ตอนที่ 8 : # chapter 7 #
Story: เป็นเวลาเกือบหนึ่งปีแล้วตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ แล้วมันเกิดเรื่องแบบนี้กับผมขึ้นแล้วเป็นเรื่องที่ประหลาดอย่างกับสลับเพศเนี่ยนะ!? แต่ให้ทำไงได้ตั้งแต่วันนั้น ผมก็ใช้ชีวิตแบบนี้ แต่ทุกอย่างเริ่มต้นในเดือนมีนาคมที่แปลกประหลาด
Season1-ฟุตบอลฟรอนเทียร์
หลังจากการแข่งกับโอคารูโตะจบลง พวกเอนโดกับผองเพื่อนก็คิดจะเลี้ยงฉลองอะไรนิดหน่อย
“ แล้วไม่ไปเยี่ยมน้องสาวก่อนหรอ? โกเอนจิ ”ใบหน้าสาวเอยขึ้นมา เมื่อเห็นว่าลูกทีมของตนคิดจะไปกินกันตอน 6 โมงกัน ที่บ้านของเธอ -ฟังไม่ผิดหรอกบ้านเธอ ก็ไหนๆไม่มีคนอยู่ละ
“ ไปหามาตอนเช้าแล้ว ”ใบหน้าคมของโกเอนจิตอบนิ่งๆ
“ อ้อ ”เอนโดตอบรับ ใบหน้าสาวเผยรอยยิ้มมองทุกคนที่คิดเตรียมอะไรกันเสร็จสับ
- ทุกคนนี่ มีมุมน่ารักจังแหะ
“ จะเตรียมอะไรก็เตรียมมาให้พร้อมนะ บ้านฉันไม่มีของเยอะขนาดนั้นนะ ”เอนโดเอยดักเผื่อบางคนลืมจริงๆ
“ ว่าแต่บ้านของกัปตันมีหม้อต้มสุกี้เปล่าครับ? ”
“ ไม่มีอะ ”เธอตอบกลับไป ในใจคิดว่าถึงขั้นกินใหญ่ๆเลยเหรอ
“ บ้านฉันมีๆ ”ว่าจบทุกคนก็พูดต่ออย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะลากลับไปเตรียมข้าวของ
- เอ่อ ว่าแต่ทุกคนรู้บ้านเราหรอ
“ นี่ คิดว่าทุกคนจะรู้บ้านฉันปล่าวเนี่ยแล้วจะมาถูกไหม ”เอนโดพูดกับโกเอนจิที่เดินเลี่ยงมาข้างๆอย่างเป็นห่วง
“ ไม่ต้องห่วงหรอก ”โกเอนจิเอยขึ้นมาอย่างเย็นชา ทำเอาเธอเกือบเชื่อใจไม่ลง
“ พวกนั้นเคยมาส่องเธอซ้อม จนเธอกลับบ้านนั่นแหละ ”
-จะบอกพวกนั้น เป็นสตอร์เกอร์หรอ? โกเอนจิ
“ แต่มันแค่ครั้งเดียวไม่ใช่หรอ? ”เอนโดเอยพร้อมยิ้มเจื่อนใส่
“ หึ คอยดูคืนนี้เอาละกัน ”โกเอนจิเอยตอบแค่นั้น ก่อนที่จะใช้มือมาแตะพลาสเตอร์ตรงแก้ม
“ ลอกหมดแล้ว ไปทำใหม่ไป๊ ”
“ บ่นเป็นพ่อเลยนะนายอะ 55 ”เอนโดยู่หน้าก่อนที่จะหัวเราะด้วยความชอบใจ โกเอนจิที่เห็นก็อดใช้มือไปขยี้ผมน้ำตาลนั่นไม่ได้
‘ หึ ’
วันต่อมา
“ ทีมที่ได้แข่งคู่แรกก็คือ ไรมง กับ โนเสย์ล่ะทุกคน~ ”ใบหน้าสาวเอยขึ้นกับทุกคนที่ดูง่วงนอน จะว่าสมควรก็ใช่อยู่เพราะเมื่อวานอยู่กินและ เล่น กันซะดึก ดีนะที่เธอขอนอนก่อน
จะว่าไป โกเอนจิพูดถูก ทุกคนมาบ้านเธอถูกเฉย - รวมถึงเจ้าตัวด้วย แต่รายนี้ไม่แปลกเท่าไร
“ งั้นวันนี้งดซ้อมไหม ดูทุกคนเหนื่อยอะ? ”ถึงเธอจะบ้าฟุตบอลแต่เธอก็ห่วงทุกคนนะ ขืนซ้อมไปก็เกิดอาการหนักขึ้นมาทำไง
“ ไม่ต้องหรอกครับ กัปตัน ”ท่าทางการตอบกลับทำเอาเธอยิ้มเจื่อนส่งให้ก่อนที่จะเอยขาด
“ จะซ้อมก็ไม่ว่านะ แต่ถ้าวันแข่งใครแข่งไม่ไหวฉันก็จะไม่ให้ลงนะ ”
“ ที่นี่ล่ะ ”เสียงของโค้ชฟุยุไคดังขึ้นพร้อมเปิดประตู
“ มีอะไรรึเปล่าคะ? ”
“ ดูเองละกัน ”ว่าจบก็มีเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น
“ โย่! ฉัน โดม่อน อาสึกะ ฝากตัวด้วยล่ะ ”ชายร่างสูงเอยทักทาย
“ รสนิยมแปลกชะมัด มาอยู่ชมรมกระจอกแบบนี้ ”โค้ชฟุยุไคเอยก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับสร้างความหมั่นไส้ จนสมาชิกใหม่อย่างโดม่อนหันมามองและชี้อย่างไม่เข้าใจ
“ โดม่อนคุง! ”อากิเอยขึ้นมาอย่างดีใบ
“ เอ้า อากิอยู่ที่ไรมงหรอกหรอเนี่ย ”ว่าจบทั้งสองก็เอยคุยกัน ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนมาตั้งแต่เด็กแล้วละมั้ง
“ เอ่อ- ไง ก็ยินดีต้อนรับนะ ”เธอเอย โดม่อนก็มองเธออย่างสนใจ
“ ว่าแต่จะไปแข่งไหวไหมเนี่ย ”
“ ทำไมล่ะ? ”
‘ เป็นกัปตันทีมนี้จริงๆเหรอ ตัวก็ดูเตี้ย บาง ไหนว่าคุณคิโดว่าเป็นเด็กผู้ชายแต่นี่ดูยังไงก็ผู้หญิงชัดๆ ’
“ อ่า- ก็คู่แข่งทีมนี้น่ะ มีความสามารถคล่องแคล่วมาก ว่องไว ถ้าเรื่องบนฟ้าทางนั้นจะคุมได้หมดเพราะพวกนั้นกระโดดสูง งั้นท่าไม้ตายของพวกนายคงใช้ไม่ได้ ”
“ ไม่จริงน่า ”โชรินพูดกลับอย่างตกใจ
“ ทำไงดีละครับ กัปตัน ”ชิชิโดะเอย
“ งั้นก็ต้องฝึกท่าไม้ตายใหม่นะสิ ”เอนโดเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมหมุนตัวอย่างตื่นเต้น
“ เราจะฝึกท่าไม้ตายที่สามารถควบคุมฟ้าให้ได้ งั้นทุกคนมาซ้อมกันเถอะ ”เอนโดที่มัวแต่ตื่นเต้นก็ดันลืมว่าตอนนี้ทุกคนเพลียอยู่ แต่ก็ไม่มีใครคิดจะขัดเธอ
ก็ตอนนางยิ้มแล้วดูสดใสดีนี่นา
“ คุณลุงฟุรุคาบุค่ะ! ขอยืมรถดับไฟของโรงเรียนได้รึเปล่าคะ? ”
“ แล้วจะเอาไปทำอะไร ฮึ เจ้าหนู ”
“ ฝึกไงค่ะ! ”
เอนโดที่เห็นคุณลุงฟุรุคาบุผ่านมาก็ปิ๊งไอเดียที่พิเรนท์ได้ ก็เลยเดินไปขอเพื่อไอเดียการซ้อมของเธอ ซึ่งคุณลุงฟุรุคาบุก็ยอมให้อย่างโดยดี
“ โซเมย์โอกะ จะโยนแล้วนะ! ”เธอตะโกนลงมาด้านล่างเมื่อโซเมย์โอกะตั้งท่าแล้วเธอจึงจับลูกบอลตั้งขึ้นและโยนลงไป
แต่เขาก็เตะด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยแรงอาจด้วยเนื่องจากเมื่อวานด้วย เกือบทำให้เอนโดเอนตัวลงมารับบอลอย่างหวาดเสียวกว่าเดิม
‘ เกือบตกแล้วไหมล่ะ ’
“ เตะแรงกว่านี้หน่อย! ”เอนโดพูดพร้อมประกายไฟที่จุดอยู่ในตัว
“ เออๆ เอามาอีกลูกเลย ”โซเมย์โอกะเอย เอนโดเลยยิ้มอย่างดีใจ เเต่ครั้งนี้เธอโยนพลาด บอลเลยกระเด็นไกล จนโซเมย์โอกะมาโวยใส่ใหญ่
“ ขว้างอะไรของเธอเนี่ย! คิดจะให้ฉันไล่เก็บลูกบอลรึไง ”
‘ QQ ขอโทษละกันนะ ’
“ ตาต่อไปก็คาเซมารุนะ! ”
แล้วลุงฟุรุคาบุก็ทัก
“ ฝึกกันสนุกเลยนะ ”
“ ฝึกกันแบบนี้ เห้อ คิดถึงอายแบบนี้จัง กลิ่นอายของอินาสึมะอิเลเว่นในตำนาน ”
“ อินาสึมะในตำนาน? ”
“ เอ้าๆ หลานชาย ไม่สิ หลานสาวของคุณไดสุเกะ ไม่รู้จักงั้นหรอเนี่ย ”พอพูดจบเอนโดก็แค่ยิ้มแห้งๆใส่
‘ ไม่รู้จักก็ผิดหรอค่ะ QAQ ’
“ มางั้นฉันจะเล่าให้ฟัง ”
อินาสึมะ อิเลเว่นนั้นเป็นทีมฟุตบอลของไรมงเมื่อ 40 ปีที่แล้ว แต่เพราะเกิดเรื่องทำให้ทีมไรมงไม่สามารถลงแข่งได้
[ ตรงส่วนนี้ลุงฟุรุคาบุไม่ได้กล่าวนะคะ^^ ]
ทีมนี้เป็นทีมที่ขึ้นชื่อว่าสุดยอด จนขึ้นว่าอาจสามารถไปแข่งระดับโลก โดยมีโค้ชอย่างคุณไดสุเกะที่เป็นคุณตาของเอนโดเป็นโค้ช และได้รับฉายาว่าชายที่เกิดมาเพื่อฟุตบอล
“ พวกนายสืบทอดเลือดของตำนานเลยนะ โดยเฉพาะเธอที่เป็นหลานแท้ๆ การที่เธอมาเป็นกัปตันของทีมนี้อาจฟ้าลิขิตมาก็ได้ ”
“ สุดยอดไปเลย! ” เอนโดที่ได้ฟังถึงกับเก็บอาการไม่อยู่ เธอตื่นเต้นจนออกหน้าทำเอาทุกคนที่นั่งฟังถึงกับเหวอไปเลย
“ ฉันน่ะ ฉัน จะเป็นทีมอินาสึมะอิเลเว่นเหมือนตาเลย! ”
“ จะเป็นอยู่คนเดียวหรอ? ” พอคาเซมารุพูดจบทุกคนก็หันมามองกัปตันทีมอย่างพร้อมเพรียง
“ เป็นกันหมดทุกคนเลย! ”
เมื่อมีไฟกันมากขึ้นทุกคนก็เลยเล่นซ้อมจนถึงตกเย็น
บ้างก็ฝึกท่า แปลกๆ บ้างก็ฝึกท่าหนักๆบ้าง
ระหว่างทางกลับ
“ ฟุตบอลฟรอนเทียร์ กำลังจะเริ่มแล้ว แต่เรายังไม่มีท่าไม้ตายใหม่เลย ”
“ แล้วคิดจะยอมแพ้หรอ คาเซมารุ? ”
“ ก็ไม่ได้คิดจะยอมแพ้ แต่ต้องคิดในทางร้ายที่สุดไว้ด้วย ”
“ ต่อให้เราได้ท่าไม้ตายใหม่ ยังไงก็คงต้องใช้เวลาถึงจะฝึกให้คล่องนะ เอนโด ”
“ น่า เดี๋ยวก็ได้เองแหละนะ โกเอนจิ ”เอนโดตอบพร้อมรอยยิ้มให้กับทั้งสองคน ที่มาเดินปรึกษากันเรื่องการแข่งนัดหน้าอย่างสดใส
แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องทำหน้างุด เมื่อท้องเจ้ากรรมส่งเสียงร้องออกมา
“ เออ...งั้นไปคุยต่อที่ร้านราเม็งกันเถอะ! ”พูดโดยไม่รอคำตอบ เอนโดก็สาวเท้าของตัวเองเดินไป ทิ้งให้สองหนุ่มทำหน้าเหนื่อยใจเบาๆ
‘ น่าอายชะมัด! ’
ที่ร้านราเม็ง
“ แข่งกับโนเสย์ ถ้าไม่มีท่าไม้ตายใหม่ไงก็สู้ไม่ได้หรอก ”คาเซมารุเอยโดยที่ยังไม่ได้แตะอาหารตรงหน้าเลย เอนโดที่มองอยู่จึงเอยตอบไปว่า
“ ไม่หรอก ฉันว่าสู้ไหวนะ”
“ ก็ฉันน่ะ เชื่อใจทุกคน ถึงแม้จะไม่มีท้าไม้ตายใหม่ พวกเราก็สู้ได้ ว่าแต่นายจะเหม่ออีกนานไหม ราเม็งอืดหมดแล้ว ”
“ อะ แย่แล้ว ”
หลังจากนั้นสามหน่อสามคนก็นั่งกินราเม็งอยู่สะพัก จนโกเอนจิเอยขึ้นมาเบาๆว่า อินาสึมะ อิเลเว่นในตำนานหรอ เอนโดที่มองก็ได้แต่คิดว่าคนข้างๆตัวก็กังวลเรื่องการแข่งนัดหน้าอยู่เหมือนกัน
“ อยากรู้จัง ว่าคุณตานะมีท่าไม้ตายอะไรไว้บ้าง ”
“ มีคัมภีร์ของอินาสึมะอิเลเว่นอยู่ ”
“ มีคัมภีร์อยู่งั้นหรอ ”
“ อยากรู้จังนะว่าในนั้นเขียนอะไรไว้บ้าง ”...เดี๋ยวนะ?
“ คัมภีร์หรอครับ / คะ!??! ”เอนโดกับคาเซมารุถึงกับตกใจจนลุกขึ้น ส่วนโกเอนจิก็มองอย่างตกใจเช่นกัน
“ สมุดรึเปล่าคะ? ถ้าสมุดการฝึกผ- อ๊ะ ไม่สิเอ่อก็มีอยู่นะคะ ”เอนโดเอยแต่ก็ผงะไปเพราะเกือบใช้สรรพนามชายทั้งที่ตัวเองตอนนี้ตัวเองเป็นผู้หญิงไปแล้ว
‘ เศร้าเลย QQ ’
“ สมุดน่ะ เป็นแค่ส่วนหนึ่งของคัมภีร์ ว่าแต่เธอเป็นหลานของคุณไดสุเกะงั้นเหรอ? ”
“ อ่า ใช่ค่ะ ว่าแต่คุณลุงร้านราเม็งรู้จักด้วยเหรอคะ? ”เอนโดยิ้มกว้างใส่เมื่อได้ยิน
“ งั้นเหรอ เธอเป็นหลานของไดสุเกะ หลานของคุณไดสุเกะ ”ว่าจบลุงร้านราเม็งก็ใช้ทัพพีชี้ใส่หน้าทันที ทำเธอเกือบร่วงจากเก้าอี้หากไม่มีสองหนุ่มใช้แขนมากันไว้
‘ อย่าทำอะไรแบบนี้ได้ไหม /// ใส่กระโปรงอยู่นะเห้ย! ’
“ เกือบไปแล้ว ขอบคุณนะทั้งสองคน ”เอนโดหันมาขอบคุณแต่ไม่รู้ทำไมเห็นสองคนนี้หน้าแดงๆ
“ คัมภีร์นั่น อาจนำหายนะมาสู่เธอได้นะ ยังอยากดูอีกรึเปล่า ”
“ ไม่ลองก็ไม่รู้นะคะ ”เธอกล่าวพร้อมยิ้มอย่างมั่นใจ ซึ่งลุงที่เห็นก็ยิ้มอย่างชอบใจเช่นกัน
“ คัมภีร์น่ะ อยู่ในตู้เซฟของห้องผู้อำนวยการของไรมง ”
วันต่อมา
“ แล้วทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย คาเซมารุ? ”เธออดจะกล่าวไม่ได้เมื่อคาเซมารุบอกจะเรียกประชุมทีมกัน แต่ที่ทำกันนะเหมือนกับนักโทษในห้องขังเลย มาคุยอะไรกันแคยๆแบบนี้
“ เอาน่า จะคุยกันเรื่องคัมภีร์กันไม่ใช่หรอ? ”
“ ห๊ะ! คัมภีร์!!!? ”
“ เบาๆหน่อย ”คาเซมารุอดจะห้ามปรามไม่ได้ทำเอาเธอยิ้มแหะๆ
คาเซมารุน่ะ เหมือนแม่ในชมรมเลย
“ ก็จริงนะ ลุงเขาบอกว่าคัมภีร์อยู่ที่ไรมงน่ะ ”
“ ว่าแต่ลุงร้านราเม็งรู้ได้ไงหรอครับ กัปตัน ”คาเบยาม่าเอยถามซึ่งเธอก็ทำหน้าประมาณแบบงงๆก็เลยตอบบอกไม่รู้ ทำทุกคนทำหน้าเหวอ
“ นั่นสินะ แหะๆ ”
●_●●_●●_●●_●●_●●_●
‘ นึกว่ารู้ซะอีก ถึงให้รีบออกจากร้านมาเมื่อวานโดยไม่ถามอะไร ’สองหนุ่มคิด
“ แหะๆ เอาเป็นว่าคัมภีร์น่ะอยู่ที่... ”
ที่ห้องผู้อำนวยการ ไรมง
“ จะทำกันงี้จริงๆเหรอ? ”เธอเอยเมื่อเพื่อนร่วมทีมทั้งหมดขอทำตัวลับๆล่อๆมาที่ห้องแทนที่จะไปขอนัตสึมิเอา
เอิ่ม ยกเว้นแต่โกเอนจิที่บอกมีธุระ
แต่ว่าดูท่า ทีมคงไม่ถูกชะตากับนัตสึมิ
แต่ถึงจะไม่ถูกชะตามากเท่าไหน ทำงี้มันก็เสี่ยงไปไหมม
“ เอาน่า นับหนึ่งถึงสามก็บุกเลยนะ! ”คาเซมารุเอยและพอนับถึงสามแล้วเปิดประตู เป็นว่าทุกคนล้มกันหมดและเธอก็จะล้มเพราะเธอสะดุดเท้าของใครสักคนในทีม
อ๊ะ! หมับ
แต่เพราะโดม่อนที่มองอยู่ข้างหลังเอื้อมมือมาจับตรงเอวทำเอาเธอไม่ล้ม
“ ขอบคุณนะ โดม่อน ”
“ อย่าซุ่มซ่ามมากสิ เธอน่ะ ”โดม่อนกล่าว เธอเลยยิ้มแห้งๆ ใส่แต่ก็กล่าวขอบคุณอีกรอบ
“ แล้วรหัสละจะทำยังไง? ”เธอเอยเมื่อคนในทีมมองเธอด้วยสาตาแปลกๆเหมือนไม่พอใจ...ทำไมถึงไม่พอใจกัน?
“ อ่า..เอ่อ งั้นฉันจัดการเอง! ”
“ พวกนายหยุดเลยนะ ถ้าของที่พวกนายต้องการฉันหามาให้แล้ว ”แต่แล้วนัตสึมิก็ออกมา แล้วก็ให้คัมภีร์แก่เอนโดไป
“ ขอบคุณนะ นัตสึมิ! ”แต่ไม่รู้ทำไมสาวเจ้าอย่างนัตสึมิถึงหน้าแดงแต่เธอก็ปัดไปพร้อมกับเอยขึ้นว่า
“ แต่ได้ไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ ”
“ ทำไมอะ? ”คาเซมารุเอยถาม
“ ก็มันอ่านไม่ออกน่ะสิ ”
“ อ้อ ถ้าภาษาในสมุดน่ะ ฉันอ่านออกนะ ถึงมันจะแบบฟุตฟิตโฟไฟร์ไปหน่อยก็เถอะ แหะๆ ”เอนโดตอบ นัตสึมิที่ได้ยินก็แค่ยิ้มจางๆก่อนจะจากไป
ที่ชมรม
“ สุดยอดเลยมีสูตรลับหัตถ์เทวะด้วย! ”เอนโดที่คอยจ้องอ่านมาตั้งแต่เมื่อกี้ตะโกนขึ้นมา คนมาใหม่อย่างโดม่อนก็นั่งงงอยู่
ภาษาแปลกขนาดนั้น ยัยนี่ยังอ่านได้อีก
“ เจอแล้ววิธีรับมือผู้เล่นที่กระโดดสูงๆ ”ว่าจบเอนโดก็เรียกประชุมโดยเจ้าตัวขอนั่งบนยางรถพร้อมกับคาเซมารุโกเอนจิที่นั่งขนาบ ส่วนคนอื่นก็พากันนั่งข้างล่าง ยกเว้นโดม่อนที่นั่งบนยางฝั่งตรงข้าม
โกเอนจิเขาทำธุระเสร็จแล้ว
“ วิธีจะเอาชนะทีมนั้นได้ก็มีท่า อัศนีบาตฟาดพิภพ งั้นจะอธิบายแล้วนะ ”
“ ให้คนหนึ่งกระโดดฟิ้ว แล้วอีกคนก็ป้าบขึ้นไปเลย พอกระดึ้บได้ก็ทะเด้น ก็แค่นี้อะนะ ”เอนโดได้แต่ยิ้มแหะๆ เมื่อเห็นท่าทางแต่ละคน เอาโกเอนจิที่ทำหน้าแหยๆมาเป็นประกันเลย
“ มีแต่ภาษาแบบนี้จริงๆสินะครับ ”
“ แหะๆ ”เอนโดหัวเราะแต่ก็เอยตอบไปว่า
“ แต่คุณตาน่ะไม่เขียนโกหกหรอกนะ แต่แค่ต้องหาวิธีฝึกให้ได้ก็แค่นั้นเอง ”
ลานฝึก ( สนาม )
“ การฝึกหลักของวันนี้คือการตั้งรับกับศัตรู! ”โซเมย์โอกะเอยพร้อมกับยางรถที่ติดอยู่บนต้นไม้ข้างสนาม
แต่แล้วทุกคนก็ถอยยกเว้นชิชิโดะ
“ ผมหรอครับ? ”
“ โชคดีนะครับ คุณชิชิโดะ ”ยังไม่ทันตั้งตัวชิชิโดก็กระเด็นไปแล้ว
“ ฝึกหนักกันจัง ”เอนโดเอยเบาๆในใจก็คิดถึงท่าฝึกของตา
‘ คุณตาใช้คนสองคนสินะ อีกคนกระโดดไปข้างบนแต่อีอย่างไม่เข้าใจเลยแหะ ’
“ เอนโด ขอเวลาหน่อยได้ไหม? ”
ว่าแล้วโกเอนจิก็นั่งยองพร้อมเอากิ่งไม้มาวาดเป็นภาพ
“ ท่าไม้ตายตะกี้น่ะ ให้คนแรกกระโดดแล้วใช้อีกคนมาเป็นฐานแล้วให้คนแรกเหยียบแล้วพอสูงพอ ก็กระโดดโอเวอร์เฮด แบบนี้คิดว่าไง? ”โกเอนจิเอย ซึ่งเอนโดก็ทำหน้าตกใจและดีใจ ดวงตาดำส่องประกายขลับก่อนจะยิ้มออกมา
“ สุดยอดไปเลย มันต้องแบบนี้แน่ๆเลย! (◐∇◐*) ”เอนโดยิ้มพร้อมแบล็กกราวด์เป็นดอกไม้สว่างสดใส
‘ มันจะขนาดนั้นเลยหรอะ ’
“ แต่ก็เหลือแค่คนสินะ คนที่ทำได้ก็มีแค่นายกับ...คาเบยาม่าไง น่าสนุกแล้วสิ! ”เอนโดกล่างโกเอนจิก็ได้แค่ยิ้มแห้งใส่
Talk
กลับมาอัพแล้วนะคะ ♥ ช่วงที่ไม่ได้อัพมีคนมาค้อมเม้นท์และติดตามเยอะขึ้น ไรท์คนนี้ชื่นใจจริงๆค่ะ // กราบงามๆให้
ทุกคนก็พอทราบใช่ไหมว่า 1 ก.ค. เป็นวันเปิดเทอม ไรท์ก็เลยเริ่มเตรียมตัวน่ะ ก็เลยมาอัพช้ามากก ( พึ่งขึ้นม.4 ) ยังไงตรงนี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ
[ เกลียดโรคโควิท -19 มากเลยบอกตรง=^= ]
ขอบคุณคนติดตามทั้ง 40 กว่าคนด้วยนะคะ♥ ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สู้สู้ นะ สนุกมาก