Dangerous love (chanyeol x you)

ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4

CHAPTER 4

HOME

22.40

''พี่ชานยอล..''  ฉันที่นั่งเงียบอยู่นานเรียกเขาขึ้น..ตอนนี้ฉันกับเขานั่งกันอยู่หลังบ้านตัวเอง

''หืม?''   เขาเงยหน้ามองฉันเเละหยุดเล่นกีตาร์

''พี่ไคนี่เขา..''  ฉันนั่งจิ้มนิ้วตัวเองด้วยความเขิน

''มันยังไม่มีเเฟน''

''อะ..รู้ได้ไงว่าฉันจะถามเรื่องนี้นะ''

''ก็รู้อยู่เเล้วละ...ทำไมละชอบมันหรอ?''

''อ้าห้ะ.//.''

''อ่อ...''

''ถ้าฉันได้ไปเที่ยวกับเขาก็คงดีสินะ..เห้อมดีจริงๆเลยละ''

''ขนาดนั้นเลย?''

''ใช่เเล้วละ..การที่ไปไหนกับคนที่ชอบนะมันมีความสุขมากกว่าสิ่งใดเลยนะ..หาว''  ฉันขยี้ตา

''ง่วงก็ไปนอนไป''

''อื้ม..พี่อย่านอนดึกนะ''  ฉันเดินเข้าบ้านไปก่อนเขา

หลังบ้านนี้จะเหลือก็เเต่ชานยอลที่นั่งดีดกีต้าร์อยู่คนเดียวจำโน๊ตอยู่คนเดียวเห็นงี้เขาก็หัวหน้าชมรมดนตรีนะ

''มีความสุขงั้นหรอ?''  ชานยอลกล่าวขึ้นเหมือนเขากำลังคิดไรสักอย่างอยู่ในหัวเกี่ยวกับคุณ

SCHOOL

7.30

''หาว''  ฉันนั่งหาววอดๆอยู่ในห้องเรียนคนเดียววันนี้ก็เช้าอีกวันของการมาโรงเรียน

''โย่ว!''

''กรี๊ด!''  ฉันกรี๊ดลั่นห้องเมื่อมีใครมาเกาะไหล่ฉัน..ก็รู้นิสัยฉันอยู่นะถ้าอยู่เงียบๆคนเดียวเเล้วไม่มีใครจะกลัวมาก

''ฮ่าๆๆๆ''

''ไอสั้นหวัง...''  ฉันที่กำลังหันไปด่าสักหน่อยคิดว่าเเจ๊คสันคงมาเเกล้งเเต่กลับไม่ใช่

''รุ่นพี่จงอิน''  ใช่..รุ่นพี่ไคฉันเเอบปลื้มพี่เขาด้วยซ้ำละฉันนี่เอฟซีตัวยงเวลามีเเข่งบาสฉันไปดูพี่เขาเสมอเลย   

'' ทำไมละ?ตกใจขนาดนั้นเลย^^''  จงอินยิ้มให้ฉันกว้างมากเเละดึงเก้าอี้มานั่ง

''กะ..ก็.///.''

''นานๆทีพี่จะมาเล่นกับเราซักหน่อย..ว่าเเต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นเธอมามองพี่เลยนะ''  

''เเหม่..รู้ด้วยหรอเนี้ย-//-''  ฉันเกาเเก้มเเก้เขิน

''ทำไมจะไม่รู้ละพี่เห็นเธอตลอดละ555''

''รุ่นพี่ก็..-0-''

''นี่..ตอนเย็นวันนี้''  จงอินยื่นหน้ามาใกล้ฉันชิด  ''ไปกินข้าวด้วยกันดิ''  

''ห้ะ..หา?''  ฉันทำตาตื่นจากที่หลับๆอยู่ตื่นขึ้นมาทันที

''มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยไงเนี้ย- -''

''ก็..ฉันไม่เคยเห็นรุ่นพี่ชวนนี่-0-''

''ก็ชวนตอนนี้ไง..''  จงอินยิ้มกว้าง  ''ไปด้วยกัน''

''..''

''น่ะ''

''ก็ได้คะ.//.''

''งั้นสี่โมงเย็นเจอกันหน้าโรงเรียนละบาย''  จงอินลุกขึ้นจากเก้าอี้   ''อ่อ...''  เหมือนเขาจะนึกไรออกเขาจึงหันมาหาเเละเดินมาทางฉัน

''พี่ลืมระ..?''   ฉันที่กำลังจะพูดออกมาก็ต้องนั่งนิ่งเพราะเขาดึงฉันไปจุ้บหน้าผาก

''ลืมจุ้บเธอไง^^..ไปละ''  จงอินเดินออกไปเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นเเต่ฉันนี่สิค้างคา-0-

ห้องน้ำหญิง

เอี๊ยด..

ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำคนเดียวเพื่อมาล้างมือ

เอี๊ยด..

''อ้าวเธออีกเเล้วหรอ?''

''...''   คาร่านี่เองไม่ใช่ใครที่ไหนเธอเดินออกมาจากห้องน้ำเท้าสะเอวมองฉัน

''อะไรจะเอาไรจากฉันอีก?'' ฉันถาม

''ก็ป่าวหรอก''  เธอยักไหล่พร้อมเเสยะยิ้ม  ''ก็เเค่มาดูเด็กกะโปโล''

''อ้อหรอ?..ขอบคุณที่ชมนะ^^...ฉันไม่เเปลกใจเลยนะทำไมเธอไม่มีสิว''

''อะไรของเธอหมายความอะไร?''

''ก็หนังน่ามันด้านเกินไปสิวเลยขึ้นไม่ได้ไงละ..ขอบคุณฉันสิฉันอุตส่าห์ชมเลยนะ''

''..ยัยเด็กบ้า!''  คาร่าสะดีดสะดิ้งเเต่เธอก็ไม่ทำไรเเปลกเเหะนางไม่ตบเราเเต่เดินออกไปข้างนอกอย่างโดยดี

''ยัยนี่นี้ตามจองล้างจองผลาญจริงๆเลย''  ฉันบ่นขึ้นเเละหันไปล้างมือต่อ

''ไง''  

ขวับ..

''พี่ชานยอล''  ฉันมองเขาอึ้งที่เขากล้ามากทีเข้ามาในห้องน้ำหญิง

''ทำหน้ายังกับเจอผีทำหน้าให้มันเหมือนเจอไคหน่อยดิ'' 

''อ้าวทำไมเมือเช้าพี่รู้ละ''

''ก็เดินผ่านพอดี..''   ชานยอลล้วงกระเป๋ากางเกงมองฉัน

''อ้อ...เเล้วนี่พี่เข้ามาห้องน้ำหญิงทำไมละ?''   

''มาหาเธอ''

''เพื่อ?''

''คิดถึง''

ตึก..ตึก

อ่า..ใจฉันเต้นเเรงไม่เป็นจังหวะเเล้วสิทำไงดีละทำไมเขาพูดคำนี้ออกมามันทำให้ใจฉันสั่นยิ่งกว่าเจอไคซะอีกนะ

''เลอะเทอะ''  ฉันหันไปล้างมือต่อ

''พูดจริงๆก็ไม่เชืออีก''

''ไม่รู้ละ..งั้นฉันไปละ''  

หมับ..

''คืนนี้''  ชานยอลจับข้อมือฉันเเน่น  ''เจอกัน''

''ห้ะ?''

''ไม่ขอพูดซ้ำเที่ยวกับมันให้สนุก''   ชานยอลเดินออกจากห้องน้ำไปปล่อยให้ฉันงงกับคำพูดเขาคนเดียว

''อะไรของเขาละเนี้ย?''  ฉันบ่นกับตัวเองเเละเดินเกาหัวเข้าห้องเรียน

โรงอาหาร

''เเกๆๆรุ่นพี่ซิ่วหมินนี่น่ารักเนอะว่ามะ?''  ยัยยูจินเพื่อนซี้ฉันสะกิดฉันใหญ่เเละให้หันไปมอง

''ก็น่ารักดีนะ''  ฉันนั่งกินข้าวต่อ

''เเกอะทำไมทำหน้าเหมือนเขาไม่น่ารักละ-3-''

''ฉันหิวนี่...จะว่าไปเเจ๊คสันหายไปไหนอะ?''

''วันนี้ไม่มาโรงเรียนนะ''

''อ้าว..ทำไมเขาไม่ไลน์มาบอกฉันนะ''

''เเหม่ๆๆคู่นี้นี่ท่าทางจะคบกันเเล้วมั้ง''  ยูจินเเซวขึ้น

''อะไรละก็เพื่อนกันทั้งนั้น''

''หรา''

ตึง!

''อะไรอีกละ?'' ฉันเงยหน้าถามคนที่วางจานกระเเทกใส่หน้าฉันยัยคาร่าอีกเเล้วจ้ะตายยากจริง

''ตอนในห้องน้ำฉันยังไม่ได้เคลียกับเเกนะยัยเมอี''  

''นี่..''  ฉันลุกขึ้นยืน  ''หน้าตาก็สวยน่ะ..เเต่ทำสันดารให้มันเหมือนหน้าตาหน่อยสิคะคุณ!''

''อย่าหวังว่าคำด่าของเเกฉันจะทนฟัง!''  คาร่าชี้หน้าฉัน  ''เเกโดนฉันตบเเน่!'' 

''มาเหอะๆๆ''

''ปากดีนักนะเเม่จัดให้!''

หมับ..

''ทำบ้าไรของเธอนะ''  

''ชะ..ชานยอล''

''พี่ชาน..''   ชานยอลเข้ามาจับมือคาร่าทำให้คาร่าชะงัก

''ฉันบอกเธอเเล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับยัยนี่ตั้งเเต่ในห้องน้ำนะ''

''กะ..ก็ดูมันพูดสิคะชาน..''

''จะป้ายความผิดให้คนอืนงั้นดิ?...เธอมอห้าละนะ''  

''...ชานค่ะคือ''

''ถ้ายังไม่เลิกทำนิสัยงี้อย่าหวังว่าฉันจะยุ่งกับเธออีก''  ชานสะบัดข้อมือคาร่าอย่างเเรงเเละเดินกลับไปที่กลุ่มโต๊ะของเขาเอง

 

นี่เขาช่วยเราหรอเนี้ย?งั้นเรื่องที่ห้องน้ำก็เป็นเพราะเขาสินะ 

4.30

''เเกๆๆฉันไปก่อนนะ''  ฉันบอกยูจินเเละรีบวิ่งออกจากห้องไปหน้าโรงเรียนทันทีเพราะเลทจงอินมาครึ่งชั่วโมงเเล้ว

''เเฮ่กๆๆ..พี่...''  

''เลทนะเรา''  จงอินหันมามองฉันหน้ามุ่ย

''ขอโทษจริงๆนะคือฉันทำเวรนะ''

''งั้นไปกันเถอะ''  จงอินขึ้นรถมอไซด์  ''เอ้า..มัวเเต่ยืนจะได้ไปไหมนั้น''  

''อะ...อ่อคะ''  ฉันขึ้นซ้อนท้ายรถจงอินเเละรับหมวกกันน๊อคมาใส่ทันที

''ขอให้สนุกละ''  ชานยอลที่เเอบยืนมองอยู่หลังกำเเพงกล่าวขึ้นใช่เเล้วเขาเป็นคนวางเเผนทั้งหมดเพื่อให้คุณกับจงอินได้ไปเที่ยวด้วยกัน...เพราะความปรารถนาของคุณนั้นละที่อยากไปชานยอลเลยทำให้

HOME

20.30

''เห้อมมวันนี้รู้สึกดีจังน้า..''  ฉันนอนนึกถึงเรื่องวันนี้ไปมาคนเดียวจะว่าไปจงอินนี่โคตรโรเเมนติกมากๆเลยละ

''อร้ายยเขิน><''  ฉันนอนคิดคนเดียวยิ้มคนเดียวเขินคนเดียวบ้าปะละ?คิดดูจะมีใครบ้าเท่าฉันได้อีกฉันนึกถึงเรืองวันนี้เขาป้อนไอติมฉันด้วยละเเถมจับมือฉันพาเดินรอบเลยมันเป็นไรที่น่าประทับใจมากเลยละ

''นอนดีกว่าเรา''  ฉันลุกขึ้นปิดไฟเเละห่มผ้า

เเอ๊ด..

''หืม?''  ฉันเปิดผ้าห่มดูเล็กน้อยเหมือนได้ยินเสียงประตูเปิดสงสัยหูฝาดไปเองงั้นนอนต่อ

พรึ่บ..

''โอ้ยหนัก..''  ฉันต้องบ่นขึ้นมาเเละเปิดผ้าห่มออก  ''พี่ชานยอล''

''ก็บอกเเล้วไงว่าคืนนี้เจอกัน''

''เเต่..ทำไม?''

''อยากนอนกับเธอ..''  ชานยอลสวมกอดฉันไว้

''อะ...''

''ทำไมต้องทำเหมือนรังเกียจละฉันไม่ใช่จงอินหรอ?''

''ไม่ใช่นะฉันเเค่..เราพี่น้องกันนี่มาทำอย่างนี้มันก็ไม่ดีนะ''

''ลืมไปเเล้วไงว่าเธอน้องบุญธรรมนะจะคิดเกินเลยเเล้วมันจะเป็นอะไร''

''...''

''ริมฝีปากเธอนี่น่าบดขยี้ชะมัด''  ชานยอลลูบริมฝีปากฉัน  ''ฉันขอลิ้มลองมันหน่อยได้ไหม?''

''...''  

ชานยอลเริ่มก้มลงมาใกล้ชิดฉันเล็กน้อยฉันค่อยๆหลับตาลง เขาก้มลงประกบริมฝีปากกับฉันเเน่นรสจูบที่หอมหวานทำเอาฉันเคลิ้มไปในทีเดียวจูบเขาไม่เคยจะเปลียนเเปลงเลยนะถึงจะจูบกันเเค่ไม่กี่ครั้งนะทำเอาฉันใจสั่นได้เสมอ..เเละทำฉันลืมไปเลยว่าเรากำลังทำสิ่งที่ไม่สมควรเเต่..ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้เเล้ว..   

© themy butter