คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 (NC)
CHAPTER 1
หลายปีผ่านมา
''ไปโรงเรียนเเล้วนะคะม๊า'' ฉันพูดขึ้นพร้อมก้มหัวให้ม๊า
''จ้ะ..เเละหนูไม่ไปพร้อมพี่ชาน?''
''อะ..ไม่อะคะหนูเกรงใจเขา'' ฉันส่ายหัวรัว..จริงเเล้วฉันกลัวเขาจะอารมณ์เสียเเต่เช้ามากกว่านะ
ตึก...ตึก..
เสียงฝีเท้าของคนๆนึงที่กำลังเดินลงมาจากบันไดทำให้ฉันต้องเงยหน้าไปมองข้างบนนั้นปารค์ ชานยอลนั่นเองที่เดินลงมาเขาลงมาพร้อมกับเป้สะพายเเละหมวกกันน็อค
''ชานยอล'' ม๊าเรียกขึ้น
''ว่าไงครับม๊า'' อ่า..รอยยิ้มที่ผุดบนหน้าเขานี่ช่างอบอุ่นจริง
''พาน้องไปด้วยสิลูก'' ออมม่าYY
''คะ..คือม๊าไม่ต้องคะหนูไปเองได้''
''อะไรกันโรงเรียนเดียวกันก็ไปพร้อมกันสิลูก''
''ตะ..เเต่ม๊าคะ''
รอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้าเขาได้หายไปกลายเป็นหุบยิ้มทันที..เเถมสายตาที่มองมาทางฉันนะอย่างกับจะกินเลือดเนื้อฉันเเละเหมือนส่งซิกว่า 'ไม่ต้องมากับฉัน'
''ม๊าคะไม่เอา'' ฉันส่ายหัว ''รบกวนพี่ชานยอลป่าวๆนะคะ'' ฉันเกาะเเขนอ้อนม๊า
''ชานยอลพาน้องไปด้วยนะลูกนะ'' ม๊าไม่ฟังฉันเเต่กลับอ้อนชานยอลเเทน
''ก็ได้ครับ'' เขากัดฟันพูด..เเละเดินนำฉันไปก่อน
''ไปสิจ้ะไม่ต้องเกรงใจพี่เขาหรอกเมอี''
''เเต่..ม๊าคะม๊าๆๆ'' ฉันโดนม๊าเดินไปส่งเเละเธอก็เดินเข้าบ้านไปปล่อยให้ฉันกับชานยอลยืนอยู่หน้าบ้าน
''รีบขึ้นสายฉันเเล้ว!'' เขาดูเริ่มอารมณ์เสียไม่เริ่มเเล้วละ..ชัดเลยละ!
''คะๆๆ'' ฉันเลิ่กลั่กๆเเละซ้อนท้ายเขา
TRANFROD SCHOOL
''ขอบคุณคะ'' ฉันเอ่ยขึ้นเเละลงจากรถเดินเข้าโรงเรียนไป
''..''
เขาไม่พูดไรเเถมปล่อยควันรถให้ฉันอีก..โอเคจ้ะหัวฉันยุ่งกว่าเดิมอีก..ฉันเดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกับสภาพที่เเบบหัวยุ่งๆนิดๆ
''ยัยเมอี''
''อ้าว..เยจิน'' ฉันเดินไปหาเยจิน...เยจินคือเพื่อนสนิทกับฉันที่สุดในห้อง
''ไปเข้าเรียนกันเถอะนี่สายเเล้วอะ'' เยจินจับมือฉันพาเดินเข้าห้อง
ห้องเรียน
ฉันนั่งเรียนจดตามบนกระดาน..มองออกไปนอกหน้าต่าง..เห็นชานยอลกับกลุ่มเพื่อนของเขานั้นกำลังนั่งเล่นกันอยู่..อย่าบอกเขาโดดเรียนนะถ้าม๊ารู้คงเสียใจเเย่เลย
ฟึ่บ...
สายตาที่ชานยอลมองขึ้นมาข้างบนพอดีทำให้ฉันกับเขาสบตากันเเละเขาก็มองฉันด้วยสายตาที่รังเกียจพร้อมเเสยะยิ้มให้ฉันอีก..รอยยิ้มนี่ฉันไม่ต้องการสักหน่อยนึง..
''เมอีๆๆ''
''ห้ะๆๆ'' ฉันหันมองเยจิน
''ตั้งใจจดสิเเกอาจารย์มองเเล้ว'' อุ้ย..มองยังกับจะกินฉันอีกคน-___-
โรงอาหาร
ฉันเดินถือจานข้าวไปตรงโต๊ะที่มีพวกเยจินนั่งกันจริงๆเยจินเพื่อนสนิทฉันเเต่ก็ไม่ได้มีกันเเค่สองคนนะคนอื่นอีกสามสี่คน
พลั่ก..
''เดินไม่ดูเลยยัยคนนี้'' คาร่า ผู้หญิงที่เป็นดาวโรงเรียนที่นี่เเต่นิสัย..เเย่ชิบ
''ขอโทษคะ..'' ฉันหันไปขอโทษให้เเละเดินไปต่อ
''เดี๋ยวสิ!'' เเต่อาเจ้เเกคงไม่จบกับฉันหรอกนะ ''คิดว่าเเค่ขอโทษฉันเรื่องทุกอย่างจะจบไงห้ะ!''
''ก็ฉันขอโทษไปเเล้วนี่''
''เเต่ฉันไม่ยอม!'' เธอถือเเก้วน้ำจะมาหวังว่าคงจะไม่ราดหัวฉันนะ.. ''อย่างนี้ต้องโดนโทษฐานชนฉัน'' อะไรของยัยนี่เเค่ฉันชนเนี้ยนะ!ถ้าเกิดฉันถีบนี่เจ้เเกไม่ตัดขาฉันไง
ซ่าส์!!!
''กรี๊ด!!'' เสียงกรี๊ดนะไม่ใช่ฉันเเต่เป็นอาเจ้เเกต่างหาก
''ขอโทษนะครับผมไม่ได้ตั้งใจชนให้น้ำมันหกใส่เสื้อคุณ'' เเจ๊คสันพูดพร้อมเเสยะยิ้ม..ฉันรู้ว่าเขาตั้งใจ
''นี่ๆๆเเกตั้งใจนี่ๆๆตั้งใจชัดๆๆ'' คาร่าชี้หน้าเเจ๊คสัน
''เอ้า!บอกไม่ได้ตั้งใจไง'' เเจ๊คสันเริ่มขมวดคิ้ว
''กรี๊ด!!!'' คาร่าทำท่าสะดีดสะดิ้งจนคนทั้งโรงอาหารมองกันหมด..ฉันละทึ่งใครเอานางเป็นดาวโรงเรียนคะ-____-
''ไปเหอะปล่อยยัยเจ้าเข้านี่บ้าคนเดียวพอ'' เเจ๊คสันลากฉันออกมาจากตรงนั้นเเละเดินไปส่งฉันที่โต๊ะ
''ขอบใจนะ..''
''ไม่เป็นไรๆ''
''นายนี่เข้าใจเเกล้งทำนะ'' ฉันยิ้มขำ
''ฉันใครเเจ๊คสันเลยนะเฟ้ยฉลาดซะอย่าง'' เรอะ- -^^
''จ้ะพ่อคนฉลาด'' ฉันกัดฟันพูด ''นายไปหาเพือนได้เเล้วพวกเพื่อนเรียกนายอยู่นะ'' ฉันชี้ไปทางกลุ่มเพื่อนเขา
''เคๆเเล้วเพื่อนๆเธอหายไปไหนหมดเนี้ย'' เเจ๊คสันขมวดคิ้ว
''คงเข้าห้องน้ำละนายไม่ต้องห่วงฉันดูเเลตัวเองได้'' ฉันตบบ่าเเจ๊คสัน
''อ่าเคๆไปละ'' เเจ๊คสันวิ่งไปหาเพื่อนของเขา
เเจ๊คสันเขาอยู่ห้องเรียนข้างๆฉัน..ที่เรามาเป็นเพือนกันได้เพราะฉันเคยโดนเเกล้งเขาเลยมาช่วยตลอดเวลาเเละเขาเป็นคนทำให้ฉันหัวเราะเเละยิ้มได้เสมอเเละเราก็สนิทกันมาตลอดเลยละ....เขาช่วยฉันในทุกๆเรื่อง
4.30
''วันหลังฉันคงปล่อยเเกไปไหนคนเดียวไม่ได้ละเดี๋ยวโดนยัยคาร่าอีก'' เยจินบ่นเป็นตุเป็นตะ
''เว่อร์ไปย่ะ- -''
''เอ้า..เเกอะจะโดนยัยนี้เล่นงานหลายรอบละนะเเต่ดีนะที่เเจ๊คสันไปช่วยเเกนะ''
''เออน่า..ฉันดูเเลตัวเองได้นะ''
''โอ้ยเลิกเถียงเลยนะ''
''- -^^''
''เมอี''
''อ้าวเเจ๊คสัน..'' ฉันโบกมือ ''นายจะไปไหนอะ''
''ก็...''
''งั้นฉันไปก่อนละนะเจอกันพรุ่งนี้ละ''
''อ้าวยัยเยจินเเกทิ้งฉันอ่อ..ยัยเพื่อนบ้า-^-'' ไม่ทันละยัยเยจิส่งยิ้มให้เเละวิ่งไปเลยเพื่อนฉันน่ารักจริมๆ- -
''อ่า..งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านละกัน'' เเจ๊คสัน
''กะ..ก็ได้..''
ตลอดทางที่เดินมาก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยบางครั้งเเจ๊คสันก็ชอบพูดตลกเเละทำท่าบ้าๆบอๆ..ฉันหัวเราะท่าที่ของเขาตลอด
''กลับบ้านดีๆนะ'' ฉันส่งยิ้มให้
''อ่าห้ะ..บายๆๆ'' เเจ๊คสันเดินเเละโบกมือลาไป
ฉันเดินเข้าบ้าน..เสียงหัวเราะนี่ดังออกมาจากข้างนอกเลยเเหะท่าทางต้องเป็นเพื่อนชานยอลเเน่ๆเลยฉันไม่อยากเจอใครทั้งสิ้นอะตอนนี้= =
''ฮ่าๆๆๆพ่อมึงเถอะ'' เสียงเเบคฮยอนชัวร์ป้าบจำได้ดี!
''ด่าพ่อกูอีกสัสนี่- -^^'' เซฮุนปาหมอนใส่
พรึ่บ..
โอเคถ้าจะหันมามองฉันกันหมดเลยขนาดนี้ก็ไม่ดีนะฉันทำตัวไม่ถูกเฟ้ย!
''อะ..อันยองค้า^^'' ฉันโบกมือ
''อะ..อันยองครับผม'' ทั้งหมดพูดพร้อมกัน
''งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ'' ฉันเดินก้มหัวขึ้นห้องไป..จะว่าไปม๊ากับป๊าไปไหนกันนะไม่เห็นเลยตั้งเเต่เข้าบ้านมาทุกทีจะเห็นนี่
ฉันเดินเข้าห้องไปก่อนนั่งเล่น..อาบน้ำ..ทำธุระส่วนตัวไรเสร็จก็ลงข้างล่างไปก็ไม่เห็นมีใครเเล้วฉันจึงหาของกินข้าวข้างล่าง...อะ..ตรงตู้เย็นมีกระดาษติดไว้ด้วย
'เมอีป๊ากับม๊าไม่อยู่กลับมาอีกทีวันจันทร์หนูอยู่กับพี่ชานยอลไปก่อนนะจ้ะ'
ออมม่าTT..ทำไมฉันต้องอยู่กับเขาด้วยล้าออมม่าไม่อยู่เเละฉันจะทำยังไงละเนี้ยอาทิตย์หน้าออมม่าจะกลับมาฉันไม่โดนชานยอลขย้ำตายก่อนเรอะ- -!
''จะเปิดตู้เย็นอีกนานไหม?'' เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาทำให้ฉันต้องหันไปมอง
''อะ..อ่อคือเเค่''
ตึง!
''ว้าย..'' ฉันร้องตกใจเพราะชานยอลดันฉันติดกำเเพงเเละก้มลงมาใกล้ฉัน
''ป๊ากับม๊าไม่อยู่ตั้งอาทิตย์นึงเเนะ...'' เเววตานี้ยังกับเสือสมิงจ้องเล่นงานลูกหนูเลยฮือTOT ''ฉันมีเวลาเชดหัวเธอออกได้สบายๆ''
''ฉันรู้นะว่าพี่นะเกลีดยฉัน..เเต่ฉันไปทำไรให้ละ''
''หึ!..จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?...'' เขาเเสยะยิ้ม ''ตั้งเเต่เธอเกิดมาเธอก็น่ารังเกียจเเล้วละ!''
''....''
ชานยอลเดินกลับขึ้นห้องไป..ปล่อยให้ฉันยืนน้ำตาคลอเบ้าอยู่คนเดียว..ฉันสะอื้นเล็กน้อยเเละเช็ดน้ำตากลั้นใจไว้..เมอีเธอต้องทนต้องทนให้ได้..เขาจะเกลียดอะไรเธอยังไงก็ช่าง..เราไม่ผิดนี่...
ฉันนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องคนเดียว..
''ไอชานกูกลับเเล้วนะ'' เสียงเเบคฮยอนดังเข้ามาในห้องนี่ยังไม่กลับกันไปอีกหรอเนี้ย?
อ่ะ..นี่มันเที่ยงคืนละนะเเละพรุ่งนี้ต้องตื่นไปโรงเรียนอีกตื่นไหวได้ไงกันนะ..ฉันนั่งทำการบ้านต่อกว่าการบ้านจะเสร็จก็ปาไปเที่ยงคืนครึ่งเเน่ะ
''หาว...'' ฉันปิดปากหาวขยี้ตา..รู้สึกง่วงละนอนดีกว่าเรา
ปึง!
ฉันสะดุ้งตกใจจนทำเอาฉันตาสว่างทันที..มันดังมาจากห้องชานยอลนี่...เขาเป็นอะไรอะลุกไปดูดีกว่า..เเต่ว่าเดี๋ยวเขาจะอารมณ์เสียเอานะ..จะลุกดีไหมละ?...ลุกไปดูหน่อยก็ดีนะเมอี
เอี๊ยด...
ฉันเเง้มประตูเข้าไปดู..ค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง
''พี่ชานยอล'' ฉันรีบวิ่งไปหาเขาเเละประคองร่างเขาขึ้นตัวก็สูงใหญ่กว่าฉันอีก..ฉันวางเขาลงที่นอน..จะว่าไปกลิ่นเหล้าคละคลุ้งเลยอะ..อย่าบอกกินเหล้ากันในห้องนะโห่ว..ถ้าเกิดม๊ารู้ด่าเเหลกเเน่ๆ
ฉันเดินไปเอาผ้าชุบน้ำเเละมาเช็ดรอบตัวเขา..เช็ดหน้าเขาเบาๆ..หน้าเขาเนียนน่าจับจัง..ริมฝีปากเขานี่อมชมพูเเถมน่าจูบ>///<
ฉันส่ายหัวไปมา..ยัยเมอีเเกไปหัดคิดลามกมาตั้งเเต่เมื่อไหร่ย่ะ!
หมับ..
''อ่ะ!..'' ฉันสะดุ้งเมือชานยอลจับมือ ''อ่า...ขอโทษนะเเค่มาดูเฉยๆงั้นไปละ''
พรึ่บ...
ชานยอลจับฉันนอนลงเเละเขาก็คร่อมฉันเเทน
''คิดจะอ่อยฉันไง'' บ้าไรของเขาอ่อยเอ่ยไรกันเมาเเละเพี้ยน ''ผิวขาวเนียนดีนะ'' เขาลูบต้นคอ
''บ้าไรของพี่อะ'' ฉันปัดมือเขาออก ''ถอยไปฉันจะกลับห้อง!'' ฉันผลักเขาออกเเต่เเรงฉันนี่ไม่สะเทือนเขาเลยสักนิด
''คิดดูเเลก็ดูเเลให้ถึงที่สุดสิครับ^^''
''พี่เมาละอีกอย่างฉันง่วง''
''ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!'' เขากดฉันลงที่นอน
''ทำบ้าไรปล่อย!''
''ดูเเลฉันก่อนละกัน''
''...''
''ทั้งคืน!''
http://www.niyay.com/story?story_id=553e681627dc85946e93b09d#!/index
เว็บบนข้อความคือ nc จ้ะ^^
ความคิดเห็น