คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ᕽ ROOM 03 : TABLO
ชียองหาวไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วหลังจากโดนเพื่อนร่วมค่ายตรงข้ามห้องปลุกตั้งแต่เช้ามืดแล้วบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆว่าให้เข้าไปที่บริษัท โอเคชียองไม่รู้สึกอะไรหรอกนอกจากง่วงแต่ถึงแบบนั้นเขาก็คิดไปไกลว่าอาจจะเรียนไปคุยเรื่องเพลงแต่เปล่าเลย ทุกคนให้เหตุผลโง่ๆว่าไม่ได้เจอหน้าเขามาเกือบอาทิตย์และไม่อยากให้หมกตัวอยู่ในห้องมากเกินไป จริงๆชียองก็อยากขอบคุณความหวังดีของทุกคนอยู่หรอกนะถ้าไม่ติดว่าเขาเพิ่งล้มตัวนอนเมื่อตอนตีห้ากว่าๆแล้วก็ง่วงจนตาแทบจะปิดล่ะก็นะ
ตาเรียวมองสมาชิกร่วมค่ายที่กำลังคุยกันสนุกสนานอยู่ให้ห้องของรายการวิทยุสำหรับศิลปินแรปเปอร์ไม่ว่าจะไอดอลหรือพวกแรปเปอร์ใต้ดิน เสียงหัวเราะดังเข้าโสตประสาทแต่ชียองก็ยังหาวอยู่ดีเขาง่วงจริงๆและมันเกินกว่าที่จะบังคับตัวเองไม่ให้ปิดเปลือกตาลง
“พวกนั้นพานายมาทรมานรึเปล่าเนี่ย” เสียงเอ่ยทักพร้อมกับมือที่ตีเบาๆที่ข้างแก้มทำให้ชียองลืมตาขึ้นมามอง ในหัวเขาคิดว่าถ้าเป็นโนชางหรือซีแจมเขาจะลุกขึ้นเตะให้กระเจิงเลย แต่มันผิดคาด
“เอ่อ...สวัสดีครับรุ่นพี่ทาโบล” ชียองดันแว่นที่ลู่ตกลงมาตรงปีกจมูกให้เข้าที่อย่างประหม่า แล้วลุกขึ้นโค้งให้ทาโบลพร้อมรอยยิ้มแห้ง
ทาโบลหัวเราะลั่นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าดูเคอะเขินเพราะมันไม่เหมาะสมกับบุคลิกแรปเปอร์เอาซะเลย คนโดนหัวเราะได้แต่ยิ้มตามเพราะไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้านี้ยังไง
“ขอโทษทีที่ขำนายนะ แต่นายดูเรียบร้อยจนรู้สึกแปลกใจน่ะ” ทาโบลบอกเมื่อเห็นอีกคนนิ่งเงียบไป
“แหะๆ ทุกคนก็พูดกันแบบนี้ครับ” ชียองตอบติดตลก
“สนใจไปหากาแฟกินแถวๆนี้ไหม พวกนั้นอีกพักแหละกว่าจะเสร็จ” ทาโบลเพยิดหน้าไปทางแรปเปอร์ที่เขารู้จัก
“ก็ดีครับ”
ชียองนั่งรอกาแฟอยู่ที่โต๊ะเพราะทาโบลบอกว่าเดี๋ยวจะถือมาให้แม้จะเกรงใจแต่เขาก็ไม่ขัด ตอนนี้จะบอกว่าตั้งแต่เข้ามาในจัสท์มิวสิคชียองเคยตัวขึ้นเยอะมากเพราะคนในค่ายตามใจเขาเหมือนเด็กโดยเฉพาะโนชางตัวดีเลยทำเอาเขาเคยตัว แต่เวลาโนชางอารมณ์ไม่ดีแบบนั้นชียองก็เข้าหน้าไม่ติดเหมือนกัน หมอนั่นเหมือนคนหลายบุคลิกจนบางทีก็สับสน
“นี่ของนาย” ทาโบลวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงพลางจ้องหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “ไม่คิดจะแนะนำตัวเลยรึไง”
“อ่า ผมลืมไปครับ ผมชียองนะครับ” ขียองยิ้มกว้างแล้วแนะนำตัวเอง เขาไม่ชินที่จะแนะนำตัวเองกับคนดัง
ทาโบลดังพอสมควรหลังจากที่เขาตามๆข่าวของพวกแรปเปอร์ เพลงก็ดีแทบจะทุกเพลงขนาดเขายังชอบเลยโดยเฉพาะเพลงอกหักๆ ยอมรับว่าถ้าอกหักแล้วมาฟังเพลงของวงนี้สู้เอาปืนยิงกะบาลตัวเองตายดีกว่า
“เป็นไงมาไง ทำไมถึงมารวมกับพวกนั้นได้” ทาโบลเปิดประเด็นชวนคุยเพื่อให้บรรยากาศมันดูน่าอึดอัด
“ผมเป็นเพื่อนบ้านโนชางน่ะครับ หมอนั่นเลยชวนผมมาลองดู”
“แปลกดีนะ โนชางไม่ได้เข้ากับคนง่ายๆหมายถึงคนที่ไม่ใช่วงการเดียวกัน” ทาโบลพูดด้วยความแปลกใจระคนสงสัย
“โนชางเป็นแบบนั้นหรอครับ ตอนเจอกันผมไม่เห็นว่าเจ้านั่นจะดูหยิ่งหรือเข้ากับคนยากเลย”
“สงสัยหมอนั่นคงถูกชะตากับนาย”
ทั้งสองคนนั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระตั้งแต่เรื่องเพลงไปจนถึงเรื่องแรปเปอร์ในวงการ ทาโบลพูดถึงไอออนด้วยท่าทางสนิทสนมจนชียองนึกแปลกใจว่าเจ้าบ้านั่นสนิทกับคนอื่นไปทั่วหรือรุ่นพี่ตรงหน้ารู้จักทุกคนกันแน่
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ เสียงโนชางดังเล็ดรอดออกมาจนคนตรงหน้าชีนยองหัวเราะเบาๆในลำคอ ชียองกดวางโทรศัพท์ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าเสื้อ
“พวกนั้นเสร็จแล้วล่ะครับ”
“งั้นไปกัน”
“แต่โนชางสั่งผมซื้อกาแฟด้วย รุ่นพี่กลับไปก่อนเลยก็ได้ครับ” ชียองบอก
“ไม่เป็นไรพี่ไม่รีบ ซื้อหลายแก้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่ช่วยถือ”
R O O M
เหมือนทุกคนจะแปลกใจไม่น้อยที่ทาโบลเดินตามหลังสมาชิกใหม่ของค่ายมาติดๆพร้อมถุงที่ใส่แก้วกาแฟหลายแก้วในมือของทาโบลด้วย
“ทำไมมากับเอ๋อได้วะพี่” สวิงส์เอ่ยถามแล้วมองชียองที่ขมวดคิ้วใส่ตนเองเพราะสรรพนามที่เรียก
“ก็เห็นเด็กของค่ายนอนสัพพะหงกอยู่คนเดียว เลยชวนไปดื่มกาแฟให้หายง่วง” ทาโบลตอบไปพร้อมทั้งหัวเราะ
“อ่อ ยังไงก็ฝากไว้ด้วยกัน อีกไม่นานก็จะเปิดตัวแล้ว”
ทาโบลพยักหน้ารับ “รับฝากนะไว้เจอกัน ส่วนชียองมีอะไรโทรมาหาพี่ได้ตลอดเลยนะ ขอบใจมากที่ไปดื่มกาแฟเป็นเพื่อน” เขาพูดกับรุ่นน้องก่อนจะหันไปคุยกับเด็กหนุ่มที่ยืนทำหน้างงอยู่ข้างๆโนชาง
โนชางมองคนนั่งข้างที่หาวติดๆกันเกินกว่าห้าครั้ง ดวงตาเรียวใต้กรอบแว่นสีดำมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อยแต่เหมือนอีกคนพยายามจะไม่หลับตาทั้งๆที่ดูก็รู้ว่าง่วงขนาดไหน เขาจ้องมองใบหน้าของชียองจากด้านข้างไล่ลงมาเรื่อยๆ ดวงตา จมูก หรือริมฝีปากสีชมพูคล้ำนิดๆเพราะฤทธิ์ของนิโคตินที่สูบมันทำให้ปากเล็กๆนั่นไม่ได้ชมพูสุขภาพดีเหมือนคนทั่วๆไปแต่ก็คล้ำน้อยกว่าเขาอยู่ดี
ไม่รู้ว่าจ้องอยู่นานแค่ไหนแต่มันก็คงนานพอที่จะเห็นว่าชียองหลับไปแล้วแถมยังดูทรมานเหลือเกินกับการนอนเพราะถ้าเป็นเขาคงยกเท้าพาดอะไรอย่างในรถไม่ก็เบาะข้างหน้าแต่ชียองไม่ทำไม่ใช่เพราะเรียบร้อยหรอกแต่เขาเดาว่าชียองน่ะยังเกรงใจอยู่มากกว่าเพราะตอนแรกเขาก็เป็นแบบนี้
หัวของชียองถูกดันเข้าไปซบกับบ่าของวาสโค่ที่นั่งอยู่อีกข้างๆอีกที โนชางมองตามก่อนจะเงยหน้าสบตากับดวงตาแข็งกร้าวของวาสโค่ที่ยกยิ้มมุมปากในแบบที่โนชางไม่เข้าใจมัน
“ชียองมันเหมือนเด็กเลย” แดอุงพูดไปขำไปเมื่อเขาหันไปเห็นว่าคนที่กำลังเป็นประเด็นในรถนอนหลับสนิทไม่สนใจใคร
“ดูเด็กกว่าผมซะอีก” ซีแจมแทรกขึ้นมา เพราะชียองน่ะเหมือนน้องชายเขาจริงๆหนิ
“เหมือนเด็กอนุบาล” สวิงส์ออกความเห็นแล้วทุกคนก็หัวเราะ
ชียองนั่งฟังเพลงบนรถของโนชางเพราะหลังจากถึงบริษัททุกคนก็แยกย้ายกันไป แดอุงชวนชียองไปหาอะไรกินแต่เจ้าตัวปฏิเสธเพราะอยากกลับไปนอนที่ห้องมากกว่า โนชางเลยชวนกลับพร้อมกันเลยตอนนี้ชียองเลยอยู่บนรถเพื่อนสนิทนี่แหละ
“พี่ทาโบลบอกว่านายไม่ใช่คนเข้ากับคนง่าย” ชียองหยุดแรปเปิดประเด็นถามคนที่ขับรถอยู่ข้างๆที่เงียบมาตลอดทาง
“แล้วไง” เขาตอบสั้นๆ
“แล้วทำไมกับฉันถึงสนิทกันง่ายแบบนายดูเฟรนลี่กับฉันมากๆแบบโคตรๆเลยอ่ะ” น้ำเสียงเว่อร์เกินจริงทำให้โนชางอมยิ้ม
“ไม่มีเหตุผล แค่เห็นแล้วถูกชะตามั้ง”
“กากวะ เหตุผลยังกับพระเอกซีรีย์” ชียองบ่นอุบอิบแล้วเลิกสนใจ
“ติ๊งต๊องชะมัด” คนถูกว่าพึมพำ
โนชางนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงนอนรกๆของชียองถึงจะรกแต่ก็ไม่ใช่ว่าเครื่องนอนจะเหม็นซะเมื่อไหร่ จริงๆห้องของเขาก็ไม่ได้ว่าจะสะอาดไปกว่าชียองแต่ตอนนี้พูดได้เต็มปากว่าห้องเขาน่านอนกว่าจริงๆ ที่นี่นอกจากกระป๋องน้ำอัดลม ขวดเบียร์แล้วก็ซองบุหรี่ หนังสือการ์ตูน ขนมที่ไม่ยอมเก็บก็มีพวกอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคระเกะระกะรกตาเป็นบ้า
“หัดเก็บห้องซะบ้างนะ รกจนไม่รู้ว่าห้องคนหรือห้องหนู” โนชางบ่นถึงมือจะนอนเล่นเกมในโทรศัพท์อยู่บนเตียงนอน
ชียองเบะปาก “ขี้บ่นวะ มานอนเตียงคนอื่นแล้วยังพูดมากอีก กลับห้องไปเลย” ชียองลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าแมคบุ๊กตรงไปที่เตียงนอนแล้วใช้เท้ายกขึ้นสะกิดขาอีกคน
“ไม่ลุกไม่ไปจะนอนนี่” คนบนเตียงพูดแล้วก็ใช้ปลายเท้าเตะเบาๆที่สะโพก
“ไม่ให้นอน ลุกเดี๋ยวนี้”
เจ้าของดึงโทรศัพท์ของจากมือแล้วโยนมันลงบนเตียงข้างๆโนชางก่อนจะดึงมือหนาขึ้นมาแต่โนชางกลับหัวเราะแล้วยื้อตัวเองไว้บนที่นอน
“ลุกเดี๋ยวนี้เจ้าบ้า! อ๊ะ!”
เพราะโนชางแกล้งออกแรงยื้อเยอะกว่าเดิมทำให้ชียองเสียหลักล้มลงไปทับบนตัว ดวงตาภายใต้กรอบแว่นเลิกลั่กเมื่อต้องประจันหน้ากับโนชางใกล้ๆ ขนาดที่ว่าชียองสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
โนชางจ้องใบหน้าที่มีแว่นกรอบใหญ่สวมอยู่ไม่วางตาก่อนจะเอื้อมมือมาดึงมันออกไปเพราะตอนนี้มันเกะกะเขาเหลือเกิน เขาเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆชียองช้าๆก่อนจะสัมผัสเบาๆลงบนริมฝีปากนุ่มหยุ่น หัวใจของโนชางเต้นรัวพอๆกับคนถูกกระทำที่นิ่งสนิท
ออด ออด
เสียงออดหน้าประตูทำให้ชียองผละออกมาอย่างรวดเร็วแล้วหันหลังสาวเท้าออกไปจากห้องนอน ใบหน้าน่ารักเห่อร้อนจนทำอะไรไม่ถูก มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูพบเจอกับคนที่คุ้นหน้า
“นึกว่าไม่อยู่ซะอีกพี่ ไปกินข้าวกันไหม”
“ไอออน”
xxx
talk'
ไม่มีอะไรตามเคย เปิดตัวเฮียโบล 5555
ใครเชียร์บ้าง จริงๆเรื่องนี้ออล ให้คิดว่าไม่มีใครมีภรรยาและลูกนะคะ
เราเชียร์ใครถามใจตัวเองอยู่ อ่านเอาหนุกๆเนอะ
’ cactus
ความคิดเห็น