่รู้วะ...” จีวอนตอบออกไปตามที่คิด ใจนึงก็อยากจะส่งให้หน่วยกลางแต่อย่างที่บอกถ้าไปมีแต่ตายกับตาย แต่ถ้าจะให้เลี้ยงไว้มันก็อาจจะทำให้เขาวุ่นวายรึเปล่ากับเด็กอายุน่าจะสิบสี่สิบห้าปีแบบนี้
“ถ้ามึงไม่อยากเลี้ยงแต่ก็ไม่อยากให้ตายงั้นเอางี้ไหม…ให้กูเลี้ยงไว้แทน”
จีวอนมองเอ่อ...เด็กหนุ่มตัวผอมที่หลับอยู่บนที่นอนของเขา ใบหน้าหวานหลับพริ้มมีผ้าห่มผืนหนาคลุมไว้จนถึงอก ตุ๊กตาหมีพูห์ที่จีวอนหวงนักหวงหนาตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนเล็ก ปกติถ้าเป็นมินโฮหรือคนอื่นมายุ่งกับเจ้าตุ๊กตานั่นจีวอนคงตะเพิดออกจากห้องไปแล้วแต่พอเป็นเด็กตรงหน้าดันยอมง่ายๆ
ตอนแรกจีวอนกะว่าจะให้มินโฮเอาเด็กเสือคนนี้ไปเลี้ยงแต่พอสั่งให้คนตัวเล็กลุกขึ้น ใบหน้าหวานก็ส่ายไปมาแล้วจากนั้นร่างเล็กๆนั่นก็พุงขึ้นมากอดจีวอนจนล้มไปทั้งคู่ในท่าที่ไม่ค่อยน่ามองเท่าไหร่ สะโพกขาวกลมกลึงถูกมินโฮโลมเลียด้วยสายตาอยู่นานสองนานจนจีวอนต้องหยิบเสื้อที่กองอยู่ใกล้ๆมาปิดแล้วสถบด่าเพื่อนสนิทด้วยถ้อยคำหยาบคาย
“ผมจะไปกับคุณคนเดียว” เด็กเสือบอกแค่นั้นทำให้จีวอนต้องพามาที่นี่แบบงงๆ
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำให้จีวอนตื่นจากการหลับใหลหลังจากนั่งมองหูบนกลุ่มสีดำกระดิกไปมาจนเผลอหลับ เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับจากนั้นก็หุนหันออกจากที่พักไปโดยไม่ลืมจะล็อกประตูจากข้างนอก เพราะจีวอนกลัวว่าเด็กเสือนั่นตื่นออกมาเพ่นพ่านข้างนอกมีหวังโดนส่งไปหน่วยงานกลางแน่ๆ
เพราะมีสัตว์ในอุธยานไปกัดเจ้าหน้าที่ใหม่ทำให้จีวอนต้องไปดูอยู่จนเกือบเช้าพร้อมส่งเจ้าหน้าผู้เคราะห์ร้ายไปยังโรงพยาบาลในเมืองใหญ่ เพราะแบบนี้กว่าจะกลับมาที่ที่พักอีกทีก็เกือบจะเช้าตรู่ หมอกขาวรอบๆป่าทำให้จีวอนยิ้มแล้วสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดก่อนจะสาวเท้าเร็วๆกลับที่พักเพราะเริ่มง่วงนอน
เสียงกุกกักในห้องทำให้จีวอนรีบไขกุญแจเข้าไป ร่างสูงยืนนิ่งอยู่หน้าประตูพร้อมกลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่ เด็กหนุ่มที่ยืนหันหลังให้ไม่ใส่เสื้อผ้าเหมือนตอนเจอกัน ก้นกลมขาวกับแผ่นหลังทำให้จีวอนต้องเป่าลมออกจากปากและพยายามไม่คิดอะไรที่อกุศลจนกระทั่งร่างขาวนั่นหันมาเต็มตัว
เหี้ย!
เด็กหนุ่มกระโจนใส่จีวอนจนล้มตึงลงไปบนพื้นทั้งคู่ ร่างขาวนวลเนียนไร้อาภรณ์กำลังคร่อมทับจีวอนก่อนลิ้นชมพูอุ่นๆจะเลียที่ใบหน้าหล่อครั้งแล้วครั้งเล่า
“พอแล้ว...เฮ้..พอแล้ว” จีวอนพูดห้าม
“ผมหิว…” เสียงเล็กๆบอกจีวอนแล้วจ้องตาเรียวเขม็ง
“ลุกขึ้นสิ...อ่าห์…” จีวอนเผลอข้างเมื่อส่วนล่างของฮันบินถูไถช่วงขาด้านบนจนรู้สึกหวิวๆ
เด็กหนุ่มลุกขึ้นไปนั่งยองๆเหมือนตอนหมาขออาหาร จีวอนเบนสายตาออกจากร่างเปลือยเปล่าแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ” จีวอนสถบเบาๆ
##
เกือบเดือนแล้วที่ฮันบินอยู่กับจีวอน เขาตั้งชื่อเด็กหนุ่มตัวผอมว่าฮันบินเพราะเด็กหนุ่มชี้ชื่อนี้ในหนังสือระหว่างเขากำลังหาชื่อให้เจ้าตัว นั่นแหละที่มา
ทุกคนในศูนย์วิจัยที่มีไม่เยอะรู้จักฮันบินกันเกือบทุกคนและทุกคนก็สัญญากับจีวอนว่าจะปิดปากเงียบที่สุด เกี่ยวกับเรื่องนี้ทำให้ฮันบินอยู่ที่นี่ได้สบายๆแต่เจ้าตัวก็ยังติดจีวอนยิ่งกว่าเด็กติดแม่ซะอีก ไม่ว่าจีวอนจะทำอะไรไปไหนก็จะร้องตามไปด้วยแต่บางครั้งก็จะโดนจีวอนดุจนหน้าจ๋อยเพราะไม่สามารถพาไปด้วยได้ ถึงฮันบินจะน่ารักแต่ตอนงอแงล่ะก็จีวอนตกยกมือกุมขมับวันละหลายๆรอบ
วันนี้ก็เหมือนกัน
“จีวอน! ตื่นได้แล้วฮันบินอยากไปเล่นกับโมโม่แล้วนะ จีวอน!” ฮันบินเขย่าร่างที่นอนหลับอยู่บนเตียงแล้วตะโกนเสียงดัง โมโม่ที่ฮันบินพูดถึงคือลูกช้างตัวขนาดกลางที่ฮันบินไปเล่นกับมันบ่อยๆในเขตที่จีวอนชอบไปทำงาน ฮันบินคิดว่าตัวเองเข้ากับโมโม่ได้ดี
“ฮันบินฉันเพิ่งจะนอนเองนะอย่าเพิ่งมายุ่งได้ไหม” จีวอนพูดทั้งๆที่ตายังปิด หัวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความรำคาญ
อึก!
“จีวอน!!ฮันบินจะไป จะไปๆๆ” ร่างของฮันบินนั่งทับที่หน้าท้องแกร่งมันจะไม่เป็นอะไรหรอกถ้าฮันบินใส่เสื้อผ้าเหมือนทุกที
“ฮันบินทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า!” จีวอนพูดเสียงดังแต่ลุกขึ้นไม่ได้เพราะสองมือของฮันบินกดหน้าอกแกร่งเอาไว้
“ก็จีวอนไม่ยอมพาไป ฮันบินจะแก้ผ้าอยู่นี่แหละฮันบินอึดอัด” เด็กหนุ่มบอกพลางเขย่าตัวขึ้นลงทั้งๆที่ยังทับหน้าท้องแกร่งเอาไว้
“ฮ ฮันบิน ล ลงไปเถอะ..” จีวอนบอกเสียงแผ่ว
คนบนร่างส่ายหน้าไปมาจนเส้นผมสีดำพลิ้วไหว
“อย่าหาว่าไม่เตือนก็แล้วกัน!”
- CUT (@jarkjy_) -
ร่างของฮันบินนอนแผ่บนที่นอนทันทีที่ตัวตนของจีวอนถูกถอดออก จีวอนทิ้งตัวนอนลงข้างๆมือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มและเล่นกับใบหูเล็กนิ่ม
“วันนี้คงไม่ได้ไปเล่นกับโมโม่แล้ว” คำพูดของจีวอนทำให้คนฟังค้อนใส่ตาเขม็งแล้วร้องฮื้อในลำคอ
“แต่ฮันบินอยากไป” คนตัวเล็กยังเถียง
“ถ้าดื้อจะโดนอีก” คำขู่ทำให้ฮันบินเบะปากแทนที่จะเถียงกลับแล้วหยิบผ้ามาคลุมร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง
“ไม่งอนน่า พรุ่งนี้จะพาไปแล้วกัน”
##
ฮันบินได้ไปเล่นกับลูกช้างป่าทุกวันจนกระทั่งลูกช้างป่าถูกส่งไปอยู่กับฝูงมันเหมือนเดิม เจ้าตัวงอแงร้องไห้จนตาบวมเมื่อเพื่อนเล่นที่เห็นกันมาหลายเดือนต้องจากไป ร่างผอมนั่งอยู่บนต้นไม้ที่ไม่สูงนักเสียงสะอื้นเบาๆไม่มีใครได้ยินเพราะคนที่ร้องไห้พยายามกลั้นมันจนสุดกำลัง
“ฮันบินน่าลงมาได้แล้วน่า”
จีวอนตะโกนเรียกคนที่ร้องไห้อยู่บนต้นไม้ ดวงหน้าหวานร้องไห้จนแก้มเลอะไปด้วยน้ำตามองลงมาอย่างน่าสงสาร ฮันบินคิดอยู่ไม่นานก็โดดลงมาจากต้นไม้แล้วโผเข้าอ้อมอกอุ่มที่อ้ารออยู่ มือใหญ่ลูบกลุ่มผมดำสนิทเบาๆ
“ฮึก...โมโม่ไปแล้ว ฮันบินเหงา” ฮันบินพูดพลางสะอื้น
“ชู่ว์.. ฮันบินไม่เหงาหรอกนะ” จีวอนจับไหล่เล็กแล้วจ้องลงไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม
“แต่โมโม่…”
“ฮันบินมีฉันไงหรือฮันบินเหงาเพราะมีจีวอน” คิ้วเลิกขึ้นเหมือนต้องการคำตอบ
ฮันบินส่ายหน้า
“ฮันบินไม่เหงา ฮันบินชอบจีวอนฮันบิน..อื้อ”
ริมฝีปากเล็กถูกฉกชิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนบวมเจ่อ...
“เฮ้ย…จีวอน!” เสียงตะโกนของเพื่อนรักทำให้จีวอนรีบผละออกมาแล้วมองไปที่มินโฮ
รอยยิ้มมีเลศนัยถูกส่งให้จีวอน เจ้าตัวส่งแค่นิ้วกลางแล้วด่าเบาๆโดยที่มินโฮเหมือนจะอ่านปากได้ว่า
“ไปไกลๆตีน”
(END)
ฟิคอะไรไม่รู้แค่อยากแต่งเพราะไปดูจูราสิคเวิร์ลมา 555
ความคิดเห็น