Dangerous love (chanyeol x you)

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2

CHAPTER 2

''ฮึก..ฮือ'' เมอีนั่งร้องไห้สะอื้นอยู่บนเตียงเธอกอดเข่าเเน่นเธอเสียใจกับเรื่องเมื่อคืนถ้าเกิดเธอไม่เข้ามาเรื่องก็คงไม่เป็นเเบบนี้ใช่ไหม..

ชานยอลลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเพราะที่เขาตื่นเขาได้ยินเสียงร้องไห้ของใครบางคน..ใครบางคนที่เขาเพิ่งมีไรกับเธอไปเมื่อคืนเพราะไอยาปลุกเซ๊กส์ที่เพื่อนเเกล้งนี่ละกับการไม่ควบคุมสติของเขา..

มือหนากำลังจะเอื้อมไปจับไหล่ร่างบางเป็นการเชิงปลอบเเต่จู่ๆความคิดในหัวก็เเวบขึ้นมา


'เธอทำให้ป๊ากับม๊าไม่สนใจเเกนะยังจะไปปลอบเธอไง!'

'เป็นอย่างนี้นะดีเเล้ว'

'สมสาเเก่ใจเเกไง!ชานยอล'


ชานยอลชักมือกลับ..ใช่ปล่อยไปอย่าไปยุ่งเรื่องของเธอเราทำเพราะความสะใจ

สะใจ

สะใจไงปราค์ ชานยอล!


''ฮึก..ฮือ..''

''เลิกร้องไห้ได้ละ!'' ชานยอลตะคอกใส่ ''หนวกหูนอนไม่หลับ!'' 


คำพูดนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้งเเละเลิกร้องไห้เหลือเสียงสะอื้นเล็กน้อย...สายตาชานยอลที่มองเธอนั้นไร้ความรู้สึกผิดใดๆทั้งสิ้น..มันยิ่งทำให้เธอเจ็บปวด..เเละไม่คิดว่าพี่ชายบุญธรรมตัวเองจะทำเเบบนี้

พรึ่บ..


ชานยอลเขวี้ยงเสื้อผ้าใส่หน้าเมอีจนทำให้เธอรู้สึกเเย่กว่าเดิมเป็นหลายเท่าตัว

''ใส่เสื้อผ้าเเล้วก็ช่วยออกไปด้วยคนจะนอน'' ชานยอลทิ้งตัวลงนอนต่อเพราะนี่พึ่งหกโมงเช้าเขาคงไม่คิดรีบจะไปโรงเรียนเท่าไหร่นัก..


เมอีเลิกสะอื้นเเละเช็ดคราบน้ำตาเธอเดินเข้าห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วออกจากห้องพี่ชายของตน

''อ้าวคุณหนูคะทำไมร้องไห้ออกมา?'' ป้าดูเเลทำความสะอาดที่นี่ถามขึ้นเมื่อเดินสวนกัน 

''ป่าวคะ..เอ่อ..วันนี้หนูไม่ไปเรียนนะคะ'' เมอีตอบยิ้มๆเเละเดินเข้าห้องนอนไป


MAY.E'PART


''เเค่กๆ'' ฉันนอนป่วยอยู่ในห้องตัวเองท่าทางเมื่อคืนเขาคงเเรงไปละ..เฮ้อ..เมอีนะเมอีไม่น่าหาเรื่องเลยสุดท้าย


                                     'เรานี่สิเจ็บปวดสุดละเมอี' 

 

เสียงริงโทนมือถือฉันดังขึ้น..ทำให้ฉันต้องหยิบขึ้นมาดู

''เเจ๊คสัน'' ฉันเอ่ยขึ้นมา


ฉันอยากที่จะกดรับสายนะเเต่ฉันยังไม่เลิกร้องไห้ถ้าเกิดเขาได้ยินเสียงสะอื้นคงไม่ดีเป็นเเน่ๆเพราะเขานะตัวสังเกตเลยละถึงเเม้ว่าจะไม่เห็นหน้ากันก็ตามเขาจะจับผิดเสียง สีหน้าฉันเสมอเพราะเขาไม่อยากให้ฉันเก็บไรไว้คนเดียว

เสียงริงโทนมือถือดับลงทำให้ฉันนอนลงอย่างผ่อนคลาย

ติ้ด...

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเหมือนจะมีใครส่งข้อความมาหาเลยนะ


'นี่ไม่คิดจะรับสายฉันไงยัยเบ๊อะ!' เเจ็คสัน


เเจ็คสันยังไม่ละความพยายามเขายังคงโทรจิกต่อไปหมอนี่ดื้อด้านชะมัด- -^^

''ฮัลโหลนายสั้น'' ฉันทำเสียงปกติล้อเขา

(ฉันไม่ได้ชือสั้นโว้ย- -!ว่าเเต่ทำไมไม่มาโรงเรียนสายเเล้วนะ)

''วันนี้ฉันไม่ไปเรียนฉันไม่สบายปวดหัวฝากบอกยัยยูจินด้วย''

(เเล้วเป็นไรมากไหม?)

''ไม่มากหรอก''

(ฉันห่วงเธอวะยัยเตี้ย)

''ฉันสบายมากสั้น55'' ฉันฝืนหัวเราะออกมารู้ทั้งรู้ว่าหัวเราะไม่ออกก็หัวเราะ

(เฮ้อรออยู่บ้านละ)

''เฮ้ยๆนายคงไม่คิดโดดเรียนมาที่บ้านฉันนะ- -^^''

(ไม่คิดหรอก)

''อ่อ..''

(เเต่ไปเลยต่างหากรอละกันบาย)

''เฮ้ยเดี๋ยวไอบ้าสั้น''

ติ้ด..

ย่าส์!!ไอบ้าใครสอนนายให้วางสายใส่ฉันห้ะ?! 

เอี๊ยด...

ขวับ...

ฉันหันไปมองคนที่เดินเข้ามาในห้องฉันจนทำให้ฉันเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งทันที

''พี่ชานยอล''

''ทำไมไม่ไปเรียน..''

''ที่พี่ยังไม่ไปเรียนนี่'' 

''เธอไม่มีสิทธิ์มาย้อนฉัน!'' เขาตะคอกใส่ฉันดังจนฉันสะดุ้ง 

''ขอโทษคะ'' ฉันก้มหน้าหลบสายตาเขา

''ไปโรงเรียนกับฉันเดี๋ยวนี้!'' เขาเข้ามาดึงฉันให้ลุกขึ้น

''ฉันปวดหัวไม่สบายนะพี่ชาน'' ฉันเซไปตามเเรง

''สำออย!'' 

''ปะ..ป่าวนะ''

''เลิกทำตัวเป็นนางฟ้าซะทีเถอะ!'' 

''ฉันเปล่าทำปล่อยฉันไปเหอะ...'' ฉันกลัวที่สุดเวลาที่เขาโมโห


ติ้งต้อง..


เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้นนั้นทำให้ฉันรู้ว่าเเจ๊คสันมาเเล้ว

''ใครมาวะ'' ชานยอลบ่นหัวเสีย ''อยู่นี่ไปละเดี๋ยวฉันมา'' ชานยอลสั่งกำชับเเละเดินออกจากห้องฉันไป


ฉันคงยืนในห้องเฉยๆไม่ได้หรอกฉันต้องไปดูหน่อยละว่าเขาคุยไรกันบ้างเเล้วหวังว่านายสั้นคงจะปลอดภัยนะกลัวว่าชานยอลจะทำไรด้วยความห่วงเพื่อนฉันจึงรีบวิ่งไปดูเเอบอยู่ตรงเเถวพุ่มไม้

''นายเป็นใคร?'' ฉันได้ยินชานยอลถาม

''เพื่อนเมอีเอาของมาฝากเมอีเเล้วนายเป็นใคร?''

''พี่ชายเมอี'' ดูเเล้วชานยอลเหมือนกัดฟันพูด ''เอาของมาเเล้วก็กลับไปเรียนหนังสือไป''

''เเต่ฉันยังไม่ได้เห็นเมอีเลย''

''เป็นผัวยัยนั่นไงถึงดูห่วงใยเกินเพื่อน'' ท่าทางเขาคงจะโมโหจัดเเล้วละ

''อ่าๆไปก็ไป'' เเจ็คสันขับรถมอไซด์ออกไปเมื่อฝากของกับชานยอลเสร็จ


ส่วนฉันจะอยู่ทำไมให้โดนด่าก็รีบไปทีห้องดีกว่า


เคร้ง!


ทำไมเทวดาช่างเห็นใจละฉันนี่ซุ่มซ่ามชะมัดเดินชนถัง

''หลบอีกนานไหม?'' อุย!ชานยอลมายืนตรงหน้าฉันตั้งเเต่เมือไหร่หันปุปเจอปัป

''ก็เเค่''

''เสน่ห์เเรงนี่เเปปจะมีผัวละ''

''มะ..ไม่ใช่เขาเป็นเพื่อนฉันนะ''

''เธอนี่ไม่มีเซ้นส์เอาเสียเลยนะ'' ชานยอลเเสยะยิ้ม ''หรือทำเป็นเเกล้งซื่อไม่รู้กันเเน่?''

''ไม่ใช่อย่างนั้นนะ''

''อ่ะ..ข้าวต้มมันซื้อมาให้เเละก็ถุงยา'' ชานยอลยื่นมาตรงหน้าฉัน

''ขะ..ขอบคุณคะที่เอาให้ฉัน'' ฉันจะรับของเเต่ชานยอลกลับไม่ให้ฉัน ''พี่เอาถุงมาให้ฉันสิ''

''อยากได้?''

''อะ..อืม''

''ก็เอาดิ''

เเผละ..

ชานยอลปล่อยถุงข้าวต้มหล่นมือทำให้ถุงข้าวต้มเเตกเละเต็มพื้นไปหมดฉันมองถุงข้าวต้มสลับกับชานยอล

''เเล้วถุงยาอยากได้ใช่ไหม?ก็ไปเอามันละกัน''

ชานยอลเขวี้ยงถุงยาลงไปในสระน้ำเเละหันมาเเสยะยิ้มให้ฉัน

''ว้า..สะใจชะมัด'' เขากอดคอเดินเข้าบ้านไปส่วนฉันยืนค้างกับการกระทำเขา

เขาจะจงเกลียดจงชังอะไรฉันนักหนาเเค่นั้นก็พอละนะเเต่มาทำกันขนาดนี้ฉันก็ไม่ไหวเเล้วนะเเต่สิ่งที่ทำได้คือ 'ทน' ฉันเดินไปที่สระน้ำหวังว่าจะเอาถุงยาขึ้นมาฉันหาไรสักยาวๆมาเขี่ยถุงยาขึ้นคือฉันว่ายน้ำไม่เป็นด้วยไงเลยต้องหาไม้มาเขี่ยเอา

พลั่ก..

''ว้าย!''

ตู้ม!


''อ้าวขอโทษครับผมมองไม่เห็น'' ชานยอลยิ้มอย่างผู้ชนะคนที่ผลักฉันคือเขาเเล้วฉันก็ว่ายน้ำไม่เป็น

''ชะ..ช่วยด้วย..เเค่กๆ'' ฉันตะเกียดตะกายเหมือนลูกหมาที่หาวิธีรอดเเต่ก็ไม่ไหว..

''ขึ้นมาเองดิลงไปเองนี่'' เขายืนมองฉันด้วยความสะใจเเต่หารู้ไหมว่าเขากำลังฆ่าฉันทั้งเป็นอยู่

''ช่วย..บุ๋งๆ''

''เฮ้ยเมอี..เมอี!''


ฉันจมดิ่งลงไปในพื้นสระด้วยความที่เหนื่อยล้ากับการตะเกียดตะกายบวกกับไม่สบายทำให้ฉันหมดเเรง..


                                           บางทีครั้งนี้ฉันอาจจะ..


                                                   ตายจริง.. 



เเจ๊คสันหวังมาเเว้วววว><

JACKSON
 

© themy butter