คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : NEXT STATION ▶ STILL YOU | Double B
STILL YOU
DOUBLE B
14 Feb 2014
“ช่วงนี้ฮันบินแต่งเพลงไม่ค่อยได้เลยพี่จีวอน”
เสียงของคนข้างๆทำให้จีวอนต้องละสายตาจากหน้าจอทีวีหันกลับมาจ้องใบหน้าน่ารักที่กำลังง้ำงอสลับถอนหายใจ แขนแกร่งเลื่อนไปดึงคนข้างๆจับหัวทุยๆซบเขาที่อกแล้วโยกเบาๆเหมือนปลอบเด็กเล็ก ฮันบินอู้อี้อยู่ในอ้อมอกอุ่นๆอีกทั้งแขนผอมยังตวัดกอดรอบตัวอีกคนแน่น
“เพราะเราเครียดเกินไปรึเปล่าหื้ม พี่บอกแล้วไงว่าอย่าทำงานหนักเกินไป” จีวอนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนทุกที
“ผมไม่ได้ทำงานหนักนะแค่แต่งเพลงเอง แต่ช่วงนี้มันตันมากนึกอะไรไม่ออกเลย”
ฮันบินพยายามบอกถึงเหตุการณ์ในหลายๆอาทิตย์ที่ผ่านมาที่ตนเองไม่สามารถทำงานได้ราบลื่นเหมือนปกติ ทั้งๆที่เป็นคนที่มีไอเดียเยอะแยะจนจีวอนเองยังเคยเอ่ยชมบ่อยครั้งว่าฮันบินเป็นพวกสมองดีและความจำดีแต่หลังๆมาฮันบินรู้สึกว่าเขานึกอะไรไม่ค่อยออก ยกตัวอย่างเช่นปกติเขาจะอาบน้ำไปคิดเนื้อเพลงไปแต่เดี๋ยวนี้พอคิดได้แล้วจะออกมาแต่งก็ลืมมันไปหมดนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกนานๆเข้ากลายเป็นว่าเขาเองแต่งเนื้อเพลงออกมาไม่ได้เลยแม้แต่ท่อนเดียว
“เพราะเราชอบคิดมากน่ะสิ ถ้าช่วงนี้ยังตันๆก็ลองไปหาอะไรทำดูบ้างก็ได้นะจะได้มีแรงบันดาลใจ”
“อืม...งั้นพรุ่งนี้ผมไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะนะตอนเช้าๆพี่ไปทำงานผมก็จะออกไปเลย”
จีวอนพยักหน้าก่อนจะกดจมูกฝังลงบนแก้มขาวนวลเนียนแรงๆ
“วันนี้วันอะไรทำไมคนดีไม่มีอะไรเซอร์ไพรส์พี่เลย” จีวอนพูดแสร้งทำเสียงน้อยใจ
คนเด็กกว่าหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางโอเว่อร์ของคนรัก มือเรียวยกขึ้นไปบีบแก้มสากของจีวอนเบาๆก่อนจะเลื่อนไปใกล้ๆ จ้องลงไปในดวงตาสีดำขลับ
“ฮันบินให้ฮันบินเป็นของขวัญแล้วกัน”
เพราะเมื่อคืนจีวอนเอาแต่เล่นกับของขวัญจนเช้าทำให้ฮันบินตอนนี้นั่งอยู่ในรถหน้ามุ่ยเพราะยังคงง่วงอยู่ จีวอนหันไปมองตุ๊กตาหน้ารถแล้วยิ้มกว้างออกมาด้วยความเอ็นดู
“เดี๋ยวฮันบินลงข้างหน้าเลยนะพี่จีวอน รีบกลับบ้านด้วยนะฮันบินคิดถึง”
จีวอนจอดรถแล้วหันไปหอมแก้มคนเด็กกว่าหลายทีก่อนจะมองอีกคนออกจากรถไปยืนโบกมือให้เขาด้วยรอยยิ้มเหมือนทุกที รอยยิ้มที่ทำให้จีวอนมีความสุข รอยยิ้มที่ทำให้จีวอนหลงรักมันจนถอนตัวไม่ขึ้น
ฮันบินมองรถของคนรักแล่นออกไปไกลจนลับตาก็หมุนตัวเดินเข้าไปในสวนสาธารณะที่ชอบมากับจีวอนเป็นประจำ เพราะยังเช้าอยู่ทำให้คนมาออกกำลังกายเยอะพอสมควร ฮันบินเลือกหามุมที่สงบที่สุดเพื่อที่จะนั่งให้ตัวเองผ่อนคลายเผื่อว่าจะคิดเพลงออก เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่อยู่ติดเกือบริมน้ำ อากาศสบายๆทำให้ฮันบินรู้สึกพอใจ ปลอดโปร่งและรู้สึกกว่าหลายๆวันที่ผ่านมา
มือเรียวบรรจงขีดเขียนเพลงลงในสมุด นั่งจมอยู่กับบทเพลงจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ฮันบินตื่นจากภวังค์ ตาเรียวเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าเขานั่งตรงนี้เกือบสี่ชั่วโมงแล้วเพราะตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยง ฮันบินยัดของลงกระเป๋าเป้เดินลัดเลาะไปตามทางเดินก่อนจะหยุดอยู่กึ่งกลางของสวน นัยน์ตาสีดำมองไปรอบๆ ฮันบินยื่นนิ่งอยู่นานสองนาน
เขาจำทางกลับบ้านไม่ได้...
เสียงโทรศัพท์ทำให้ฮันบินรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาหยิบมันขึ้นมากดรับทันทีเมื่อเห็นว่าใครที่โทรมา
“ฮันบินกลับคอนโดรึยัง”
“ยังเลย...คิมบับ...”
“ว่าไงหื้มเรียกคิมบับจะเอาอะไรบอกมานะตัวแสบ”
“ฮันบินจำทางกลับบ้านไม่ได้”
จีวอนคิดว่าฮันบินพูดเล่นแต่พอมาถึงเห็นฮันบินเอาแต่ร้องไห้ก็ทำตัวไม่ถูกก่อนวันรุ่งขึ้นจะพาฮันบินไปตรวจร่างกายและผลที่ได้
มันเปลี่ยนชีวิตของฮันบินและจีวอนไปตลอดกาล
14 Feb 2015
“อันนี้อ่านว่าอะไร”
จีวอนชะโงกดูตัวอักษรที่ฮันบินชี้
‘ILOVE YOU’
“ฉันรักเธอ”
จีวอนบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ฮันบินนั่งนิ่งเงียบ มือเรียวกำเข้าหากันแน่น ดวงตาเรียวมีน้ำใสคลอจนจีวอนต้องเดินอ้อมโต๊ะไปหาดึงรั้งร่างอีกคนเข้ามากอดแน่น เสียงสะอื้นบาดหัวใจคนฟังไม่ต่างจากคมมีด ฮันบินกำลังเข้าสู่อัลไซเมอร์ระยะปานกลาง ตั้งแต่ตรวจพบเมื่อปีที่แล้วว่าฮันบินเป็นอัลไซเมอร์ระยะก่อนเริ่มแรกมันเริ่มมีอาการเรื่อยๆและจีวอนไม่สามารถที่จะรักษาฮันบินให้หายได้ ฮันบินเป็นโรคอัลไซเมอร์ชนิดเกิดเร็ว จนวันนั้นถึงวันนี้มันทำลายทรงจำระยะยาวของฮันบินไปเกือบหมด ฮันบินแทบจะจำจีวอนไม่ได้ ร้องไห้ และอารมณ์แปรปรวน
“มันอ่านว่าอะไร ฮึก มันอ่านว่าอะไร!”
ฮันบินใส่อารมณ์กระชากหนังสือขึ้นมาฉีกจนมันไม่มีชิ้นดี มือเรียวผลักจีวอนออกห่างจากตัวเองแต่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับเศษหนังสือที่เขาซื้อมาเพื่อบำบัดความจำในการรักษาฮันบินแม้จะไม่หายแต่ก็อยากให้ฮันบินยังคงมีอะไรที่จำได้บ้างแม้สักคำก็ยังดี
“ฉันรักเธอ...ฮึก....ฮันบิน”
สุดท้ายจีวอนก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้ ตาเรียวมองฮันบินที่จ้องมาที่เขาด้วยแววตาสับสนก่อนจะโผเข้ากอดคนโตกว่าอย่างเต็มรัก
“ฮันบินเริ่มจำไม่ได้แล้วคิมบับ ฮันบินกำลังจะลืม ฮึก....ฮันบินกลัว”
จีวอนลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆราวกับว่ากลัวมันจะแตกสลาย ตอนนี้ฮันบินไม่ต่างจากแก้วที่เปราะบางถ้าเขาเผลอทำมันแรงแค่นิดเดียวฮันบินก็คงจะแหลกละเอียด
“ไม่เป็นไรนะถึงฮันบินจะจำคิมบับไม่ได้ แต่คิมบับจำฮันบินได้นะ”
“ฮันบินรู้สึกว่าตอนนี้ฮันบินกำลังจะเป็นคนอื่น....ฮันบินลืม...กำลังจะลืมเรื่องของเรา”
คำสารภาพของฮันบินทำเอาน้ำตาจีวอนจะไหลขึ้นมาอีกรอบ เขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนี้เป็นเขาหรือฮันบินที่เจ็บปวดกว่ากัน เขารักฮันบินจำทุกเรื่องราวของฮันบินได้ จำทุกสัมผัส ทุกรอยยิ้ม ทุกๆอย่างที่เป็นคิมฮันบิน คิมจีวอนจำมันได้ทุกเรื่อง ส่วนฮันบินกำลังจะลืมทุกๆอย่างที่เคยมีร่วมกัน ลืมแม้กระทั่งว่าเขาชื่ออะไร
จีวอนไม่สามารถวัดความเจ็บปวดเรื่องนี้ได้จริงๆ
“จีวอนรักฮันบินนะ ถึงต่อไปฮันบินจะจำอะไรไม่ได้แต่ฮันบินก็ยังมีจีวอนอยู่ข้างๆแม้ตอนนั้นจีวอนจะเป็นแค่คนแปลกหน้า จีวอนสัญญาว่าจะอยู่ข้างๆฮันบิน”
“สัญญานะจีวอน”
“จีวอนสัญญา...”
PROMISE
HAPPY VALENTINE'S DAY
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักค่ะ :-)
’ cactus
ความคิดเห็น