คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : NEXT STATION ▶COME HERE | Double B
COME HERE
เสียงเพลงดังกระหึ่ม กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วปนเปกับกลิ่นของนิโคตินที่ลอยฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ หญิงชายมากมายโยกย้ายไปตามเสียงเพลงที่ดีเจคนดังเปิดให้ ทุกคนลืมความเป็นตัวเอง ถอดหน้ากากที่ใส่มาทั้งวันทิ้ง ปลดปล่อยอารมณ์ดิบข้างในออกมากันอย่างไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
ฮันบินมองไปรอบๆด้วยสายตาเบื่อหน่ายมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาแอบที่บ้านมาตอนดึกๆแบบนี้แต่ไม่ว่าจะไปที่ไหนบรรยากาศในผับมันไม่ได้ต่างกัน เหล้า บุหรี่ เสียงเพลง และกามอารมณ์มันทำให้รู้สึกว่าเหมือนกันทุกที่ ความแออัดที่ทำให้เขาอยากจะลุกขึ้นออกจากที่ไปเร็วๆถ้าไม่ติดว่าสายตาที่ปกติไม่ค่อยจ้องมองใครมันกำลังสนใจบ้างอย่าง
ผู้ชายที่ทำท่าประหลาดๆตอนแรปมันดูเท่ ดิบเถื่อนแต่ก็น่าหลงใหล ฮันบินเองไม่รู้ตัวหรอกว่าเผลอมองอีกคนนานแค่ไหนแล้วมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คนยืนแรปอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์โล่งๆนั่นยักคิ้วตอบกลับมา ฮันบินหัวเราะน้อยๆแล้วชูนิ้วกลางใส่จนเหมือนอีกคนจะประหลาดใจแล้วกระโดดลงมาจากบนนั้นตรงดิ่งมาที่เขาแม้จะอยู่ที่นั่งในสุด ผู้คนรอบข้างส่งเสียงโฮ่เมื่อฮันบินทำท่าเหมือนจะลุกหนี
“เชิญชวนกันรึไง”
เสียงทุ่มแหบพร่าดังก้องอยู่ข้างหู สัมผัสชวนวาบหวิวที่ทำให้คนถูกกระทำขนลุกซู่ มือสากๆที่ลูบไล้เข้าในเสื้อมันทำให้ฮันบินเกือบลืมหายใจ เสียงโฮ่ร้องดึงสติของฮันบินให้กลับมามือเรียวผลักอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเต็มแรงจนอีกคนร่นถอยไปเล็กน้อย เพลงแรปสดที่ทำให้ทุกคนในผับปรบมือ ปากสีชมพูซีดเม้มจนเป็นเส้นตรง การกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาบ๊อบบี้และมันก็เรียกรอยยิ้มได้ดีจนต้องยิ้มออกมา ปากอีกคนขยับเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างตอนที่เขาหันหลังกลับไปแล้ว
ฮู้ดสีดำสนิทถูกถอดออกกางเกงยีนสีดำซีดหล่นอยู่ข้างเตียง สองร่างกระโจนเข้าหากันเหมือนสัตว์ป่าที่กำลังจะต่อสู้แต่นี่ไม่ใช่ เมื่อบ๊อบบี้จัดการกดร่างผอมๆนั่นลงบนเตียงนอน ก้มลงสูดดมกลิ่นแชมพูที่มันบังเอิญตรงกันกับกลิ่นเดียวที่เขาใช้และนั่นมันก็ทำให้เขาพอใจ
“กลิ่นตัวนายหอมชะมัดเด็กน้อย”
“ไม่ใช่เด็กน้อยนะ...อื้อ”
บ๊อบบี้หัวเราะในลำคอต่ำๆยามที่มอมเมาเด็กน้อยตรงหน้าด้วยรสจูบที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ลิ้นอุ่นๆของเขาเพียงแค่ขยับไปแตะเรียวลิ้นเล็กๆในปากก็พอจะทำให้ร่างผอมๆนี่สั่นสะท้าน ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขามอมเมาอีกคนด้วยจูบแต่มันก็นานพอที่จะทำให้ฮันบินแทบขาดอากาศหายใจจนต้องใช้สองมือทุบที่ไหล่ของเขา
“จะจูบให้ขาดอากาศหายใจตายเลยรึไง” เสียงทุ้มๆนั่นบ่นและคงไม่รู้ตัวว่าแค่ตัวเองขยับริมฝีปากมันก็แทบเชิญชวนให้บ๊อบบี้อยากจะย่ำยีอีกคนจนแทบทนไม่ไหว
“นายไม่ตายหรอกเรายังไม่ได้ขึ้นสวรรค์กันเลยหนิ”
ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่มือที่จับไมค์ก่อนหน้านี้กำลังรูดเร้าส่วนที่แข็งขืนจนฮันบินตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัว ความร้อนบนฝ่ามือที่รูดเร้ากำลังแผดเผาฮันบินให้ตายทั้งเป็น จนกระทั่งเจ้าของฝ่ามือผละออกแล้วเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ก้มลงสร้างรอยรักไปทั่วตัว ตั้งแต่ลำคอไล่ลงไปถึงแผ่นอก หน้าท้องเนียนๆหรือแม้กระทั่งโคนขาอ่อนขาวๆ ปากนั่นก็ยังดูดดึงขบเม้มไม่หยุด
ฮันบินไม่รู้หรอกว่าตัวเชิญชวนยังไงเพราะตอนนี้เพียงแค่นิ้วมือแตะลงมาบนตัวมันก็พร้อมที่จะยอมให้บ๊อบบี้กระทำอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น นิ้วมือที่หมุนวนอยู่ภายในจากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสามมันทำให้ฮันบินแทบจะเป็นบ้า
“จะ...เจ็บ เบาหนะ...อื้อ”
ฟันซี่หน้าขบกัดลงบนปากล่างมือสองข้างขยุ้มที่นอนจนแทบจะฉีกขาด บ๊อบบี้กำลังดุนดันส่วนแข็งขืนเข้ามาเต็มกำลังและออกแรงขยับสะโพกเข้าออกให้ตัวเขากลืนกินมันจนมิด
“อ๊ะ...บ๊อบบี้...ได้โปรด...เร็ว...อื้อ”
น้ำเสียงเย้ายวนยิ่งทำให้บ๊อบบี้รู้สึกดีความต้องการในร่างกายพุ่งสูง เขากระแทกสะโพกนั่นไปพร้อมกับมือที่กำลังรูดเร้าส่วนที่ร้อนที่สุดเป็นจังหวะจนกระทั่งฮันบินแตะขอบสวรรค์ปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมาเต็มมือเขาและมันมากเสียใจเปรอะเปื้อนหน้าท้อง กว่าที่บ๊อบบี้จะทำให้ร่างกายตัวเองพอใจก็ตอนที่ฮันบินปรือตาเรียวๆนั่นแล้วสั่งให้เขารีบทำให้เสร็จๆก่อนที่ตัวเองจะทนไม่ไหวอีกรอบ
“นายชื่ออะไร” บ๊อบบี้ถามขึ้นเมื่อเห็นอีกคนกำลังใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน
“ฮันบิน”
ฮันบินไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าบ๊อบบี้กำลังมองเขาด้วยสายตาแบบไหนเพราะตอนนี้มันดึกมากและเขาอาจจะกลับบ้านไม่ได้นั่นหมายความว่าถ้ากลับไปไม่ทันพ่อแม่อาจจะเล่นงานและรู้เรื่องที่เขามาเที่ยวในที่แบบนี้และมาทำอะไรอย่างนี้ซึ่งมันก็เป็นครั้งแรกและฮันบินก็สมยอม
พรุ่งนี้นายจะมาที่นี่อีกไหมฮันบินอ่า” บ๊อบบี้ถามพลางลุกขึ้นแต่งตัวด้วยอีกคนถึงแม้ตอนนี้จะเหนื่อยมากก็ตาม ถ้าปกติเขาหิ้วใครขึ้นมาสักคนพอเสร็จกิจก็จะนอนต่อเพราะแทบจะไม่มีแรงแต่ครั้งนี้ต่างออกไป
ฮันบินส่ายหัวน้อยๆ “ก็นายบอกว่าฉันเด็กพรุ่งนี้ต้องไปเรียนคงไม่ได้มาอีกหลายวันหรืออาจจะไม่มาแล้ว”
บ๊อบบี้พยักหน้าเขาแต่งตัวเสร็จในเวลาอันรวดเร็วยืนรอฮันบินโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ เสียงคาะประตูดังขึ้นทำลายความเงียบในห้อง บ๊อบบี้เปิดประตูออกไปแล้วทักทายคนที่อยู่ข้างนอกประตูนั่นอย่างคุ้นเคย
“นึกว่านายจะนอนอยู่เขาบอกหิ้วหนุ่มมา” โทกิถามด้วยความวสงสัย
“ก็หิ้วมาตอนนี้เสร็จแล้วกำลังจะพาไปส่งบ้าน” บ๊อบบี้ตอบเป็นจังหวะเดียวกับที่ฮันบินเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากเช็คสภาพตัวเองเสร็จเรียบร้อย
“ปกตินายไม่เคยไปส่งใครนะบ๊อบบี้” โทกิทำสีหน้าแปลกใจ
ฮันบินยืนฟังบทสทนาของทั้งคู่ที่ไม่รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกประตูคือใคร กระเป๋าเป้ขนาดกลางถูกสะพายขึ้นหลังเป็นสัญญาณว่าเขาพร้อมจะกลับบ้านแล้ว
“ต่อไปมีจะมีเมียเด็กไงพี่ก็ต้องตามส่งแบบนี้แหละ”
ไม่มีใครรู้หรอกว่าทำไมฮันบินถึงยอมแม้กระทั่งบ๊อบบี้เองก็ยังไม่รู้เลย เพราะฮันบินมีความลับที่เก็บไว้และมีเพียงตัวเองที่รู้เท่านั้น เขาก็แค่ตกหลุมรักเสียงเพลงของบ๊อบบี้ ฮันบินก็แค่หลงไหลยามที่ได้มองและเชื่อไหมว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮันบินเจอบ๊อบบี้ ...
แต่เป็นครั้งแรกที่เชิญชวนให้เข้ามา…
Double B
ฟิคอัลไล.... จะเกริ่นว่าชอบแต่งฟิคสั้นมากจริงๆ T_T
ชอบแต่งดราม่ามากกว่าด้วยแต่เรื่องนี้มันคึกๆตอนฟังเพลงทั้งๆที่แต่งดราม่าอยู่..
กดแบนเราไม่บ่นหรอกแค่คนอื่นไม่ได้อ่านเราไม่มีผลอะไรอยู่แล้ว
เอ็นจอยนะทุกคน gn.
ความคิดเห็น