Dangerous love (chanyeol x you)

ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 7

CHAPTER 7

''ฮึก..ฮือ''    คุณเดินร้องไห้ไปเเถมฝนก็ดันมาตกตอนนี้อีกคุณได้เเต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้โดยไม่สนใจไรทั้งสิ้นเเม้เเต่น้อย

''เมอี!''    ชานยอลตะโกนเรียกชื่อคุณทำให้คุณหันมองเเต่คุณไม่หยุดเดินคุณเดินต่อทำให้ชานยอลรีบมาจับมือคุณไว้

''กลับบ้านพร้อมพี่จะไปไหน''

''ไม่ไป!พี่ไปหาสาวพี่สิฮือฉันกลับเองฉันจะให้เเจ็คสันมารับ!''

''ไม่!กลับบ้านกับพี่!''    ชานยอลกระชากคุณไปเเต่คุณยังคงดื้อดึงไม่ไปยังไงให้ตายก็ไม่กลับไปโดนทำร้ายอีก

''เธอจะดื้องี้ช้ะเมอี!!!''   ชานยอลเหมือนเหลืออดจึงกระชากคุณเข้ามาหาเเต่คุณผลักชานยอลออกเเรงเเละคุณรีบวิ่งหนีชานยอล

''หยุดเมอี!!''    ชานยอลวิ่งตามคุณถึงเเม้ว่าคุณจะหนีไม่ทันคุณก็จะหนีให้ได้

''ฮือ!....ใครก็ได้ช่วยหนูด้วยฮือ..''      คุณร้องไห้ตะโกนขอความช่วยเหลือเพราะคุณไม่อยากกลับไปพร้อมเขาเด็ดขาด

ปึก..

''เเจ็คสันฮือ..''     คุณเมื่อรู้ว่าชนใครพอเงยมองว่าเป็นเเจ็คสันคุณจึงรีบเข้าหลบหลังเขาด้วยความกลัวเเละที่เขามาได้เพราะคุณโทรตามเขามา

''เอาน้องคืนกูมา!''   ชานยอลเข้าหาเเจ็คสันเเต่ถูกหมัดหนักเข้าหน้าเต็มๆ

''เรื่องไรกูจะให้มึงทำเมอีมากไปเเล้วสัส!''    เเจ็คสันชี้หน้าด่า      

''ทำไม?!เรื่องของกู!''

''เออเรื่องของมึง!เเต่ยัยนี้มันเพื่อนกูกูไม่ยอมให้มึงมาคุกคามเพื่อนกูเเน่!''  

''..สัสนี่''   ชานยอลลุกขึ้นจะเข้ามาต่อยเเต่เเจ็คสันถือไม้หน้าสามชี้หน้าชานยอล

''อย่าเข้ามา...เเม้เเต่นิดถ้าไม่อยากให้หน้าหล่อๆพัง!''  

''ฝากไว้ก่อนเถอะ''     ชานยอลเดินกลับไปเหลือเเค่คุณกับเเจ็คสันเท่านั้นที่ยังอยู่

''เจ็บตรงไหนไหม?''    เเจ็คสันก้มลงดูรอบตัวคุณ      

''ฮึก...''     คุณส่ายหัวขยี้ตาตัวเอง     ''ฉันอยากกลับบ้าน''

''ไปที่บ้านฉันก่อนปะ''

HOME JACK

''กินนมก่อน''     เเจ็คสันยื่นเเก้วนมให้คุณซึ่งคุณนั่งดื่มจนหมดเเก้วจึงวางไว้หัวเตียง

''หิวไรอีกไหมเดี๋ยวไปหามาให้''

''ไม่อะ..''      คุณส่ายหัว       ''คืนนี้นายจะนอนตรงไหนอะ?''

''โซฟา''

''นายนอนเตียงเถอะฉันเเค่ผู้อาศัยไม่ใช่เจ้าของที่นี่''

''เเละมีผู้ชายที่ไหนบ้างจะปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กนอนเเคปๆ''     เเจ็คสันลูบผมคุณอย่างเอ็นดู

''เเต่ว่าฉันเกรงใจนายนะ-0-''

''ไม่ต้องคิดซะว่าที่นี่ก็บ้านเธอละ'' 

''อะ..ก็ได้''  

''นอนเถอะฝันดีละ''

เเจ็คสันห่มผ้าให้คุณเเละปิดไฟให้เขาลงนอนโซฟาส่วนคุณก็เเค่นอนห่มผ้าอยู่เเต่เปลือกตาคุณมันไม่ยอมรับให้คุณเอาเเต่พลิกตัวไปมาคิดถึงเเต่ชานยอลจนคุณส่ายหัวกับตัวเองหลายรอบ

''เราคิดมากไปเเล้วนะเมอี''    คุณพูดกับตัวเอง

ยิ่งไม่คิดมากเท่าไหร่ภาพวันวานที่คุณกับเขาเคยทำกันมามันยิ่งหลอกหลอนมากเท่านั้นคุณไม่อาจปฎิเสธใจตัวเองได้เลยเเม้เเต่น้อยเดียวคุณรักเขา...ใช่คุณรักชานยอลทั้งใจคุณเต็มใจให้เขาทุกอย่างมันจะดูน่าสมเพชในความคิดคุณรักเขาเเบบโงหัวไม่ขึ้นเหมือนโดนสวมเขาทั้งเป็นเมื่อเห็นภาพบาดใจ

คุณเมื่อนอนไม่หลับก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อหาไรทำเเก้เซ็งบ้านเเจ็คสันเป็นบ้านหลังซึ่งมันจะมีทางเดินเล่นั่งเล่นไว้บรรยากาศข้างนอกดีไม่ใช่น้อยเลยคุณนั่งเล่นเเละนั่งคิดอยู่กับตัวเองคุณจับอกข้างซ้ายที่ตอนนี้เมื่อนึกถึงชานยอลใจคุณจะเต้นเร็วเหมือนมันจะทะลุออกมาอย่างนั้น

''อื้ม...ฉันเหนื่อยจัง''    คุณถอนหายใจยาวกอดตัวเองเหมือนร่างกายมันเหนื่อยล้าทั้งที่ไม่ได้ทำไรเลยเเม้เเต่น้อยเดียว..มันเหนื่อยใจมากกว่า

''อื้อ!''     คุณถูกมือหนาปิดปากไว้ทำให้คุณตกใจนี่คุณจะโดนลักพาตัวเเต่ใครลักพาตัวคุณคุณโดนอุ้มเเละโยนเข้ารถคันหรูที่นั่งเบาะหลัง

''โอ้ย!...พี่ชาน''    คุณมองหน้าอีกคนนิ่งเเววตาไร้ความรู้สึก     ''จับฉันมาทำไม?'' 

''ยังจำได้ก็ดี^^''    ชานยอลกระตุกยิ้ม

''ปล่อยฉันไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกคนเเถวนี้ให้ช่วย..''

''นี่มันตีหนึ่งคิดว่าจะมีใครมาช่วย''  

''เเต่อย่างน้อยมันต้องมี..ใครก็ได้ช่วย..อื้อ''

คุณถูกชานยอลกดจูบเเน่นชานยอลกดคุณลงนอนเบาะจนคุณไม่สามารถขยับได้เลยเเม้เเต่น้อยเสื้อคุณถลกเปิดไหล่เล็กน้อยทำให้ความกระหายชานยอลเพิ่มขึ้นมากเท่านั้น

''อึก..อื้อ..''   คุณทุบตีเขารัวพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเอ่อล้นทำให้ชานยอลผละออกจากคุณ

''...เกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?''     ชานยอลมองคุณเเววตาห่วงใย

''..ฮึก..ฮือฉันอยากกลับบ้าน..ฮือ''    คุณไม่ยอมมองหน้าชานยอลเเม้เเต่น้อยเอาเเต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเด็กน้อย

ชานยอลไม่พูดไรนอกจากถอดเสื้อโค้ดตัวใหญ่สีดำให้คุณสวมใส่ไว้เเละไปนั่งที่คนขับเพื่อขับรถพาคุณกลับบ้านเมื่อคุณกับเขามาถึงคุณรีบลงจากรถชานยอลจับเเขนคุณไว้คุณยังสะบัดออกเเละเดินเข้าห้องไป

''โกรธพี่หรอ?''    ชานยอลเดินเข้ามาจับประตูไว้ก่อนคุณจะปิด    ''พี่โมโหพี่ขอโทษ''

''ฮึก..ไม่ต้อง..อึก...มายุ่ง''   คุณก้มหน้าก้มตา     ''หลอกรักฉันทำไม?..ฮึก''

''ทำไมถามงี้?''

''ฉันไม่ใช่ของเล่นอึก..ฮือ''

''ฉันไม่เคย..''

''เเก้ตัวต่ออีกหรอคำพูดพวกนั้นนะฉันได้ยินสองหู..ฮือ''

''......อืม..พี่หลอกเรา''    สุดท้ายความจริงก็เปิดเผย    ''ฉันเเค่อยากให้เธอตายใจ''

''อึก..ฮือ''

''ฉันไม่เคยรักเธอ....เเค่อยากได้ร่างกายในตัวเธอก็เท่านั้นเองเด็ดดีนะขอบคุณ''     ชานยอลยิ้ม

''ฮึก..ฮือ''

''ร้องไมร้องก็ไม่มีประโยชน์นอกจากน่าสมเพชมากกว่าเธอนะ!''

''...''

''ที่ทั้งหมดเพื่อให้เธอไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้สักทีนั้นละหรือไปไหนก็ไป!''

''อึก..ฮือ''    

ปัง!!

คุณไม่ได้เป็นคนปิดประตูเเต่ชานยอลเป็นคนปิดประตูใส่คุณเต็มๆทำเอาคุณสะดุ้งนั่งลงกับพื้นคนที่คุณรักพูดกับคุณเเบบนี้สุดท้ายความลับมันก็เปิดเผยที่เเท้เขาต้องการให้คุณไปต่างหากไม่ได้อยากให้คุณอยู่ด้วยซ้ำคุณกำเสื้อฝั่งซ้ายเเน่นมันเจ็บจนบรรยายไม่ถูกเลย

12.30

''เมื่อวานเธอจะกลับก็ไม่บอกฉันสักคำเลย''   เเจ็คสันบ่นคุณรัว

''โทษทีนะพ่อเเม่ฉันตามอ้าฉันไม่อยากให้เขาห่วงเลยรีบกลับ''   คุณยิ้มบาง

''เเล้วตาเธอเป็นไรนะทำไมบวมงั้น''

''ป่าวหรอกเเค่มันบวมเฉยๆเดี๋ยวไปเก็บจานก่อนนะ''   คุณลุกจากโต๊ะเเละเดินไปเก็บจาน

จังหวะนั้นคุณต้องเดินสวนชานยอลคุณเหล่มองเขานิดๆเเต่เขากลับไม่มองคุณด้วยซ้ำสักนิดเดียวเเถมผู้หญิงคนที่ควงชานยอลคือคนวันนั้นที่สวนสนุกนั้นเองก็ควงออกนอกหน้าเเถมหันมองค้อนคุณอีกทำเอาคุณหลบตา

หมับ..

ชานยอลเหมือนจับมือคุณสักนิดเเน่นบีบเเน่นจนคุณไม่รู้เขาคิดไรอยู่ทำเอาคุณหันมองเเละชานยอลก็ปล่อยออกคุณจึงเดินไปเก็บจานต่อคุณจับมือตัวเองมันทำให้คุณนึกถึงวันที่คุณกับเขาเดินจับมือกันมันอบอุ่นมากเลย

4.50

''กลับบ้านเเล้วนะบาย''    คุณโบกมือลาเเจ็คสันเเละยูจินเเละคุณก็เดินกลับบ้านคนเดียว

''เห้อ''   คุณถอนหายใจยาวเดินริมฟุตบาท    ''ไม่มีคนพากลับบ้านเลยนะ''    ทุกเย็นจะมีคนไปส่งคุณกลับบ้านพร้อมคุณเเต่ตอนนี้มันไม่มีอีกเเล้ว

''เเม่คะพ่อคะเมื่อไหร่จะกลับมานะ''    คุณบ่นเพราะพ่อกับเเม่ยังไม่กลับมเป็นเดือนเเล้วคงคิดว่าชานยอลคงดูเเลคุณดีเเต่ป่าวเลยกลับทำร้ายมากกว่าดูเเล

หมับ..

''อะ..คุณ''     คุณหันมองคนที่จับไหล่อย่างอึ้งเล็กน้อยเพราะเธอคือคนที่ชานยอลควงอยู่    

''เเกทำชานยอลเปลี่ยนไป''   

''ห้ะ?...''    

''ยังจะมาใสซือนี่คิดว่าน่ารักหรอห้ะ?''

''ฉันป่าวนะนี่มาด่าฉันทำไมละชานยอลกับฉันไม่ได้เป็นไรกันนะ''

''หรอ?เเกนี่มันกวนประสาทฉันจังเลยนะ!''    อีกฝ่ายผลักหัวคุณเเรง

''นี่คุณคิดว่าเป็นเเฟนชานยอลจะทำไรฉันได้งั้นหรอ''    คุณวางกระเป๋าลงพร้อมจะสวนต่อ

''จะสู้หรอทำเถอะยะเธอทำฉันเธอโดนไล่ออกจากโรงเรียนนี้เเน่เพราะฉันนะลูกเจ้าของโรงเรียนนี้''

''อ้อหรอ?ไล่เถอะดีกว่าให้เธอมาเเกล้งฉัน''

''นี่ยังจะมาหาว่าฉันเเกล้งหรอห้ะ?!เอาชานยอลไปเเล้วยังจะมีหน้ามาด่าฉันอีกอย่าอยู่เลยเเก!''

พลั้ก!

คุณถูกอีกฝ่ายผลักจนเสียหลักทำให้คุณเอนหลังไปซึ่งรถก็กำลังวิ่งมาทำให้..

โครม!!

HOSPITAL

''เมอี..''    ชานยอลมองตรงหน้าประตูห้องผู้ป่วยซึ่งสายยางเต็มบริเวณตัวคุณไปหมดน้ำตาเขาค่อยไหลออกมาเพราะใจเขาตอนนี้เปลี่ยนจากสีดำกลายเป็นสีชมพูไปเเล้วจากเกลียดชังกลายเป็นรักคุณเต็มเปี่ยม

''พี่ขอโทษ..''      หนักกว่าเดิมที่ชานยอลปล่อยน้ำตาออกมาหลักกว่าเดิมเขาไม่เคยร้องไห้ให้ใครหนักขนาดนี้มาก่อน

ปัง!!

ย้อนเมื่อวานสิ่งที่ชานยอลพูดนั้น..มันไม่ใช่จริงเเละเขาก็ต้องรู้สึกผิดกว่าเดิมเขาทำคนที่เขารักเสียใจเขาพูดไปเพราะต้องการให้คุณเลิกรักคนอย่างเขาไปเขาเดินเหม่อลอยเพื่อตรงไปที่ห้อง

ติ้ง..

น้ำตาไหลหยดลงพื้นเจ้าของน้ำตาคือชานยอลเองเขาเเหงนหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำตาหยุดไหลใช้มือเช็ดเเล้วเช็ดอีกก็ไม่หยุดไหลสักทีเขาไม่อยากให้คุณหมดรักเขาเเม้เเต่น้อยเขาทำไปทั้งหมดคือโมโหล้วนๆรวมถึงสวนสนุกนั้นด้วยเขาตามหาคุณเเทบจะบ้าเมื่อคุณหาย

ผู้หญิงที่จูบเขาที่สวนสนุกเขาก็เเค่ไม่จริงจังด้วยซ้ำเขาเเค่เล่นตามประสาวัยรุ่นเขานั้นเองเพราะใจเขามีเเต่คุณเขาเเค่พูดไปเพื่อให้ผู้หญิงเชื่อเพราะหญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเพราะคนที่มายุ่งกับชานยอลนั้นเเม่นางตัวดีนี่ละจัดการจนหมดชานยอลกลัวกลัวว่า..คุณจะโดนบ้าง

เขาไม่อยากให้คุณเจ็บตัวโดนกลั่นเเกล้งเลยถ้าย้อนเวลาไปได้เขาก็ไม่อยากยุ่งกับเเม่นางตัวดีนี่หรอกถ้าไม่ใช่เพราะยัยนี้มายั่วอ่อยตอนเขาเมา..เขาคิดเขาเล่นละครเนียนมากที่สุดเพื่อทำให้เเม่ตัวดีเชื่อว่าเขากับคุณไม่ได้เป็นไรกันเเต่เเล้วก็ไม่พ้นยัยนั้นก็มาทำร้ายคุณตอนชานยอลไม่อยู่

ตึก...ตึก..

ชานยอลเดินเข้าห้องมาเพื่อมาหาคุณมาเยี่ยมคุณซึ่งหมออนุญาตให้เข้าได้

''อย่าเป็นไรนะเข้าใจไหม?''    ชานยอลเดินมาอยู่ข้างเตียง    ''กลับมาให้พี่บอกรักเราก่อนดิ''  

''..''    คุณนอนเเน่นิ่งไม่ตอบสนองสิ่งใด

''พี่รักเธอ..อึก''     ชานยอลเข้ากอดคุณเเน่นเขากลัว..กลัวที่จะเสียคนรักไปเเบบไม่มีวันกลับมาเขาอยู่ไม่ได้ถ้าเกินขาดคุณไปสักคนเขาคงขาดใจเเละคงโทษตัวเองตลอดเป็นเเน่

มาสั้นๆนิดเดียวได้ใจความมมอ้ากกกชยอลอ้า-..-

ไรท์ว่าเเต่งสั้นกว่าเดิมมมมตอนต่อไปจบเเล้วนาจาาทุกโค้นน

สั้นเนอะ555 มีสปอยหน่อยๆ

''ต่อไปนี้เราจะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกลาก่อนตามที่พี่ขอนะ:)''

อ้อ!ไรท์จะมาถามว่าถ้าไรท์จะเอาซิ่วหมินเป็นพระเอกเรื่องต่อไปใครจะติดตามบ้างไหม?

ชอบรึป่าวอ้าาาาถ้าไรท์เอา><ซิ่วหมินกิ้กไรท์เลยนะ.โดนตบ-..-

เอาก็บอกนาจาาาาทุกโค้นนน

      

© themy butter