Dangerous love (chanyeol x you)

ลำดับตอนที่ #9 : CHAPTER 8 (THE END)

CHAPTER 8

''ออกไปให้พ้น!''    คุณเมื่อฟื้นขึ้นมาเขวี้ยงของใส่ชานยอลทุกอย่างที่ใกล้มือชานยอลเเทบจะหาที่หลบไม่ได้

''เมอีพี่ไปทำไรให้เนี้ย?!''  

''ฉันเกลียดขี้หน้าพี่ได้ยินไหม?!..ฮือเกลียดๆๆ..โอ้ย''   คุณหยุดขว้างของเเล้วเอามือมาทาบหัวเเทนเพราะรู้สึกปวดหัวขึ้นมา

''เมอีเธอเป็นอะไร?''

''ออกไป..บอกให้ออกไปไง'' 

''เมอีพี่ขอโทษพี่ระ..''

''ไม่ต้องมาบอกคำว่ารักกับฉัน..ฉันเจ็บ''    คุณกุมอกข้างซ้ายที่ตอนนี้มันปวดร้าวเหลือเกินจะเยียวยาไว้ได้

''เธอเจ็บเป็นคนเดียว?..พี่ก็เจ็บไม่ต่างกันวะ!''   ชานยอลกุมอกข้างซ้ายตัวเองเช่นกัน

''ฮือ..พี่ไม่เคยเข้าใจคำว่าอกหักหรือเจ็บฮือไม่เคยเลย..''   

''....''

''ออกไปเถอะฉันอยากอยู่คนเดียว''  

ชานยอลไม่ว่าไรต่อเขาเดินออกมาจากห้องคุณเเละทิ้งให้คุณอยู่ตามลำพังคุณกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียวเหมือนบ้าคลั่ง..ยิ่งเห็นหน้ามันยิ่งรัก..เเต่ยิ่งเห็นมากเท่าไหร่คำพูดทีเขาด่าวันวานนั้นมันไม่เคยลืมเลือนเลยจากหัวคุณมันเหมือนเตือนสติคุณว่าให้จำไว้

ผู้ชายที่รักเราคนเดียวไม่มีอยู่จริง! 

''อยากทำให้ดีกว่านี้วะ''     ชานยอลบ่นลอยๆซึ่งคนข้างๆรู้ดีเขาหมายถึงอะไร

''ก็ทำให้มันดีๆดิวะไอชาน''     ไคที่นั่งข้างๆเพื่อนสนิทปลอบพร้อมเอามือวางบ่าเพื่อนผมเทา     ''กูรู้มึงชอบเมอี..กูถึงเเกล้งทำเป็นมายุ่งกับน้องเขา'' 

''มึงจะเเกล้งไรกูไม่อะไรหรอก..กูก็เเค่พี่ชาย..''

''มึงคิดกับเขาเกินน้องสาวเเละยัยนั่นก็คิดกับมึงเกินพี่ชาย''

''....มึงรู้''

''กูรู้สายตาที่มึงมองเขานะมันไม่เหมือนพี่ชายที่เอ็นดูน้องสาวเลยนะรู้ตัวป่าววะ?''

''กูสับสนใจตัวเองวะ''

''จะมาสับสนไรมึงลองคิดดูถ้าวันนึงเขาไปจากมึงละ..วันนึงเขาหายไปเเบบไม่มาบอกมึงมึงจะทำไง?''   คำถามไคทำให้ชานยอลคิดหนัก

ถ้าคุณหายไปละปารค์ชานยอลจะไม่ขาดใจตายหรอ?

''กูคงขาดใจตายพอดี''

''เออนั้นละทีนี่รู้เเล้วก็ไปบอกกับเขาดิอธิบายให้เขารู้เรื่อง''

''กูจะลองดู''    

18.30

''เเจ็คสัน..นายมีไรจะบอกฉันรึป่าวท่าทางนายเเปลกๆนะ''

''ก็...ป่าวนะ''   เเจ็คสันยิ้มกว้างให้คุณเเละก้มหน้าเล่นเกมส์ต่อ

''ฉันสนิทกับนายมาตั้งสามสี่ปีนะทำไมจะไม่รู้ละบอกมาเดี๋ยวนี้''

''ไม่มีจริงๆ''

''บอก..มา''

''....ฉัน..ชอบเธอ''

''...''      คำถามที่ได้คำตอบมาทำเอาสถานการณ์เงียบหมดต่างคนต่างไม่ปริปากไรกันเลยสักนิด

''ฉันชอบเธอมานานมาก..ตลอดสามปีมาเลยนะ..เมอี..รักเเค่เพื่อนไม่ได้จริงๆ''

''.....''

''เราคบกันมากกว่าเพื่อนได้ไหม?''

''ฉัน..''

''..เธอรักชานยอลมันใช่ไหม?''

จึก...จึกๆๆๆ เหมือนมีเข็มเป็นร้อยเเทงใส่ใจคุณรัว...คำว่า 'รัก'   ผุดขึ้นหัวเต็มไปหมด

''ฉันรู้ดี..เธอกับมันไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆนี่จะรักกันก็ไม่เเปลกหรอกเนอะ^^''   รอยยิ้มที่ยิ้มเเบบฝืนๆทำเอาคุณรู้สึกเเย่

''เเจ็คสันนายจะว่าฉันว่าไรก็ได้เเต่ฉันกับนายเพื่อนกันมันดีอยู่เเล้วละเพราะถ้าเกิดเราเลิกกันขึ้นมานายไม่คิดหรอว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติดนะ''

''...ไม่หรอกถึงเลิกฉันก็ยังคุยกับเธอ..เเต่ที่เธอพูดงี้ก็เหมือนปฎิเสธทางอ้อมละ''

''เฮ้..ฉันไม่คิดงั้นนะคือฉันไม่อยากเสียเพื่อนอะ..''

''555ฉันดูจริงจังไงฉันเเกล้งเธอเล่นต่างหากฉันคิดกับเธอเเค่เพื่อน555''     เเจ็คสันตบไหล่คุณ

''...ไอบ้า!ตกใจโว้ยยย''   คุณโวยใส่เพื่อนตัวดีที่เเกล้งคุณเอาจริงเขาพูดจริงละเเต่เเค่ไม่อยากให้คุณคิดมากเลยต้องบอกล้อเล่นก็เท่านั้นจริงๆเขาชอบคุณมากกว่าเพื่อน

''มากอดทีดิเพื่อน''    เเจ็คสันดึงคุณไปกอดพร้อมตบไหล่คุณสองที     ''เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป''

''อื้มตลอดไปเลยละ''    คุณตบหลังเเจ็คสันเเละคุณกับเขาก็ผละออกจากกัน

''เอ้อ!เดี๋ยวฉันมาละฉันจะไปซื้อของให้เเม่ที่ตลาดนะบายละ''   เเจ็คสันพูดจบก็โบกมือลาคุณเเละเดินออกมาเขาไม่ได้ไปซื้อของเเต่อย่างใดเขามา

''สุดท้ายเขาก็ไม่เลือกกู''    

มานั่งคิดไรเงียบๆคนเดียว...

หลายวันผ่านมาคุณได้ออกจากโรงพยาบาลซึ่งป๊ากับม๊าก็มาพอดีเด้ะทำให้คุณวันนี้ร่าเริงทั้งวัน

''ป๊าม๊าไปอยู่นานหนูคิดถึงมากเลย''   คุณโผเข้ากอดบุพการีทั้งสองคน

''เเหม่โทษนะจ้ะเมอี..ว่าเเต่พี่ชานยอลเเกล้งไรหนูรึป่าวระหว่างที่ม๊าไม่อยู่นะ''  

''..ไม่คะ''    ใช่จะว่าไปที่ผ่านมายังไม่เห็นชานยอลเลยเเม้เเต่น้อย

''ม๊าคะ..ป๊าคะ..หนูมีไรจะขอนะคะ''

''ว่ามาจ้ะ''

''หนูขอไปเรียนต่างประเทศนะคะ''

23.55

''ดาวสวยจังวันนี้''    คุณเเหงนมองท้องฟ้าสีครามที่ตอนนี้มีดาวเต็มท้องฟ้าไปหมดคุณอยากจะดูมันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะไม่ได้ดูมันอีก

''ยุงไม่กัดไง''    เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น

''ไม่..''

''กลับเข้าบ้านเถอะ''    ชานยอลที่ดึงมือคุจะเข้าบ้านเเต่คุณสะบัดออกเเละยืนมองเขานิ่งสายตาที่เขาหันมานิ่งกว่าคุณอีก

''ต่อไปนี้เราจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกลาก่อนตามที่พี่ขอนะ:)''    จู่ๆคุณก็พูดออกมาทำเอาอีกฝ่ายนิ่งเงียบ

''มันหมายความว่าไง?..''   ชานยอลจับไหล่คุณเเน่น     ''เธอเเกล้งฉันหรอ?''

''...ฉันง่วงนะฝันดี''   คุณปัดมือชานยอลออกจากไหล่เเละเดินเข้าบ้านมาก่อน

ฟุบ..

''เราทำถูกเเล้วเมอี''   คุณพูดเเละหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราคุณเลือกถูกเเล้ว..เเต่ใจคุณจะตัดเขาได้ไหมนะ?

11.30

''ไปละนะคะม๊าหวัดดีคะ''    คุณก้มหัวให้บุพการีทั้งสอง

''โชคดีนะลูกอย่าลืมคิดถึงม๊ากับป๊าละ''

''คะหนูจะไม่ลืมม๊ากับป๊า^^''    

''โชคดีนะลูกปะขึ้นรถ''    คุณส่งยิ้มให้ก่อนไปเเละเดินขึ้นรถตู้ไปซึ่งทั้งวันมานี้คุณยังไม่เห็นอีกคนเลย..คนที่คุณอยากเห็นก่อนลาจากนะ

''เมอี!!''    

''...''    คุณใส่หูฟังเปิดเพลงดังมากกลบอารมณ์เศร้าทำเอาไม่ได้ยินเสียงคนข้างนอกที่ตอนนี้วิ่งอย่างไวเพื่อให้ทันรถ

''เมอี!!!อย่าไปโว้ย!!!''

''เมอี!!!!''

''พี่รักเธอ!''   

ชานยอลยืนหอบเเฮ่กสุดท้ายคำที่เขาจะบอกจะสารภาพก็ไม่ได้บอกมันออกไปจากใจตอนนี้เขาจะไม่ได้เจอคุณอีกไม่ได้เเกล้งคุณอีกต่อไป...

2 ปีผ่านไป (ไว- -)

''เมอีเเกๆๆคนนี้หล่อเนอะว่าไหมๆ><''    เพื่อนคุณเขย่าคุณจนหัวคุณเเทบหมุน

''อะจ้าาเเม่บ้านักร้องเกาหลี- -''   คุณส่ายหน้าหน่ายๆกับเพื่อนตัวดีที่ตอนนี้กรี๊ดกร๊าดกับคนในรูปอยู่

'นักเรียก ปารค์ เมอี ปี 6 ห้อง c ขอให้มาหน้าห้องประชาสัมพันธ์คะ'

เสียงประกาศชื่อคุณดังขึ้นทำให้คุณต้องเดินไปที่ห้องประชาสัมพันธ์อย่างเร่งด่วนจะว่าไปคุณก็ไม่ได้มีอะไรกับใครนะใครจะมาหาคุณละ?หรือมีเรื่องไม่ดีละ

''มีเรื่องไรนะ?''    คุณถามงงๆเเละเดินมาหยุดตรงหน้าห้องประชาสัมพันธ์เเละเคาะกระจกห้องสองทีจนครูข้างในห้องเปิดให้

''หนูปารค์ เมอีอะคะ''    

''อ่อเมอีมีคนมาหาหนูนะเมอีตรงนั้นนะจ้ะ''   คุณครูชี้ไปที่ผู้ชายผมเเดงเข้มที่ยืนหันหลังให้อยู่ก้มๆมองๆนาฬิกา

''โทษนะคะคุณ?มีเรื่องไรกับฉันรึป่าวคะ?''   คุณเอ่ยถามเสียงใสนั้นทำให้ผู้ชายหันหลังมามองคุณ

''ไม่เจอกันนานเลยเมอี^^''

''พี่ชานยอล..''   

''กลับบ้านกันนะ''

''..ฉันจะกลับไปทำไมในเมื่อพี่ก็ไม่อยากให้ฉันอยู่ๆเเล้ว''  

''...''

''ฉันจะไปอยู่ในฐานะอะไร?''

''ภรรยา..''

''...หมายความว่าไง?''

''เเต่งงานกับพี่นะ''   ยังไม่ทันที่คุณจะถามไรต่อเขาก็คุกเข่าลงต่อหน้าคุณเสียเเล้วพร้อมเอาจับมือคุณพร้อมถือเเหวนไว้เพื่อจะใส่นิ้วนางซ้ายให้คุณ

''โกหกกันใช่ไหม.//.''

''เรื่องนี้มีล้อเล่นช้ะ?...ปารค์ เมอี..เเต่งงานกับผมปารค์ชานยอลนะครับ''

''นี้มันโรงเรียนนะ..''     คุณเริ่มหันซ้ายหันขวาซึ่งจากที่นักเรียกเดินผ่านนิดเดียวกลายเป็นมาดูกันที่คู่คุณ    ''เเล้วป๊ากับม๊าละเขารู้จะว่าไหมเราพี่น้องกันนะ''   

''เขาส่งเสริมเราสองคน..''    สิ่งที่ชานยอลพูดทำเอาคุณอึ้ง    

''หา0-0?จะบ้าไงส่งเสริม''

''รู้ไหมทำไมเขาถึงไปต่างประเทศทั้งเดือนในตอนนั้น''   ชานยอลลุกขึ้น    ''ก็เพราะต้องการให้เราอยู่ด้วยกันเเละมารักกันไงเขาบอกพี่หมดเเล้ว''

''อะ...ใช่หรอเเล้ว..อื้อ!''    คุณตกใจที่จู่ๆชานยอลเข้ามารีบประกบริมฝีปากกับคุณเเน่นซึ่งคุณหลับตาพริ้มเเละจูบตอบเขาไปอย่างว่าง่ายชานยอลจึงผละออกจากคุณ

''พี่ไม่เคยเกลียดเราเลย..ทั้งหมดที่ทำเพราะอยากกลบเกลือนใจตัวเอง..พี่ชอบเมอีตั้งเเต่ไหนเเต่ไรเเล้วรู้บ้างไหม?''

''อื้อ-//- .....เมอีก็ชอบพี่มานานเเล้วนะ''

''ชอบ..รัก..เเค่พี่คนเดียวนะ''

''อื้อ-//-''

''งั้นเเต่งงานกันนะ''

''อื้อ>//<''

ชานยอลไม่ว่าไรต่อเขาสวมเเหวนใส่นิ้วนางซ้ายคุณพร้อมก้มจูบคุณต่ออีกครั้งซึ่งคุณก็จูบตอบรับชานยอลไป..สิ่งที่ทั้งคู่ต่างปิดกั้นมานานเพราะคำว่าพี่น้องกลัวว่ามันจะไม่ดีเเต่เเล้วก็ได้ทำ..ตอนนี้ไม่มีอะไรมาขัดขวางต่อเเล้วไม่มีไรที่ทำให้คุณกับเขาต้องคิดมากต่อไปเพราะคุณกับเขา

..สามีภรรยาคือฐานะตอนนี้..    

จบเเล้ววววคร้าาาทุกโค้นนน>,<

เป็นไงบ้างว้าาาาาดีชิมิล้าาาา ผิดๆคะ55

อ้าคู่สองงงนะคู่สองงงไรท์คิดเเปปปป55

ใครติดตามยกมือจ้าาาา

© themy butter